Mia Doornaert (72) is een ex-journaliste van De Standaard, die het grootste deel van haar tijd bij die krant heeft doorgebracht toen er nog AVV-VVK op de voorpagina stond en die in de krant van nu op maandag nog een tweewekelijkse column heeft, waarin ze eerder rechts conservatief schrijft, wat haar niet altijd in dank wordt afgenomen door het overwegend linkse journaille. Ze is trouwens ooit door Albert II in de adelstand verheven, als barones dacht ik. Om maar te zeggen dat ze zeker niet overdreven Vlaamsgezind is geweest.
Mia is recent in het nieuws gekomen omdat ze, als niet partijgebondene, door de N-VA werd voorgedragen als voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL). Doet een beetje denken aan de benoeming van Jan Briers als gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen, die ook als niet partijgebondene door de N-VA werd voorgedragen. Toen was daar weinig reactie op. Op de benoeming van Doornaert is dat wel een beetje anders. In de wereld van de Letteren, die ook overwegend links is, wordt haar benoeming onthaald met ‘gemengde gevoelens’, zoals dat heet.
Op 1 september volgt Mia Doornaert Jos Geysels op die tot dan de VFL-voorzitter is. Diezelfde Jos Geysels die vroeger ooit secretaris* was van Agalev, de voorloper van Groen, die zijn partij naar een verkiezingsnederlaag leidde die kon tellen: Agalev haalde in 2003 de door de partij mee ingevoerde kiesdrempel van 5% niet en verdween uit het parlement. Diezelfde Geysels was de bedenker van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Blok. Tegen hem is door journaille en schrijvers nooit geprotesteerd. Bij de benoeming van Doornaert heeft links al meteen twijfels over de invloed van de politiek over de Letteren. Bij Geysels scheen men zich daar helemaal niet druk om te maken. En dan maar verwonderd zijn dat de mensen de media, op de politiek na, het minst vertrouwen…
* Agalev (‘Anders GAan LEVen’), waarbij o.m. ook in de partijregels voorzien was dat verkozenen maar één termijn zouden uitdoen, wat na de eerstvolgende verkiezingen al niet meer werd nageleefd) had geen voorzitter, maar een secretaris, zoals dat vroeger ook was bij de communistische partijen van Centraal- en Oost-Europa. De leden waren toen al ‘watermeloenen’: groen van buiten, rood van binnen.
De NAVO-top in Brussel is vrij goed afgelopen, zeker na de onheilspellende uitspraken van The Donald. We zullen aan diens weinig diplomatische taal moeten wennen, het is nu eenmaal de aard van het beestje. Toch heeft Trump gelijk als hij het heeft over de financiering van de organisatie. Slechts 5 van de 29 NATO-landen halen de vooraf beloofde 2% van hun nationaal budget, zoals afgesproken op een vorige top in 2014. België, nota bene het land dat het hoofdkwartier – zopas nog compleet verbouwd – herbergt, staat op plaats 28, de voorlaatste dus, wat gewoon een schande is. ‘Het Belgisch leger is weinig meer dan een uitzonderlijk goed bewapend pensioenfonds’, zoals ooit eens iemand gezegd heeft, waarvan ik me de naam niet meer herinner.
De vraag is maar hoe het verder moet, kan nog even uitgesteld worden, daar de belofte van die 2% regel in werkelijkheid bedoeld was tegen 2024. Op dit ogenblik betaalt de US zo’n 70% van het totaal budget, een situatie die Trump nooit zal toelaten te blijven bestaan. Misschien komt er wat meer klaarheid na zijn onderhoud van volgende week met Poetin in Finland. Tussendoor zou hij de Britse premier May geschoffeerd hebben in en kranteninterview aan The Sun, iets wat hij later ‘fake news’ noemde. Tussen Trump en de Pers komt het ook nooit meer goed. Van May’s uitspraak na het Brexit referendum (‘Brexit is Brexit’) moet trouwens ook nog alles bewezen worden.
Ondertussen probeert onze nationale Charel zijn federale regering een volgende begrotingscontrole te laten uitvoeren, waarbij in de eerste plaats bespaard zal moeten worden, terwijl iedereen hier nog steeds denkt dat het geld niet op kan. Het wordt een moeilijke oefening met twee verkiezingen in het vooruitzicht.
---
En dan nog dit:
I.v.m. de reactie van Walter om de nationale feestdag van 21 juli te laten vervallen en elk gewest in de plaats een eigen dag te laten uitkiezen (wij, Vlamingen, op 11 juli) is dit wel een goed idee, maar denk ik niet dat de belgicisten (en er zijn er nog veel) dat ooit zullen aanvaarden. We zullen het wat pragmatischer moeten aanpakken. In november is er al de feestdag van Allerheiligen, zou men de herdenking van WO I daarmee kunnen laten samenvallen en van Allerheiligen, Allerzielen en WO I één feestdag maken. Die zouden zelfs bij elkaar passen.
Op 11 juli was er de gebruikelijke viering van de Vlaamse feestdag op het Brusselse stadhuis. Daar werd aandacht gevraagd voor het maken van een echte Vlaamse feestdag voor iedereen. Dat gebeurde door het Vlaams Belang met een ludieke actie met strandstoelen buiten het stadhuis en een oproep binnen door kabouter Peumans, die in zijn afscheidsspeech als voorzitter van het Vlaamse parlement daarop terug kwam. Zoals lezers van deze rubriek weten, is dat ook het jaarlijks terugkomend appél van ondergetekende. Zoals bij de discussie over de provincies, zijn de Vlaamsnationalisten van N-VA en VB daar voor en laten de traditionele partijen zich ook in die materie rollen. Eeuwige dwarsligger Peeters beweerde dat de werkgevers daar tegen zijn, omdat ze dan een extra dag loon zouden moeten uitbetalen, want het wordt dan een betaalde feestdag. Dat hoeft echter niet meer te kosten, men kan van die dag een officiële feestdag voor iedereen maken door een andere af te schaffen. De feestdag die zich daar het beste voor leent, is die van 11 november: de herdenking van de Eerste Wereldoorlog. Dat moet niet betekenen dat we die oorlog niet meer zouden herdenken, wel dat er op die dag geen officiële feestdag meer zou zijn. Men zou dan, in navolging tot wat bv in de UK gebeurt, die gebeurtenis kunnen herdenken op de zondag vóór of na 11 november. Persoonlijk vind ik dat men die oorlog van honderd jaar geleden de laatste vier jaar meer dan voldoende heeft herdacht. Men mag die nooit vergeten, moet die blijven herinneren, maar kan dit niet tot in den treuren blijven herhalen.
Het tweede probleem dat zich daarbij stelt, is dat Vlaanderen op 11 juli dan wel een officiële feestdag zou hebben, maar dat Wallonië en Brussel op die dag niets te vieren hebben. Wel, die gewesten kiezen dan een andere dag die hen wél past en klaar is kees. Dat mag voor mijn part zelfs voor de Oostkantonners, al zou het kiezen van een feestdag daar wel iets gecompliceerder kunnen worden.
---
En dan nog dit: Een zeldzaam vogeltje zou er de oorzaak van zijn dat er geen tweede naaktstrand komt aan de Noordzeekust, in Westende. Nee, het is geen ‘pieteke’, maar een kuifleeuwerik. Nochtans zijn dat geen bangeriken. Ik ben ooit eens door zo’n vogel aangevallen, toen ik waarschijnlijk te dicht bij zijn nest in een grasland op een berm van een autosnelweg kwam. Ik was onderweg naar de kantine en was blij mijn brooddoos bij te hebben, waarmee ik de aanvaller kon afhouden…
Voetballend Engeland mag zaterdag de troosting van het WK spelen tegen België. Het haalde evenmin als België de finale. In de Britse politiek is het al niet veel beter en is het de vraag of ze de finale van de Brexit wel gaan halen. De tegenstellingen blijven groot tussen de voor- en tegenstanders, niet alleen over de partijgrenzen heen, maar ook binnen die van Theresa May’s eigen minderheidsregering, die de onderhandelingen met de E.U. voert. Die onderhandelingen zouden moeten leiden tot de uitstap van Groot-Brittannië uit de E.U. ergens einde maart 2019. Om aan die onzekerheid een einde te maken organiseerde May vorige week vrijdag een speciale bijeenkomst op Chequers, het landgoed van de premier. Men kwam er tot een algemeen akkoord om grotendeels te werken naar een zgz ‘zachte’ Brexit.
De euforie was van korte duur, want nog tijdens het weekeinde kwam uitgerekend de Britse Brexit onderhandelaar, David Davis, tot het besluit dat hij met de uitkomst van de vrijdagvergadering niet kon leven en gaf hij zijn ontslag, daarbij benadrukkend dat hij ook geen kandidaat was voor een andere functie, inbegrepen die van de premier en/of partijvoorzitter, wat in de UK steeds gecombineerd wordt. Enkele medewerkers, waarbij zijn onderminister Steve Baker, volgden zijn voorbeeld, met als resultaat dat de uitkomst van de Brexit meer dan ooit onzeker is en dat de deadline van einde maart 2019 bijna zeker niét gehaald zal worden. Als bijkomende klap op de vuurpijl stapte een dag later ook Boris Johnson, de excentrieke minister van Buitenlandse Zaken op, waardoor het heel twijfelachtig wordt of er van deze regering May én van de door haar gevoerde politiek inzake de Brexit nog iets in huis gaat komen. Nu er eindelijk, na twee jaar palaveren a.u.b., eindelijk een intern Brits akkoord leek te zijn tussen voor- en tegenstanders van die Brexit binnen de regeringspartij, is dat akkoord na amper twee dagen reeds afgeschoten.
May, die al een eerste grote flater had gemaakt door verkiezingen uit de schrijven die niet nodig waren, maar waarbij haar partij wel de meerderheid in het Britse Lagerhuis verloor, ziet nu een tweede fiasco op zich en haar regering afkomen. Evenals bij die andere kinderloze domineesdochter (Merkel) zijn haar goede jaren blijkbaar voorbij, toch zeker in de politiek. Ze kan niet vergeleken worden met Margaret Thatcher, zoals men wel eens hoort of leest. Die had de zaken steviger onder controle. Denk maar aan de Falkland oorlog. Hoe het verder moet, is me een raadsel en of het tegen maart 2019 allemaal zal geregeld zijn nog meer.
---
En dan nog dit. In hun reacties op mijn blog van gisteren, waarin ik schreef dat de N-VA de enige partij is die de provincies wil afschaffen, hebben lezers Walter en Jean-Paul gelijk: ook het Vlaams Belang wil dat en – zoals Walter schrijft – al langer dan de N-VA, die het wel eens van de Vlaamsnationale concurrenten zou hebben overgenomen kunnen hebben. Het is momenteel dus alleen de wens van de Vlaams-nationalistische partijen, maar zeker niet van de traditionele, al was het ooit ook die van een zekere Verhofstadt, maar die heeft de wens laten varen, zoals ook alle andere wensen uit zijn Burgermanifesten…
Terloops nog eens even bij bevestigen dat ondergetekende wel geen VB-militant is, maar hij en zijn familie wel voor het VB gestemd hebben en dat blijven doen, zoals we dat vroeger hebben gedaan voor Herman Wagemans, de Volksunie en het Vlaams Blok.
Maandag schreef ik hier nog dat het een spannende week zou worden. Het wordt zelfs nóg spannender. Alsof er nog niet genoeg aan de hand was (WK, Vlaamse feestdag, tweedaagse NATO bijeenkomst in Brussel – mét Trump! - en enkele stakingen), komt daar nu nog een Brexit thriller bij in de UK. De Vlaamse feestdag van vandaag, die al geen feestdag is voor iedereen, raakt zo helemaal bedolven onder het andere nieuws.
Hoezeer ze bij de NMBS om Vlaanderen geven, blijkt uit de staking van de onafhankelijke treinbestuurders en enkele kleinere bonden, die uitgerekend op de vooravond én op die Vlaamse feestdag zijn gaan staken. Gelukkig is er nu die minimale dienstverlening, waar heel wat reizigers al tevreden mee zijn omdat ze de normale dienstverlening van de NMBS al niet veel beter vinden. Die spoorwegmaatschappij met zijn machtige vakbonden, politieke benoemingen en absurde trajecten (Turnhout-Binche bv) zal nooit werken en riskeert bij het volledig liberaliseren van het Spoor op een Sabena scenario te zullen eindigen.
Het Vlaanderen van vandaag bestaat zo’n 50 jaar, maar werkt nog altijd volgens het Belgisch stramien. Er werd een beleidsniveau bij gemaakt zonder bv de provincies af te schaffen. Die heffen nog altijd belastingen die meer kosten dan ze opbrengen. Wie daaraan een einde wil maken kan bij de provinciale verkiezingen moeilijk anders doen dan bij die verkiezingen voor de N-VA stemmen, want het is voorlopig de enige partij die de provincies wil afschaffen. De postjes, weet je wel.
Kortom, we zijn er nog niet. Er is nog veel werk aan de winkel. Allemaal toch maar een prettige Vlaamse feestdag gewenst, met mijn innige deelneming aan de Belgium diehards, die straks weer Jupiler zullen kunnen drinken en nu misschien beter de Ronde van Frankrijk volgen. Daar rijdt trouwens op 11 juli een echte Vlaming in het geel, als dat een troost mocht wezen…
Vanavond spelen de Rode Duivels dus tegen la douce France, voor vele van onze francofone landgenoten het tweede vaderland. Evenals bij die van ons, is het Franse elftal al enkele decennia een multicultureel verhaal. Straffer nog zelfs: Franck Ribéry, een autochtone Fransman en vaste waarde voor het Franse nationale elftal, bekeerde zich tot de islam. Dat werd recentelijk nog duidelijk toen hij bij het behalen van de zoveelste landstitel van zijn huidige ploeg, Bayern München, weigerde bier te drinken bij de viering, iets dat in Beieren, bakermat van de Oktoberfeesten, niet in dank wordt afgenomen.
Tot begin 1990 bestond het elftal van ‘Les Bleus’ nog bijna uitsluitend uit autochtone Fransen (er waren er hoogstens een paar bij uit de Overzeese Gebieden). Wie oud genoeg is, zal zich nog wel de halve finale herinneren van het WK in Zweden in 1958, het eerste ooit uitgezonden op Tv, waarop Frankrijk verloor tegen gastland Zweden dat in de finale de duimen moest leggen tegen het Brazilië met de toen achttienjarige Pele. Een Frans elftal met o.m. Kopa en Fontaine, sterspelers van Stade Reims dat in die tijd twee keer de Europese clubfinale haalde. Sindsdien zakte het niveau van het Franse voetbal tot de inbreng van steeds meer Fransen van allochtone afkomst, ‘Les Black, Blanc, Beur’ (zwart, blank; Noord-Afrikaans) voor een ommekeer zorgde.
Als deze trend zich doorzet, kan men beter een wereldkampioenschap voor clubs organiseren, waarbij (bijna) iedereen akkoord is dat het in de eerste plaats om de centen gaat en niet om een vals nationaliteitsgevoel. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat daar niet veel van in huis zal komen, maar de discussie had er wel kunnen komen, mocht bv Japan – dat nog wel een echte autochtoon nationaal elftal heeft - gewonnen hebben van onze multiculturele Duivels. En veel heeft dat toen niet gescheeld…
Week 28 van dit jaar wordt in elk geval een spannende week. Om te beginnen is er dinsdagavond de halve finale van het wereldkampioenschap voetbal tussen België en Frankrijk. Zoals de zaken er nu bij staan, maakt dit land de kans ook die wedstrijd te winnen en dan worden er hier nog meer stapelgek. Het belooft in elk geval voor de Belgische nationale feestdag van 21 dezer, mocht ‘ons’ elftal weer winnen.
Daarmee is de kous niet af, want met Frankrijk hebben we nóg enkele eitjes te pellen. Om te beginnen is er de discussie over het F16 dossier, waarbij we gerust kunnen stellen dat Frankrijk vals speelt. In tegenstelling tot de concurrentie hield het land zich niet aan de aanbestedingsregels en heeft het feitelijk geen recht meer op te eisen om er nog aan mee te doen, zeker niet met een vliegtuigtype dat nog niet eens bestaat. Op de NATO-top, die eveneens deze week in Brussel gehouden wordt, zouden daarover wel eens harde woorden kunnen vallen.
Verder zijn er de kosten voor de ontmanteling van de kerncentrales die eigendom zijn van het Franse Engie. Daarvoor is reeds een spaarpot van 10 miljard euro opzij gezet, maar dat schijnt nog niet genoeg te zijn, waardoor België riskeert er nog eens enkele miljarden aan te verliezen.
Joker in dit hele verhaal is onze nationale Charel, die maar al te dikke vrienden lijkt te willen blijven met de Franse president Macron en daarom, als volbloed Waal, in staat is op alle fronten toe te geven. Hijzelf beweert wel dat het zo’n vaart niet zal lopen, maar niemand is er erg gerust in. Het wordt dus een België-Frankrijk op drie fronten. Laten we maar eens beginnen met de eerste slag te winnen in Sint-Petersburg…
