In mijn blog van gisteren schreef ik dat Paul Magnette burgemeester is van Charleroi en tevens voorzitter van de PS. Dat laatste is een foutje. Dat was hij, maar nu is hij Waals minister-president. Dat ik daar geen enkele opmerking over kreeg, laat nog maar eens zien hoe weinig het ons kan schelen wat ten zuiden van de taalgrens gebeurt. Ikzelf kwam er trouwens ook maar pas bij uit, nadat ik in de Tv-journaals van gisteren de verkiezing van de nieuwe voorzitters van N-VA en Groen te zien kreeg.
Dat bij de N-VA Bart De Wever zichzelf zou opvolgen was zo goed als zeker, ook al is dat voor de tweede keer tegen het partijreglement (officieel mag slechts twee termijnen; Bart begint aan zijn vierde). Reden is dat er momenteel niemand beschikbaar is die voor die taak bekwaam genoeg lijkt om Bart’s succesvol beleid verder te zetten, ook al omdat al zijn naaste medewerkers ondertussen e.o.a. officiële functie hebben gekregen. Door de explosie van de partijmandaten heeft men er haast volk te kort voor. Bart haalde het met een stalinistische score van rond de 90%. Er was wel een tegenkandidaat (een ex-Sabena piloot), maar dat was maar om te lachen. Datzelfde was trouwens ook het geval bij het cdH, waar Lutgen enkele dagen geleden met ongeveer dezelfde score herkozen werd.
Bij Groen was het iets spannender, waarbij kletskous Almaci het tenslotte haalde met zo’n 60% van de stemmen. Gezien de populariteit van de partij bij de VRT nieuwsdienst valt het te vrezen, dat wij haar nog dikwijls te horen zullen krijgen, waarbij eventuele tegenstanders amper aan het woord zullen komen. Ik herinner me een debat in de laatste verkiezingscampagne, waarbij zelfs Bart De Wever er niet in slaagde een ernstig woordje er tussen te krijgen. Of het allemaal veel uit zal halen is een ander paar mouwen. De minuten aanwezigheid op het Tv scherm is ondertussen zowat omgekeerd evenredig gebleken met het aantal stemmen dat de linkse partijen halen...
Gisteren werd in Charleroi het nieuwe plaatselijke hoofdkwartier van de politie officieel geopend. Tegen alle tradities in, werd de minister van Binnenlandse Zaken, in casu Jan Jambon, daarbij niét uitgenodigd, dit alles ondanks het feit dat deze minister verantwoordelijk is – én de hoogste instantie is – voor de politie van het hele land. Het negeren van Jambon gebeurde op uitdrukkelijk verzoek van de burgemeester van Charleroi, tevens Waals minister-president: Paul Magnette. Als reden gaf Magnette op dat de uitspraken van Jambon over de collaboratie tijdens WO II in Wallonië niet te verteren zijn. Dat is er ver over en Magnette, die een intellectueel is met een universitair diploma, weet dat. Toch gedraagt hij zich in deze zaak als de eerste de beste geïndoctrineerde syndicale straatvechter, terwijl hij verduiveld goed weet dat Jambon bij zijn uitspraak uitdrukkelijk de collaboratie had veroordeeld en als besluit gezegd had dat sommigen, die collaboreerden, daar hun redenen voor hadden. Hij zei: niet ‘goede’ redenen. Wat is daar mis aan? Zelfs zij die de grootste misdaden uit de geschiedenis hebben begaan (Mao, Stalin en Co) zegden daarvoor een reden te hebben. Daarmee zijn hun daden niet goedgepraat.
Alhoewel het hele discours van Magnette onderdeel uitmaakt van de beschadiging van de MR in Wallonië via federaal regeringspartner N-VA, toont het ook nog maar eens duidelijk aan dat links Wallonië geen enkel, maar dan ook geen enkel respect heeft voor al wat ook maar iets met Vlaanderen kan te maken heeft. Dat de Walen zelf tijdens de bezetting boter op hun hoofd hadden en nog geen klein beetje, wordt stelselmatig verzwegen en onze media, ook de Vlaamse, doen daar duchtig aan mee. Dit is gewoon intellectueel oneerlijk.
Ondertussen heeft Jambon een tweede kabinetschef binnengehaald met een naam en palmares die kunnen tellen: Herman De Bode. De Bode schreef mee aan het Manifest van de Warande, voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa, uit 2005. Als gevolg van het feit dat hij dat deed, moest hij als topman van McKinsey Benelux binnen het bedrijf een stapje opzij zetten, dit na klachten vanuit Wallonië over zijn Vlaamsgezindheid. Weer zo’n ‘Berufsverbot’ op zijn Belgisch. De Bode heeft er toch nog een geslaagde carrière van 34 jaar opzitten en adviseerde in die tijdspanne zowel nationale regeringen als internationale bedrijven bij het oplossen van strategische problemen, het uittekenen van reorganisaties en herstructureringen. Een betere kabinetschef kon Jambon zich nooit bedenken, ook al deelt De Bode die job met Joy Donné, de whizzkid die ook niet van gisteren is, maar voorlopig alleen de pers haalde met de Porsche Carrera affaire met dubbel kenteken waarmee hij De Wever ophaalde na een bespreking over de nieuwe centrumrechtse regering. Met Hendrik Vuye, Johan Van Overtveldt, Peter De Rover, Matthias Storme en Herman De Bode is de N-VA er in geslaagd een serie meer dan bekwame Vlamingen aan boord te hijsen voor jobs die anders toch maar in de handen van hoogstens middelmatige beroepspolitiekers zouden vallen.
Van De Wever gesproken, die krijgt van zijn Brusselse collega Mayeur nu de zwarte piet toegespeeld voor de onlusten tijdens de grote vakbondsbetoging! En dat terwijl het ABVV beweerde dat infiltranten van buitenaf de schuldigen waren. Ge moet maar durven. De Brusselse lafaard had zich tijdens de betoging weggestopt en deed niets om te vermijden dat zijn eigen politie in de vernieling werd geslagen. Mayeur, die beter Mineur zou heten, vergelijkt vakbondsmilitanten met voetbalhooligans, die men inderdaad kan tegenhouden als men denkt dat ze voor problemen gaan zorgen. Dat geldt echter niet voor andere categorieën, laat staan voor syndicalisten die o.m. door diezelfde Mayeur en zijn partij waren opgeroepen om te komen betogen. Onnodig te zeggen dat hij tot dezelfde partij behoort als de even kleinzielige Magnette, de familie waartoe ook het gros van de amokmakers behoorde.
Vergeet Luxleaks en aanverwanten. Dergelijke zaken gebeuren blijkbaar zowat overal, inbegrepen in dit land. Zopas geraakte bekend dat ABInBev, het vroegere Interbrew en nog vroegere Stella Artois, in België ook een financiële constructie heeft opgezet om zoveel mogelijk belastingen te ontwijken. Een postadres, niet in Leuven maar in de Brusselse Louizalaan, waarop niets gebeurt tenzij geldelijke transacties van honderden miljoenen, waarop een peulschil van 4% aan belastingen wordt betaald (± 5,5 miljoen op 140 miljoen in drie jaar). En dat alles, net zoals in Luxemburg, helemaal legaal, geregeld met de ‘bevoegde’ commissie van de Belgische belastingsadministratie, via een wetsartikel ingevoerd in 2004 door toenmalig minister zonder Financiën Reynders.
Elk land probeert onder de Europese regels onderuit te komen door kapitalen en/of internationale maatschappijen hier te houden of tenminste ervoor te zorgen dat ze niet elders naartoe trekken waar ze iets meer van hun winsten kunnen overhouden. Vroeger gebeurde dat via de zgn coördinatiecentra, daarna via de notionele intrestaftrek – die er nog altijd is maar feitelijk niet één extra arbeidsplaats opbrengt* - en nu dus via rechtstreekse afspraken met de inheemse fiscus. Het blijft een bizarre situatie waarvan sommige maatschappijen wel en andere niet blijken te kunnen genieten. Even bizar trouwens als het feit dat de bijzondere belastinginspectie (BBI) nu met een onderzoek naar die ABInBev affaire bezig is, terwijl diezelfde fiscus, zij het dan via een ander departement, er de toestemming voor gegeven had. De reden zou een navraag zijn van de Europese Commissie i.v.m. dat wetsartikel van Reynders.
* Dit laatste werd recentelijk gesteld door Wilfried Verstraete, als Vlaming voorzitter van het directiecomité van de Duitse kredietverzekeraar Euler, de grootste ter wereld - 6.200 medewerkers in 54 landen - die leverancierskredieten verzekert bij wanbetaling door de klant. Volgens Verstraete – in een interview met De Tijd op 21 oktober jl - zou men de notionele intrestaftrek, de subsidies en de ontelbare aftrekposten beter afschaffen. Het geld dat de overheid daar nu aan kwijt speelt zou dan kunnen gebruikt worden voor de afbouw van de overheidsschuld en/of in investeringen in de economie.
Er is al meer dan eens onvrede geweest met uitspraken van het Europese Hof van Justitie, maar als het goed is zeggen we het ook. En dat laatste was het geval met de bevestiging dat werklozen binnen de E.U. zomaar niet kunnen verhuizen om in een ander land te gaan genieten van allerlei uitkeringen zonder in dat land ooit hebben bijgedragen voor de sociale zekerheid. In concreto ging het om een klacht (jawel!) tegen de Duitse staat van een jonge werkloze Roemeense vrouw met een zoon, omdat haar een leefloon werd geweigerd. Ik herinner me nog mijn jeugd, toen men minstens 200 dagen officieel moest gewerkt hebben vóór men recht had op een uitkering. Tegenwoordig zijn er immigranten, stevig gesteund door allerlei al dan niet schimmige organisaties, die denken hier alleen maar rechten en geen plichten te hebben.
De zaak van de Roemeense, die – nota bene – in Duitsland wél kindergeld kreeg, wat feitelijk ook niet kan, is maar het topje van de ijsberg. Uitgerekend gisteren stonden in Brussel 15 beklaagden terecht voor wat – tot nu toe – als zowat de grootste fraude op sociaal gebied kan bestempeld worden. Jarenlang zorgde een bende ervoor dat zo’n 3.000(!) mensen zich konden laten inschrijven bij fictieve bedrijven die hen, tegen betaling, fictieve loon- en/of ontslagbrieven bezorgden, waarmee ze moeiteloos aan sociale- en werkloosheidsuitkeringen konden geraken, aan kinderbijslag, ziekte-uitkering en zelfs aan vakantiegeld. De totale schade, die waarschijnlijk nooit gerecupereerd zal worden, wordt op een kleine 20 miljoen euro geschat. Dat is althans de schadeclaim van de RVA.
Dat proces in Brussel werd vorig jaar al voorafgegaan door een soortgelijke zaak in Gent, waarin ‘maar’ 150 personen betrokken waren. De aantallen in Brussel zijn echter dermate groot, dat het proces in verschillende kleine zaken moest worden opgesplitst. Het gaat over een periode van 7 jaar die duurde tot 2006, nu dus reeds acht jaar geleden. Hoeveel van de beschuldigden men nog zal terugvinden, is een raadsel. Evenals de vraag of deze praktijken nu werkelijk tot het verleden zouden behoren.
De discussie over een mogelijke vermogensbelasting en/of een vermogenswinstbelasting loopt al van tijdens de vorming van de centrumrechtse regering. Voor wie het verschil niet zou kennen:
Een vermogensbelasting is er een waarbij het vermogen van iemand geschat wordt, waarop hij dan een belasting zou moeten betalen. In België is dat een onbegonnen zaak, vermits die belasting vooral uitgaat van het kadastraal inkomen. Dat laatste blijkt in dit land, nota bene: volgens de wet, om de tien jaar herzien te moeten worden, maar dit is in werkelijkheid niet meer gebeurd sinds 1975! Een vermogenswinstbelasting is geen belasting op het vermogen zelf, maar wel op wat dat vermogen opbrengt. Dat lukt alleen maar als de fiscus zicht heeft op alle roerend en ontroerend goed in binnen- en buitenland. Rekening houdend met de onmogelijkheid het eerste toe te passen, zal het tweede nog moeilijker worden en zullen de winnaars de fiscale advocaten zijn die eventueel voor hun klanten beroep zullen aantekenen, wat wettelijk mogelijk is.
In de meeste buurlanden bestaan er al dergelijke belastingen, in België feitelijk ook, maar die hebben hier een andere naam. Bedrijven en particulieren worden hier al belast op winsten en nog eens bij de uitkering van dividenden. Daar bovenop nog eens een vermogenswinstbelasting heffen zou betekenen dat men twee keer belast wordt, hetgeen eigenlijk niet kan. En dan zullen we het maar niet hebben over de vrijstellingen en achterpoortjes die in dit land eerder de regel dan de uitzondering zijn.
Dat heel die discussie nu weer oplaait, is het gevolg van de riante winst die Marc Coucke heeft gemaakt door de verkoop van zijn Omega Pharma én de zgz ‘Luxleaks’, waarbij grote fortuinen en nog grotere maatschappijen volledig legale geldconstructies ineen konden zetten in het Luxemburgse Groothertogdom. De voorspelbare reactie van de afgunstmaatschappij, zeg maar.
Nu hebben SP.a en Groen aan CD&V voorgesteld de vermogenswinstbelasting erdoor te krijgen via een wisselmeerderheid in het federale parlement. De christendemocraten zijn daar niet op ingegaan, niet omdat ze het idee niet ongenegen zouden zijn, maar gewoon omdat het niet in de regeringsverklaring staat en daardoor het vertrouwen binnen de nieuwe meerderheid zwaar op de proef zou gesteld worden, waarbij het wel eens amen en uit zou kunnen worden met Michel I (misschien was dat ook wel de onderliggende bedoeling van roodgroen). Dat is althans de officiële versie van ACV’er Verherstraten, CD&V-‘fractielijder’ (geen tikfout!), die erbij voegde dat men tegen het einde van deze legislatuur het er nog wel eens over zou kunnen hebben. Dit is een vrome leugen. De reden waarom CD&V akkoord moét gaan is, omdat zij de eis voor die belasting, die ze wel degelijk gesteld had tijdens de vorming van de Zweedse coalitie, heeft moeten laten vallen als tegenprestatie van een oplossing voor de Arco-coöperanten. Maar dat zegt Verherstraeten er natuurlijk niet bij en wordt ook niet verteld door de poco media.
We zitten nu in een zgz verlengd weekeinde. Helemaal klopt dat niet, maar het komt waarschijnlijk omdat heel wat werknemers op maandag, die officieel een werkdag is, de feestdag van 1 november – die in het weekeinde viel – recupereren. Die geplogenheid is typisch Belgisch. Bij mijn weten bestaat dat in geen enkel ander land. Zeker niet in Nederland, waar ik vele jaren gewerkt heb en nog heb meegemaakt dat zowel Kerst als tweede Kerstdag (die in Nederland ook een feestdag is) in het weekeinde vielen en daar dus vrije dagen waren die we kwijtspeelden. Als dat met Kerst zo was, verspeelden we trouwens ook nog eens de dag van Nieuwjaar. Niemand die zich er druk over maakte, het was daar nu eenmaal zo.
Hetzelfde gebeurt met de dertiende maand, nog zo iets ‘only in Belgium’, voor zover ik weet. Om nog te zwijgen van de eeuwigdurende werkloosheidsuitkering, die in bijna alle andere Europese landen beperkt blijft in de tijd, een systeem dat N-VA ook hier wou toegepast zien, maar die de partij in de koelkast heeft gezet, samen met haar Vlaamse eisen. Of met de index, die zogezegd onze koopkracht garandeert, maar die men elders in Europa daarvoor niet nodig blijkt te hebben. De meeste mensen in dit land beseffen echt niet hoe goed ze het nog hebben. Moesten ze dat beseffen, dan zouden ze tweemaal nadenken alvorens bereid te zijn het land mee plat te leggen omdat er enkele besparingen komen, waaronder één (1) indexsprong. Onder Martens hebben we er ooit drie meegemaakt (plús een devaluatie) en toen was het protest te verwaarlozen. Er was er zelfs een onder Dehaene, wanneer ook de socialisten mee in de regering zaten.
Voor mijn part mogen al die speciale regeltjes van ‘only in Belgium’ blijven bestaan. Om er echter voor te zorgen dat de werkloosheid niet uitbreidt en dat de sociale zekerheid betaalbaar blijft, moet er wel aan gedacht worden dat de staat ervoor zorgt dat onze lonen weer concurrentieel worden met die van de buurlanden. Momenteel zit de gemiddelde loonkost in dit land aan 39 euro/uur. In Frankrijk is dat 35 euro, in Duitsland en Nederland 32 euro en dan hebben we het nog niet gehad over Oost Europa en verderop. Reken daarbij de enorme kosten die de vergrijzing met zich mee zal brengen, welke ons 5 tot 6% van het bbp zullen kosten en waarbij centrumrechts eindelijk een eerste timide poging gaat doen door het brugpensioen geleidelijk af te schaffen en de pensioenleeftijd al even geleidelijk (over 10 tot 15 jaar pas) op te trekken met één en twee jaar.
In het kader van wat nu te gebeuren staat met de vakbondsacties lijken de syndicale slogans dan ook eerder een variant van het motto: ‘hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’. Zelfs niet helemaal onbegrijpelijk, als men weet dat de vakbonden zo’n 160 miljoen euro per jaar krijgen om de doppers uit te betalen, terwijl dat via het bestaande officiële kader een stuk goedkoper zou kunnen. Ook dat is only in Belgium...
Het blijft verbazen dat die Leemans van het ACV volhardt in zijn vuilspuiterij en hatelijkheden tegen de regering Michel, waarin toch ook de politieke vleugel van zijn eigen beweging zit, nl CD&V. Als die man zo verder doet, zie ik niet in waarom centrumrechts ook maar één cent aan het Arco gebeuren zou spenderen. Dat het ACV/W, Beweging.net, of hoe ze het ook willen noemen, het maar zelf oplost en het geld terugbetaalt aan de 800.000 gedupeerden, die ze zelf misleid heeft. Ik heb zo de indruk dat Leemans er zelf trouwens niet meer in gelooft en dat de reden is waarom hij zo tekeer blijft gaan. Volgens betrouwbare schattingen beheert deze vakbond zo’n 10 miljard euro. Daar kan men bijna 10 Arco’s mee terugbetalen.
Verder wordt het afwachten hoe het onderzoek naar de baldadigheden van de vakbondsactie van vorige donderdag zal evolueren. Iets wat pertinent in het nieuws is geweest, kan men zo maar niet in de doofpot stoppen. Dat er nogal dokwerkers bij waren, is een feit. Het is trouwens niet de eerste keer dat deze potige categorie zich laat opmerken. Dat gebeurde al een keer in het voorjaar, maar ook vorig jaar bij die betoging voor de Wet Major in Straatsburg. Alleen was bij die laatste actie de Franse politie beter voorbereid, wat in Brussel niet het geval was. Dat de burgemeester van Broekzele, die verantwoordelijk is voor de veiligheid binnen zijn stad, een socialist is die de betoging genegen was, zal wel hebben meegespeeld. De liberale politievakbond heeft dan ook groot gelijk te stellen dat monsieur Majeur een volgende keer iets meer mag doen om zijn eigen stad van dergelijke vernielingen te vrijwaren, want dat heel wat agenten niet meer zinnens zijn zich te laten afranselen omdat monsieur le bourgmestre niet kan instaan voor hun veiligheid.
Tenslotte zal het wel zo zijn dat heel wat van die dokwerkers hun hoofd zelden aan de binnenkant gebruiken en dan ook wel misbruikt zouden kunnen zijn door radicale elementen die op voorhand zinnens waren amok te maken. Bewijs daarvan de (gas)maskers die ze reeds bij zich hadden. Maar als de mannen van ‘den basseng’ zich hebben laten rollen, geldt ook voor hen het spreekwoord dat wie zijn gat verbrandt, op de blaren zal moeten zitten. Of snappen ze dat ook al niet?
