|
De discussie over een mogelijke vermogensbelasting en/of een vermogenswinstbelasting loopt al van tijdens de vorming van de centrumrechtse regering. Voor wie het verschil niet zou kennen:
Een vermogensbelasting is er een waarbij het vermogen van iemand geschat wordt, waarop hij dan een belasting zou moeten betalen. In België is dat een onbegonnen zaak, vermits die belasting vooral uitgaat van het kadastraal inkomen. Dat laatste blijkt in dit land, nota bene: volgens de wet, om de tien jaar herzien te moeten worden, maar dit is in werkelijkheid niet meer gebeurd sinds 1975! Een vermogenswinstbelasting is geen belasting op het vermogen zelf, maar wel op wat dat vermogen opbrengt. Dat lukt alleen maar als de fiscus zicht heeft op alle roerend en ontroerend goed in binnen- en buitenland. Rekening houdend met de onmogelijkheid het eerste toe te passen, zal het tweede nog moeilijker worden en zullen de winnaars de fiscale advocaten zijn die eventueel voor hun klanten beroep zullen aantekenen, wat wettelijk mogelijk is.
In de meeste buurlanden bestaan er al dergelijke belastingen, in België feitelijk ook, maar die hebben hier een andere naam. Bedrijven en particulieren worden hier al belast op winsten en nog eens bij de uitkering van dividenden. Daar bovenop nog eens een vermogenswinstbelasting heffen zou betekenen dat men twee keer belast wordt, hetgeen eigenlijk niet kan. En dan zullen we het maar niet hebben over de vrijstellingen en achterpoortjes die in dit land eerder de regel dan de uitzondering zijn.
Dat heel die discussie nu weer oplaait, is het gevolg van de riante winst die Marc Coucke heeft gemaakt door de verkoop van zijn Omega Pharma én de zgz ‘Luxleaks’, waarbij grote fortuinen en nog grotere maatschappijen volledig legale geldconstructies ineen konden zetten in het Luxemburgse Groothertogdom. De voorspelbare reactie van de afgunstmaatschappij, zeg maar.
Nu hebben SP.a en Groen aan CD&V voorgesteld de vermogenswinstbelasting erdoor te krijgen via een wisselmeerderheid in het federale parlement. De christendemocraten zijn daar niet op ingegaan, niet omdat ze het idee niet ongenegen zouden zijn, maar gewoon omdat het niet in de regeringsverklaring staat en daardoor het vertrouwen binnen de nieuwe meerderheid zwaar op de proef zou gesteld worden, waarbij het wel eens amen en uit zou kunnen worden met Michel I (misschien was dat ook wel de onderliggende bedoeling van roodgroen). Dat is althans de officiële versie van ACV’er Verherstraten, CD&V-‘fractielijder’ (geen tikfout!), die erbij voegde dat men tegen het einde van deze legislatuur het er nog wel eens over zou kunnen hebben. Dit is een vrome leugen. De reden waarom CD&V akkoord moét gaan is, omdat zij de eis voor die belasting, die ze wel degelijk gesteld had tijdens de vorming van de Zweedse coalitie, heeft moeten laten vallen als tegenprestatie van een oplossing voor de Arco-coöperanten. Maar dat zegt Verherstraeten er natuurlijk niet bij en wordt ook niet verteld door de poco media.
|
