Dat het Gerecht bij ons niet functioneert, is een open deur intrappen. Dat weet zo stilaan iedereen, die er een beetje van op de hoogte is. Het duurt járen vooraleer een serieus proces kan gevoerd worden Wie een goede (lees: dure) advocaat kan betalen slaagt er dikwijls in de zaak sine die te laten uitstellen (Beaulieu bv) en niet zelden te laten verjaren (Gantman bv). Zonder meer een schande voor een zgz "rechtstaat". Een van de redenen die door het Gerecht worden aangegeven als oorzaak voor die jarenlang aanslepen van gerechtszaken is, dat de diensten overbelast zijn en dat ze het daarom allemaal niet op een normale basis kunnen afwerken. Punt zou dan ook zijn, dat men zich in de eerste plaats met de ernstigste zaken zou bezig houden en niet te veel tijd zou verliezen in zaken die het sop van de kool niet waard zijn. Maar dat gebeurt niet. Een mooi voorbeeld kregen we nog vorige week, toen de Kortrijkse raadkamer de verdachten van de spraakmakende dopingzaak rond enkele bekende wielrenners doorverwees naar de correctionele rechtbank. Een maat voor niets, nutteloos tijdverlies en een hoop onkosten die hadden kunnen vermeden worden. De renners Johan Museeuw, Mario De Clerq, Jo Planckaert en Chris Peers waren dus betrapt op doping, die ze gekregen hadden via een veearts. Tot daar niets abnormaals. Minder normaal was al, dat de zaak feitelijk pas aan het rollen ging, nadat de renners in feite al met koersen gestopt waren. Daarmee kon er al geen direct sportief gevolg zijn. Buiten de intieme supporterskring van de ex-wielrenners ligt er waarschijnlijk niemand meer van wakker, tenzij e.o.a. op sensatie beluste sportjournalist, die niet meer weet wat schrijven om zijn sportkrant vol te krijgen( als men ziet met voor zever sportpagina's soms worden volgeschreven...). Het blijkt nu dat het hele proces voor de correctionele rechtbank een maat voor niets zal zijn. Er is nl een precedent. Renner Frank Vandenbroucke had ook al een veroordeling gekregen door zo'n correctionele rechtbank en die werd later vernietigd door het Hof van Cassatie. Reden was, dat Vandenbroucke voordien al eens voor deze zaak gestraft was door de koninklijke Belgische wielerbond en men geen twee keer voor hetzelfde delict veroordeeld kan worden. Met de vier nieuwe aangeklaagden is letterlijk hetzelfde gebeurd. Ook zij werden al gestraft door de wielerbond en kunnen dus geen tweede keer daarvoor gestraft worden. De kans is groot dat de vier tóch zullen gestraft worden na een correctioneel proces en dat ze daarna, in nog eens een nieuw proces, weer zullen worden vrijgesproken door Cassatie o.w.v. het precedent Vandenbroucke. Ondertussen zal dat hele proces hopen geld en tijd hebben gekost en hadden alle mensen die zich daar nutteloos hebben mee bezig gehouden ondertussen wat anders kunnen doen. "Justitie" noemen ze dat hier!
De economische missie naar Zuid-Afrika is een flop geworden. Daarvoor zullen wel verscheidene redenen geweest zijn, zoals het afhaken van de eigen minister van Economie Verwilgen, op last van zijn premier (die op zijn beurt het bevel kreeg van de in België almachtige PS). Dit was geen goed idee, temeer daar de foto van Verwilgen in het programmaboekje stond afgedrukt. Een andere niet te verwaarlozen reden was echter de manier waarop onze troonopvolger deze missie blijkbaar tegen zijn zin begeleidde. Zoals wel eens meer gebeurt, was hij er met zijn gedachten niet bij. Met Filip komt het nooit meer goed, maar dat is een gegeven dat insiders al lang kennen. De man heeft "het" nooit gehad en zal het nooit krijgen. Dat hij het geluk heeft een intelligente vrouw te hebben die wél respect vraagt, is een doekje voor het bloeden en zal hem later nooit helpen mocht dit land het ongeluk hebben Filip als koning te mogen begroeten. Filip De Laatste... De journalisten, die nog maar eens ontdekt hebben dat de prins onbekwaam is, zijn trouwens niet de eersten die tot die vaststelling zijn gekomen. Nonkel Boudewijn zaliger wist dat ook al. Dat was mede de reden waarom de wet gewijzigd werd waardoor ook vrouwen koning konden worden. Boudewijn had toen reeds gehoopt, dat Filip een stapje opzij zou zetten ten voordele van zijn zuster Astrid, die de intelligentste van de drie kinderen van Albert bleek te zijn. Filip wou er echter niet van weten, waarna Boudewijn hem dan maar bij zich in huis haalde om te trachten er toch maar het beste van te maken. Prins Albert had indertijd meermaals gezegd nooit koning te willen worden. Toen zijn broer het echter plots liet afweten, kon hij het niet over zijn hart krijgen Filip voor te laten gaan. Hij wist té goed dat het dan verkeerd kon aflopen en besloot toen toch maar zelf koning te worden. Ons kent ons. Hoe het straks verder moet, is koffiedik kijken. Vanaf de dag dat Filip echter ooit koning wordt, wordt het hoogseizoen voor de roddelbladen én voor de republikeinen (straks heeft Van Quickenborne het nog gedaan!). Zelfs prins Charles van Groot-Brittannië, die zich in een vergelijkbaar scenario bevindt, is nog een stuk slimmer dan onze "taaie".
Steve Biddulph is een autoriteit op het vlak van opvoeden. Deze Amerikaan heeft al vier miljoen boeken verkocht, waaronder de ook bij ons populaire "Jongens, hoe voed je ze op?". De man heeft pas weer een nieuw boek uitgegeven onder de naam "Raising Babies" en dat zal waarschijnlijk nog stof doen opwaaien. Biddulph is nl op enkele van zijn vroegere standpunten teruggekomen. Hij is erbij uitgekomen dat kleine kinderen in crèches stoppen geen goede zaak is. Ze zitten daar soms tot tien uur per dag in het lawaai en dat doet hen geen deugd. Er is vastgesteld dat baby's en peuters in crèches een verhoogde stresshormoon (cortisol) opdoen, iets wat hen niet alleen minder stressbestendig, maar ook veel nerveuzer maakt. Het feit dat er steeds meer kleine kinderen hypernerveus zijn, zou ook daarmee te maken hebben. De geleerde professor komt tenslotte tot het besluit dat er niets gaat boven de eigen mama. Eigenlijk is dat niet zo'n nieuwigheid. Een pas geboren kind "hangt" aan zijn moeder en het duurt wel enkele jaren vóór het dat een beetje missen kan. Voor kinderen die vanaf hun peutertijd in grote crèches worden ondergebracht, is de scheiding van de mama dan ook een trauma. Stel u voor wat er zich in het hoofdje van zo'n kind afspeelt als het zijn moeder ziet vertrekken. Het is niet voor niets dat er in zo'n crèche bijna de hele dag wel iemand huilt. Mijn schoonmoeder, die ooit naast zo'n crèche woonde" kon dat beamen. Dé oplossing zou zijn dat jonge moeders thuis bleven en niet zouden gaan werken. Dat is de dag van vandaag geen sinecure. Men wil/kan niets meer missen: huis, auto, vakantie(s), kinderen. Wie echter echt kinderen wil, moet daarvoor een verscheurende keuze maken. De problemen die kinderen van zo'n crèche meebrengen, houden trouwens niet op bij stress alleen. Ook als ze groter worden moeten heel wat kinderen tegenwoordig hun plan trekken. Vader en moeder hebben geen tijd, die moeten werken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er tegenwoordig veel meer probleemkinderen zijn dan vroeger, zeker percentsgewijs gezien. Het is er ook mede de oorzaak van dat men de laatste jaren nog weinig pleegouders kan vinden voor kinderen die thuis niet meer (fatsoenlijk) kunnen worden opgevoed. De problemen dan afwentelen op de scholen en de gemeenschap, is een beetje te simpel. De eerste taak van opvoeden ligt bij de ouders. Wie op voorhand weet, geen tijd (genoeg) te kunnen hebben voor de opvoeding van kinderen, kan er best niet mee beginnen. Er zijn natuurlijk wel tussenoplossingen, zoals hulp door familie (meestal de grootouders) of een onthaalmoeder die het kleinschalig houdt, maar dan moet alles goed georganiseerd zijn. Een pril kinderleven is te broos om alleen maar geregeld te worden met een planbord.
De gemeenteraadsverkiezingen in Nederland hebben gezorgd voor een ruk naar links. Daarvoor zijn verschillende redenen, waaronder het strenge financiële beleid van de regering Balkenende die er nog steeds niet klaar is met het opruimen van 12 jaar paarse puinhopen. Balkenende heeft zich hierbij niet populair gemaakt, dat is altijd zo als er moet bespaard worden. Een tweede reden is de steeds strengere regels waaraan vreemden moeten voldoen om in Nederland te mogen blijven. Voor vele overheidsbeslissingen die in Nederland de laatste jaren zijn genomen, riskeert men in ons land vervolgd te worden door het centrum van zgz gelijke kansen en racismebestrijding. De modale Nederlander heeft het helemaal niet moeilijk met de verstrenging van de immigratiewetten. Dat het bij deze gemeenteraadsverkiezingen toch fout is gelopen, is in grote mate te wijten aan het feit dat buitenlanders in die verkiezingen mochten meestemmen. De linkse partijen hebben zich volop op dat nieuwe kiesvee gestort. Vooral in de grote steden zijn de allochtonen massaal gaan stemmen en dat heeft dikwijls de doorslag gegeven. Zelfs in Rotterdam, de thuisbasis van "Leefbaar Nederland", de oorspronkelijke partij van Pim Fortuin, gaan de linksen weer mee deelnemen aan het bestuur van de stad. Leefbaar Nederland haalt er nog steeds bijna 30% van de stemmen, maar dat is niet meer voldoende. Gaan wij in België dezelfde weg op? Ook hier krijgen we dit najaar gemeenteraadsverkiezingen waarbij de allochtonen mogen meekiezen. Dat danken we aan de Waalse partijen die daarvoor de steun kregen van de SP.a en Groen! (toen nog Agalev). Ook hier hebben de linkse partijen hun nieuw proletariaat ontdekt. De modale Vlaamse werkman stemt niet meer links, op vele plaatsen nu zelfs eerder rechts. Hij wordt in die partijen nu vervangen door de al dan niet legale allochtoon. Rond Brussel komt daar nog bij, dat die allochtonen ermee voor zullen zorgen dat Brussel en de Brusselse rand nog meer verfranst zullen worden. Uitgerekend gisteren stond er nog een artikel in Het Laatste Nieuws, dat meldde dat de sportwinkelketen Decathlon er in Anderlecht niet in slaagt voldoende werkkrachten te vinden en dit in een regio met een werkloosheidscijfer van boven de 20%. De reden hiervoor is, dat de werknemers tweetalig moeten zijn en de meeste kandidaten geen Nederlands (kunnen of willen) spreken. Hopelijk maken wij op 8 oktober geen Nederlandse toestanden mee. Mocht dat echter wél zo zijn, dan danken we dit onze linkse Vlaamse partijen, die ons volk in de steek hebben gelaten. In dat geval zullen we wel de gelegenheid hebben ze hiervoor betaald te zetten en dat bij de federale verkiezingen van 2007.
De tijd van de goedkope olieprijzen is wel degelijk voorbij. Allerlei speculaties, o.w.v. de onstabiele toestand van het Midden Oosten, de kwestie Iran en daarbij de steeds grotere vraag naar olie van de opkomende wereldmachten China en India, maken dat we een terugkeer naar goedkope olie mogen vergeten. Op dit ogenblik loopt er een conferentie van de Europese ministers van Economische Zaken die zich beraadt over de situatie. Opmerkelijk in dit debat zal het standpunt zijn van de Zweedse regering. Deze heeft nl gesteld dat haar land tegen 2020 niet meer afhankelijk mag zijn van olie. Deze uitdaging lijkt een beetje utopisch en misschien is ze dat ook, maar het is in elk geval een goede aanzet tot de denkpiste hoe er inderdaad iets moet gedaan worden aan de energievoorziening voor de komende decennia. In Zweden zelf is men alvast niet bij de pakken gaan zitten. De ontwikkeling van de kernenergie, die men eerst wou afbouwen, wordt teruggedraaid. De bestaande centrales worden aangepast of gemoderniseerd. Er wordt geïnvesteerd in het produceren van bio-brandstof voor voertuigen en nu reeds krijgen mensen, die daarvan gebruik maken, allerlei voordelen. Verder heeft Zweden het voordeel grote beboste oppervlakten te hebben en wil men er de verwarming van de gebouwen steeds meer gaan doen met het verbranden van pellets die gemaakt zijn uit houtafval. Dit is een idee dat reeds erg concrete vormen heeft aangenomen (in Italië zijn er al elektriciteitscentrales die ermee werken). Tenslotte is er het idee om ook de waterstofproductie verder uit te breiden als alternatief voor een vooral milieuvriendelijkere brandstof. Bij ons is men zo ver nog niet. Er is zopas een voorstel gedaan om tegen 2020 ervoor te zorgen dat heel het land zou kunnen worden aangesloten aan de aardgasleidingen. Als olie uitputbaar is, is aardgas dat echter ook en het valt dan ook te bezien of dit een goed idee is. Zo'n aanpassing voor het hele land zal een zeer grote investering vergen die misschien later niet zal kunnen worden teruggewonnen omdat tegen die tijd ook het aardgas te duur en te zeldzaam zal zijn geworden. Tegen dat aardgasplan was trouwens ook al een klacht gekomen vanwege de "mazoutboeren", maar dat is m.i. een achterhoedegevecht. Wie de dag van vandaag nog begint met huisbrandolie, is goed gek. Toen wij, in 1975 nota bene, ons huis bouwden, dachten wij al dat de huisbrandolie een voorbijgestreefde zaak was. We zijn nu dertig jaar verder en nog steeds stoken veel te veel Belgen met die brandstof. Dit soort verkwisting wordt nog steeds aangemoedigd door een overheid die er nog subsidies aan geeft. Er wordt al wel iets gedaan om het verbruik van bio-brandstof te bevorderen, maar dat project staat nog in zijn kinderschoenen. Tenslotte moet België terugkomen op zijn besluit om de kerncentrales te sluiten. Zweden en Finland hebben dat al gedaan en Duitsland overweegt het ook. Bij ons is zopas een "denktank" opgericht met de mooie Latijnse naam "Itinera" ("wegen"). Het doel van die groep zou zijn uit te zoeken in hoever ons land de ontwikkeling in de Scandinavische landen zou kunnen overnemen. Dat is alvast een goed begin. De vraag is alleen of het gaat lukken in dit kunstmatige land van twee snelheden en nog veel meer tegenstellingen.
Met de verklaring van burgemeester Hendrickx van de gemeente Schoten, dat hij na de volgende gemeenteraadsverkiezing liever met het Vlaams Belang in zee zou gaan dan met een monstercoalitie van links-rechts, is nu ook de slag om Antwerpen begonnen. Wat Harrie Hendrickx vertelt is de logica zelf. Wat voor democratie hebben wij als die partijen toelaat mee te doen aan de verkiezingen, maar niet daarna. Het grote voorbeeld is de stad Antwerpen zelf, die al twee termijnen slecht beheerd wordt door een coalitie die als enig bindmiddel heeft dat de partijen die er deel van uitmaken tegen het Vlaams Belang zijn. Dit werkt zo verlammend dat iedereen heeft kunnen zien hoe de stad daardoor flink verloederd is. Hoe erg het is bewijzen de recente uitspraken van de plaatselijke socialisten, christen-democraten én liberalen dat ze, na 8 oktober, niet meer willen samenwerken met Groen! Niemand heeft echter enig idee wat er zal gebeuren als de drie bovenvernoemde fracties niet aan een meerderheid geraken en het enige alternatief dan het Vlaams Belang wordt. Dat partijvoorzitters als Jo Vandeurzen en Bart Somers, tegen elke logica in, blijven eisen dat hun partijleden de kadaverdiscipline blijven volgen en elke samenwerking met de grootste partij van Vlaanderen blijven afwijzen, is eigenlijk ongelooflijk dom. Ze weten dat ze daardoor wéér stemmen gaan verliezen en in het beste geval wéér een coalitie zullen moeten aangaan met e.o.a. links partijtje, dat dan weer maximale winst uit een minimale vertegenwoordiging kan halen zoals dat nu reeds een tiental jaren gebeurt in de regio Antwerpen. Gemeenteraadsverkiezingen zijn geen regionale of nationale gebeurtenissen. De partijen mogen dan nog proberen op regionaal vlak een strakke discipline aan te houden, op gemeentelijk vlak spelen ook andere factoren. Zoals bv het gezond verstand van een burgemeester die het belangrijker vindt dat zijn gemeente goed bestuurd wordt dan dat hij telkens in de wielen wordt gereden door zijn eigen meerderheid. Of bv de algemene tendens dat men in Vlaanderen het stilaan beu wordt mede geregeerd te worden door een partij van salonsocialisten, die er in de eerste plaats op uit zijn ministerposten en lucratieve jobs te bemachtigen (NMBS, De Lijn, BIAC e.a.) en dat alleen maar kunnen blijven realiseren door het cordon in stand te houden. Dat de socialisten er achter blijven staan, is dan ook logisch (je hoort ze nauwelijks in dit debat), maar dat de centrumpartijen als er schapen achteraan blijven lopen, gaat mijn pet te boven. Schapen, ja, geen ezels, want die stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen!
Eerder toevallig zag ik gisteren op het kanaal "Z"-TV een reportage over wat wij vroeger "Onze Kongo" noemden (Ik heb nog een album met prentjes van de chocolade "Jacques" daarover, tweetalig...). Tegenwoordig heet die Staat de "Democratische Republiek Kongo". Zoals dat ook bij de Duitse "Democratische" Republiek het geval was, stelt het woord democratisch eerder het tegenovergestelde voor. Onze huidige ex-kolonie is één groot chaotisch gebied geworden, tachtig (80) keer België, 60 miljoen inwoners (schat men), waarin wet en orde niet aan de orde zijn. Geen wegennet meer, die naam waardig, geen infrastructuur buiten enkele plaatselijke uitzonderingen. De mensen die er geen werk hebben krijgen geen werkloosheidsvergoedingen, er zijn geen pensioenen. De ambtenaren die voor de Staat werken zien af en toe wat geld, maar dat stelt weinig of niks voor, zodat ze verplicht zijn hun diensten te laten betalen door de burgers. De buitenlandse maatschappijen, die er nog werkzaam zijn, zijn deze die zich hebben "aangepast" aan het alternatief systeem. M.a.w. zij zijn verplicht mee te spelen met corrupte politici, militairen en politiemensen. Maatschappijen die dat doen en op die manier dikwijls grof geld verdienen, staan bij ons in een slecht daglicht maar hebben als enig alternatief er weg gaan en dat betekent voor de plaatselijke bevolking nog meer werkloosheid en miserie. Maar, er is beterschap op komst, althans volgens de UNO en de verschillende organisaties die zich momenteel het lot van het onmetelijke land een beetje trachten aan te trekken. Vóór einde juni van dit jaar moeten er in het land van Kabila Jr nl zowel presidents- als parlementsverkiezingen plaatsvinden. Er zouden in totaal een honderdtal (!) partijen aan meedoen. De voorbereidingen en het afwerken van die verkiezingen gebeurt met buitenlandse steun en zou in totaal zo'n 400 miljoen euro gaan kosten (12 miljard oude Belgische frankskens)! Een professor van de universiteit Antwerpen, specialist in centraal Afrikaanse zaken, die de uitleg gaf op Z-TV, hoopt dat er met deze verkiezingen een aanvang zal gemaakt worden om het land weer op het goede spoor te krijgen na 30 jaar burgeroorlog. Hij gaf zelf echter toe, dat dit helemaal niet zeker is. In de eerste plaats is er het gevaar dat de nu heersende corrupte klasse aan het bewind blijft en dan verandert er niets. In de tweede plaats kan het zijn dat er een andere lichting aan het bewind komt, maar dat die, met de voorbeelden die ze gezien heeft, hetzelfde gaat doen. Ten derde is er het gevaar dat de huidige leiders, zowel van de kant van Kabila Jr als van die der rebellen, het zover niet zullen laten komen als ze zien dat ze gaan verliezen. Op die manier zal het daar alleen nóg erger worden en mogen alle projecten, die nu in de pijplijn zitten tot aan de verkiezingen, vergeten worden. De vraag is dan ook of men die 400 miljoen euro niet beter zou gebruiken om er het wegennet en de infrastructuren (denk maar aan Matadi) mee aan te leggen. Op die manier zou men tenminste zeker zijn dat ze goed gebruikt werden, zouden ze voor werkgelegenheid en betere levensomstandigheden kunnen zorgen. Kongo, dat potentieel een rijk land is, dat hydrothermisch heel zuidelijke Afrika van stroom zou kunnen voorzien, dat onmetelijke bodemschatten en uiterst vruchtbare gronden heeft, heeft momenteel een begroting die niet groter is dan die van de stad Antwerpen. De verkiezingen van juni gaan daarin geen verandering brengen.
