Hij was een tijdje uit het beeld verdwenen, maar hij is terug van weg geweest en nu heb ik het over Paul De Grauwe, universiteitsprofessor die, sinds hij met pensioen is, verder aan de slag blijft aan de London School of Economics. In een vroeger leven was hij ooit 12 jaar senator voor de VLD en leek het wel alsof hij samen met Verhofstadt de bocht naar links had gemaakt. De Vlaamsnationalisten hebben in elk geval nooit op hem moeten rekenen en voorlopig blijft dat zo. Dat blijkt uit een interview dat De Grauwe gaf aan de krant De Tijd, waarin hij stelt dat de verschillende staatshervormingen Vlaanderen niet meer groei hebben bezorgd en dat, percentsgewijs, Wallonië sterker gegroeid is dan onze regio. Wel, ergens heeft hij gelijk, maar wie A zegt, moet ook B zeggen en daar heb ik bij De Grauwe weer eens vruchteloos naar moeten zoeken.
Alleen al het feit dat we in dit land aan staatshervorming nummer zes bezig zijn (ze is al wel goedgekeurd, maar nog niet uitgewerkt), zegt dat de voorgaande hervormingen niet goed genoeg waren en dat de Vlaamse partijen die eraan meegewerkt hebben hun werk niet behoorlijk hebben gedaan. Mede als gevolg daarvan zal er straks inderdaad nog een zevende en dan hopelijk laatste staatshervorming nodig zijn, al dan niet nadat de zesde volledig zal uit uitgerafeld. De bevoegdheidsoverdrachten en de financiering daarvan zijn nl zo onduidelijk geformuleerd dat er zich gegarandeerd snel complicaties zullen voordoen die voor nieuwe communautaire spanningen zouden kunnen zorgen. Het gevaar is reëel dat Vlaanderen straks weer het gelag mag betalen omdat Wallonië weer eens geen geld zal hebben. Zopas is nl (via, nota bene, het Rekenhof) nog gebleken dat de Waalse schuld dubbel zo hoog is als tot nu toe werd aangenomen. Een serieuze Waalse begroting opmaken lijkt ook al geen evidentie meer te zijn.
Wat er ook niet bij verteld wordt is, dat Vlaanderen inderdaad niet genoeg voordeel heeft kunnen halen uit de voorgaande staatshervormingen, wegens de jaarlijkse financiële aderlating die onze regio moet ondergaan om het armlastige Wallonië een levenstandaard toe te laten, waartoe het zelf niet in staat is. Dat datzelfde Wallonië percentsgewijs momenteel iets sneller groeit heeft trouwens ook met die transfers te maken en niet alleen met hun zgz ‘Marshall plans’, die er alleen maar voor zorgen dat het kind een naam heeft. Het is logisch dat een regio die ver achter loopt meer kans loopt die achterstand iets sneller in te lopen, zeker percentsgewijs.
Een zevende en laatste, definitieve staatshervorming zal er dan ook moeten komen, willen we straks niet verpauperen. Het alternatief is een ‘grauwe’ toekomst.
De traditionele Vlaamse partijen maken zware tijden mee en we zijn nog maar aan het begin van een lange kiescampagne.
De tweestrijd van de nepoten bij het blauwe fabriekje was niet van de aard om victorie te kraaien, zelfs niet voor de uiteindelijke overwinnaar. De partijtop had er eerst alles aan gedaan om kleinzoon De Clercq van gedacht te doen veranderen en daarna om de stemming door de partijleden niet te laten plaats vinden, maar het heeft niet mogen zijn. Het feit alleen dat dat gebeurde, duidt duidelijk aan dat men zoon Jean-Jaques op plaats één wou en niet kleinzoon Mathias. Nu de verwachting is, dat baby De Gucht naar de Kamerlijst verhuist, moet papa De Gucht uitwijken naar de lijst van ‘zijn’ Europa, tenzij de Toscaanse herenboer straks verkiest helemaal niet meer mee te doen. Hem kennende zou dat helemaal geen verrassing zijn. Deze uitkomst doorkruist wel de Vlaams-blauwe plannen. Samen met ‘zoon van’ uit Brakel, is het in Oost-Vlaanderen bij Open VLD al nepotisme wat de klok slaat en Vlaamsgezindheid moet men er niet gaan zoeken.
Bij CD&V zitten ze met een heel ander, maar erg vervelend probleem opgescheept. Daar krijgen ze nl te maken met een actie van de Arco-coöperanten, 800.000 in totaal, die nog steeds geen cent hebben teruggezien van hun ± anderhalf miljard euro dat ze via het ACV in Dexia hadden gestopt. De beloofde staatswaarborg moet nog steeds bevestigd worden door de Raad van State én de Europese Commissie en vooral dat laatste lijkt weinig waarschijnlijk. Uitgerekend vandaag gaat een delegatie van de coöperanten betogen vóór het huis van CD&V-voorzitter Beke in zijn Leopoldsburg en hem vragen met een oplossing te komen vóٕór de verkiezingen van 25 mei. Hun slogan liegt er niet om: ‘CD&V, geen geld = geen stem’…
Tenslotte is Bruno Tobback nog maar eens komen aandraven met het stokpaardje, waarmee zijn papa ooit de verkiezingen won: de pensioenen. Dat wordt na 25 mei een Vlaamse verantwoordelijkheid. Met het grote risico dat de roodhuiden straks in Vlaanderen in de oppositie zullen terechtkomen, is de kans even groot dat die dan Vlaanderen er de schuld van zullen geven als er niets of weinig in huis zal komen voor wat betreft een serieuze aanpak van de vergrijzing. Ze vergeten er wel even terloops bij dat – tot de regering Di Rupo aantrad – de socialisten liefst 18 (achttien!) opeenvolgende jaren het departement Pensioenen hebben mismeesterd ( dezelfde Bruno Tobback inbegrepen!) en zo de hoofdverantwoordelijken zullen blijven van dat schuldig verzuim.
Als sluitstuk van de eerste politieke week van het jaar kan dat tellen. 2014 belooft spannend te worden, zeker tot 25 mei a.s.
In een reactie op mijn blog van gisteren over Molenbeek suggereert lezeres Gina dat het – volgens de politiekcorrecten – straks wel de maatschappij zal zijn die de schuld krijgt. Ze wordt op haar wensen bediend, want in De Standaard van dezelfde dag is het al zover. Een zekere Benjamin Dalle komt daarin nl vertellen dat men die ‘jongeren’ die meer dan waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor die laatste nachtelijke schietpartij, maar aan een job moet helpen, zodat ze ’s morgens verplicht zijn vroeg op te staan om gaan te werken en dan ook geen tijd meer zullen hebben om ’s nachts te blijven lanterfanten (en erger).
Je moet er maar op komen, zeker als je weet dat het in Brussel gaat om meer dan 100.000 werklozen, waarvan zo’n klein derde uit jongeren zou bestaan. Die Dalle is trouwens de kabinetschef van staatssecretaris Verherstraeten (CD&V) en is recentelijk een bekende naam geworden in de Brusselse politiek, omdat hij bij de volgende verkiezingen in het Brusselse gewest ‘lijsttrekker’ wordt van de christendemocraten. Ik heb dat ‘lijsttrekker’ met opzet tussen haakjes gezet, omdat de man er geen schijn van kans maakt, nota bene grotendeels als gevolg van de zesde staatshervorming, hét werk van de staatssecretaris waarvan hij kabinetschef is. Als gevolg van die hervorming maakt zo goed als geen enkele Vlaming nog kans in Brussel verkozen te worden. Denk maar aan Vanackere die nu van armoe toch op de Europese lijst gaat ‘strijden’. De enige mogelijkheid om als Vlaming in Brussel nog verkozen te geraken, is op een francofone lijst te geraken (zoals Guy Vanhengel) en hier en daar misschien nog een groene op een lijst van Ecolo. Men kan zich dan ook afvragen, waarom die Dalle aan zo’n ‘mission impossible’ begint en zich kandidaat stelt op een aparte CD&V-lijst, tenzij het er hem alleen maar om gaat bekend te worden in het politieke wereldje.
Voor Brusselse werklozen bieden er zich kansen genoeg, zeker voor jongeren, maar dan moeten die wel bereid zijn in de Vlaamse Rand te gaan werken en dus behoorlijk Nederlands te kennen. De meesten van hen hebben echter slecht of geen onderwijs gehad en het gevolg laat zich dan ook raden. Daarmee de Vlamingen een geweten willen schoppen, zoals die Dalle probeert, is er dan ook ver over.
Brussel is weer in het nieuws en, zoals wel meer gebeurt, in de negatieve zin. De gemoederen geraken er deze keer verhit door een zoveelste daad van zinloos geweld, waarbij iemand ‘zomaar’ op straat wordt neergeschoten. Speciaal aan dit voorval was wel dat het plaats vond in Sint-Jans-Molenbeek, waar zoiets vorige maand ook al gebeurde. Helemaal speciaal wordt het, als men weet dat de discussie erover bijna helemaal verloopt in het linkse milieu, datzelfde milieu dat het in Brussel altijd toch zo prachtig vond: de multicultuur, weet je wel en alles wat daarbij komt kijken.
De kat werd de bel aangebonden door een artikel in De Standaard van dinsdag, aan de hand van Riadh Bahri, VRT-journalist van allochtone origine én zelfverklaarde homo. Eind 2011 verhuisde hij van zijn ‘thuisstad’ Gent naar de hoofdstad en was de hemel te rijk daar te kunnen wonen. Van dat prille enthousiasme is de dag van vandaag niet veel overgebleven. Sint-Jans-Molenbeek blijkt vuil, ongezellig en onveilig te zijn. Dat laatste is zo erg dat de eigen (vrouwelijke) burgemeester er zelfs ’s avonds niet alleen op straat durft te komen. Zij heeft de gemeente ‘geërfd’ van Flup Moustache, die er als goede PS’er in geslaagd was, in de 20 jaar dat hij er burgemeester was, van Molenbeek de armste gemeente van het Brussels gewest te maken. Het feit dat Bahri homo is, heeft hem natuurlijk in een dergelijke omgeving ook weinig geholpen en hij moet toegeven dat de overlast die hij daaromtrent meemaakt, hoofdzakelijk afkomstig is van ‘jonge gasten met een Arabische achtergrond’.
Het is niet de eerste keer dat er over Brussel in negatieve zin gesproken en geschreven wordt. Luckas Van der Taelen, Vlaams parlementslid voor Groen en woonachtig aan de Brusselse ‘Midi’ heeft al meer dan eens de schrijnende toestanden in zijn buurt aangeklaagd. Dat werd hem door zijn partij en meer nog door Ecolo, waar Groen aan vast hangt, al zo kwalijk genomen dat hij bij de voorbije gemeentelijke verkiezingen in Brussel zelfs geen plaats meer kreeg op de kieslijsten.
De Standaard zou echter De Standaard niet zijn als de krant niet enkele ‘spelers’ ten tonele zou voeren, die het in Brussel nog wél reuze vinden. Zo ontdekte de krant er een Vlaamse ‘urbanist’ die na zijn pensionering met zijn echtgenote in Molenbeek is komen wonen en die vindt dat men maar moet leren ermee te leven. Een typische dhimmi attitude. Maar ook hij moet toegeven dat er een concentratie is van armoede, slechte huisvesting, lawaai, vervuiling en gebrek aan groen. Er zijn m.i. leukere plekken om uw oude dag door te gaan brengen. Verder komt een jonge moeder met twee kinderen vertellen dat ze naar Brussel is teruggekeerd ‘uit nostalgie’ en specifiek naar Molenbeek omdat de woningprijzen er laag zijn. Tussen haar positieve verklaringen door, moet ze er wel bij vertellen dat het moeilijk is haar kinderen te verbieden ‘papiertjes op de straat te gooien, als er op elke hoek van diezelfde straat hopen vuilnis liggen’.
Kortom, zelfs in linkse kringen begint het besef door te dringen dat dit Brussel niet meer ‘ons’ Brussel is, dat het hoog tijd wordt dat er daar eens serieus e.e.a. verandert en dat dit niet zal gebeuren door het al kleine gewest in een even kleine wereldstad te laten voortmodderen met zijn negentien baronieën, die – op een paar uitzonderingen na – nooit daartoe in staat zullen zijn.
De laatste dag van 2013 verscheen er in De Standaard een opmerkelijk verhaal over een gangsterbende die haar uitvalbasis heeft in Charleroi en er al een 500 criminele feiten op zou hebben zitten, verspreid over het hele land. De bendeleiders, van Noord-Afrikaanse origine, zouden bij het parket van Charleroi bekend zijn, evenals hun verblijfplaatsen, maar niemand doet er iets tegen. Waarom er niets ondernomen wordt, blijft een groot vraagteken. Daar de procureurs-generaal met dezelfde vraag zaten, hadden ze het parket van Charleroi opdracht gegeven er achteraan te gaan.
Tot hiertoe is er in deze zaak nog steeds helemaal niets gebeurd. Een eerste excuus was, dat er in Charleroi niet genoeg personeel was. Toen er dan extra mensen uit Brussel werden gedetacheerd, bleek men met een ander voorwendsel af te komen om niet te moeten doen. Het zou dan ook wel eens kunnen zijn dat de bende waarvan sprake ook een zekere invloed op de politiek van het Palermo aan de Samber zou kunnen hebben, of tenminste iets teveel van de plaatselijke politiek af zou weten.
In De Standaard, die – bij mijn weten – als enige Vlaamse krant dit bericht uitbracht, is er sindsdien niets meer over verschenen. Misschien van ‘hogerhand’ een seintje gehad? Dat het uitgerekend in Charleroi was, waar al eens een golf van fraudes aan het licht kwam en waar men dacht dat het daar nu was opgeklaard, zeker nu PS-baas Magnette er de scepter zwaait. Diezelfde Magnette die om de twee weken in diezelfde Standaard een column schrijft over koetjes en kalfjes (die van gisteren ging over de ‘selfie’!), maar als vermoord zwijgt over een criminele bende die vanuit zijn eigen stad opereert. Is het misschien om op die manier het bbp van de Karolingers wat op te vijzelen of wil men het verhaal van de Bende van Nijvel nog eens overdoen. Die zaak werd ook nooit opgelost nadat het dossier bij het parket van Charleroi vertikaal geklasseerd werd. En toen ging het om moordpartijen…
Hallucinant, dat verhaal van die groep Baskische ETA-leden die recentelijk werd vrijgelaten na een klacht van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, die stelde dat men een gerechtelijke uitspraak niet kan veranderen nadat ze is uitgesproken. Het is daar in Spanje met Justitie al niet veel beter dan hier, zo te zien. De groep van zo’n tachtig ex-gedetineerden heeft wel honderden doden op haar geweten en had een gecumuleerde straf van meer dan 1500 jaar (!) gekregen. In een publiekelijke verklaring zegt ze voortaan af te zullen zien van geweld, te betreuren wat ze gedaan heeft en zich bewust te zijn van het vele leed dat ze andere mensen heeft aangedaan. Voor de rest geen excuus, geen teken van spijt en de wens verder te zullen streven naar een onafhankelijk Baskenland ('Euskadi, in hun taal'), maar dan met uitsluitend nog politieke middelen.
Het is opvallend dat Vlaminghaters als Flup Moustache en Co er de Vlamingen nog niet hebben bij gesleurd. Zo te zien zijn wij al bij al toch brave mensen. Hier wordt tenminste geen extreem geweld gebruikt en volgt men niet de raad van Machiavelli (‘Het doel wettigt de middelen’: ‘Il Principe’). Maar er zijn nog meer verschillen. Zo is de ETA een linkse organisatie, zodat men er voor één keer extreemrechts niet bij kan betrekken. Echt links zijn ze daar echter ook weer niet. Evenals in Catalonië is de vraag naar onafhankelijkheid in Baskenland ontstaan onder het bewind van Franco. Daar deze laatste rechtsgezind was, werden zijn tegenstrevers links. En er is nog een groot, heel groot verschil met Vlaanderen: wij zijn in dit land een meerderheid, geen minderheid zoals Basken, Catalanen, Schotten en Bretoenen. Wij zijn op de wereld de enige meerderheid in een democratisch land die het niet voor het zeggen heeft. Een ‘consensus’ democratie, noemt men dat. We zijn er vet mee!
E.e.a. neemt niet weg, dat men ook in Spanje nog niet klaar is met de onafhankelijkheidseisen van hele landsgedeelten. Baskenland heeft momenteel al meer autonomie dan de andere Spaanse regio’s en heeft het ook minder last van de crisis. Basken zijn ook helemaal geen Spanjaarden. Het is het oudste volk van West en Zuid-Europa en de Baskische taal bestond al vóór de Keltische, laat staan de Romaanse en/of Germaanse talen. De regio wordt momenteel mee bestuurd door rechtsnationalisten, die er dus ook zijn, er zelfs de minister-president leveren en eerder de trage weg richting onafhankelijkheid bewandelen. Een soort N-VA, zeg maar.
2014 wordt een testjaar op het gebied van de volkerenrechten. In Schotland heeft men in het najaar een referendum over onafhankelijkheid. In Catalonië wil men dat ook, maar dat wordt momenteel nog tegengehouden door de aan de macht zijnde partido popular. In Vlaanderen krijgen we de kans er via de stembus zelf iets aan te doen. Als er echter geen Europa van de volkeren komt, zal het altijd wel ergens fout lopen. Het is in feite hetzelfde probleem van wat zich in Afrika afspeelt, waar ook volkeren zomaar onder één natienaam bij elkaar zijn gezet. Wij doen het hier, gelukkig, nog altijd een stuk geciviliseerder. Met het opdoeken van uitwassen, zoals ETA en IRA, zitten we wel op de goede weg, maar we zijn er nog niet.
Deze week zou het politieke leven in dit land weer op gang moeten komen. Met de verkiezingen op 25 mei in het zicht, kan men er gif op nemen dat zowat alles wat er de volgende weken en maanden zal gezegd en geschreven worden op e.o.a. zal te maken hebben met die verkiezingen in het achterhoofd. Het lijkt zo’n beetje op een Tv-uitzending van een wielerkoers. Als in het laatste gedeelte de Tv wordt ingeschakeld, wil iedereen zich laten zien.
Het wordt hoe dan ook een belangrijke stembusgang, in de eerste plaats voor Vlaanderen. Nadat het officiële politiek establishment het Vlaams Blok/Belang via o.m. een cordon sanitair, een politiek proces en een doodzwijgen in de media op de knieën had gekregen, had men gedacht de opkomst van het Vlaamsnationalisme een halt te hebben toegeroepen. Het bloed kruipt echter waar het niet kan gaan en zo werden de zgn traditionele partijen koud gepakt door de steile opgang van de N-VA, een partij die misschien iets minder fanatiek er tegenaan ging/gaat, maar niettemin als einddoel de Vlaamse onafhankelijkheid beoogt.
De Vlaamse traditionele partijen zitten in zak en as. Vergeet wat ze uitbazuinen, het is één zielig pak paniek en wanhoop. Ze hebben voor de eerste keer sinds WO II toegestaan dat er een Belgische regering gevormd werd zonder meerderheid in Vlaanderen en zullen o.m. daarvoor een prijs betalen. Met zijn drieën samen halen ze, ook in de al dan niet gecontesteerde peilingen, ongeveer hetzelfde aantal stemmen als het N-VA alleen en dat verschil dreigt alleen maar groter te worden. Bij SP.a heeft men geen enkele politieke figuur meer die nog tot de verbeelding van de kiezer spreekt, tenzij dan misschien Vande Lanotte en dan nog in de negatieve zin. Bij Open VLD is er nog Maggie De Block, alhoewel die feitelijk niets speciaals heeft gedaan. Zoals ze zelf heel eerlijk zegt, heeft ze alleen de wetten laten toepassen en dat blijkt in dit land al revolutionair te zijn. Maggie is trouwens geen echte debater, zoals ze recentelijk nog laten blijken heeft op de RTL, waar ze moest toegeven dat haar partij die liquidatiebonus voor zelfstandigen nooit had mogen goedkeuren. Bij de partij is men er dan ook niet gerust in om haar in de verkiezingsdebatten naar voor te schuiven, te meer ze eerder tot de linkse liberale strekking behoort, de zwakste schakel t.o.v. de N-VA.
Blijft dan nog CD&V over die alles zet op één man: Kris Peeters. Als persoon is die populair genoeg, maar hij heeft niets aan een partij die niet genoeg stemmen haalt om zijn dada, het minister-presidentschap, te kunnen claimen. Zoals het er nu bij staat, zal Peeters alleen minister-president kunnen blijven, als hem dat zou worden aangeboden door de N-VA. Dat zou geen precedent zijn, want tacticus De Wever had dat ook al eens gedaan met Di Rupo. Het is toen echter verkeerd uitgepakt, waardoor Peeters straks wél het N-VA programma zal moeten helpen verwezenlijken. Dat zou dan een eerste stap kunnen zijn om de Senelle theorie in praktijk te brengen en de federale regering, wélke dat ook moge worden, buitenspel te zetten.
