De presidentsverkiezingen in Kongo zijn voor een jaar uitgesteld en zullen dus niet vóór 2006 plaatsvinden. Daar is in Kinshasa en elders in dit onmetelijke land al tegen betoogd; hier en daar zouden er bij betogingen al doden gevallen zijn. Het probleem met die verkiezingen is, dat menig gewone Kongolees denkt dat daarmee zijn problemen gaan worden opgelost, zo een beetje dezelfde situatie die men had bij de onafhankelijkheid. Het ontwaken zal droevig zijn. Kongo's problemen zijn niet op te lossen. Waar de meeste Europeanen in het algemeen en Belgen in het bijzonder niet bij stil staat, is dat we hier praten over een land van meer dan twee miljoen vierkante kilometer. Dat is ongeveer zo groot als het Europa van de zes (Benelux, Duitsland, Italië en Frankrijk) plùs Spanje, Portugal, Denemarken en Groot Brittanië! Hou er dan rekening mee dat er hoegenaamd geen infrastructuur meer bestaat die naam waardig, geen (spoor)wegen, geen bruggen, geen elektriciteitsvoorzieningen zoals wij die kennen, geen vaste telefoonlijnen (Men kan er GSM-men op voorwaarde dat er nergens een mast omwaait, zoals kortelings bij Kinshasa gebeurde, waardoor er zelfs geen internet meer was). De geplande verkiezingen moeten gefinancierd worden door het Westen en zullen tijdelijk voor enkele tienduizende jobs zorgen. Eens de verkiezingen voorbij, gaat alles weer naar af. Wie er daar ook president wordt, niemand krijgt er de problemen opgelost. Er is nl niet alleen geen infrastructuur meer, er is ook geen middenkader meer, er is feitelijk niets meer. Ongeveer driekwart van de bevolking werkt er in wat men eufemistisch het "informele circuit noemt", zeg maar het zwartwerk (dat is daar letterlijk en figuurlijk!). Het land is een van de vruchtbaarste van Afrika, maar alles wat er op landbouwgebied was, is verwaarloosd en wat er nog is wordt slecht onderhouden of uitgevoerd. Bijna het enige dat België nog invoert uit zijn oude kolonie zijn edelstenen en edele metalen (± 95% van de invoer). Wij hebben in Afrika twee fouten gemaakt. De eerste was dat we er naartoe trokken, de tweede dat we er (hals over kop) zijn weggetrokken. Kongo was (en is) een veel te groot land om als één staat te kunnen blijven bestaan. Toen indertijd de rijke Katanga provincie zich wou afsplitsen, mocht dat niet "omdat de rest van het land dan arm zou blijven". Als Katanga onafhankelijk was geworden en een zekere welvaart had gekend, dan zouden ook de aangrenzende regio's daar mee van geprofiteerd hebben. Nu zijn ze allemaal arm, Katanga inbegrepen. Dit is trouwens een situatie die men ook in andere Afrikaanse landen tegenkomt. Door star te houden aan de koloniale grenzen zal er in zwart Afrika nooit rust komen, zullen de wantoestanden er blijven bestaan en zal dat continent het slachtoffer blijven van benden uitbuiters, onder welk mom ze zich ook voordoen.
In de jaren zestig van de vorige eeuw schreef een Amerikaans diplomaat, wiens naam ik vergeten ben, een succesboek met de naam "The Ugly American", vrij vertaald: "De domme Amerikaan". De man werkte voor de Amerikaanse diplomatie in Azië en maakte daar mee dat Amerika heel wat geld en prestige verloor omdat geen enkele Amerikaan "over de grens sprak", hij de inboorlingen dus niet verstond en hun cultuur al evenmin. De geschiedenis herhaalt zich nog altijd en met het incident rond Saddam in zijn onderbroek zijn we ondertussen beland bij episode nummer zoveel. De foto's van Sadam zijn ditmaal wel in een Britse krant verschenen (The Sun), maar het zijn de Amerikanen die Saddam bewaken en dus moet er minstens één van hen bij betrokken zijn geweest. De stommiteiten begonnen bij de Abu Graib gevangenis van Bagdad, waar bewakers gevangenen vernederden en mishandelden. Dit was niet goed te praten, zelfs niet in oorlogstijd, waar men wel eens meer meemaakt dat mensen hun verstand verliezen. Met een beetje gezond verstand hadden die Yankees immers moeten weten dat het rondsturen van foto's en video's voor hen falikant zou aflopen en het publiceren ervan zeker. Dé clou was echter het bericht van het toch respectabel geachte weekblad Newsweek, dat wist te vertellen dat Amerikaanse gevangenisbewakers een koran door het toilet hadden gespoeld in Guantanamo. Het uitbrengen van dit nieuws, voor de moslims een heiligschennis, had zo'n desastreus effect in de moslim wereld, dat, tijdens betogingen ertegen, minstens 16 mensen om het leven kwamen. Toen er dan een onderzoek kwam vanwege het Amerikaanse Gerecht, bleek dat het, oeps, om een vergissing ging! Eigenlijk had men dit meteen moeten weten. Daar in Guantanamo zullen waarschijnlijk wel normale westerse toiletten staan, geen "Franse", ttz die met dat gat in de grond. Nu moet ge eens proberen een boek door een toilet weg te spoelen; dat lukt nooit. Dat moslims in arme landen, waar ze waarschijnlijk niet eens een fatsoendelijk toilet hebben, daar in trapten, is nog aan te nemen. Dat de redactie van een wereldvermaard weekblad daar in tuimelde, zegt genoeg over van het niveau van de huidige berichtgeving...
"België is op sterven na dood. Dat is het resultaat van de tientallen communautaire compromissen en politieke koopjes die werden gesloten. (...) Nergens ter wereld bestaat er een federale staat waarvan, zoals dat in België het geval is, de territoria van de deelgebieden elkaar overlappen. (We moeten) streven naar duidelijk afgescheiden deelgebieden, waar de faciliteiten definitief verdwijnen. (...) Het alternatief is het wanordelijk uiteenvallen van het land. Het ogenblik waarop dit dreigt te gebeuren, is misschien niet zover meer af. Het volstaat dat (...) de Franstaligen beslissingen nemen die flagrant in strijd zijn met de Grondwet en de wetten van dit land, opdat in Vlaanderen een meerderheid zou gevonden worden om de Belgische staat definitief op te geven. (...) Nog eens een kaakslag te moeten verduren, is een vernedering die negen op tien Vlamingen niet meer zullen slikken". --- Bovenstaand verhaal is een uittreksel uit het Burgermanifest, geschreven door Guy Verhofstadt in 1992, onder de titel: " Denkend aan Vlaanderen"! Het is bijna onwaarschijnlijk, dat iemand die dat schreef, daarna de kans kreeg er effectief iets aan te doen maar, in plaats daarvan, een bocht van 380 graden maakte en volledig het tegenovergestelde heeft gedaan (en nog doet). De idealist Guy Verhofstadt is verworden tot een gemene zaktivist, die alles wat hij gedaan heeft en nog doet sinds hij premier is, ondergeschikt heeft gemaakt aan het postje dat hij nu bekleedt. De partij, die hij heeft opgericht en uitgebreid, leidt hij nu regelrecht naar de verdoemenis. Merkwaardig is, dat in datzelfde manifest Verhofstadt in het laatste hoofdstuk oproept tot de vorming van een nieuwe beweging en daar dan begint met een uitspraak van de Oostenrijker Friedrich Hayek, de kampioen van een vrije markt kapitalisme gebaseerd op de totale vrijheid. Die uitspraak luidt zeer betekenend: " Wie zijn principcs niet naleeft, gaat naar de hel"!
Vandaag, 19 mei 2005, wordt 't Pallieterke 60 jaar. Een uitzonderlijke prestatie voor een spotblad dat in mei 1945 werd opgericht door Bruno De Winter, journalist bij het Handelsblad. De Winter schreef in dat Handelsbald al een column waarin hij op spottende wijze de naoorloogse toestanden hekelde, vooral dan de in Vlaanderen onmenselijke repressie en epuratie, die in brutaliteit zijns gelijke niet vond in de westerse wereld. Er was heel wat moed nodig om zoiets in die tijd te ondernemen. Veel van zijn uitspraken zijn legendarisch gebleven, iets waar ik nog wel eens op terugkom. Tien jaar later stierf De Winter echter aan een hartinfarct op amper 45 jarige leeftijd. Hij werd opgevolgd door zijn toen enige vaste medewerker Jan Nuyts, een overtuigde Vlaams nationalist, die het blad tot voor enkele jaren heeft geleid. Nuyts stierf op 8 juli 2002 (hij werd 82) en had ondertussen de fakkel doorgegeven aan Leo Custers, ex-journalist bij o.m. de Gazet Van Antwerpen. 't Pallieterke blijft een unicum in de journalistieke wereld en daarmee bedoel ik niet alleen België, maar heel West Europa. Het blad is compleet onafhankelijk, heeft geen partij achter zich, geen persmagnaat à la Van Thillo, zelfs zo goed als geen reclame (de weinig reclame die erin staat wordt nog door de redactie geconditioneerd). Het blad leeft bijna uitsluitend van de bijdrage van zijn lezers en dat zouden er momenteel meer dan 20.000 zijn. In onze huidige politiek correcte wereld zijn bijna alle kranten en weekbladen gemuilband. Veel zaken kan of mag men niet meer schrijven. "De Tijd" werd zopas overgenomen door de groep Van Thillo en zal in de toekomst ook kleur moeten bekennen. De Gazet van Antwerpen is "gestevatiseeerd" sinds ze eigendom geworden is van die Limburgse familie die de ex-kok in haar vriendenkring heeft. Als men zaken te weten wil komen die in de andere media het licht niet mogen zien, is er één oplossing: 't Pallieterke lezen, iets wat doe sinds 1955 (mijn eerste nummer was dat met het overlijdingsbericht van Bruno De Winter). Buiten Leo Custers schrijven in 't Pallieterke een hele krans van uitgelezen journalisten, sommigen zoals Paul Belien en Marc Platel die door hun vroegere kranten (respectievelijk De Gazet Van Antwerpen en Het Belang van Limburg) werden ontslagen o.w.v. hun Vlaamsgezindheid, anderen die onder een schuilnaam schrijven, maar niet minder bekwaam zijn in hun genre (politiek, sport, film, muziek, kolder). Medewerkers die zich politiek engageren, dienen hun ontslag te geven (zoals vroeger o.m. Gerolf Annemans). Op die manier blijft het blad op en top onafhankelijk en kan het blijven steunen op zijn drie dogma's: - "Wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet" - "Vlaanderen eerst" - "Vrank en vrij"
Ik heb 't Pallieterke een email gestuurd met gelukwensen én daarbij het gedicht van Albrecht Rodenbach waarmee ik ook mijn blogs begin: "Strijden eeuwig Strijden leeuwig Strijden,makkers, 't is ons lot. Strijd het heden Strijd 't verleden Strijd de toekomst, rust bij God"!
Wij hebben vroeger negen jaar in Italië gewoond. Een van de diensten die daar niet serieus werkte, was de post. Daarover waren ginder nogal wat sarcastische moppen te horen. Een bekende was die van de brief van Paulus aan de Latijnen, die de week daarvoor zou zijn aangekomen. Het is hier bij ons al niet veel beter. Af en toe leest men daarover in de kranten, maar het wordt pas duidelijk als men zelf eens zoiets meemaakt. Dat "geluk" heb ik zopas gehad. In een plaatselijk reclameblaadje had ik een advententie gezien van Black & Decker waarin, bij aankoop van een bepaald toestel, men er een ander gratis bijkreeg. We waren net zinnens de buitenkant van het houtwerk van ons huis een nieuwe beurt te geven en hadden feitelijk nog een schuurmachientje nodig om de moeilijk te bereiken plaatsen te kunnen afschuren. Ik kocht zo'n toestel bij de Gamma in Turnhout en moest, om een tweede toestel gratis te krijgen, naar Black & Decker een brief schrijven waarbij ik een ingevuld formulier opstuurde, plus het aankoopticket en de streepjescode van het aangekochte toestel. Om zeker te zijn dat er niets verloren ging (die aankoopbon was tegelijkertijd nodig voor eventuele latere garantieclaims), verstuurde ik alles per aangetekend schrijven, op 06.04.05. Toen ik drie weken later nog steeds geen nieuws had, schreef ik Black & Decker opnieuw om te vragen hoe het stond. Enkele dagen later kreeg ik een telefoontje van de firma waarbij een vriendelijke dame me vertelde, dat zij mijn aangetekend schrijven niet ontvangen hadden en dat dat eigenlijk logisch was, want ik had het verstuurd naar een postbus. Ik ging dus naar het plaatselijk postkantoor, waar men mij niet alleen vertelde, dat mijn aangetekend schrijven was afgeleverd (weliswaar drie weken nadat het verstuurd werd), maar mij ook een kopie gaf van een afschrift van de post waarop dat bevestigd werd. Dat men geen aangetekend schrijven naar een postbus kan sturen, werd ontkend. In dat geval stopt de postbode een kaartje in die postbus, waarmee men op het plaatselijk postkantoor het schrijven kan ophalen. Ondertussen had ik ook een e-mail adres van Black & Decker gekregen en liet ik hen het nieuws van de Post weten, waarbij ik hen vertelde dat ik een brief met de bevestiging van de Post zou opsturen. Dat gebeurde op maandag, tweede Pinksterdag. Eén dag later bracht de postbode mij mijn aangetekend schrijven van 06.04.05 terug met de mededeling dat men het niét had kunnen afgeven! Dat was dus, op één dag na, zes weken nadat ik de brief had gepost. Ik heb nu een aangetekend schrijven terug gekregen dat niet kon worden afgeleverd én tegelijkertijd een bewijs dat het op 25.04.05 wél was afgeleverd. Dat is dan de Post in België anno 2005, een bedrijf dat over enkele jaren zou moeten gaan concurreren met de privé! P.S. Black & Decker treft in dit hele verhaal geen schuld. Ik heb hen weer op de hoogte gebracht van de laatste ontwikkelingen en hen alles opnieuw verstuurd per normale post (géén prior!) en ze hebben mij al laten weten de zaak zo spoedig mogelijk te zullen afhandelen...
In Frankrijk heeft de regering Raffarin de feestdag van tweede Pinksterdag afgeschaft. De officiële verklaring daarvoor is, dat de Franse regering geld wil vrijmaken voor een betere opvang en begeleiding van de ouderen, dit nadat twee jaar geleden zo'n vijftien duizend Franse oudjes de toen heersende hittegolf niet overleefd hadden. Het zou dus gaan om solidariteit. Dat woord verkoopt altijd goed, vraag het maar eens aan de Belgische politiekers (misschien hebben de Fransen de keuze van dat woord wel bij ons gehaald!). De échte reden is dat Frankrijk het tegenwoordig evenmin makkelijk heeft om de Europese norm van 3% te halen. Wat er bij onze zuiderburen nog bijkomt, dit t.o.v. de hen omliggende landen, is dat men daar enkele jaren geleden de werkweek van 35 uren heeft ingevoerd. Die kost de Franse economie handenvol geld en brengt de Franse fiscus heel wat minder geld in het laatje. Het afschaffen van een feestdag zou zo'n 80 miljard euro opbrengen en dus een (eerste?) tegenwicht vormen voor het verlies dat het land lijdt o.w.v. die ingekorte werkweek. Die uitleg zul je echter officieel niet horen. --- Bij ons is er al enige tijd sprake om er nog een feestdag bij te doen, het tegenovergestelde dus van wat in Frankrijk gebeurt. De ambtenaren krijgen reeds enkele jaren de elfde juli als feestdag, maar het gros van de modale werknemers moet die dag nog steeds werken. Als men ziet dat Vlaanderen continu in accute geldnood zit, zie ik dat de eerste jaren niet veranderen (ook weer de "solidariteit", weet je wel!). Een alternatief zou zijn bv de 11de november als officiële feestdag af te schaffen en die dag dan te nemen op 11 juli. Men moet daarom die Eerste Wereldoorlog niet vergeten, maar hem gewoon vieren zonder speciale feestdag, of die feestdag in het weekeinde laten vallen zonder hem te recupereren, zoals dat met andere weekeindfeestdagen gebeurt. --- En daarmee zijn we dan bij een ander punt aangeland. België is zowat het enige land waar men een feestdag, die tijdens het weekeinde valt, op een ander dag kan recupereren. In Nederland bv heeft men vorig jaar drie feestdagen minder gehad, omdat zowel de eerste als de tweede Kerstdag (een feestdag in Nederland) als Nieuwjaar tijdens het weekeinde vielen. Dit jaar verspeelden onze noorderburen Koninginnedag, die ook al tijdens het weekeinde viel. Toch maar goed dat wij in een rijk land leven!
