Persoonlijk schrik ik van geen enkele gerechtelijke uitspraak meer in dit land. Denk maar aan de veroordeling van de Vlaams Blok vzw’s, een zaak waar Verhofstadt van de ene rechtbank naar de andere mee leurde, tot hij er in zijn Gent een vond die bereid was het vuile werkje op te knappen.
Regelmatig leest men van mensen die voor een zoveelste keer veroordeeld zijn en toch nog steeds vrij rondlopen. Erger zelfs, zoals pas nog die moord op Julie Van Espen, die gepleegd werd door iemand die op dat ogenblik in de gevangenis had moeten zitten voor een eerdere veroordeling voor verkrachting. Het volstond om in beroep te gaan om weer frisch und frölich vrij rond te lopen.
Zopas was er nog die aan de drugs verslaagde dronkenman, die zijn 23ste veroordeling opliep, telkens een levenslang rijverbod en nu, voor de allereerste keer, een korte gevangenisstraf erbij kreeg. Een straf die na zoveel vonnissen weinig of geen effect meer zal hebben op een dergelijk gestoord mens. Die celstraf, al dan niet voorwaardelijk, had hij al de eerste keer of toch zeker de tweede keer moeten krijgen. Men mag nog van geluk spreken dat een dergelijk individu nog niemand had doodgereden, iets wat elders al wel is gebeurd.
Hetzelfde geldt voor mensen die voor de rechtbank moeten verschijnen, maar niet komen opdagen. Ze worden dan bij verstek veroordeeld en – als men ze te pakken krijgt, want dikwijls gaat het om buitenlanders – dan moet heel dat proces opnieuw worden overgedaan en zelfs daar houdt het niet bij op, want de beschuldigde heeft de kans om zelfs daarna nog in beroep te gaan, waardoor alles waarschijnlijk nóg eens moet worden overgedaan.
Wie gelooft zo’n gerecht nog?
---
En dan nog dit:
I.v.m. mijn blog van gisteren over de klimaateisen die het aan- en verkopen van woningen voor een particulier een stuk ingewikkelder en duurder maken, moet men de schuld niet geven aan de makelaars, die er inderdaad van profiteren, maar aan de overheden die die eisen maar blijven ophopen. Het is juist dat de makelaars daar kaas in zien, maar dat kan men hen niet kwalijk nemen. Het is hun job. Als particulieren het bos tenslotte niet meer zien van de bomen, zal iemand hen moeten helpen. Voor niets gaat alleen de zon op.
|