Dat DL in de titel heeft niets te maken met Devos Lemmens, maar wel met de familie De Leeuw, die van Rudy, ons wel bekend via de diverse acties van het ABVV. In mijn blog van 30 januari ('De nationale sta(l)king'), noemde ik De Leeuw nog een dikgevreten salonsocialist. Dat was er misschien iéts over, maar niet te ver, want nu blijkt dat hij - via zijn familie -ook een vennootschap heeft opgericht die sinds halfweg de jaren zeventig in Aalst eigenaar is van een niet onaardig onroerend goed. Dat werd door de vennootschap in 2000 omgebouwd tot twee winkelpanden en zes appartementen en - volgens berichten op Twitter - heeft ze daarvoor zelfs meegeprofiteerd van de notionele intrestaftrek. Op zichzelf is dat laatste geen misdrijf, het is een van de vele Belgische wetten die hun doel voorbij zijn geschoten (aanvankelijk dacht men dat de notionele intrestaftrek de staat een half miljard euro per jaar zou kosten; het zijn er meer dan 4,5 miljard geworden!). Wat natuurlijk wel tegen de borst stoot is, dat die Rudy De Leeuw, met de bereidwillige medewerking van onze rode Tv, de laatste maanden niet van het scherm weg te branden was om allerlei volgens hem scheve toestanden t.o.v. de werkende mens aan te klagen. Dat verhaaltje over die sterke schouders die meer lasten zouden mogen dragen, weet je wel. Hij mag nu wel zeggen dat die notionele intrestaftrek, als die er al was, werd aangevraagd door een boekhoudkantoor en dat hij sinds juli 2011 ontslag heeft genomen uit de raad van bestuur van de vennootschap, dat betekent nog altijd dat hij meer dan tien jaar wél in dat bestuur heeft gezeten en dus wel degelijk wist waarmee hij bezig was. Ondertussen zal hij wel de centjes binnenrijven die het onroerend goed hem opbrengt, heeft hij ook nog eigendom buiten de vennootschap én zijn waarschijnlijk riante wedde als voorzitter van de rode vakbond, het vehikel waarmee hij zgz tegen de kapitalisten ten strijde trekt. In dezelfde blog van 30 januari schreef ik ook dat hij een van die zgz 'geboren leiders' was, die zien naar waar de menigte loopt en die dan voorop gaan lopen. Ook dat verhaal blijkt te kloppen. Het werd bevestigd in het interview dat Karel Van Eetveld gaf aan het VVB-maandblad 'Doorbraak' van februari. Van Eetvelt, de voorzitter van Unizo, zegt daarin o.m. dat hij met De Leeuw wel eens een pint gaat drinken en samen gaat eten en dat hij economisch gevormd is, maar dat hij geen greep heeft op zijn eigen organisatie. Hij voegt er nog aan toe, dat De Leeuw toch aan het hoofd van de vakbond wil blijven en dat hem dat in een moeilijke tot onmogelijke onderhandelingspositie zet. Als de Twitter verhalen kloppen, zal dat laatste er niet op beteren.
Volgens de Grondwet zijn alle Belgen gelijk voor de wet. Dat dit een lachertje is, weten we al langer. Onze francofonen leggen die wet naast zich neer als ze niet in hun kraam past. Denk maar aan de wapenwet of dat ingangsexamen voor artsen en tandartsen. Uitgerekend deze week bleek, dat we niet alleen een tekort krijgen aan tandartsen, huisartsen, kinderartsen en spoedartsen, maar dat er nu ook in ons 'Arm Belgische Leger' (ABL) een tekort aan artsen dreigt. Niemand die daar blijkbaar wakker van ligt. Met de nieuwe pensioenwet, al gestemd eind december, maar nog steeds dagelijks actueel, lijkt het dezelfde kant op te gaan, met dit verschil dat het nu eens niet gaat om een communautaire tegenstelling, maar om een verschillende behandeling van doelgroepen. Na het laatste kabinetsoverleg heeft men beslist dat de wet zal blijven zoals ze in december was gestemd: dus iedereen zal moeten werken tot zijn 62ste, met uitzondering (hier gaan we weer) van de politie, het leger en bepaalde functies bij de NMBS. Dus wéér niet iedereen gelijk voor de wet. Als men bij de brandweer, de cipiers, de loodsen en andere rattenvangers zal moeten werken tot 62 en als compensatie vanaf een zekere ouderdom een lichtere job zal worden aangeboden, waarom zou dat dan ook niet kunnen bij het leger, de politie en de NMBS? Waarom zouden mensen in die beroepen de laatste vijf tot tien jaar bv geen administratief werk kunnen doen? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Dé oplossing ligt in Zweden, waar iedereen zo lang of zo weinig kan werken als men wil. Ik ken er de juiste cijfers niet van, maar nemen we aan, dat men daar een pensioen krijgt na 40 jaar werken, dan kan men er ook stoppen na bv 35 jaar of na 45 jaar. Wie stopt na 35 jaar zal één achtste minder pensioen krijgen dan gepland, wie langer werkt zal eerst en vooral langer loon krijgen en daarna een hoger pensioen. Zo'n logische oplossing lijkt te eenvoudig voor dit gecompliceerde land, waar men liefst van al de zaken zo ingewikkeld maakt, dat men van het bos de bomen niet meer ziet. Tot dat bos ooit eens afbrandt en er niets van overblijft...
Er heerste begin dezer week een lichte euforie bij de Vlaamse deelregering. Volgens de jongste cijfers van het Vlaamse Agentschap voor Internationaal Ondernemen FIT (Flanders Investment Trade), waren er in 2011 meer buitenlandse investeringen dan verwacht. De prestaties van de goede jaren 2006 en 2007 werden zelfs bijna geëvenaard. Na de sombere berichten over de ontslagen bij Bekaert, Crown Holdings, Duracel, Euroclear en andere Comet's, was dit nog eens goed nieuws. Toch meldde hetzelfde rapport, dat het aantal investeringen in de Logistiek fors daalde. Uitgerekend in een marktsegment waarvoor in Vlaanderen nog heel wat toekomst zou zijn weggelegd (zie mijn blog van 5 dezer: 'Flanders Logistics'). En die daling wordt nu bevestigd. Een pas opgericht samenwerkingsverband van zes containerreders heeft nl beslist de Antwerpse haven niet langer te beschouwen als een prioriteit en voortaan voorrang te zullen geven aan de havens van Hamburg, Rotterdam en Southampton. Daarmee wordt de Antwerpse haven met één klap gedegradeerd tot regionale haven. Zeg maar: tweederangs haven, in elk geval voor wat de belangrijke containertrafiek betreft. Men zal zich misschien afvragen, hoe zoiets mogelijk is. Zopas werd de Westerschelde nog uitgediept om de grootste containerschepen tot in de haven te kunnen laten varen zonder rekening te moeten houden met het getij. Er is pas een enorm, nieuw dok bijgekomen en er wordt een nóg groter dok gepland. Er zijn akkoorden met Europa en Nederland, waarbij Vlaanderen althans zijn deel heeft nageleefd. Waar liep het dan fout? Wel, om te beginnen verkeert ook de internationale scheepvaart in een zware crisis. Dat geldt echter voor alle havens. Wat er specifiek voor Antwerpen bij komt, is dat die containerreuzen met hun immense ladingen de haven nu wel binnen kunnen, maar dat die duizenden containers er zo maar niet uit geraken, zeker niet via de weg. De rederijen zien ook wat elke vrachtrijder (én elke automobilist) dagelijks ervaart op de Antwerpse Ring, waar alle wegvervoer vanuit de haven over moet. Met het Lange Wapper project was er hoop op vrij korte termijn van deze bottleneck vanaf te geraken. Met de nieuwe politieke akkoorden die er sinds de Antwerpse volksraadpleging gesloten zijn (een raadpleging, waaraan slechts 40% van de Antwerpse kiezers deelnam), is er geen zinnig mens die op vijf jaar na kan zeggen wanneer de Oosterweelverbinding er nu zal komen. De ontsluiting van Antwerpen als containerhaven heeft daarmee voorlopig zijn hoogtepunt bereikt en dat danken we aan de verenigde Vlaamse politieke partijen*, Vlaams Belang inbegrepen. Toen in het begin van het Masterplan de SP.a van Patrick Janssens vóór was, stemde het VB als oppositiepartij tégen en dat was haar volste recht ('The opposition has to oppose'). Nadat eerst SP.a en daarna N-VA kazak draaiden, heeft het VB de kans gemist te laten zien ook pragmatisch te kunnen zijn als het nodig is en niet meteen te blijven tegenstemmen omdat het zijn eigen standpunt(en) er niet voor 100% in kan terugvinden. Een teruggang van Antwerpen is een stap terug. Niet alleen voor Antwerpen zelf, maar voor de hele regio. Zoals ik vroeger over deze zaak al eens schreef, na die volksraadpleging: in Antwerpen won Nimby**. Én kwelgeest Lange Wapper.
* De enige tegenstemmers vinden we terug van wat overblijft van de Antwerpse Open VLD, nadat hun eigen schepen Van Campenhout overstapte naar de tegenstanders van het Lange Wapper project.
Bij CD&V zit men met een ei, en nog geen kleintje. Dat ei heet 'gemeenteraadsverkiezingen' en moet worden uitgebroed op 14 oktover van dit jaar. Tijdens een late nieuwjaarsreceptie van CD&V in de Antwerpse Zuiderkroon, beweerde Wouter Beke dat de partij de co-piloot is van de regering Di Rupo en dat de Vlaming daarbij twee keer wint: hij krijgt een sterker Vlaanderen in een bestuurbaar land. De CD&V-ers moeten alleen meer moed en vertrouwen durven te tonen. Nog steeds volgens Beke zijn de komende lokale verkiezingen voor de partij immers een thuismatch. Als we er van uitgaan, dat het gemeentelijk niveau het enige is waar de tsjevenpartij nog vrij sterk staat, heeft hij gelijk. De vraag is maar, of dat na 14 oktober nog zo zal zijn. Een thuismatch is niet altijd de garantie dat men gaat winnen. Een thuismatch verliezen is zelfs helemaal geen goede zaak. En er zijn duidelijke tekenen, dat heel wat CD&V-ers er niet erg veel meer in geloven. Om te beginnen in de eigenste stad waar Beke zijn oproep deed, heeft de partij zichzelf al electoraal opgeheven. Ze zal er de lijst van socialist Janssens steunen. De partij krijgt als enige tegenprestatie dat enkele van haar huidige kopstukken in de koekenstad hun postje zullen mogen behouden. Dit alles onder voorwaarde dat die zgz 'stadspartij' van Janssens zou winnen, want dat is helemaal niet zeker. De doorsnee christelijke Antwerpenaar zie ik trouwens niet zomaar voor de 'sossen' stemmen, enkel om de postjes van de heren Van Peel en Heylen 'droog' te houden. Een tweede teken aan de wand is de oproep van de partij, om met een soort publiciteitskaravaan de boer op te trekken, met als voornaamste doel een 'duurzamere' relatie met de 'migrantengemeenschappen' op te bouwen. Daarvoor zou de partij in oktober uitpakken met 'bontgekleurde' lijsten. Met quota wil men nog niet uitpakken, maar dat kan altijd nog in een volgend stadium. Dan zullen Jan en Marie moeten wijken voor Ahmed en Suleima. CD&V beweert van zichzelf nog altijd dat het een volkspartij is. De vraag is maar: van welk volk?
In moeilijke economische tijden zoals nu, met een regering die wanhopig op zoek is naar geld om het steeds groter wordende gat in haar begroting dicht te kunnen rijden, zou een bedrag van, zeg maar, 15 miljard euro goed van pas kunnen komen. Nu blijkt er zo'n bedrag te zijn. Het is nl de inhoud van het Zilverfonds, ooit opgericht door professor Vande Lanotte, minister van Begroting in de regering van de actieve welvaartstaat onder Verhofstadt. Als ik me niet vergis was Vande La ook toen vice-premier. Het was de bedoeling dat het Zilverfonds zou gespijsd worden met de overschotten op de begroting, diezelfde begroting waarvoor Vande Lanotte toen verantwoordelijk was. Daarbuiten hoopte men ook op eenmalige inkomsten. Het geld van het Zilverfonds moest in de eerste plaats dienen voor het opvangen van de extra kosten die de toenemende vergrijzing van de bevolking met zich zouden meebrengen. Momenteel zit er in dat Zilverfonds zo'n 15 miljard euro, ongeveer de helft van wat men gehoopt had erin te kunnen brengen. Het probleem is, dat men er niet bij kan. De overheid heeft het nl geïnvesteerd in ... overheidsobligaties. M.a.w. ze heeft dat geld aan zichzelf uitgeleend. In gewone mensentaal: men heeft het geld opgesoupeerd. Niet waar, zeggen de 'specialisten', zoals alle obligaties hebben ook deze van het Zilverfonds een vervaldatum en daarin hebben ze nog gelijk ook. In dit specifiek geval hebben ze wel een probleem: door het feit dat de overheid het geld aan zichzelf heeft uitgeleend zou, als men de 15 miljard zou inzetten, de staatsschuld meteen met eenzelfde bedrag verhogen... Daar houdt het trouwens niet bij op. Er bestaat ook een hele administratie die dat Zilverfonds beheert en dus nog extra geld kost, alhoewel daar zo goed als niets gebeurt. Slapende ambetantenarij, zeg maar, die al meer dan tien jaar betaald wordt om, ja, om wat te doen? Knappe koppen, die dat allemaal hebben uitgedacht. De knapste, Vande Lanotte himself, was niet voor commentaar ter zake bereikbaar, toen een ploeg van Ter Zake hem daarover wilde interviewen. Raar, hé?
Zoals ik al eens schreef, hielp de mogelijkheid tot technische werkloosheid mee dit land door de crisis te loodsen. Dat was echter niet de enige reden. Een andere was het feit, dat we ons wagentje aan dat van locomotief Duitsland konden hangen, waardoor we een beetje konden meegenieten van het tweede Duitse Wirtschaftswunder. Dat gebeurde vooral door het aanmaken van halffabrikaten, die dan naar Duitsland uitgevoerd werden om daar te worden ingebouwd in een van hun succesproducten. Wij zijn nl meesters in het maken van dingen die niet af zijn. Niet alleen in de economie, maar ook - en vooral - in de politiek. Neem nu de pensioenen. Na alle heisa die er over die zgz 'hervorming' al is geweest, gaat men het akkoord daarover nog maar eens aanpassen. Het zal nu een soort pensioen à la carte worden. Leuk voor wie van de nieuwe achterpoortjes kan genieten, maar het geheel wordt nog maar eens onoverzichtelijk. Hetzelfde was al eens gebeurd bij de discussie over de belasting op de bedrijfswagens, bij het verhaal van 'Straffe Hendrik' en het nog straffere verhaal van Maggie De Block. Om nog maar te zwijgen over dat van de vennootschappen, dat ook al terug naar af moet. Eens een wet maken, die meteen waterdicht is, blijkt hier in dit land niet te kunnen. Het blijft allemaal half werk, halffabrikaat. De senaat zou worden afgeschaft. Men zal er niet meer voor kunnen kiezen. Maar ook dat is maar de helft van het verhaal, want die senaat zal er nog wél zijn, zij het in afgeslankte vorm, een halve senaat, zeg maar. De structurele kosten blijven en het enige verschil is, dat niet meer de kiezer, maar de politieke partijen er de postjes zullen uitdelen. 'Wat we zelf doen, moeten we zien beter te doen', wie zei het ooit weer? Dag, Jan. Onze interne, Vlaamse staatshervorming maakt er al evenmin ernstig werk van als de federale. De provincies, die men - net als de senaat - had willen afschaffen, blijven bestaan. Ze zullen nu wel worden afgeslankt, gehalveerd dus. Dan werd er gesteld dat de provincies geen persoonsgebonden materies meer zouden behandelen. Ook daarvan is men nu halvelings afgestapt door een aantal uitzonderingen te maken, helemaal op zijn Belgisch. Kortom, de federale ziekten en gebreken komen ook op het regionale vlak terug boven water. Op die manier wordt Vlaanderen een België in het klein, een half België. Een halffabrikaat.
'Verhofstadt is met afstand de slechtste mens die ik ooit heb ontmoet. Hij wordt alleen gedreven door drang naar macht. Of beter, de illusie van macht, want de PS trok in feite aan de touwtjes'. Ik ben nooit een fan van Verhofstadt geweest, om het zachtjes uit te drukken, maar bovenstaande komt niet van mij. Het is een uittreksel uit een interview dat Hugo Coveliers gaf aan Doorbraak, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging en dit n.a.v. het feit dat hij ermee stopt en op pensioen gaat. Het bevestigt wel wat ik in deze rubriek al meer dan eens geschreven heb, nl dat de regeringen Verhofstadt een ramp zijn geweest voor dit land in het algemeen en voor Vlaanderen in het bijzonder. Coveliers voegt er in hetzelfde interview trouwens aan toe dat Verhofstadt in 1999, in een recordtijd van veertien dagen alles waar hij voor stond verkwanseld heeft aan een anti-CVP regering. Drie zgz burgermanifesten had hij geschreven waar heel wat Vlamingen, ook buiten zijn eigen partij, in geloofden. Toen hij de kans kreeg ze te verwezenlijken, al was het maar gedeeltelijk, heeft hij het tegenovergestelde gedaan en in feite de PS incontournable gemaakt. De vruchten daarvan plukken we nog elke dag. De PS heeft het nog steeds voor het zeggen in dit land. In hetzelfde maandblad van februari wordt e.e.a. trouwens bevestigd in een interview met Karel Van Eetvelt, gedelegeerd bestuurder van Unizo. Die zegt dat de belastingaftrekken van Di Rupo en de manier waarop ondernemingen worden aangepakt, te sterk geïnspireerd zijn door de Waalse visie op het ondernemen, terwijl de Vlaamse economie de motor is van de federale welvaart. Dat de Vlaamse partijen in de federale regering dat allemaal zomaar aanvaarden en mee onderschrijven, laat trouwens zien dat ze het ofwel nog steeds niet gesnapt hebben, ofwel bereid zijn hun eigen regio voor de zoveelste keer aan zijn lot over te laten. Dat durven ze dan nog 'verantwoordelijkheid nemen' te noemen.
