‘ De grootste schurk is de Duitse ex-kanselier Gerhard Schröder, die de Duitse arbeidsmarkt eerst heeft uitverkocht aan het bedrijfsleven en daarna zichzelf heeft verkocht aan het Russische Gazprom’.
Bovenstaande uitspraak, in De Tijd van dit weekeinde, is niet van e.o.a. rechtse extremist, maar van Paul Magnette (PS), minister-president van Wallonië, socialist dus net zoals die Gerhard Schröder die hij zo verguist.
Voor wie het zich niet meer zou herinneren: Schröder werd Duits bondskanselier van 1998 tot 2005 en vormde voor twee legislaturen een coalitie met de Duitse groenen, waarbij Joschka Fischer de vicekanselier werd. Samen hervormden zij, met medewerking van de vakbonden, het Duitse arbeidsmarktsysteem, waarbij de werkloosheidsuitkeringen en de sociale zekerheid werden samengevoegd. Dat gebeurde in vier fasen en werd bekend onder Hartz I, II, III en vooral Hartz IV. Peter Hartz, de man achter het plan, eveneens een sociaaldemocraat, was een vroegere personeelsdirecteur van VW, bij wie hij ook in de Raad van Bestuur zat. Duitsland kende toen meer dan elf miljoen arbeidslozen en werd stilaan de zieke man van Europa genoemd. Na Hartz IV werden werkloosheidsvergoedingen beperkt in de tijd en kregen mensen die uit het systeem vielen een soort OCM-vergoeding, die ze echter konden verhogen door bepaalde zgz ‘mini-jobs’ te aanvaarden. Het resultaat van de Hartz hervormingen was wel dat Duitsland er bovenop kwam en ook internationaal weer ging meetellen, iets waarvan Frau Merkel tot nu toe de vruchten heeft geplukt (dat was althans tot vóór ‘Wir schaffen das’).
Wat Magnette over Schröder vertelt is maar de halve waarheid. Hij heeft gelijk, waar hij zegt dat de Duitser zichzelf verkocht heeft aan de Russische gas en olie-industrie. In dat opzicht is hij te vergelijken met onze Vande Lala en Vanden Bossche, om maar enkele te noemen die zich ook sociaaldemocraten noemen en niet vies van privégeld, als ze het in hun eigen zak kunnen steken. De Hartz IV hervorming was echter nodig om het land er weer boven op te krijgen – wat tenslotte gelukt is. Dat ze daar in Wallonië van gruwelen, is de logica zelf. Daar leeft een ‘significant’ deel van de bevolking uitsluitend van staatssteun en werkloosheidsvergoedingen. Een beperking daarvan in de tijd zou betekenen, dat die straks moeten gaan werken, stel je voor! En dat alles terwijl Vlaanderen ervoor zorgt dat er op alle mogelijke manieren geld naar hen toestroomt. Officieel 6 tot 7 miljard euro per jaar, in werkelijkheid zowat het dubbele, omdat Wallonië geen eurocent bijdraagt voor de afbetaling van de Belgische schulden, die op dit ogenblik - volgens het laatste jaarlijks overzicht van Eurostat – 434 miljard euro bedragen.
Dat Wallonië steeds verder de linkse toer op gaat, heeft trouwens niets te maken met de retoriek over sociaaldemocratie, maar louter met het feit dat de PS kiezers blijft verliezen aan de communisten van de PTB, de Waalse zusterpartij van onze PvdA. Die zijn zo links dat – om de woorden van wijlen Franz-Josef Strauß te gebruiken – “ Er links van hen alleen nog de afgrond gaapt (in het Italiaans: ‘dirupo’!)”.
Volgens een laatste rapport van netbeheerder Elia heeft dit land tegen 2023 nieuwe elektriciteitscentrales nodig. Tegen die tijd zullen dan de huidige, oude kerncentrales toch onherroepelijk dicht gaan en bestaat er minder kans dat we nog volop gedepanneerd zullen worden door onze buurlanden, waar men met ongeveer dezelfde problemen zit.
Er is al enige tijd nogal wat deining over die kerncentrales bij ons, omdat die om de haverklap stilgelegd dienen te worden – al dan niet bij onderhoudswerken - wat nu niet precies van die aard is om meer vertrouwen in kernenergie te scheppen. Toch is het allemaal niet zo erg als het lijkt, want het gaat steeds om productieproblemen en niet om veiligheidsproblemen. Verder denk ik niet dat er ergens een grotere transparantie is dan in de kernenergiesector, want letterlijk alles wordt gemeld en gedocumenteerd. Alhoewel men de indruk zou krijgen van het tegendeel, vallen van onze kernreactoren niet méér uit dan wat gemiddeld over de hele wereld gebeurt. Dat dit uitvalpercentage stijgt met de ouderdom van de centrales, is de logica zelf maar daarom nog geen reden tot paniek.
Hoe dan ook, ooit zal ook hier de energieproductie moeten komen van alternatieve bronnen. Daar wordt wel aan gewerkt, maar aan het tempo waaraan dit nu gebeurt zullen we er in 2023 niet mee klaar zijn. De weinig nieuwe gascentrales die er nu zijn, renderen niet en zullen alleen als reserve behouden blijven als ze de staat ze zal subsidiëren, ook als ze niet werken. Alsof we nog niet genoeg betalen aan allerlei groene stroomcertificaten, die voor sommigen opbrengen, maar door iedereen moeten betaald worden. We hebben al meegemaakt wat dat betekent, denk maar aan de zgz ‘Turteltaks’(een verkeerde naam: dat had de ‘Freya taks’ moeten zijn).
Ondertussen kunnen de media zich bezig blijven houden met het oplijsten van de mankementen in Tihange en Doel en met de klachten vanuit o.m. Duitsland. Wat die laatste bemoeienis betreft, is er maar één antwoord: ‘Wir schaffen das’…
De affaire Belgocontrol lijkt plots in een stroomversnelling te komen. Nu blijkt dat, volgens het gesloten akkoord van de directie met één vakbond – een van de redenen voor de golf van ziektemeldingen – men ook luchtverkeersleiders uit het buitenland kan aanwerven. Dat gaat men nu ook effectief doen: een vijftiental meteen en vijfendertig volgend jaar. Na een korte opleiding kunnen die worden ingezet en zouden situaties zoals deze op Charleroi en Luik niet meer mogen voorkomen. Opmerkelijk dat het meteen wél kan als het in Wallonië fout loopt. Zaventem ligt ook maar in Vlaanderen…
Er waren trouwens ook al nieuwe medewerkers ter plaatse aangeworven, maar vóór die operationeel worden zijn we twee jaar verder. Nu blijkt ineens ook dat er in een latere fase sprake is van de verhuis van 300 militairen naar de site van Belgocontrol, iets dat ikzelf al suggereerde in mijn blog van gisteren.
I.v.m. de plotselinge ommekeer in de werking van Belgocontrol dient aangestipt dat de vakbonden het plan van de aanwerving van buitenlanders niet genegen zijn. Die hebben nog liever dat alles geregeld in de soep draait. De stilstand op Charleroi en Luik was ook het gevolg van een tekort aan verkeersleiders, die bij Belgocontrol alleen stand-by moeten zijn op vrijwillige basis. Hadden ze trouwens ingestemd met de uitbetaling van hun compensatie-uren, dan had men het probleem ook kunnen oplossen zonder beroep te moeten doen op tijdelijken.
Kortom, nu kan alles ineens wel. Het lijkt wel het verhaal van een Grieks drama, waarbij op het einde een Deus ex machina verschijnt die het onmogelijke waar maakt.
---
Het is niet alleen bij Belgocontrol dat het structureel fout zit, waardoor men constant met een tekort aan werknemers zit. Datzelfde blijkt zich ook voor te doen bij het gevangeniswezen, waar de cipiers nog zo’n 500.000 vakantiedagen tegoed zouden hebben. Een half miljoen oftewel gemiddeld 65 dagen (drie maanden) per cipier!
Bij het leger is het al niet veel beter. Daar heeft men het laatste jaar al meer diensturen geklopt dan op alle buitenlandse missies van de tien vorige jaren samen. Dat heeft in de eerste plaats natuurlijk te maken met de terreurdreiging. Hierover hoort men echter niet klagen. Wie kiest voor het leger, weet dat hij geen 9 tot 5 job heeft.
Toch duiden deze cijfers aan dat er nogal wat fout loopt in dit landje en dat men daarvoor de schuld niet zozeer moet geven aan de huidige federale regering, maar aan alle die daarvoor kwamen en die zowat alles wat mogelijk fout kon gaan, ook fout hebben laten lopen.
Het gaat niet goed met den Belgiek en het ziet er niet naar uit dat het morgen beter zal worden. Er heerst een algemene malaise waarvoor geen snelle oplossingen te verwachten vallen. Zaventem werkt weer, maar niet voluit (kan ook niet) en heel wat zakenmensen blijken er als klant afgehaakt te hebben wegens de uren tijdverlies die men er nu heeft o.w.v. de veiligheidscontroles. De Brusselse metro loopt bijna terug op schema, maar het verkeer moet nog altijd rekening houden met de gesloten tunnels. De neringdoeners in het centrum van Brussel zien zwarte sneeuw. De toeristen haken af, voor zover ze al in het centrum geraken. Dat laatste heeft niet in de eerste plaats te maken met de aanslagen, maar met het omvormen van een nieuwe, grote voetgangerszone, die er gekomen is zonder ook maar enige inspraak van de plaatselijke middenstand. Mede als gevolg daarvan willen enkele restaurants de tirannieke burgemeester Mayeur zelfs niet meer bedienen. Op één plaats is hij al de deur gewezen! Veel bedrijven werken met gedeeltelijke technische werkloosheid en er dreigen tal van faillissementen als deze situatie nog lang aanhoudt.
De luchthavens van Charleroi en Luik hebben grote problemen omdat daar enkele luchtverkeersleiders nu echt ziek blijken te zijn. Eerder dan van zieke werknemers kan men zeggen dat de situatie binnen Belgocontrol zelf verziekt is. Er blijkt al jaren een tekort aan luchtleiders te zijn, er werden ondertussen wel nieuwe kandidaten aangeworven, maar de opleiding ervan duurt twee jaar. Men vraagt zich af of men dan tijdelijk geen militaire luchtverkeersleiders zou kunnen inschakelen en eens even niet te letten of die wel de juiste diploma’s hebben, maar dat schijnt in dit land niet te kunnen. Over Eurocontrol wordt zelfs niet eens gesproken, waarschijnlijk omdat men schrik heeft dat die straks de hele zaak wel eens zouden kunnen overnemen.
Tussen al dat trieste nieuws komen dan nog de vakbondsaankondigingen van nieuwe stakingen vanaf eind april. Die zullen officieel wel de nieuwe regeringsmaatregelen onder vuur nemen, maar in de eerste plaats hebben die eerder te maken met de syndicale verkiezingen die in mei plaats vinden. Dat is ook de reden waarom de vakbonden niet samen staken, maar elk een eigen agenda hebben. We zullen er maar niet van wakker liggen, ook al niet omdat – o, wonder! - het Spoor, De Lijn en zelfs Belgocontrol er niet aan meedoen, evenmin als diverse federale overheidsdiensten.
Voor de rest is het koffiedik kijken hoe dat allemaal verder gaat verlopen en of het nog ooit wordt zoals voorheen. Straks krijgt Urbanus nog gelijk toen hij zong dat het misschien morgen wel beter zou worden, maar nooit meer goed…
Het politieke nieuws blijft in de ban van twee ministeriële uitspraken van vorige week: die van Jan Jambon over het ‘significant’ deel moslims dat danste van vreugde na het nieuws van de aanslagen in Brussel en Zaventem, en de uitspraak van Kris Peeters dat we allemaal boven onze stand leven. Hoe hard de kritiek ook is die zij daarover krijgen, ze hebben beiden ergens gelijk.
Er werd hier en daar door moslim jongeren wél gedanst in Brussel en daarover zijn bij OCAD, de Nationale Veiligheidsraad, minstens drie bewezen feiten gemeld. Ook politiemensen en brandweerlui bevestigen dat. Alleen had Jambon – die niet altijd even vlot ter tale is - dat wat ongelukkig geformuleerd door het woord ‘significant’ te gebruiken, waarover de in hoofdzaak linkse critici gevallen zijn. In feite een semantische discussie over dat ene woord. Van dat stenen en flessen gooien zijn er zelfs beelden. Dat dansen gebeurde trouwens niet alleen in Brussel, maar ook bij de bagagisten op Zaventem, waarvan de meerderheid allochtonen zijn en waarvan er daarna enkele zijn ontslagen. Dat de moslim gemeenschap, hun geestelijke hiërarchie op kop, tegen de aanslagen heeft geprotesteerd en mee is opgestapt in de mars tegen de haat (die een mager beestje was), is waar, maar onvoldoende. Er moeten in die gemeenschap ‘significant’ veel mensen geweest zijn die wisten dat er in de Brusselse regio e.e.a. uit de hand liep, maar niemand heeft dat toen tijdig gemeld. Zoiets heet schuldig verzuim. De voedingsbodem voor terrorisme is er nog steeds in Brussel en de vraag is maar of die moslims in de toekomst wél iets gaan komen vertellen als ze onregelmatigheden ter zake opmerken. Ik heb daar meer dan mijn twijfels over.
Zoals ik al aanstipte in mijn blog van gisteren, vind ik dat Peeters gelijk heeft, waar hij zegt dat we allemaal boven onze stand leven. Dat geldt echter in de eerste plaats als land en voor onze overbodige overheidsinstellingen en diegenen die daarvan profiteren. Een Brussels minister-president die voorstelt er nog een politieniveau bij te doen of een burgemeester (die van Vorst) die de zes Brusselse politiezones wil vervangen door negentien gemeentelijke, zijn niet goed wijs. Dat laatste is teruggaan naar de tijd van Quick en Flupke, die nog met een champetter te maken kregen. Deze laatste opmerking is niet van mij, maar van Lukas Vander Taelen in zijn column van gisteren in De Tijd. Vander Taelen woont al jaren in de hoofdstad en is een van de weinigen die over Brussel de dagdagelijkse waarheid schrijft (en daarom van de groene kieslijsten werd geschrapt!).
Als er geen werk wordt gemaakt van al die overbodig geworden instellingen en instanties, zullen we miljarden blijven verliezen waarvoor tenslotte Jan met de pet zal moeten opdraaien. Als er niet echt bespaard wordt, zullen straks onze sociale zekerheid én onze pensioenen niet meer betaalbaar zijn. Het is trouwens niet zo dat mensen die hun job verliezen in de Senaat, de Provincieraden e.d. morgen op straat staan en/of in een zwart gat zullen vallen. Een voorbeeld is de Nationale Bank, waar momenteel een aantal mandaten bevestigd of vervangen worden. De meeste van de mensen die daar vervangen worden, hebben nog een andere lucratieve job of krijgen er wel een. Die gaan daar echt niet slechter van worden en dat geldt ook voor de Senaat en de Provincieraden, die voor de meesten maar één van hun bezigheden zijn.
Terwijl er voor Galant al vrij vlug een opvolger werd gevonden – in Vlaanderen trouwens een nobele onbekende die nog nergens potten gebroken schijnt te hebben (type natte dweil) – was er voor de opvolging van Madame Non een originele zet. CdH-voorzitter Lutgen, nooit verlegen voor een stunt, heeft de taken van Milquet gesplitst en haar vervangen met twee nieuwe ministers voor de Franse Gemeenschap. Dat zoiets vragen doet rijzen, is een open deur intrappen, al weten we van Milquet dat die vooral zichzelf superieur voelde tegenover haar omgeving, zo super dat iedereen blij is dat ze (voorlopig?) uit de politiek vertrokken is, ook in haar eigen partij. ‘Milquetiseren’ was zelfs een nieuw werkwoord geworden. Door Milquet tot een ware kunst verheven bij onderhandelen, waarbij ze reeds of bijna goedgekeurde teksten bleef amenderen en herformuleren tot er van de oorspronkelijke tekst weinig of niet meer overbleef. Wat dat betekende hebben we meegemaakt bij de fameuze regeringsvorming die 541 dagen duurde, tot ze het zover kreeg dat de N-VA uit de onderhandelingen stapte en de PS erbij kwam.
Nu Madame Non door twee collega’s vervangen wordt, die samen echter niet méér wedde krijgen dan Milquet er alleen had, is het de vraag of eerstgenoemde teveel betaald werd of de andere twee te weinig. Feit is wel dat er nog maar eens een extra ministerpost gecreëerd werd in een regering die er al meer dan genoeg had. E.e.a. bracht met zich mee dat men zo ook te weten kwam dat de Waalse deelregering twaalf ministers heeft, de Vlaamse slechts negen. Dat terwijl er bijna dubbel zoveel Vlamingen als Walen zijn. Vlaanderen werkt dus, nog maar eens, efficiënter en dat heeft dan weer tot gevolg dat de Hoge Raad voor Financiën vindt dat onze regio meer moet besparen, terwijl het Brusselse Gewest, dat duidelijk niet efficiënt werkt, dat minder zou moeten doen. Dit is werkelijk de wereld op zijn kop, zodat zelfs Geert Burger dan toch eens zijn tanden heeft laten zien door die absurditeit ervan aan te klagen.
Voor één keer heeft ook Kris Peeters eens iets zinnigs verteld, nl dat we in dit land allemaal boven onze stand leven. Een staat wiens schulden hoger zijn dan het bbp en niet tegenstaande dat toch nog steeds meer blijft uitgeven dan het heeft, leeft inderdaad boven zijn stand. Ook Patje Dewael geeft Peeters trouwens gelijk en stelt de vele overheidsniveaus in vraag. En zeggen dat Brussels minister-president Vervoort daar nog eentje bij wil doen. Die zou bij de politie in Brussel een soort overkoepelend orgaan willen installeren, zodat hij zijn zes huidige politiezones kan bewaren. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof! Gaan ze het daar in Brussel ooit snappen?
Zaterdag in de namiddag kreeg ik bij het opstarten van mijn PC een mededeling bij Google dat er e.e.a. diende aangepast te worden. Ik had dat misschien beter eens goed nagekeken, want toen ik daarna Internet Explorer aanklikte, kreeg ik geen Google meer maar iets dat zich ‘MSN België Hotmail Outl.’ noemt. Daar dit net bij het begin van het weekeinde gebeurde moest ik wachten tot maandag alvorens dat probleem kon worden opgelost…
Dat is ondertussen gebeurd en die MSN staat voor Microsoft, die het steeds nog niet kan hebben dat ik geen Windows 10 wil. Gelukkig heb ik een goede systeembeheerder die al die Microsoft rommel er vakkundig heeft uitgesmeten.
Hieronder dan, met enige vertraging, mijn blog voor vandaag, maandag.
---
In een interview met De Morgen heeft Yves Leterme, ex CD&V voorzitter, ex Vlaams minister-president, ex Belgisch premier en ex kandidaat burgemeester van Ieper, verteld dat te kiezen voor een tweederangs post van Eurocommissaris voor Marianne Thyssen i.pl.v. voor die van Belgische eerste minister voor Kris Peeters, een serieuze strategische fout is geweest van zijn (ex?) partij. Hij heeft gelijk, al is het tegelijkertijd een open deur intrappen, want ik denk niet dat één politiek commentator van buiten de partij dat al niet verteld heeft (ondergetekende inbegrepen). De vraag is dan eerder waarom hij er nu mee af komt, anderhalf jaar later, terwijl hijzelf ondertussen via een dikbetaalde job als vicevoorzitter van de OESO voor een minstens even dik betaalde beland is bij een soort denktank die ergens in Scandinavië democratische grondwetten e.d. ontwerpt voor ontwikkelingslanden. Dat hij zijn laattijdige commentaar op zijn (ex?) partij dan nog uitgerekend kwijt kan in een krant van de huidige oppositie, spreekt boekdelen.
De CD&V is natuurlijk niet meer de overheersende Vlaamse partij die vroeger de CVP was, maar met Kris Peeters als federaal premier zou de partij heel wat meer gewogen hebben op het regeringsprogramma dan nu het geval is. Al bij al is Charles Michel toch ook maar de voorzitter van een eerder bescheiden Waalse partij die het wél heeft aangedurfd. Hoe klein die MR partij is, wordt met de dag duidelijker, omdat ze er nog amper in slaagt degelijke kandidaten te vinden voor de overdaad aan ministerposten die ze volgens de Grondwet kon krijgen (7 ministers uit 20 Kamerleden!). De MR is gewoon te klein om zeven topministers te leveren. Michel had al zijn minister van Begroting (Jamar) moeten vervangen, die er een potje van maakte en met Galant is het niet beter afgelopen. Ze wordt opgevolgd door een zekere François Ballot, een in Vlaanderen nobele onbekende, die mobiliteitsspecialist zou zijn. Dat had misschien iets voor Leterme kunnen zijn. Lach niet: die man heeft Waalse roots en is een aanhanger van Standard! Misschien kwamen we dan ook te weten hoe hij destijds feitelijk dat Dexia verhaal heeft opgelost, vooral nadat die bank, ondanks drie miljard euro staatssteun, via een dochteronderneming in Luxemburg erin slaagde het grootste aantal zgz ‘schermvennootschappen’ op te richten om hier belastingen te ontwijken, zoals we ondertussen weten uit de Panama Papers…
