De Croo Jr, die men thuis - volgens kwatongen - 'Alexandre' noemt (en dit heeft niets met Vinokourov te maken!), de man die de regering Leterme II liet vallen over B-H/V, diezelfde De Croo gaat nu Vlaanderen redden. De kleine generaal van wat er is overgebleven van de stoottroepen van de actieve welvaartstaat, vindt dat de N-VA zijn verantwoordelijkheid niet opneemt. Hij dus wel. Hij gaat die lawine van fiscale lasten, zoals hijzelf gezegd heeft, eens een halt toeroepen en dat moet hij, een politieke debutant, doen t.o.v. 4 Waalse partijen en 5 linkse met - zeker aan de francofone kant - een serie doorwinterde politiekers. Van de politieke dwergen die Gennez en Van Besien zijn, moet hij geen steun verwachten, integendeel. In feite gaat hij ook het sociaal-economisch discours van datzelfde N-VA moeten overnemen, want die verdedigt momenteel de belangen van de hardwerkende Vlaming, de spaarder en de belegger. Een cliënteel dat vroeger liberaal stemde, maar nu grotendeels naar de N-VA is overgewaaid. Volgens de laatste, vluchtige peilingen van o.m. Het Laatste Nieuws, De Gazet Van Antwerpen en VTM, stijgt het aantal aanhangers van De Wever en zijn partij nog altijd en is de kans groot dat de laatste nieuwkomers ook ontgoochelde liberalen zullen zijn. Want over het communautaire zwijgt Alexandre voorlopig in alle talen: B-H/V, de nationale kieskring, het geld voor de bodemloze Brusselse put. Waterloo zal niet ver af zijn. En dan is er nog dat CD&V, dat momenteel helemaal niet meer weet van welk hout pijlen maken. Meedoen met de 'magnificent seven' zou voor de partij wel eens de doodsteek kunnen betekenen voor hun gemeentelijke belangen, de enige sector waarin de partij nog meetelt. Het wordt dan ook uitkijken naar de 11 juli speeches van vandaag en morgen, in het bijzonder die van Vlaams minister-president Kris Peeters. Volgens wat er via de pers is doorgesijpeld, is hij de man die de partij tegenhoudt om mee te doen met het Di Rupo spelletje. Hopelijk overstijgt zijn uitleg eindelijk eens het niveau van zijn Vlaamse 'parochieraad'. Onze eigen Vlaamse deelregering heeft al lang genoeg erbij gestaan en ernaar gekeken. Het wordt tijd voor een echt 'Vlaanderen In Actie', maar dan op politiek gebied.
Men krijgt in dit land niets meer geregeld, omdat men haast nergens nog een meerderheid voor vinden kan. Feitelijk is het nooit anders geweest: de meerderheid heeft hier nooit van zijn privileges gebruik kunnen maken, integendeel. Het begon feitelijk al in 1830. Zelfs toen was er in België een meerderheid van Vlamingen, die het niet voor het zeggen had. Na een eeuwenlange uitbuiting door Spanjaarden, Oostenrijkers en Fransen was onze regio een arme landbouwstreek geworden, die meteen gedomineerd werd door een industrieel gewest in wording, dat daarenboven stiekem gesteund werd door Frankrijk. Het is bijna nooit anders geweest. De pogingen van de Vlamingen om een schijn van recht op meerderheid te krijgen, werden tweemaal teniet gedaan na de twee wereldoorlogen. Er werden toen in Vlaanderen politieke fouten begaan, maar men heeft het laten overkomen alsof het alleen maar Vlaanderen was dat collaboreerde en deze uitleg krijgt men zelfs tot vandaag nog te horen. Wie daartegen protesteert, zoals o.a. De Wever - historicus, nota bene - al gedaan heeft, krijgt dat meteen het etiket van collaborateur opgeplakt. Het ergst in deze zaak is, dat er in het eigen Vlaanderen een onderstroom is van mensen die dat nog geloven ook. België is zowat het enige zgz democratische land waar de meerderheid het nooit voor het zeggen heeft gehad. Door het cordon sanitaire in te stellen - nota bene: een uitvinding van 'Vlaming' Jos Geysels - heeft Wallonië steeds meer gewicht in de schaal kunnen werpen dan het in werkelijkheid had (en nog heeft). Ook links in Vlaanderen werd daardoor steeds hoger aangeslagen dan het verdiende. We werden en worden geregeerd door minderheden. In de huidige nepregering van Leterme zijn de Vlamingen maar vertegenwoordigd met zo'n 30% en dat slikt men allemaal zomaar. Als men straks een regering zou vormen zonder N-VA en CD&V - en die kans zit erin - dan zou het Vlaamse aandeel daarvan slechts 31 van de 88 volksvertegenwoordigers bevatten. De francofone minderheid zou dan in Vlaanderen gesteund worden door wat er overblijft van het paarsgroen van de 'actieve welvaartstaat'. Dat in dit België niets meer functioneert zoals het hoort komt, doordat de grenzen van deze koehandel zo stilaan bereikt zijn. Dat heeft zelfs Leterme, ex-Vlaming en gerecupereerd Belg, recentelijk nog moeten toegeven. Men krijgt nergens nog een consensus over, omdat men het beu is de wet gedicteerd te krijgen door een minderheid die handelt als een meerderheid. Griekenland, de bakermat van de democratie, ligt op apengapen. In België is het al niet veel beter.
Ik wou als titel eerst 'Exit Di Rupo' nemen, maar dat is toch helemaal niet zeker. De 'man' met het strikje gaan we zeker nog een tijdje moeten meemaken. Het is nu zo'n beetje als in een casino: 'Rien ne va plus. Les jeux sont faits". Geen inzetten meer mogelijk, afwachten wat dame fortuna ons brengen zal. Rechtuit gezegd, ikzelf had eerder een 'ja, maar' verwacht, zoals ik twee dagen geleden al aangaf ('Ja, maar x9'), maar het werd dus een "neen" vanwege de N-VA en in feite hebben De Wever en Co nog gelijk ook. Di Rupo himself had nog gezegd, dat wie 'ja' zegt op zijn nota overtuigd moet zijn dat de daaropvolgende besprekingen tot iets moeten leiden. Hij had daar zelfs nog aan toegevoegd dat hij zichzelf slechts 10 tot 15% kansen tot slagen gaf. Vrij weinig dus en zo is het ook gebleken. Dan die kritiek op De Wever vanwege de andere partijen en de linkse media, VRT op kop, dat De Wever niet durft. Er was in dit geval veel meer durf nodig om "neen" te zeggen dan 'ja'. De Wever heeft trouwens niet zomaar 'neen' gezegd. Hij heeft het hele Di Rupo verhaal naaldje voor draadje besproken en grotendeels weerlegd als de zoveelste francofone poging om in de eerste plaats de Vlamingen de rekening te laten betalen. Het zijn de Vlamingen die in dit land het meeste werken, besparen en ondernemen. Dat laatste doen ze zelfs voor een deel in Wallonië. Haal in het zuiden van het land de Vlaamse ondernemers en ondernemingen weg en er schiet helemaal niet meer over van het paradijselijke Marshalplanland ('Ça marche mal'). Het is nu klaar en duidelijk: dit land moet opgedeeld worden. Het kan zo niet verder. Dit is een dubbelland waar wit en zwart niet meer kunnen gemengd blijven. Maak er desnoods een soort confederatie van, maar hou op met te denken dat men verder kan met de huidige instellingen. Als dit niet kan zonder verkiezingen met België als inzet, dan wordt het hoog tijd dat de Vlaamse regering eindelijk die eerste stap naar de boedelscheiding gaat zetten. Tenslotte nog dit: SP.a en Groen! zijn inderdaad, zoals ik stelde, nog steeds tot alles bereid, als ze maar mogen meespelen. Zij 'durven' wél, maar dat durven beperkt zich tot het klassieke Vlaamse toegeven, iets wat CD&V ook wel zou willen, maar zich niet meer kan veroorloven.
In mijn blog van zaterdag ll ("Het lege dozenland') schreef ik nog dat ook het generatiepact een lege doos was geworden. Dat wordt nu bevestigd door een studie van het Nederlandse onderzoekcentrum TNO uit Delft. Die studie toont o.m. aan, dat de meest succesrijke regio van heel België, de zogenoemde 'Vlaamse Ruit' (het kerngebied tussen Brussel, Antwerpen en Gent), ondanks dat zo geprezen generatiepact de laagste activiteitsgraad van bevolking heeft van de twintig (20!) regio's die TNO bestudeerde en waarmee ze vergeleken wordt. En dat is nog niet alles. Om te proberen de mensen hier langer aan het werk te houden, werd in dat generatiepact o.m. ook beslist dat wie bij brugpensioen een andere activiteit zou hervatten, bij de aanvang van zijn reëel pensioen, op zijn/haar 65ste, daaronder niets te lijden zou hebben. Nu blijkt dat dit alleen geldt voor wie voltijds het werk hervat, niet deeltijds. Wie dat laatste doet, wordt voor de periode die hij/zij deeltijds werkt, beschouwd als ook deeltijds werkloos en krijgt daarvoor dan ook maar de helft van zijn/haar voorziene pensioen op zijn 65ste. En, om maar te tonen hoe onzorgvuldig de wetten hier ineen worden geflanst, blijkt nu dat een van de toponderhandelaars van het ACV bij datzelfde generatiepact, een zekere Gilbert De Swert, daar zelf het slachtoffer van geworden is. De man ging in 2006 met brugpensioen bij het ACV (waar men zijn oudere en duurdere werknemers ook dus liever ziet vertrekken) en kreeg een job als 'expert' aangeboden bij het kabinet van minister van arbeid Joëlle Milquet*. Die twee en een half jaar extra halftijds werken scheelt hem nu 800 euro bruto op zijn pensioen. Mocht hij bv 85 jaar worden, dan zal hem dit in totaal zo'n 16.000 euro hebben gekost! Ook nu, bij het presenteren van de nota Di Rupo, hebben de vakbonden meteen de hele zaak afgeschoten omdat ze niet willen dat er geraakt wordt aan hun dada's: de werkloosheidsuitkeringen (die ze zelf mogen uitbetalen, enige reden waarom velen zich bij een vakbond aansluiten), de brugpensioenen, het tijdskrediet (een jaar vakantie nemen, dat beschouwd wordt als hebbende gewerkt!), het inkrimpen van de ambtenaarspensioenen (over 40 jaar aub!) en het optrekken van het vervroegd pensioen. Allemaal bestaande regels die het niet-werken bevorderen. Dat alles terwijl hen bevriende instellingen zoals de ziekenfondsen en zelfs het overkoepelende ACW heel wat genuanceerder reageerden. Wat zij - de vakbonden - doen, doen ze beter zeggen ze. Dat hebben we dus gezien in het generatiepact (en bij de NMBS!)...
* Het is opmerkelijk, hoe vakbondsbazen en politiekers steeds netjes op hun pootjes terecht komen wanneer ze e.o.a. job verlaten: - Luc Cortebeeck stapt op als voorzitter van het ACV, maar heeft al een andere bestuursfunctie binnen het Europees vakverbond. - Caroline Gennez stapt op als voorzitster van de SP.a, maar blijft volksvertegenwoordiger, schepenen bij de stad Mechelen en blijft ook in het bestuur van de partij zitten. - Dirk Sterckx stapt op als europarlementariër, maar blijft ook in het bestuur van Open VLD zitten en is daarenboven nog ergens gemeenteraadslid. Dat alles terwijl hij ondertussen een riant Europees pensioen krijgt. - Annick De Ridder stapte uit de Antwerpse gemeenteraad nadat ze een dikbetaalde job kreeg bij de Katoennatie, maar blijft ook zitten in het Vlaamse parlement. Die dames en heren hebben blijkbaar geen last om de eindjes aan elkaar te knopen. Tenzij ze natuurlijk, zoals die De Swert, zich verslikken in slecht gemaakte wetten, die ze zelf nog mee hebben opgesteld...
Zoals ik gisteren reeds schreef, zijn de kranten dezer dagen te klein om het hele Di Rupo verhaal te brengen en te commentariëren. Dit laatste heeft, schreef ik ook al, helemaal geen zin, want de kans is groot dat alle negen uitgenodigde partijen over de nota zullen willen praten en hun tegenvoorstellen zullen willen op tafel leggen. 'Ja, maar', dus. Misschien met als uitzonderingen SP.a en Groen! die in het recente verleden al hebben laten verstaan met alles akkoord te gaan als ze maar mogen meespelen. Ongeacht hoe het verder zal lopen - vooral de reactie van de N-VA zal belangrijk zijn - blijft er het feit dat er duchtig bespaard zal moeten worden: 21 miljard euro per jaar en dit minstens tot 2015. Dat is geen uitvinding van Di Rupo, maar een aanbeveling van zowel Europa als van de eigen Nationale Bank. Het zal, meer dan waarschijnlijk, zelfs langer duren dan 2015, daar er in dit land op dit ogenblik niemand kan zeggen wat de vergrijzing ons zal kosten. Er zal langer moeten gewerkt worden en er zullen nieuwe belastingen bijkomen. We moeten onszelf niets wijs maken. Ook dit land heeft jaren boven zijn stand geleefd en dat hebben we in de eerste plaats te danken aan Wallonië. Het verschil tussen Wallonië en Griekenland is, dat de Grieken niet kunnen terugvallen op een Vlaanderen dat de putten blijft vullen. En dat laatste is ook wat Di Rupo wil blijven doen: Vlaanderen laten betalen. Daarom zal o.m. sparen en beleggen duurder worden, omdat die twee activiteiten (zo'n 80%) voornamelijk in Vlaanderen plaats grijpen. Daarom zal het in de eerste plaats ook Vlaanderen zijn dat het extra half miljard aan Brussel zal mogen afdokken. Dit laatste is voor de Vlamingen echter ook de laatste stok die ze achter de deur hebben. Tegenover het geld dat Brussel zou krijgen mag wel iets staan, zoals bv het laten vallen van het achterlijke idee om met een nationale kieskring te beginnen, van het ondemocratisch voorstel om de verkiezingen te laten samenvallen en om dat waarmee men de faciliteiten wil betonneren. Tenslotte dient B-H/V gesplitst te worden zonder welke compensaties ook, zoals voorzien in de bestaande Belgische wetgeving en zoals ooit goedgekeurd door de Raad van State. Als men wil dat België een rechtstaat blijft, dan moeten in dit land de reeds bestaande wetten worden nageleefd. Zo simpel is dat. Maar, nogmaals, dat is allemaal praat voor later. Eerst wachten op het antwoord van de negen partijen, dan zien of ze rond de tafel geraken, dan wie eraf zal vallen en tenslotte vaststellen of er iets zal bereikt worden. Als er tenslotte niets uit de bus zal komen, dan kan men naar verkiezingen gaan, maar dan wel met als inzet de splitsing van het hele land, zodat ieder bestel aan zijn specifieke bevolking kan geven wat het haar beloofd heeft en geen bevolkingshelft zich telkens benadeeld hoeft te voelen als de andere iets krijgt wat haar toekomt. Alleen de media zullen er goed bij varen.
Dé nota, waarop heel België zat te wachten, is er dan eindelijk. Na nog eens zeven weken van labeur, een turf van 100 bladzijden met vijf grote hoofdstukken. De kranten zullen vandaag te klein zijn om het allemaal uitgelegd te krijgen en er nog eens commentaar bovenop te geven. Gisterenavond al kregen we op Tv de eerste reacties van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), van de Vlaamse Volksbeweging(VVB), via Peter De Roover, van de bediendenvakbond van de ambtenaren en van Uni zus en zo. Het hele verhaal bevat voor elk wat wils en sommige punten lijken vrij gedurfd voor een Waalse socialist. Denk maar aan die (bijna) afschaffing van de Senaat, het terugdraaien van de groeinorm inzake de gezondheidszorg, de gepensioneerden die onbeperkt zullen mogen bij verdienen en het onder controle brengen van de notionele intrestaftrek. In werkelijkheid gaat het echter om 'much a do about nothing', om het eens met Shakespeare te zeggen. Alles wat er in het hele verhaal staat is immers nog bespreekbaar en kan dus nog worden veranderd en zelfs geschrapt. Als alle negen partijen bereid zullen zijn de nota te bespreken - en die kans is groot, want niemand zal willen afhaken nu men eindelijk nog eens de kans krijgt iets te zeggen en eventueel in te brengen - dan zijn we aan de volgende ronde oeverloos discussiëren bezig. Het heeft dan ook helemaal geen zin welk punt ook van Di Rupo's gewrocht nu te bespreken. Morgen kan het er niet meer zijn of is het verwaterd tot de zoveelste lege doos in de Belgische politiek. Tenslotte toch één opmerking: bij het verhogen van de lasten op sparen en beleggen, mag men niet uit het oog verliezen dat 80% van die transacties in Vlaanderen plaats grijpt en de Vlamingen daarop dus weer extra zullen gepakt worden. ALS het doorgaat, natuurlijk.
Het was algemeen verwacht dat het ging gebeuren, maar de kandidaatstelling van Bruno Tobback voor de job van Gennez doet toch de nodige vragen rijzen. Het was nl uitgerekend vader Tobback, de brulboei uit Leuven, die met zijn alomgekende tactloosheid Gennez regelmatig onder vuur nam. 'Lewie' noemde haar ooit, nota bene: vóór de camera's, 'dom én lomp' tegelijk. Nu lijkt het er wel op, dat het niet alleen een strategie was om Gennez weg te krijgen, maar om er tegelijkertijd voor te zorgde dat het zoontje aan de bak zou kunnen komen. It's all in the family en dat lijkt in de SP.a eerder de regel dan de uitzondering. Denk maar aan Van den Bossche, Vanvelthoven en nog wel enkele. Veel vertrouwen geeft dat niet, zeker niet in een partij die zegt het op te nemen voor de kleine man, maar waar de kopstukken in de eerste plaats schijnen te opteren voor het veilig stellen van de eigen dynasties. En er is meer. In een vraaggesprek met De Standaard in deze weekeindeditie, stelt Bruno Tobback dat hij, mocht hij verkozen worden, zal focussen op migratie, vergrijzing en mondialisering. Over het communautaire zwijgt hij in alle talen en daarmee zet hij de huidige SP.a-politiek verder en verkleint hij de kans dat hij in Vlaanderen een meerwaarde zou kunnen betekenen. Over bv de Gravensteengroep, toch een beweging met linkse voorkeuren, maar wél Vlaams, zegt Tobbackske geen woord. M.a.w. als dat interview iets te betekenen zou hebben, is het een gemiste kans geworden. Met Tobback II wordt het ook tweemaal niks. Zelfs in het kiezen van zijn 'running mate' is hij niet erg slim geweest. Joke Quintens, 'de rosse uit Genk', zoals zij zichzelf noemt, mag dan al een sympathiek voorkomen hebben, zij werd bij de jongste verkiezingen niet eens verkozen. Als het straks zou blijken, dat we deze herfst toch naar nieuwe verkiezingen gaan, dan is dat geen opsteker om te verwachten dat het nu wél zou lukken. Enfin, ze doen maar, die socio's. Zolang ze echter weigeren in te zien dat ze communautair in Vlaanderen nergens staan, zullen ze ook nergens geraken. Op federaal niveau tellen ze nu al niet mee, op regionaal vlak is men ze liever kwijt dan rijk. Dat zal niet veranderen zolang ze zelf niet veranderen.
