Dat de procedure om een Belgische federale regering te vormen niet meer lukt, zal nu wel stilletjes aan voor iedereen duidelijk zijn. Hoe men het ook zal draaien en keren, met of zonder het ‘initiatief’ van een koning, het werkt niet meer en is ook niet meer van deze tijd. Het is in de eerste plaats een nederlaag voor de particratie die het politiek leven in dit land steeds heeft kunnen regelen en daartoe niet meer in staat is, mede omdat men de opkomende nieuwe partijen de kans niet geeft mee te doen en de traditionele partijen er niet meer in slagen samen nog een meerderheid te vormen..
De tijd dat de Franstaligen steevast weigerden over staatshervorming en vooral confederalisme nog maar te spreken, laat staan onderhandelen, mag wel eens tot het verleden behoren. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 3 dezer (‘Uit onverwachte hoek’) zijn er nu ook in Wallonië mensen – en niet de minsten – die het daarover akkoord geraken. Denk maar aan die eerder linkse denktank ‘Institut Jules Destrée’, maar ook aan politici van CdH en MR (met uitzondering van unitarist Bouchez), zodat het niet meer alleen een Vlaamse verzuchting zal zijn..
Zoals directeur Destatte van dat instituut al voorstelde, zou men kunnen vertrekken voor de oprichting van een confederaal België dat zou bestaan uit vier evenwaardige regio’s Vlaanderen, Wallonië en Brussel, plus dat van de Oostkantons. Elke regio krijgt de ruimst mogelijke bevoegdheden en alleen dat wat de regio’s overstijgt (Defensie, Veiligheid, Buitenlandse Zaken bv) zal nog beheerd worden door een Belgische rompregering met een handvol ministers. Dat is geen exclusieve nieuwigheid, want het bestaat reeds in Zwitserland, dat er niet minder welvarend door geworden is. Daar zullen wel enkele kanttekeningen bij horen, zoals een verplichte tweetaligheid voor het Brussels gewest en een oplossing voor de Oostkantonners die daar zelf voor zullen mogen kiezen: zelfstandigheid, e.o.a. samenwerking met Wallonië of bv – waarom niet? – een samengaan met het Groothertogdom Luxemburg.
Het is alleen nog afwachten welke partij de moed zal hebben die eerste stap te zetten. Want als dit land wil overleven, zal het e.o.a. vorm van confederalisme moeten aannemen. ‘La Belgique sera confédérale ou elle ne le sera pas’ om de franskiljon Raymond Colleye te parafraseren, die in 1915 zei: ‘La Belgique sera latine ou elle ne sera pas’.*
*Die uitspraak wordt soms verkeerdelijk toegeschreven aan kardinaal Mercier of aan Charles Rogier, een van de grondleggers van een land dat men niet meer zou uitvinden mocht het nu niet bestaan. Al waren beide heren het waarschijnlijk wel eens met het strandpunt van die Colleye.
|