De E.U. gaat de Europese politieke partijen dit jaar 17 miljoen euro extra cadeau doen, omdat ze die zouden nodig hebben voor het voeren van de kiescampagne in 2019. Dat ze die nodig hebben is een lachertje, want krijgen die Europese afgevaardigden nog niet genoeg riante lonen en vergoedingen? En dan maar klagen dat Europa bij de man in de straat steeds minder tot de verbeelding spreekt! Vergeten we trouwens niet dat in de meeste landen – en zeker bij ons – de politieke partijen ook al hopen geld krijgen van de eigen overheid. En dan komt die Timmerfrans onze horeca vertellen dat ze best hun klanten gratis kraantjeswater zouden geven. Zoiets moet ge dan horen uitgerekend van een Hollander! Door de bergen geld die de Eurocraten opstrijken schijnt het besef dat gratis niet bestaat bij hen niet meer door te dringen.
Mede door dat laatste extra cadeau aan het eigen politieke cliënteel zal de E.U.-begroting in 2019 voor het eerst over de twee miljard euro gaan. Enorm veel geld dat elders veel beter zou kunnen worden aangewend. Met de E.U. op zich heb ik geen probleem, maar dat parlement is er teveel aan. Het dient alleen maar als troostprijs voor lokaal gebuisde of afgeschreven politiekers.
Er zijn in de wereld nog groepen van landen die samenwerken en zich verenigen – denk maar aan de landen rond de Stille Oceaan – maar die doen het zonder een geldverslindend parlement, hebben hoogstens een soort coördinatiekern en laten de beslissingen ter gelegener tijd nemen door hun staatshoofden, die daarvoor af en toe bijeen komen. Dat laatste gebeurt trouwens ook in Europa en is een reden temeer om dat Europees parlement af te schaffen en hoogstens een soort kernkabinet over te houden om de dagelijks beheer bij te houden.
Ik kom nog even terug op de ontslagronde bij Carrefour. Deze superketen had zich niet alleen verkeken op het feit dat de tijd van de hypermarkten stilaan voorbij is, ze heeft ook de trein van de internethandel gemist en zal het kwaad hebben om die achterstand weer goed te maken. Dat laatste is trouwens ook bij ons in België gebeurd door de eigen overheid, die eveneens niets gedaan heeft om de e-commerce te promoten. Het verschil met Carrefour is dat terwijl de Franse keten het roer snel gaat omgooien, dit in België nog wel even kan duren. Zelfs de weinige zaken die er iets aan begonnen zijn, schoenhandel Torfs bv, zijn er niet tevreden mee, omdat ze nog altijd beperkingen hebben t.o.v. de concurrenten uit Nederland en Duitsland én tegelijkertijd hogere lonen moeten betalen omdat anders de vakbonden hier niet akkoord gaan. Zonder een akkoord met die vakbonden kan er zelfs niet worden overgewerkt op regelmatige basis, met dank aan de minister van Werk, Kris Peeters.
Diezelfde vakbonden zijn ondertussen met Carrefour een gespreksronde begonnen die m.i. weinig gaat uithalen, omdat – zoals ik reeds schreef in mijn eerste blog ter zake – er zoveel vacatures zijn die men nu al niet opgevuld krijgt, 250.000 in heel Vlaanderen. Dat gaat niet alleen om ander werk, daar zitten ook heel wat vacatures in van supermarktketens. Bij Colruyt, Albert Hein, Delhaize, Lidl en Aldi zijn er alles samen zo’n 1.200 vacatures, bij de VDAB zijn er voor winkelbedienden in het algemeen liefst meer dan 4.500!
Voor veel mensen, die bij Carrefour hun baan verliezen, zal het dus geen ramp moeten worden, maar voor de vakbonden valt dat niet mee omdat ze er meer dan waarschijnlijk niet veel uit de brand zullen slepen.
---
En dan nog iets over die ‘Tournée Minérale’ die op 1 februari van start is gegaan en waarbij mensen zich bereid verklaren de hele maand geen alcohol te drinken. Die nemen er wel de kortste maand voor uit, hé! Doet me denken aan dat mopje, waarbij men vraagt in welke maand de boeren het meest klagen…
Zoals bij enkele peilingen al is gebleken, zijn de heren Jambon en Francken en zelfs De Wever ook in Brussel en Wallonië vrij populair aan het worden. Terwijl heel wat Vlamingen vinden dat de N-VA tekort komt aan haar Vlaamse doelstellingen, scoren bovenvernoemden steeds beter in Brussel en Wallonië. Jambon en vooral Francken staan in bijna alle peilingen daar bij de eerste 10 tot 20, al naargelang het kiezerspubliek en zelfs van De Wever is men er niet meer vies, wat er op wijst dat er ook daar genoeg gezond verstand is om de media niet (meer) blindelings te geloven en er iets aan het veranderen is. Het feit alleen al dat Vlaminghater Maingain dreigt dat zijn partijtje ‘Défi’* (‘Méfi’ zou beter passen) niet samen met de N-VA in Brussel regeerakkoorden zal sluiten, zegt genoeg. Momenteel is Défi in Brussel, maar ook alleen daar, belangrijk genoeg om de huidige meerderheden in stad en gewest te laten wat ze zijn en de PS er (nog) niet uit te smijten, zoals dat in Wallonië gebeurd is na de breuk met CdH, de vraag is maar of dat na de volgende verkiezingen nog zo zijn zal. Door het Belgisch kiesstelsel telt de N-VA in Wallonië niet mee, maar in Brussel krijgen de kiezers de kans om ervoor te stemmen.
E.e.a. zou wel eens kunnen betekenen dat, na Vlaanderen, ook in Brussel de traditionele partijen terrein blijven verliezen. De tijd dat die gedoemd waren met elkaar samen te werken en dus best frontale botsingen te vermijden, lijkt voorbij. Het is daar niet langer meer uitsluitend een kwestie van taal, van noord tegen zuid en omgekeerd, van links en rechts, maar eerder een chaos waar voorlopig niemand een klare kijk op heeft. Of de gemeentelijke verkiezingen daarin meer klaarheid gaan brengen, is nog af te wachten, maar één ding is wel duidelijk aan het worden: ook de gewone Brusselaar is e.e.a. dik beu aan het worden en verkiest bv iemand als Theo Francken, die zich houdt aan de wet en duidelijk zegt waar hij voor staat, boven het straatgepeupel zoals dat van het zgz ‘burgerplatform’, waar misschien ook wel brave mensen tussen zitten, maar dan wel van het simpele soort dat zich laat misbruiken door agitatoren. Misschien maken we in Brussel wel een Vlaams reveil mee. Dromen mag…
---
* ‘Défi’ staat hier voor ‘Démocrate Fédéraliste Indépendant”, maar als woord betekent het ook ‘uitdaging’. ‘’Méfi’ drukt wantrouwen uit en betekent zoveel als ‘Let Op!’.
I.v.m. de mogelijke ontslagen bij Carrefour (tot 1233 eenheden) is het verhaal van het brugpensioen weer in de actualiteit gekomen. Heet het nu wel anders: ‘Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag’ (SWT), het systeem is hetzelfde als vroeger, alleen blijft men goochelen met de datum wanneer men op dat brugpensioen kan gaan. Het liefst van al zou men het afschaffen, zeker in een situatie zoals de huidige waarbij alleen al in Vlaanderen zo’n kwart miljoen vacatures zijn, maar als er dan weer een afdanking dreigt met grote aantallen, dan komt dat spook weer terug te berde.
De ontslagen werknemers van Ford-Genk konden in 2014 nog op brugpensioen vanaf 52 jaar. Tot vorig jaar werd het 55, dit jaar zou het 56 zijn en vanaf volgend jaar zou het 59 worden. Waarom moet dat allemaal zo ingewikkeld zijn, zeker als men daarenboven hoort dat de huidige federale regering werkgevers nog altijd de mogelijkheid geeft van de regel af te wijken als er daarover met de werknemers (lees: vakbonden) een gezamenlijk akkoord zou zijn? Eind dit jaar moet er trouwens weer een interprofessioneel akkoord komen en zou het me niet verwonderen als ze ook daar weer iets anders zullen uitvinden.
Men zou zich afvragen waarover we ons nog druk maken. Wel, die hele grap kost aardig wat geld en dat geld zou beter gebruikt worden om ontslagen werknemers naar een nieuwe baan te leiden. Van de ene kant stellen dat er meer mensen aan de slag moeten (België loopt achter in Europa) en van de andere kant uitvluchten zoeken om bedrijfsherstructureringen uit te voeren met overheidsgelden, is ook niet de juiste manier van werken, zeker niet als het om bedrijven gaat die winst maken en die er zich alleen om bekommeren dat die winst de volgende jaren zou kunnen dalen. Ergens bestaat er altijd nog zoiets als een lange termijnplanning, dacht ik.
---
En dan de affaire ‘Bo’!
Kijk, ik kan er begrip voor opbrengen dat, als hun hormonen hen parten spelen tijdens de puberjaren, sommige jongeren gaan denken dat ze niet goed in hun vel zitten en beter tot het andere geslacht zouden willen horen. Maar iemand die ondertussen al 58 is, getrouwd is met een persoon van de andere sekse, daarmee kinderen heeft en nu vindt nog van geslacht te moeten veranderen, is voor mij gestoord. En wie daar beate bewondering voor koestert al evenzeer. Dat dit zich afspeelt bij onze cafézender uit Nossegem is daarbij geen verrassing; sensatie is daar nooit veraf…
Met de beslissing van Schauvliegje om Ghelamco geen vergunning te geven tot het bouwen van het megalomane Eurostadion (in grootte het dubbele van wat was toegelaten) is hopelijk definitief het doek gevallen over deze comedia dell’arte. Het stadion was trouwens zijn ‘Euro’ al kwijt nadat de Uefa besliste in 2020 bij het volgende Europese Kampioenschap geen voetbalwedstrijden te organiseren in Belgenland. Een tweede opdonder kreeg het project toen Marc Coucke RSC Anderlecht vóór de neus van hetzelfde Ghelamco wegkaapte, meteen verklaarde dat zijn nieuwe club een eigen stadion moet hebben en de intentieverklaring waarop de club zelf al was teruggekomen niet heeft moeten bevestigen. Wat hierbij niet verteld wordt is dat men nu – door het boek over de Gentse Ghelamco Arena – te weten is gekomen dat RSC Anderlecht, mocht de club ermee zijn doorgegaan, voor de huur tienmaal meer had moeten betalen dan AA Gent voor haar Ghelamco stadion. Tien miljoen euro i.pl.v. één, a.u.b.!
In al die verhalen is er maar één rode draad en dat is Ghelamco en diens haantje de voorste Paul Gheysens. De man denkt echt dat met geld alles te kopen is en dat blijkt dus niét het geval te zijn. In het geval van het Eurostadion was hij zelfs bereid tussendoor RSC Anderlecht zelf even te kopen, iets wat hij in eigen naam zelfs niet kon omdat hij al eigenaar is van de Antwerpse Bosuil. We gaan straks ‘Couckenbak’ nog dankbaar moeten zijn dat hij die betonboer vóór was, ook al was de man er zich waarschijnlijk niet bewust van dat hij de Vlaamse zaak een dienst bewees.
De reactie van Gheysen op de weigering van Schauvliegje was dat hij een nieuw project zal indienen, dat maar half zo groot zal zijn. Vraag is maar of hij dan de helft van de huurprijs gaat krijgen die hij eerst van RSC Anderlecht vroeg, nu men weet wat AA Gent voor haar Ghelamco Arena betaalt en welke andere ploeg daar in gaat trappen…
Wat ik in heel deze affaire evenmin begrijp is, dat de stad Brussel nog steeds niets zegt over het eventueel aanpassen van het Koning Boudewijn stadion, iets wat kan aan de helft van de prijs die het Eurostadion zou gekost hebben, met als bijkomende meerwaarde dat men er ook in de toekomst de Grote Prijs Ivo Van Damme verder zou kunnen organiseren, hetgeen in dat Eurodinges niet eens mogelijk was.
Tenslotte nog een dikke proficiat aan de mensen van het Comité Parking C, die heel die tijd onverdroten gevochten hebben tegen de verfransing die dat Eurostadion zou hebben meegebracht om nog niet te spreken van het verkeersinfarct op de Grote Ring rond Brussel dat het zou hebben teweeggebracht. Hopelijk blijft het daarbij.
De gemeentelijke verkiezingen zijn nog meer dan acht maanden ver, maar ze beloven spannender te worden dan de vorige. E.e.a. heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat er volgend jaar ook nog eens alle andere verkiezingen zijn en men er van uitgaat dat deze gemeentelijke stembusgang, zeker in de steden, wel eens een aanloop zouden kunnen geven aan een tendens naar de andere verkiezingen toe. Voor de deelnemers kan het ook een betere of minder goede uitgangspositie betekenen voor wie ook aan de verkiezingen van 2019 wil deelnemen.
In Brugge was de vroegere lijsttrekker van N-VA, Ann Soete, al opgestapt, nadat ze plaats had moeten maken voor Pol Van Den Driessche. In haar plaats heeft men nu een andere dame, een zekere Nele Claus, bereid gevonden de tweede plaats te bezetten. In Antwerpen hebben we de hele soap meegemaakt rond het kartel dat men geen kartel mocht noemen en dat tenslotte ook geen kartel meer was. De kers op de stembustaart vinden we voorlopig echter in Gent, waar eerst CD&V haar lijsttrekker zag opstappen en die moest vervangen door de overjaarse Mie(ke) Van Hecke, tot haar pensionering hoofd van het katholieke onderwijs. Daarna was er bij de paarse meerderheid de heisa om de diverse schandalen (Optima, Publipar) die de kop kostten aan Tom Balthazar, de gedoodverfde opvolger van Termont. En ondertussen was er de nodige commotie bij de N-VA, waar Siegfried Bracke wel akkoord ging om geen lijsttrekker meer te zijn, maar wel lijstduwer wou worden. Die plaats werd hem echter geweigerd door Elke Sleurs, de nieuwe lijsttrekker. Om uit die impasse te raken heeft Sleurs nu de handdoek in de ring gesmeten en voorgesteld dat een zekere Anneleen van Bossuyt, tot nu europarlementslid voor N-VA, haar op de eerste plaats zou opvolgen. Hoe de lijst er verder uit zal zien en wie waar zal staan, blijkt nog niet uitgeklaard te zijn, maar waarschijnlijk zal Bracke nu wél lijstduwer worden, al blijf ik mij afvragen wat een federaal parlementsvoorzitter komt doen in de gemeentepolitiek.
Dat maakt dat er in Gent al zeker drie partijen zijn die naar de gemeentelijke stembusgang zullen stappen met een grijze muis als lijsttrekker (Bij Van Hecke zou men eerder van een ‘vergrijsde’ muis kunnen spreken), terwijl de leiding van huidig Paars er eerder bij Groen dan bij de SP.a is komen te liggen (iets dat ook in Antwerpen gebeurd is).
Het paradepaardje van CD&V bij de laatste begrotingscontrole was de effectentaks, die de vroeger mislukte speculatietaks – allebei bedoeld om kapitalen extra te belasten – moest vervangen. Met die effectentaks loopt het ook niet van een leien dakje, in zoverre dat hij – samen met de dada van Open VLD - het gratis bijklussen tot 500 euro – werd opgeschort tot na de eindejaarsfeesten. Alleen de verlaging van de vennootschapsbelasting, een vraag van de N-VA, werd net vóór de kerstvakantie nog goedgekeurd.
Ondertussen is er tegen die effectentaks al heel wat verzet gekomen vanwege de beurzen en de bezitters van rekeningen die in totaal 500.000 of meer euro bevatten. Raar aan de nieuwe maatregel is dat de nieuwe belasting daarop, 0,15%, pas geheven wordt vanaf dat half miljoen. Wie dus een effectenrekening heeft van 499.000 euro, betaalt niets. Dat geeft iedereen de kans het bedrag tot onder de 500.000 te beperken, bv door een tweede effectenrekening op naam van iemand anders (vrouw, kinderen) te zetten, waardoor de kans bestaat dat ook de effectentaks niet veel effect zal hebben. Een bijkomende reden waarom beleggers en zakenlui deze nieuwe taks niet willen, is dat hij vandaag inderdaad ‘maar’ 0,15% belast wordt. Eens die taks echter geïnstalleerd, kan elke volgende regering hem zonder veel problemen verhogen, zoals ook met andere taksen al is gebeurd. De effectentaks zal de eerste taks zijn die in dit land geheven wordt op het financieel vermogen van de burgers. Tot dusver waren er alleen taksen op roerende inkomsten en financiële transacties. En er is meer.
Enkele specialisten ter zake hebben nu uitgerekend dat men ook beleggingsfondsen en obligaties op naam kan zetten, waardoor het totaal van de effectenrekening nóg kleiner wordt. Dit blijft altijd nog gemakkelijker dan met het geld naar het buitenland te trekken, iets wat sommigen al overwogen of zelfs gedaan hebben. Het resultaat van dit alles zou kunnen zijn dat de nieuwe taks, net zoals die speculatietaks, zijn doel voorbij zal schieten en voor de staatskast helemaal niet zal opbrengen wat ervan verwacht werd. Of het ook zo erg gaat worden, dient nog te worden afgewacht. Aan die speculatietaks verloor de staat geld, zodat men die heeft moeten intrekken. Wat het ook wordt, het wordt waarschijnlijk een zoveelste opdoffer voor CD&V, die haar linkse rol in de centrumrechtse federale regering niet kan uitspelen en er ook geen alternatief voor heeft (uit de regering treden bv). Voor Kris Peeters, de architect van deze mislukkingen, wordt het stilaan een pijnlijke zaak. De man zal straks nog blij mogen zijn als hij met zijn partij (nog) mee mag spelen op het Antwerpse Schoon Verdiep en misschien zelfs daar een schepenambt krijgt. Dat alles op voorwaarde dat er zich daar ook geen Marianne Thyssen scenario voordoet, wat Peeters in 2014 de post van federaal premier heeft gekost.
Kris Peeters zal trouwens niet de enige zijn die straks onder vuur zal komen te liggen bij CD&V, mocht het bij de gemeentelijke verkiezingen echt fout lopen. Ook ‘Markske’ Beke is in dat geval. Er wordt veel geschreven over het feit dat de PS Di Rupo liever kwijt dan rijk is als partijvoorzitter, maar bij Beke is dat niet veel anders. Zijn wollige tsjevenretoriek doet het niet meer, zeker niet voor iemand die nog niet aan zijn pensioen toe is, zoals Di Pippo. Op de acht jaar dat hij voorzitter van de partij is, heeft die zeker geen vooruitgang geboekt, integendeel.
