Vorig jaar zorgde de 'semaine famiale' ervoor dat er van de aan de gang zijnde onderhandelingen niets meer in huis kwam. Dat zal dit jaar niet anders zijn, want stilaan komen er allerlei bedenkingen en beschouwingen boven water, die aantonen dat die nota helemaal niet zo koosjer is als ze eruit ziet, zelfs niet na de zgz toegevingen van Beke en zijn CD&V. Zeker nu men liefst drie weken de tijd zal hebben om erover na te denken, zal er nog e.e.a. boven water komen. Om te beginnen wordt de beslissing over B-H/V niet eerst alleen genomen, zoals Beke wenste, maar wordt ze gekoppeld aan de hervorming van de financieringswet, de fiscale autonomie en de staatshervorming. De zgn 'ballastpunten' verdwijnen ook niet definitief. Ze worden verwezen naar commissies, waar ze - als de Vlamingen het ooit eens worden - wel kunnen worden weggestemd, maar ook dat zal niet zonder de nodige heisa gebeuren en zal wegen op een ondertussen eventuele nieuwe federale regering. En er is meer. Als de belastingplannen, zoals voorgesteld in de nota Di Rupo (extra belastingen op spaargeld, vermogensbelasting en extreem hoge taksen op de meerwaarden bij verkoop van aandelen), ooit werkelijkheid worden, krijgen we gegarandeerd een kapitaalvlucht uit België. Het geld dat door de burgers wordt gespaard wordt nu nl geïnvesteerd in de economie en de bedrijven. Daarvan zal er niet veel meer in huis komen als Di Rupo zijn zin krijgt. Dan zal nl dat spaargeld moeten dienen als lening aan de overheid. Het gros van het geld dat men hoopt met de nieuwe maatregelen uit de nota, zal nooit geïnd kunnen worden. Kapitaal is nu eenmaal - en zeker in deze digitale tijden - iets vloeibaars dat bliksemsnel van plaats kan veranderen. Dat CD&V in de val is gelopen, is geen precedent. Dat gebeurde ook al in 2008, om maar te zwijgen over de CVP-voorgeschiedenis. Dat de liberalen de DDR-nota van Di Rupo gaan aanvaarden zou echter onbegrijpelijk zijn. Het lijkt er steeds meer op dat zowel voor de Vlaamsnationalisten als voor de MR, de zaak B-H/V een voorwendsel wordt om er stiekem een travaillistische remonte mee door te duwen. Hopelijk ontwaakt het gezond verstand. Het heeft er drie weken de tijd voor.
Juicht, Belgen, juicht. De zeven gaan ermee verder, samen met CD&V. We zullen nu eens gaan zien wat we gaan zien. Zou het? Het enige concrete wat er tot nu toe gebeurd is, is dat men er (eindelijk) de N-VA heeft kunnen afrijden, de natte droom van alle Franstalige partijen. Di Rupo had zijn nota zo opgesteld dat hij wist dat N-VA ze nooit zou aanvaarden. Daarna heeft hij Beke zijn eisen laten stellen (die hadden even goed van de N-VA kunnen komen) en heeft men daar meteen op toegegeven. B-H/V zou gesplitst worden volgens Beke's eigen vroegere voorstellen als onderhandelaar en de extra eisen omtrent Brussel en de Rand (de zgz 'ballast') verdwijnen naar commissies die op zijn vroegst pas na het reces kunnen aantreden. Het zou dus tijd moeten zijn om meteen aan de slag te gaan. Het ijzer smeden als het heet is, zoals het spreekwoord zegt. Maar dat gebeurt niet. De hele club gaat voor een dikke drie weken op vakantie! Vorig jaar rond deze tijd, toen men nog geloofde in een akkoord tussen Di Rupo en De Wever (eerstgenoemde was toen pre-formateur), heeft men er ook een 'semaine familiale' ingelast. Later is gebleken, dat dit voor de verdere onderhandelingen nefast was. Dat zal dit jaar niet anders zijn, zeker omdat er nu geen éne week vakantie , maar meer dan drie worden genomen. Wat er verder ook gebeuren zal, voor CD&V wordt het alles of niets. Zelfs als de partij in het zuiver communautaire zijn slag zou thuis halen, blijft er het socio-economische luik over dat de Vlamingen in verhouding weer eens veel geld zal kosten. Voor die besprekingen kan men trouwens niet rond de Vlaamse deelregering, waaraan N-VA ook zal deelnemen en waarin CD&V zichzelf zal tegenkomen in de persoon van Kris Peeters. En zelfs als het zou lukken, dan blijft het een feit, dat er een federale regering zal zijn met liefst acht partijen, een onwerkbaar iets, waarin alle Waalse partijen vertegenwoordigd zullen zijn (vergeten we die ene NF-er) en waarvoor er in Vlaanderen maar een nipte meerderheid is. Eén jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen riskeert CD&V, die op gemeentelijk vlak nog steeds de sterkste partij in Vlaanderen is, ook daar haar superioriteit kwijt te spelen, mocht het federaal fout lopen. --- Tenslotte nog dit: in De Standaard van gisteren stond er een column van de heren Kris Deschouwer en Philippe Van Parijs, politicologen, die daarin pleiten voor een nationale kieskring. Dat juist op een ogenblik waarbij dat item meer dan waarschijnlijk definitief werd afgevoerd van de federale hervormingsbesprekingen. Zijn die mensen van een andere planeet of heeft De Standaard nu al gebrek aan stof? Ik dacht, dat de komkommertijd nog moest beginnen...
In een van zijn interviews van de laatste dagen zei Wouter Beke, dat hij de zgn 'Brusselse ballast' naar de Griekse kalender verwees. Daarmee bedoelde hij zoveel als naar de prullenmand of naar Sint Juttemis. Jammer genoeg voor hem klopt Beke's benaming niet, want het juiste woord is 'Griekse kalendeN', dus met een 'n' aan het einde van het woord. Dit komt van het Latijnse calendae (meervoud zoals alle Latijnse namen voor feesten), de eerste dag van elke maan, die in het antieke Rome plechtig werd omgeroepen als eerste dag van de maand, toen maanden en manen nog met elkaar vereenzelvigd werden. Dat was in de periode vóór de Juliaanse kalender). De Grieken hadden ook wel iets in die aard - ze noemden het 'octaeteride' - maar dat was niet hetzelfde. Als de Romeinen iets wilden verwerpen als onmogelijk of onbestaande, dan verwezen ze die zaak naar de Griekse kalenden, die ook niet bestonden. De fout met de 'r' op het einde i.pl.v. de 'n' komt tegenwoordig veelvuldig voor, vooral in het politiek taalgebruik. Nog recentelijk dacht radioman Koen Fillet (de man die zijn baard laat groeien zolang er geen nieuwe federale regering is) Bart De Wever daarvoor te moeten corrigeren, maar het was Bart die gelijk had (met zijn kalendeN). Hij is niet voor niks historicus. En nu we het toch over Griekse toestanden hebben, zou het niet slecht zijn de hele Griekse schuldenaffaire ook naar hun kalenden te verwijzen. Er is gisteravond op de Eurotop weer wel eens een akkoord over bereikt, maar ook dat akkoord is weer maar tijdelijk. Het probleem met de huidige nieuwe financiële wereldcrisis is, dat zowat iedereen de andere schuldig is. Men heeft de laatste decennia elkaars schulden, al dat niet verknipt of anders verpakt, doorverkocht en geld verdiend met zeepbellen die sinds 2008 een voor een beginnen open te barsten. Mede als gevolg daarvan zijn hele economieën overdreven afhankelijk geworden van de financiële sector. In 2007 bleek de helft van de winst in de USA uit die financiële sector voort te komen. Het was het begin van de nu nog steeds aanslepende malaise. Zowel Amerikanen als Europeanen hebben boven hun stand geleefd met geld dat ze geleend hadden. De Eurotop van gisteren heeft feitelijk niets opgelost - alle blabla ten spijt - alleen maar het probleem voor zich uit geschoven.
De besprekingen over de vorming van een nieuwe federale regering en de daarbij horende staatshervorming zijn zo stilaan een politieke thriller aan het worden. Reden daarvoor is het steekspel tussen Beke en Di Rupo. De rest staat erbij en kijkt ernaar. We kennen zo stilaan de standpunten en het moet gezegd, dat Di Rupo nu toch aardig zijn nek aan het uitsteken is. Het been stijf houden schijnt misschien nu toch vruchten af te werpen, al had menigeen verwacht dat het van de N-VA zou afhangen. Beke heeft nu verkregen, dat zijn eigen voorstellen omtrent de splitsing van B-H/V grotendeels zullen worden aangenomen en dat de zgz 'Brusselse ballast', de extra voorwaarden die Di Rupo dievelings bij zijn nota had gevoegd er zullen worden uitgehaald. Dus geen verdere discussies meer over die nationale kieskring (eigenlijk een dada van de groenen), de versoepeling van de Brusselse taalwetten (alleen de diensten, niet de mensen), het minderhedenverdrag (een FDF oekaze) en de tweetaligheid van de hoofdstad. De buit is nog niet binnen, verre van zelfs, maar Di Rupo en zijn partij hebben in elk geval bakzeil gehaald. Nu nog afwachten of een van de andere 'tafelgenodigden' gaat dwarsliggen, al lijkt dat uitgerekend op deze nationale feestdag niet evident. Vergeten we trouwens niet, dat de N-VA nog niet is uitgerangeerd. Voor enkele besprekingen en beslissingen zal men ook de Vlaamse deelregering nodig hebben en daarin zitten ook (tot nader order) nog enkele N-VA ministers. CD&V mag dan straks misschien met de andere zeven onderhandelende partijen in zee gaan, zonder de dreigende schaduw van de N-VA, zou het nooit zover gekomen zijn. We zijn er trouwens nog niet. Mocht er een communautair akkoord komen, dan zijn er nog de andere socio-economische problemen en de torenhoge staatsschuld, waarover vandaag zou kunnen gepraat worden in Brussel, niet door de Belgische politieke onderhandelaars, maar door de staatshoofden van de eurozone. 21 juli 2011 zou wel eens een memorabele datum kunnen worden. Oh, ja. Dan is daar ook nog de speech van Albert II von Saksen Coburg. Een speech pro domo, zoals gewoonlijk, waar weinigen in Vlaanderen nog van wakker zullen liggen. Zeker als men beseft, dat hij hem zelf niet eens opstelt en dat hij hem slechts kan aflezen na goedkeuring door de huidige regering in lopende zaken.
'Avere il coltello alla parte del manico' (het mes vast hebben aan de kant van het handvat) is een bekend Italiaanse gezegde, waarmee men bedoeld bij een probleem aan de goede kant te staan. Dat is wat Beke en zijn CD&V nu overkomt. De voorstellen voor de splitsing van B-H/V zouden min of meer zijn aangenomen door Di Rupo, die zijn eigen teksten zou hebben aangepast. Er zou echter (nog) niets veranderd zijn aan Beke's eisen om de punten te schrappen die Beke weg wou uit Di Rupo's nota (de nationale kieskring, de tweetalige lijsten, het minderhedenverdrag en de versoepeling van de Brusselse taalwetgeving), maar men blijft praten. Beke's tegenstanders hebben geen andere keuze: ze zullen moeten toegeven of hij zal de draad voor verdere discussies doorsnijden. Dat is althans wat van hem verwacht wordt, ook door een groot gedeelte van zijn eigen aanhang. Het is weinig waarschijnlijk, dat er vandaag daarover een besluit zal vallen. Reden daarvoor is de nationale feestdag van morgen, die wel eens de laatste zou kunnen zijn als er geen akkoord komt. Niemand kan zich immers voorstellen dat we nog eens een jaar gaan verliezen in hopeloze politieke spelletjes en discussies. Zelfs de francofonen zijn daarvan stilaan overtuigd en menig politiek waarnemer zegt dat de Franstaligen wel degelijk met een plan B bezig zijn. Een tweede reden, waarom er vandaag geen beslissing zal vallen heeft te maken met de koninklijk toespraak van vanavond, die nu wel stilaan klaar zal zijn en die anders misschien helemaal zou moeten herschreven worden of zelfs afgelast. Ondertussen heeft men weer een nieuwe nestbevuiler gevonden om in onze media de zijde van de tegenstrever te kiezen. In De Standaard stond eergisteren een artikel van een zekere Guido Vanden Wijngaerd, taalkundige, die schrijft dat onze Franstaligen nooit zullen willen leven in een land dat beheerst wordt door een Vlaamse meerderheid. Hij vindt het dus wél normaal dat wij, Vlamingen, willen leven in een land dat beheerst wordt door een Franstalige minderheid! Wat voor flauwe kul, mensen! Dat dit land niet meer werkt, komt doordat die Franstalige minderheid misbruik maakt van alle middelen die zij daarvoor, jammer genoeg, in de opeenvolgende grondwetshervormingen gekregen heeft: grendels, alarmbellen, bijzondere wetten, paritaire vertegenwoordigingen, overlegprocedures, belangenconflicten en ga zo maar door. De nota Di Rupo (zoals ook de voorstellen van Vande Lanotte) wou er daar nog enkele nieuwe aan toevoegen en dat kán gewoon niet meer. Een nieuwe staatshervorming moet zorgen voor het afschaffen van een reeks van die grendels, niet om er nog wat bij te maken. Als dat niet meer zou kunnen, dan moet men ermee ophouden. Alleen wordt dat iets voor ná de drasch nationale. Eerst nog even goed nat geregend worden om daarna naar het feest te kunnen gaan en het vuurwerk te kunnen zien. Onze Lieve Heer moet zijn aantallen hebben en daar in Brussel schijnt dat geen probleem te zijn...
Ik kom even terug op mijn artikel over Michel Wuyts, de wielercommentator van de VRT en de reacties die ik op dat artikel gekregen heb en die door lezers onderling werden uitgewisseld. - Ik heb in dat artikel geen slecht woord gezegd over Philippe Gilbert. Ik meen zelfs vroeger ooit geschreven te hebben, dat er weinig sportdisciplines zijn waar de beoefenaars zo gemakkelijk andere talen schijnen te leren als in het wielrennen. Dit in tegenstelling met bv een Henin en de Borlee's, die wel vloeiend Engels spreken, maar nog altijd hun eerste woord Nederlands moeten uitbrengen. - Het is juist, maar een beetje simplistisch, te stellen dat België er beter voor zou staan, mocht iedereen zich gedragen zoals bv Gilbert en Vanendert. Het probleem, waarom dit niet gebeurt, ligt niet bij de Vlamingen, maar bij de francofonen van dit land. Als wij, Vlamingen, ons verplaatsen naar een ander taalgebied, dan leren wij daar de plaatselijke taal en passen wij ons aan. Wij eisen niet - zoals onze francofonen - dat de daar reeds wonende bevolking zich aan hen moet aanpassen. Gilbert en Co zijn in dat opzicht de uitzonderingen die de regel bevestigen. - Ik heb ook niet geschreven dat Michel Wuyts een slechte sportreporter is. Ik vind wel, dat hij consequent moet blijven. Als hij (en ook de VRT) vindt, dat er alleen Belgische wielrenners bestaan en geen Vlaamse of Waalse, dan moet hij die visie ook hanteren bij het bespreken van buitenlanders. Dus ook geen Basken of Baskische vlaggen, maar alleen Spanjaarden en Spaanse vlaggen. Het separatisme goedkeuren in het buitenland, maar doen alsof het bij ons niet bestaat, is hypocriet. Hopende hiermede e.e.a. te hebben rechtgezet, gaan we de rest van de week uitkijken wat voor speech men zal klaarstomen voor die arme Albert II om donderdag zijn groot nationaal feest aan te kondigen. Komt daar nog bij dat uitgerekend diezelfde dag in Brussel een echte cruciale meeting zal gehouden worden door de staatshoofden van de eurozonelanden, waarbij heel wat belangrijkere zaken verwacht worden dan de 'drasch nationale'.
21 juli komt eraan. Donderdag al. Er zou al een half mirakel moeten gebeuren om er een feestdag van te kunnen maken. Het enige wat er zo goed als zeker is, is dat het (weer) eens zal regenen en we dus nog eens een 'drash* nationale' zullen meemaken. Albert II zou voor minder depressief worden. Voor het tweede jaar op rij zitten we zonder echte regering en kan hij geen medailles en eretitels uitdelen. Geen vroegtijdige cadeaus voor de would-be baronnen en ridders. Erg, hé. Ondertussen zit de politieke wereld toch niet stil, al was het maar in de achterkamertjes. Stel eens voor, dat er toch een nieuwe federale regering zou komen en dan met acht partijen. Het zal drummen worden om aan een ministerpostje te geraken. Als gevolg daarvan is het betere elleboogwerk al begonnen. Bij CD&V beseft men, dat - ondanks zijn goede prestatie als premier in lopende zaken - Yves Leterme zich zal moeten tevreden stellen met een andere ministerpost en wordt hij dan waarschijnlijk ook vice-eerste minister. Daar zowel Leterme als Vervotje en Vanackere alle drie tot de ACV-strekking binnen de partij behoren, is de kans groot dat er daar één af zal vallen. Officieel zijn er ook nog andere standen in de vroegere grote partij en het is juist daar dat CD&V de meeste stemmen verloor. Maar geen nood. Zoals ik al in mijn blog van 7/7 schreef, komen politiekers en vakbondsmensen steeds op hun pootjes terecht als ze aan een functie moeten verzaken. Voor Vanackere is dat al zo goed als geregeld: de man wordt straks gouverneur van West-Vlaanderen, zijn streek van afkomst, waar huidig gouverneur Breyne (ook CD&V)binnenkort op pensioen gaat. Vanackerens vader blijkt trouwens ook al eens gouverneur van die provincie te zijn geweest. Het blijft dus in de familie.
*'Drash' is een woord waarvan ik niet weet waar het vandaan komt. Misschien hoort het thuis bij het 'Belgisch' Frans, zoals o.m. 'naft', 'pistolet', 'bourrage' e.d.
