Juicht, Belgen, juicht. De zeven gaan ermee verder, samen met CD&V. We zullen nu eens gaan zien wat we gaan zien. Zou het? Het enige concrete wat er tot nu toe gebeurd is, is dat men er (eindelijk) de N-VA heeft kunnen afrijden, de natte droom van alle Franstalige partijen. Di Rupo had zijn nota zo opgesteld dat hij wist dat N-VA ze nooit zou aanvaarden. Daarna heeft hij Beke zijn eisen laten stellen (die hadden even goed van de N-VA kunnen komen) en heeft men daar meteen op toegegeven. B-H/V zou gesplitst worden volgens Beke's eigen vroegere voorstellen als onderhandelaar en de extra eisen omtrent Brussel en de Rand (de zgz 'ballast') verdwijnen naar commissies die op zijn vroegst pas na het reces kunnen aantreden. Het zou dus tijd moeten zijn om meteen aan de slag te gaan. Het ijzer smeden als het heet is, zoals het spreekwoord zegt. Maar dat gebeurt niet. De hele club gaat voor een dikke drie weken op vakantie! Vorig jaar rond deze tijd, toen men nog geloofde in een akkoord tussen Di Rupo en De Wever (eerstgenoemde was toen pre-formateur), heeft men er ook een 'semaine familiale' ingelast. Later is gebleken, dat dit voor de verdere onderhandelingen nefast was. Dat zal dit jaar niet anders zijn, zeker omdat er nu geen éne week vakantie , maar meer dan drie worden genomen. Wat er verder ook gebeuren zal, voor CD&V wordt het alles of niets. Zelfs als de partij in het zuiver communautaire zijn slag zou thuis halen, blijft er het socio-economische luik over dat de Vlamingen in verhouding weer eens veel geld zal kosten. Voor die besprekingen kan men trouwens niet rond de Vlaamse deelregering, waaraan N-VA ook zal deelnemen en waarin CD&V zichzelf zal tegenkomen in de persoon van Kris Peeters. En zelfs als het zou lukken, dan blijft het een feit, dat er een federale regering zal zijn met liefst acht partijen, een onwerkbaar iets, waarin alle Waalse partijen vertegenwoordigd zullen zijn (vergeten we die ene NF-er) en waarvoor er in Vlaanderen maar een nipte meerderheid is. Eén jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen riskeert CD&V, die op gemeentelijk vlak nog steeds de sterkste partij in Vlaanderen is, ook daar haar superioriteit kwijt te spelen, mocht het federaal fout lopen. --- Tenslotte nog dit: in De Standaard van gisteren stond er een column van de heren Kris Deschouwer en Philippe Van Parijs, politicologen, die daarin pleiten voor een nationale kieskring. Dat juist op een ogenblik waarbij dat item meer dan waarschijnlijk definitief werd afgevoerd van de federale hervormingsbesprekingen. Zijn die mensen van een andere planeet of heeft De Standaard nu al gebrek aan stof? Ik dacht, dat de komkommertijd nog moest beginnen...
In een van zijn interviews van de laatste dagen zei Wouter Beke, dat hij de zgn 'Brusselse ballast' naar de Griekse kalender verwees. Daarmee bedoelde hij zoveel als naar de prullenmand of naar Sint Juttemis. Jammer genoeg voor hem klopt Beke's benaming niet, want het juiste woord is 'Griekse kalendeN', dus met een 'n' aan het einde van het woord. Dit komt van het Latijnse calendae (meervoud zoals alle Latijnse namen voor feesten), de eerste dag van elke maan, die in het antieke Rome plechtig werd omgeroepen als eerste dag van de maand, toen maanden en manen nog met elkaar vereenzelvigd werden. Dat was in de periode vóór de Juliaanse kalender). De Grieken hadden ook wel iets in die aard - ze noemden het 'octaeteride' - maar dat was niet hetzelfde. Als de Romeinen iets wilden verwerpen als onmogelijk of onbestaande, dan verwezen ze die zaak naar de Griekse kalenden, die ook niet bestonden. De fout met de 'r' op het einde i.pl.v. de 'n' komt tegenwoordig veelvuldig voor, vooral in het politiek taalgebruik. Nog recentelijk dacht radioman Koen Fillet (de man die zijn baard laat groeien zolang er geen nieuwe federale regering is) Bart De Wever daarvoor te moeten corrigeren, maar het was Bart die gelijk had (met zijn kalendeN). Hij is niet voor niks historicus. En nu we het toch over Griekse toestanden hebben, zou het niet slecht zijn de hele Griekse schuldenaffaire ook naar hun kalenden te verwijzen. Er is gisteravond op de Eurotop weer wel eens een akkoord over bereikt, maar ook dat akkoord is weer maar tijdelijk. Het probleem met de huidige nieuwe financiële wereldcrisis is, dat zowat iedereen de andere schuldig is. Men heeft de laatste decennia elkaars schulden, al dat niet verknipt of anders verpakt, doorverkocht en geld verdiend met zeepbellen die sinds 2008 een voor een beginnen open te barsten. Mede als gevolg daarvan zijn hele economieën overdreven afhankelijk geworden van de financiële sector. In 2007 bleek de helft van de winst in de USA uit die financiële sector voort te komen. Het was het begin van de nu nog steeds aanslepende malaise. Zowel Amerikanen als Europeanen hebben boven hun stand geleefd met geld dat ze geleend hadden. De Eurotop van gisteren heeft feitelijk niets opgelost - alle blabla ten spijt - alleen maar het probleem voor zich uit geschoven.
De besprekingen over de vorming van een nieuwe federale regering en de daarbij horende staatshervorming zijn zo stilaan een politieke thriller aan het worden. Reden daarvoor is het steekspel tussen Beke en Di Rupo. De rest staat erbij en kijkt ernaar. We kennen zo stilaan de standpunten en het moet gezegd, dat Di Rupo nu toch aardig zijn nek aan het uitsteken is. Het been stijf houden schijnt misschien nu toch vruchten af te werpen, al had menigeen verwacht dat het van de N-VA zou afhangen. Beke heeft nu verkregen, dat zijn eigen voorstellen omtrent de splitsing van B-H/V grotendeels zullen worden aangenomen en dat de zgz 'Brusselse ballast', de extra voorwaarden die Di Rupo dievelings bij zijn nota had gevoegd er zullen worden uitgehaald. Dus geen verdere discussies meer over die nationale kieskring (eigenlijk een dada van de groenen), de versoepeling van de Brusselse taalwetten (alleen de diensten, niet de mensen), het minderhedenverdrag (een FDF oekaze) en de tweetaligheid van de hoofdstad. De buit is nog niet binnen, verre van zelfs, maar Di Rupo en zijn partij hebben in elk geval bakzeil gehaald. Nu nog afwachten of een van de andere 'tafelgenodigden' gaat dwarsliggen, al lijkt dat uitgerekend op deze nationale feestdag niet evident. Vergeten we trouwens niet, dat de N-VA nog niet is uitgerangeerd. Voor enkele besprekingen en beslissingen zal men ook de Vlaamse deelregering nodig hebben en daarin zitten ook (tot nader order) nog enkele N-VA ministers. CD&V mag dan straks misschien met de andere zeven onderhandelende partijen in zee gaan, zonder de dreigende schaduw van de N-VA, zou het nooit zover gekomen zijn. We zijn er trouwens nog niet. Mocht er een communautair akkoord komen, dan zijn er nog de andere socio-economische problemen en de torenhoge staatsschuld, waarover vandaag zou kunnen gepraat worden in Brussel, niet door de Belgische politieke onderhandelaars, maar door de staatshoofden van de eurozone. 21 juli 2011 zou wel eens een memorabele datum kunnen worden. Oh, ja. Dan is daar ook nog de speech van Albert II von Saksen Coburg. Een speech pro domo, zoals gewoonlijk, waar weinigen in Vlaanderen nog van wakker zullen liggen. Zeker als men beseft, dat hij hem zelf niet eens opstelt en dat hij hem slechts kan aflezen na goedkeuring door de huidige regering in lopende zaken.
'Avere il coltello alla parte del manico' (het mes vast hebben aan de kant van het handvat) is een bekend Italiaanse gezegde, waarmee men bedoeld bij een probleem aan de goede kant te staan. Dat is wat Beke en zijn CD&V nu overkomt. De voorstellen voor de splitsing van B-H/V zouden min of meer zijn aangenomen door Di Rupo, die zijn eigen teksten zou hebben aangepast. Er zou echter (nog) niets veranderd zijn aan Beke's eisen om de punten te schrappen die Beke weg wou uit Di Rupo's nota (de nationale kieskring, de tweetalige lijsten, het minderhedenverdrag en de versoepeling van de Brusselse taalwetgeving), maar men blijft praten. Beke's tegenstanders hebben geen andere keuze: ze zullen moeten toegeven of hij zal de draad voor verdere discussies doorsnijden. Dat is althans wat van hem verwacht wordt, ook door een groot gedeelte van zijn eigen aanhang. Het is weinig waarschijnlijk, dat er vandaag daarover een besluit zal vallen. Reden daarvoor is de nationale feestdag van morgen, die wel eens de laatste zou kunnen zijn als er geen akkoord komt. Niemand kan zich immers voorstellen dat we nog eens een jaar gaan verliezen in hopeloze politieke spelletjes en discussies. Zelfs de francofonen zijn daarvan stilaan overtuigd en menig politiek waarnemer zegt dat de Franstaligen wel degelijk met een plan B bezig zijn. Een tweede reden, waarom er vandaag geen beslissing zal vallen heeft te maken met de koninklijk toespraak van vanavond, die nu wel stilaan klaar zal zijn en die anders misschien helemaal zou moeten herschreven worden of zelfs afgelast. Ondertussen heeft men weer een nieuwe nestbevuiler gevonden om in onze media de zijde van de tegenstrever te kiezen. In De Standaard stond eergisteren een artikel van een zekere Guido Vanden Wijngaerd, taalkundige, die schrijft dat onze Franstaligen nooit zullen willen leven in een land dat beheerst wordt door een Vlaamse meerderheid. Hij vindt het dus wél normaal dat wij, Vlamingen, willen leven in een land dat beheerst wordt door een Franstalige minderheid! Wat voor flauwe kul, mensen! Dat dit land niet meer werkt, komt doordat die Franstalige minderheid misbruik maakt van alle middelen die zij daarvoor, jammer genoeg, in de opeenvolgende grondwetshervormingen gekregen heeft: grendels, alarmbellen, bijzondere wetten, paritaire vertegenwoordigingen, overlegprocedures, belangenconflicten en ga zo maar door. De nota Di Rupo (zoals ook de voorstellen van Vande Lanotte) wou er daar nog enkele nieuwe aan toevoegen en dat kán gewoon niet meer. Een nieuwe staatshervorming moet zorgen voor het afschaffen van een reeks van die grendels, niet om er nog wat bij te maken. Als dat niet meer zou kunnen, dan moet men ermee ophouden. Alleen wordt dat iets voor ná de drasch nationale. Eerst nog even goed nat geregend worden om daarna naar het feest te kunnen gaan en het vuurwerk te kunnen zien. Onze Lieve Heer moet zijn aantallen hebben en daar in Brussel schijnt dat geen probleem te zijn...
Ik kom even terug op mijn artikel over Michel Wuyts, de wielercommentator van de VRT en de reacties die ik op dat artikel gekregen heb en die door lezers onderling werden uitgewisseld. - Ik heb in dat artikel geen slecht woord gezegd over Philippe Gilbert. Ik meen zelfs vroeger ooit geschreven te hebben, dat er weinig sportdisciplines zijn waar de beoefenaars zo gemakkelijk andere talen schijnen te leren als in het wielrennen. Dit in tegenstelling met bv een Henin en de Borlee's, die wel vloeiend Engels spreken, maar nog altijd hun eerste woord Nederlands moeten uitbrengen. - Het is juist, maar een beetje simplistisch, te stellen dat België er beter voor zou staan, mocht iedereen zich gedragen zoals bv Gilbert en Vanendert. Het probleem, waarom dit niet gebeurt, ligt niet bij de Vlamingen, maar bij de francofonen van dit land. Als wij, Vlamingen, ons verplaatsen naar een ander taalgebied, dan leren wij daar de plaatselijke taal en passen wij ons aan. Wij eisen niet - zoals onze francofonen - dat de daar reeds wonende bevolking zich aan hen moet aanpassen. Gilbert en Co zijn in dat opzicht de uitzonderingen die de regel bevestigen. - Ik heb ook niet geschreven dat Michel Wuyts een slechte sportreporter is. Ik vind wel, dat hij consequent moet blijven. Als hij (en ook de VRT) vindt, dat er alleen Belgische wielrenners bestaan en geen Vlaamse of Waalse, dan moet hij die visie ook hanteren bij het bespreken van buitenlanders. Dus ook geen Basken of Baskische vlaggen, maar alleen Spanjaarden en Spaanse vlaggen. Het separatisme goedkeuren in het buitenland, maar doen alsof het bij ons niet bestaat, is hypocriet. Hopende hiermede e.e.a. te hebben rechtgezet, gaan we de rest van de week uitkijken wat voor speech men zal klaarstomen voor die arme Albert II om donderdag zijn groot nationaal feest aan te kondigen. Komt daar nog bij dat uitgerekend diezelfde dag in Brussel een echte cruciale meeting zal gehouden worden door de staatshoofden van de eurozonelanden, waarbij heel wat belangrijkere zaken verwacht worden dan de 'drasch nationale'.
21 juli komt eraan. Donderdag al. Er zou al een half mirakel moeten gebeuren om er een feestdag van te kunnen maken. Het enige wat er zo goed als zeker is, is dat het (weer) eens zal regenen en we dus nog eens een 'drash* nationale' zullen meemaken. Albert II zou voor minder depressief worden. Voor het tweede jaar op rij zitten we zonder echte regering en kan hij geen medailles en eretitels uitdelen. Geen vroegtijdige cadeaus voor de would-be baronnen en ridders. Erg, hé. Ondertussen zit de politieke wereld toch niet stil, al was het maar in de achterkamertjes. Stel eens voor, dat er toch een nieuwe federale regering zou komen en dan met acht partijen. Het zal drummen worden om aan een ministerpostje te geraken. Als gevolg daarvan is het betere elleboogwerk al begonnen. Bij CD&V beseft men, dat - ondanks zijn goede prestatie als premier in lopende zaken - Yves Leterme zich zal moeten tevreden stellen met een andere ministerpost en wordt hij dan waarschijnlijk ook vice-eerste minister. Daar zowel Leterme als Vervotje en Vanackere alle drie tot de ACV-strekking binnen de partij behoren, is de kans groot dat er daar één af zal vallen. Officieel zijn er ook nog andere standen in de vroegere grote partij en het is juist daar dat CD&V de meeste stemmen verloor. Maar geen nood. Zoals ik al in mijn blog van 7/7 schreef, komen politiekers en vakbondsmensen steeds op hun pootjes terecht als ze aan een functie moeten verzaken. Voor Vanackere is dat al zo goed als geregeld: de man wordt straks gouverneur van West-Vlaanderen, zijn streek van afkomst, waar huidig gouverneur Breyne (ook CD&V)binnenkort op pensioen gaat. Vanackerens vader blijkt trouwens ook al eens gouverneur van die provincie te zijn geweest. Het blijft dus in de familie.
*'Drash' is een woord waarvan ik niet weet waar het vandaan komt. Misschien hoort het thuis bij het 'Belgisch' Frans, zoals o.m. 'naft', 'pistolet', 'bourrage' e.d.
Wielrennen heeft me steeds geïnteresseerd. Welke Vlaming niet? Dat betekent echter niet dat ik er de hele tijd naar zit te kijken, zelfs niet naar de 'tour de zwans'. De meeste vlakke ritten zijn vrij eentonig: men laat een groep(je) al van bij de start wegrijden en hoopt het tegen het einde van de rit terug in te halen. Gebeurt het in de bergritten en zitten er geen klassementsrijders bij vooraan, dan is zelfs de kans groot dat men ze laat rijden. Dat hebben we gezien in de rit naar Lourdes. Ook daar gebeurden geen mirakels. Toch kijk ik graag naar bergritten. Zelfs als de koers niet spannend is, is er nog altijd die prachtige natuur te zien. Ik heb dan ook de drie Pyreneeënritten gevolgd en heb meegemaakt hoe een eenvoudige knaap uit ons eigen Vlaamse Limburg de kans van zijn leven kreeg en die ook greep. Zonder het uitvallen van kopman Van den Broeck zou Jelle Vanendert waarschijnlijk de brave knecht gebleven zijn. Nu werd hij de triomfator. Dat onze wielerliefhebbers, verslaggevers op kop, uit de bol gingen, was dan ook de meest gewone zaak van de wereld. Sport zorgt voor emoties. Wat minder was, zeker bij de verslaggevers en onze politiek-correcte media, was dat er steeds maar gesproken wordt over Belgen, ook al zijn het Vlamingen zoals Vanendert. Dat woord 'Vlaming' komt bij Michel Wuyts bijna nooit over zijn lippen. Het zou nog goed te praten zijn, als hij dan ook consequent was voor de andere nationaliteiten, maar dat is hij niet. Een Bask bv, is bij hem een Bask en geen Spanjaard. Samuel Sanchez, de medeaanvaller bij Vanendert, noemde Wuyts heel de tijd een Bask. En overal zag hij Baskische vlaggen, zoals hij die ook de vorige ronden zag in de Pyreneeën, die aan Spanje grenzen. Een Vlaamse vlag schijnt hij niet op te merken ook al ziet men die overal langs het parcours en als hij er al iets over zegt, dan is het meestal nog in de negatieve zin. Michel Wuyts zal wel een goede wielerverslaggever zijn, als mens is hij een klein ventje: een klein Michelleke.
Wouter Beke heeft dus zijn ding kunnen doen en de zeven de uitleg gegeven van de voorwaarden waaronder zijn CD&V eventueel zou willen meedoen aan een volgende federale regering met een twee derde meerderheid. Het is daarna opmerkelijk stil geworden. Blijkbaar zal er dit weekeinde nog een aardig stukje gepalaverd worden in de sanhedrins van de would-be redders van het Belgische vaderland. Opmerkelijk is wel dat de PS het spelletje blijkbaar toch stilaan beu aan het worden is en bereid zou zijn een flink stuk met Beke mee te gaan. Dat betekent ook dat SP.a en de groenen, in de slipstream van de Franstalige socialisten, dat dan ook zouden doen, want zij zijn bereid alles te slikken. Zelfs het CHD zou, ondanks Milquet, misschien bijdraaien. In die partij speelt het feit dat Madame Non's opvolger, Benoît Lutgen, een Luxemburger is en dat men daar in Luxembrug (én Namen) zo stilaan dat gekrakeel rond het Brusselse waterhoofd beu is. De bal ligt dus bij de liberalen, in de eerste plaats de MR, die straks de hartverscheurende keuze zal moeten maken tussen toegeven of de ministerpostjes. En daar komt dan weer het voorstel op de proppen om het hele Brussel verhaal uit de onderhandelingen te halen. Door de eis van Beke dat de partijen op een eventueel akkoord echter niet meer zouden terugkomen, wordt het moeilijk voor de fransdolle FDF-ers om straks wee geen chantage te gaan spelen. Zij denken nog altijd dat Brussel de navel van de wereld is. In werkelijk is het een grootstad in vrij val. Het aandeel van Brussel in het BNP van België bedraagt nog 18% (t.o.v. 25% tien jaar geleden). Bijna heel de westrand van de stad leeft onder de armoedegrens. De bedrijven en de middenklasse gaan er lopen, investeringen in de huisvesting zijn er bijna onbestaande. Daar tegenover staat dat er nergens meer politiek benoemden zijn die al potverterend het gat in de stadskas met de dag uitdiepen. Dat Brussel kan men inderdaad best uit alle mogelijke latere communautaire besprekingen houden. Dat geeft de FDF vertegenwoordiging de kans aan haar kiescliënteel wat (ijdele) hoop te geven. Enfin, tijd zou raad moeten brengen. Dit weekeinde, misschien?
Dat het met CD&V niet goed gaat, is een publiek geheim. Eens was ze dé volkspartij van Vlaanderen, nu is ze voorbij gestoken door de N-VA die ze eerst zelf gekoesterd had. Het blijft voor Beke en de zijnen op eieren lopen en enkele recente ongelukkige tussenkomsten en beslissingen hebben er de situatie voor de partij niet rooskleuriger op gemaakt. Toch krijgt Beke nu een kans daar misschien iets aan te doen: hij mag zijn standpunt eens komen uitleggen bij de restanten van de groep van negen: vier francofone en vijf linkse partijen. Het is nog te vroeg Beke meteen als een afvallige van de Vlaamse zaak uit te roepen. De man heeft een Vlaamse reflex en staat in het presidium van CD&V eerder bij de regionaal Kris Peeters dan bij de federaal Leterme. Als hij bij zijn standpunten blijft, dan moeten uit de nota Di Rupo minstens een half dozijn voorstellen worden geschrapt: de nationale kieskring, de versoepeling van de Brusselse taalwetgeving, de tweetalige lijsten, de samenvallende verkiezingen, de goedkeuring van het minderhedenverdrag en het gesleutel aan het statuut van de faciliteitengemeenten. Daarenboven moet er een nieuwe financieringswet komen, moet de fiscale autonomie (beter) geregeld worden, moet B-H/V proper gesplitst worden én moet er zo'n 20 miljard per jaar extra bespaard worden. Kortom, een hele boterham die de zeven naar ministerportefeuilles snakkende partijen zullen moeten slikken. Of het MR, met de hete adem van de taalracisten van het FDF in de nek, dat zomaar zal aanvaarden is nog zeer de vraag, al hebben die laatsten maar drie zetels in het federale parlement. Het hele verhaal wordt trouwens doorkruist door het voorstel van Gennez om Brussel uit de besprekingen te evacueren, iets waar ik het persoonlijk mee eens zou kunnen zijn, op voorwaarde dat datzelfde Brussel dan ook voorlopig geen cent extra zal krijgen en niet meer als pasmunt zou kunnen dienen voor welke chantage ook omtrent B-H/V. Stel nu eens voor - dromen mag - dat de zeven daarmee akkoord zouden gaan en men dus een nieuwe federale regering in elkaar geflanst zou krijgen, een met dus acht (8!)partijen. Dat gaat nog wat worden, met daarbij in Wallonië geen enkele oppositie meer (ze gaan daar dan allemaal meedoen*) en in Vlaanderen een stevige weerstand van Vlaams Belang en de N-VA, die dan wel verplicht zullen worden elkaar te vinden. Dat zou pas vuurwerk geven.
* In Wallonië blijft er in de oppositie dan één (1) vertegenwoordiger over, die behoort tot het Front National (FN).
De commotie rond de nationale plantentuin in Meise laat nog maar eens zien hoe verziekt dit land is. De Franstaligen, hierin bijgestaan door onze eigen politiek-correcten ('mijnheer' De Gucht, bv), beweren wel eens dat de N-VA uit is op een verrottingsstrategie. Welnu in Meise gaat het om een letterlijke verrotting: een nationaal patrimonium dat de wereld ons zou kunnen benijden, staat daar letterlijk weg te rotten. En de schuld ligt deze keer niet bij de Vlamingen, laat staan bij de nationalisten. Het Lambermontakkoord dat in 2001 gesloten werd onder Verhofstadt I (niet toevallig onder Verhofstadt), kwam er in de eerste plaats omdat de francofonen in dit land weer eens dringend geld moesten hebben (zoals ook nu weer, voor Brussel deze keer). Dat geld hadden ze toen nodig om hun duur (en slecht) onderwijs te kunnen betalen. Eén van de troostprijzen die Vlaanderen kreeg, was dat de nationale plantentuin van Meise zou geregionaliseerd worden. We zijn nu tien jaar later en die overeenkomst is nog steeds niet geregeld, omdat enkele materies zgz federaal moesten blijven. In 2009 was er al eens een schuchtere poging geweest tot restauratie. Alhoewel Vlaanderen ook toen de tuin nog niet in haar bezit had, werd er een som van 5,2 miljoen vrij gemaakt die voor 60% kwam van de Vlaamse gemeenschap en voor 40% van het federaal niveau (dus ook grotendeels betaald door de Vlamingen). Dat bedrag zou echter gespreid worden over tien jaar, wat onvoldoende blijkt om die tuin van onschatbare waarde fatsoenlijk te kunnen onderhouden (het gaat om zo'n 50 tal gebouwen). De directie van de plantentuin heeft de zaak gisteren voor één dag gratis voor bezoekers opengesteld als protest tegen de gang van zaken. Directeur Jan Rammeloo zegt dat het probleem nu niet kan worden opgelost omdat er maar een regering is van lopende zaken. Dat is natuurlijk niet de echte reden, want dat was, vóór de val van Leterme II ook al zo. De reden is dat de Franstaligen, de anders zo minzame Rudy Demotte op kop, voorwaarden stellen die niets met de zaak noch met het akkoord van 2001 te maken hebben (o.a. een erkenning van het minderhedenverdag, iets dat ook - raar, hé! - terug te vinden is in de nota van Di Rupo). De francofonen, die altijd staan te roepen dat de N-VA zich niet aan de afspraken houdt, doen net hetzelfde. In dit geval duurt die komedie al tien jaar. Zij houden zich gewoon noch aan wetten, noch aan akkoorden, als ze denken dat die voor hen niet gunstig zijn, ook al hebben ze er daarvóór mee ingestemd. Dit land is doodziek en het wordt hoog tijd dat men het uit zijn lijden verlost door het helemaal te splitsen. De nationale klucht heeft nu al lang genoeg geduurd. Tenslotte nog dit: in die plantentuin werken de toiletten (ook al) niet meer en heeft men er voor de bezoekers enkele chemische noodtoiletten moeten neerpoten. De Duitsers hebben daar een geëigend woord voor: Scheiße!
11 juli was dit jaar maar een makke bedoening. Dat is althans de indruk die ik ervan heb overgehouden. Overal feestjes en recepties, dat wel, maar veel vuur zat er niet in de speeches en initiatieven die de nakomelingen van 1302 lieten zien. Het blijft een feit dat 11 juli nog steeds geen officiële feestdag is. Wie voor de gemeenschapsdienst 'werkt', mag thuis blijven, de hardwerkende Vlaming mag blijven werken. Voor de rest worden de feesten en feestjes grotendeels bekostigd door de Vlaamse gemeenschap en profiteren er heel wat van om een eigen feestje op kosten van die gemeenschap uit te bouwen. Men kan ze er zelfs geen ongelijk in geven. Dat er tenslotte een zgz '"groot' feest is in Brussel, is geen nieuws. In Brussel is er altijd wel iets te doen en meestal op kosten van staat en gemeenschappen. Het is niet voor niets dat het hoofdstedelijke waterhoofd steeds geld tekort komt en ze liefst van al nog eens een half miljard extra (per jaar!) zou willen bij krijgen. Maar politiek gesproken, was het een mak beestje. We zijn toch zo braaf, mijnheer. Buiten één zinnetje van Peumans, nl dat we de tweetaligheid van Brussel niet zullen opgeven (het zou er nog bij moeten komen), viel er m.i. echt niets nieuws te beleven. In de schaduw van de Vlaamse feestdag is er alleen maar slecht nieuws en dat is in de eerste plaats het gerommel binnen het Vlaams Belang. Het cordon sanitair heeft ten lange laatste toch de gelederen uitgehold. Via het alternatief van de N-VA zijn de stemmen weggevloeid en hopen sommigen leden buiten de partij meer succes te zullen hebben. Ik denk niet dat dit zal pakken, het origineel blijft nog altijd beter dan de kopies. En persoonlijk vind ik dat iedere echte Vlaams nationalist het VB moet blijven steunen zolang dat ondemocratische cordon sanitair in stand blijft gehouden. Op de receptie in het Brusselse stadhuis liep ook ene Jos Geysels rond, de uitvinder van het cordon. Vierde die ook mee Vlaanderen?
De Vlaamse feestdag viel dit jaar midden in de woelige discussie rond de nota van Di Rupo en de reacties erop. Stof om over te praten was er dus genoeg. Wat mij vooral opviel was het relaas van Kris Peeters over het Vlaamse Handvest en ik vind, dat daarover veel te weinig reactie kwam. Het Vlaamse Handvest is niets minder dat een voorstel tot Vlaamse Grondwet, waaraan al enkele jaren gewerkt wordt en dat zo goed als klaar is. Het bevat de elementaire politieke en burgerlijke rechten, maar ook een hele serie vrij nieuw geformuleerde sociale en economische grondrechten, zoals de kinderrechten, de academische vrijheid, het recht op consumentenbescherming, het recht van de patiënt om al dan niet in te stemmen met een medische behandeling, het recht op een ombudsman, op preventieve gezondheidszorg en de vrijheid van onderwijs. Dit handvest is aangepast aan het reeds bestaande Europese Handvest en Vlaanderen is tot nu toe de enige Europese regio die op dat gebied al zo ver staat. Dat dit door de andere Belgen met lede ogen wordt aanzien, is duidelijk, maar dat is hun probleem, niet het onze. Tot daar alles dus picobello. Er is echter, zoals dat hier meestal het geval is, een schaduwzijde. Normaal had dit Vlaams manifest tegen 11 juli moeten zijn goedgekeurd door de Vlaamse deelregering. Dat is niet gebeurd, omdat er een discussie is tussen N-VA enerzijds en SP.a en CD&V anderzijds over het feit dat eerstgenoemde partij eist, dat er in de tekst wordt opgenomen dat Vlaanderen een 'natie' is, terwijl er nu staat dat het een deelstaat is van België. Rechtuit gezegd verwondert me dat vanwege de N-VA. De partij die altijd beweert de 'Baert doctrine' te volgen, de stap-voor-stap politiek, blijkt dat in deze materie niet te willen doen. Ik zie het nut daarvan niet in. Zoals ik in deze rubriek al enkele malen heb vooropgesteld, volstaat het dat men de Senelle* diplomatie volgt: het Vlaams parlement moet Vlaanderen in eerste instantie uitroepen tot deelstaat van het federale België met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlands taalgebied. Dat zou dan een eerste stap zijn op weg naar een latere onafhankelijkheid en zou de tegenpartijen, Wallonië en Brussel, elke verdere claim op ons territorium ontzeggen, want een dergelijke uitspraak zou volledig legitiem en democratisch zijn en internationaal erkend worden. I.pl.v. de nutteloze discussie over dat ene woord 'natie', zou men het beter zo doen in een inderdaad stap-voor-stap politiek, waarbij geen toekomstige stappen kunnen worden geblokkeerd en waarvoor geen onredelijke prijs diende te worden betaald. Het leven hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn. Een discussie over het geslacht der engelen is niet meer van deze tijd.
* Dr Robert Senelle is een gepensioneerde grondwetspecialist.
Zoals alle gebuisde studenten heeft ook Di Rupo een tweede zit aan zijn been. Daarvoor zorgde gisteren Vlaams minister-president Kris Peeters, die eindelijk een vrij duidelijk standpunt van zijn partij weergaf. 'Di Rupo moet zijn werk herschrijven', zei Peeters, 'anders gaat mijn partij niet mee aan tafel zitten'. Peeters is in de eerste plaats verbolgen, omdat 'zijn' Vlaanderen weer eens grondig zal moeten sparen, nu het pas een zware besparingsronde achter de rug heeft. Die reeds gedane inspanning zorgde ervoor dat Vlaanderen de enige 'identiteit' in dit land is, dat zijn financiën gezond heeft, dus geen schulden heeft. Of dat allemaal zo slim is, valt nog te bezien. Ik heb vroeger ooit eens voorspeld, dat Vlaanderen beter wat schulden kon hebben, net zoals de Belgische staat en de andere gewesten, juist omdat het gevaar bestond dat 'de anderen' straks weer bij ons aan de deur zouden staan juist omdat we geen schulden meer hebben. En dat is wat nu te verwachten is. CD&V heeft, gelukkig maar, meer bezwaren dan die regionale schuldaflossing. De partij is - evenmin als de N-VA - bereid de meeste overige punten van Di Rupo's nota te aanvaarden. Ook zij wil meer responsabilisering, geen overdreven compensaties en geen versoepelde taalwetgeving voor Brussel, geen federale kieskring en geen samenvallende verkiezingen. Om er maar enkele te noemen. Als Di Rupo het meent met zijn 'Ik blijf, blijf, blijf en blijf zoeken', dan weet hij nu alvast waar dat moet gebeuren. Tenslotte over Peeters demarche nog één opmerking: hoe goed bedoeld ook, hij durft met geen plan B af te komen, gesteld dat hij er een zou hebben. Als dat niet het geval is, dan wordt het hoog tijd dat hij daar wat aan doet. Mocht hij het boek van Annemans en Utsi ( De Ordelijke Opdeling van België) nog niet gelezen hebben, dan zou hij daar best meteen aan beginnen. Het is momenteel het enige werk dat op alles een Vlaams antwoord heeft.
De Croo Jr, die men thuis - volgens kwatongen - 'Alexandre' noemt (en dit heeft niets met Vinokourov te maken!), de man die de regering Leterme II liet vallen over B-H/V, diezelfde De Croo gaat nu Vlaanderen redden. De kleine generaal van wat er is overgebleven van de stoottroepen van de actieve welvaartstaat, vindt dat de N-VA zijn verantwoordelijkheid niet opneemt. Hij dus wel. Hij gaat die lawine van fiscale lasten, zoals hijzelf gezegd heeft, eens een halt toeroepen en dat moet hij, een politieke debutant, doen t.o.v. 4 Waalse partijen en 5 linkse met - zeker aan de francofone kant - een serie doorwinterde politiekers. Van de politieke dwergen die Gennez en Van Besien zijn, moet hij geen steun verwachten, integendeel. In feite gaat hij ook het sociaal-economisch discours van datzelfde N-VA moeten overnemen, want die verdedigt momenteel de belangen van de hardwerkende Vlaming, de spaarder en de belegger. Een cliënteel dat vroeger liberaal stemde, maar nu grotendeels naar de N-VA is overgewaaid. Volgens de laatste, vluchtige peilingen van o.m. Het Laatste Nieuws, De Gazet Van Antwerpen en VTM, stijgt het aantal aanhangers van De Wever en zijn partij nog altijd en is de kans groot dat de laatste nieuwkomers ook ontgoochelde liberalen zullen zijn. Want over het communautaire zwijgt Alexandre voorlopig in alle talen: B-H/V, de nationale kieskring, het geld voor de bodemloze Brusselse put. Waterloo zal niet ver af zijn. En dan is er nog dat CD&V, dat momenteel helemaal niet meer weet van welk hout pijlen maken. Meedoen met de 'magnificent seven' zou voor de partij wel eens de doodsteek kunnen betekenen voor hun gemeentelijke belangen, de enige sector waarin de partij nog meetelt. Het wordt dan ook uitkijken naar de 11 juli speeches van vandaag en morgen, in het bijzonder die van Vlaams minister-president Kris Peeters. Volgens wat er via de pers is doorgesijpeld, is hij de man die de partij tegenhoudt om mee te doen met het Di Rupo spelletje. Hopelijk overstijgt zijn uitleg eindelijk eens het niveau van zijn Vlaamse 'parochieraad'. Onze eigen Vlaamse deelregering heeft al lang genoeg erbij gestaan en ernaar gekeken. Het wordt tijd voor een echt 'Vlaanderen In Actie', maar dan op politiek gebied.
Men krijgt in dit land niets meer geregeld, omdat men haast nergens nog een meerderheid voor vinden kan. Feitelijk is het nooit anders geweest: de meerderheid heeft hier nooit van zijn privileges gebruik kunnen maken, integendeel. Het begon feitelijk al in 1830. Zelfs toen was er in België een meerderheid van Vlamingen, die het niet voor het zeggen had. Na een eeuwenlange uitbuiting door Spanjaarden, Oostenrijkers en Fransen was onze regio een arme landbouwstreek geworden, die meteen gedomineerd werd door een industrieel gewest in wording, dat daarenboven stiekem gesteund werd door Frankrijk. Het is bijna nooit anders geweest. De pogingen van de Vlamingen om een schijn van recht op meerderheid te krijgen, werden tweemaal teniet gedaan na de twee wereldoorlogen. Er werden toen in Vlaanderen politieke fouten begaan, maar men heeft het laten overkomen alsof het alleen maar Vlaanderen was dat collaboreerde en deze uitleg krijgt men zelfs tot vandaag nog te horen. Wie daartegen protesteert, zoals o.a. De Wever - historicus, nota bene - al gedaan heeft, krijgt dat meteen het etiket van collaborateur opgeplakt. Het ergst in deze zaak is, dat er in het eigen Vlaanderen een onderstroom is van mensen die dat nog geloven ook. België is zowat het enige zgz democratische land waar de meerderheid het nooit voor het zeggen heeft gehad. Door het cordon sanitaire in te stellen - nota bene: een uitvinding van 'Vlaming' Jos Geysels - heeft Wallonië steeds meer gewicht in de schaal kunnen werpen dan het in werkelijkheid had (en nog heeft). Ook links in Vlaanderen werd daardoor steeds hoger aangeslagen dan het verdiende. We werden en worden geregeerd door minderheden. In de huidige nepregering van Leterme zijn de Vlamingen maar vertegenwoordigd met zo'n 30% en dat slikt men allemaal zomaar. Als men straks een regering zou vormen zonder N-VA en CD&V - en die kans zit erin - dan zou het Vlaamse aandeel daarvan slechts 31 van de 88 volksvertegenwoordigers bevatten. De francofone minderheid zou dan in Vlaanderen gesteund worden door wat er overblijft van het paarsgroen van de 'actieve welvaartstaat'. Dat in dit België niets meer functioneert zoals het hoort komt, doordat de grenzen van deze koehandel zo stilaan bereikt zijn. Dat heeft zelfs Leterme, ex-Vlaming en gerecupereerd Belg, recentelijk nog moeten toegeven. Men krijgt nergens nog een consensus over, omdat men het beu is de wet gedicteerd te krijgen door een minderheid die handelt als een meerderheid. Griekenland, de bakermat van de democratie, ligt op apengapen. In België is het al niet veel beter.
Ik wou als titel eerst 'Exit Di Rupo' nemen, maar dat is toch helemaal niet zeker. De 'man' met het strikje gaan we zeker nog een tijdje moeten meemaken. Het is nu zo'n beetje als in een casino: 'Rien ne va plus. Les jeux sont faits". Geen inzetten meer mogelijk, afwachten wat dame fortuna ons brengen zal. Rechtuit gezegd, ikzelf had eerder een 'ja, maar' verwacht, zoals ik twee dagen geleden al aangaf ('Ja, maar x9'), maar het werd dus een "neen" vanwege de N-VA en in feite hebben De Wever en Co nog gelijk ook. Di Rupo himself had nog gezegd, dat wie 'ja' zegt op zijn nota overtuigd moet zijn dat de daaropvolgende besprekingen tot iets moeten leiden. Hij had daar zelfs nog aan toegevoegd dat hij zichzelf slechts 10 tot 15% kansen tot slagen gaf. Vrij weinig dus en zo is het ook gebleken. Dan die kritiek op De Wever vanwege de andere partijen en de linkse media, VRT op kop, dat De Wever niet durft. Er was in dit geval veel meer durf nodig om "neen" te zeggen dan 'ja'. De Wever heeft trouwens niet zomaar 'neen' gezegd. Hij heeft het hele Di Rupo verhaal naaldje voor draadje besproken en grotendeels weerlegd als de zoveelste francofone poging om in de eerste plaats de Vlamingen de rekening te laten betalen. Het zijn de Vlamingen die in dit land het meeste werken, besparen en ondernemen. Dat laatste doen ze zelfs voor een deel in Wallonië. Haal in het zuiden van het land de Vlaamse ondernemers en ondernemingen weg en er schiet helemaal niet meer over van het paradijselijke Marshalplanland ('Ça marche mal'). Het is nu klaar en duidelijk: dit land moet opgedeeld worden. Het kan zo niet verder. Dit is een dubbelland waar wit en zwart niet meer kunnen gemengd blijven. Maak er desnoods een soort confederatie van, maar hou op met te denken dat men verder kan met de huidige instellingen. Als dit niet kan zonder verkiezingen met België als inzet, dan wordt het hoog tijd dat de Vlaamse regering eindelijk die eerste stap naar de boedelscheiding gaat zetten. Tenslotte nog dit: SP.a en Groen! zijn inderdaad, zoals ik stelde, nog steeds tot alles bereid, als ze maar mogen meespelen. Zij 'durven' wél, maar dat durven beperkt zich tot het klassieke Vlaamse toegeven, iets wat CD&V ook wel zou willen, maar zich niet meer kan veroorloven.
In mijn blog van zaterdag ll ("Het lege dozenland') schreef ik nog dat ook het generatiepact een lege doos was geworden. Dat wordt nu bevestigd door een studie van het Nederlandse onderzoekcentrum TNO uit Delft. Die studie toont o.m. aan, dat de meest succesrijke regio van heel België, de zogenoemde 'Vlaamse Ruit' (het kerngebied tussen Brussel, Antwerpen en Gent), ondanks dat zo geprezen generatiepact de laagste activiteitsgraad van bevolking heeft van de twintig (20!) regio's die TNO bestudeerde en waarmee ze vergeleken wordt. En dat is nog niet alles. Om te proberen de mensen hier langer aan het werk te houden, werd in dat generatiepact o.m. ook beslist dat wie bij brugpensioen een andere activiteit zou hervatten, bij de aanvang van zijn reëel pensioen, op zijn/haar 65ste, daaronder niets te lijden zou hebben. Nu blijkt dat dit alleen geldt voor wie voltijds het werk hervat, niet deeltijds. Wie dat laatste doet, wordt voor de periode die hij/zij deeltijds werkt, beschouwd als ook deeltijds werkloos en krijgt daarvoor dan ook maar de helft van zijn/haar voorziene pensioen op zijn 65ste. En, om maar te tonen hoe onzorgvuldig de wetten hier ineen worden geflanst, blijkt nu dat een van de toponderhandelaars van het ACV bij datzelfde generatiepact, een zekere Gilbert De Swert, daar zelf het slachtoffer van geworden is. De man ging in 2006 met brugpensioen bij het ACV (waar men zijn oudere en duurdere werknemers ook dus liever ziet vertrekken) en kreeg een job als 'expert' aangeboden bij het kabinet van minister van arbeid Joëlle Milquet*. Die twee en een half jaar extra halftijds werken scheelt hem nu 800 euro bruto op zijn pensioen. Mocht hij bv 85 jaar worden, dan zal hem dit in totaal zo'n 16.000 euro hebben gekost! Ook nu, bij het presenteren van de nota Di Rupo, hebben de vakbonden meteen de hele zaak afgeschoten omdat ze niet willen dat er geraakt wordt aan hun dada's: de werkloosheidsuitkeringen (die ze zelf mogen uitbetalen, enige reden waarom velen zich bij een vakbond aansluiten), de brugpensioenen, het tijdskrediet (een jaar vakantie nemen, dat beschouwd wordt als hebbende gewerkt!), het inkrimpen van de ambtenaarspensioenen (over 40 jaar aub!) en het optrekken van het vervroegd pensioen. Allemaal bestaande regels die het niet-werken bevorderen. Dat alles terwijl hen bevriende instellingen zoals de ziekenfondsen en zelfs het overkoepelende ACW heel wat genuanceerder reageerden. Wat zij - de vakbonden - doen, doen ze beter zeggen ze. Dat hebben we dus gezien in het generatiepact (en bij de NMBS!)...
* Het is opmerkelijk, hoe vakbondsbazen en politiekers steeds netjes op hun pootjes terecht komen wanneer ze e.o.a. job verlaten: - Luc Cortebeeck stapt op als voorzitter van het ACV, maar heeft al een andere bestuursfunctie binnen het Europees vakverbond. - Caroline Gennez stapt op als voorzitster van de SP.a, maar blijft volksvertegenwoordiger, schepenen bij de stad Mechelen en blijft ook in het bestuur van de partij zitten. - Dirk Sterckx stapt op als europarlementariër, maar blijft ook in het bestuur van Open VLD zitten en is daarenboven nog ergens gemeenteraadslid. Dat alles terwijl hij ondertussen een riant Europees pensioen krijgt. - Annick De Ridder stapte uit de Antwerpse gemeenteraad nadat ze een dikbetaalde job kreeg bij de Katoennatie, maar blijft ook zitten in het Vlaamse parlement. Die dames en heren hebben blijkbaar geen last om de eindjes aan elkaar te knopen. Tenzij ze natuurlijk, zoals die De Swert, zich verslikken in slecht gemaakte wetten, die ze zelf nog mee hebben opgesteld...
Zoals ik gisteren reeds schreef, zijn de kranten dezer dagen te klein om het hele Di Rupo verhaal te brengen en te commentariëren. Dit laatste heeft, schreef ik ook al, helemaal geen zin, want de kans is groot dat alle negen uitgenodigde partijen over de nota zullen willen praten en hun tegenvoorstellen zullen willen op tafel leggen. 'Ja, maar', dus. Misschien met als uitzonderingen SP.a en Groen! die in het recente verleden al hebben laten verstaan met alles akkoord te gaan als ze maar mogen meespelen. Ongeacht hoe het verder zal lopen - vooral de reactie van de N-VA zal belangrijk zijn - blijft er het feit dat er duchtig bespaard zal moeten worden: 21 miljard euro per jaar en dit minstens tot 2015. Dat is geen uitvinding van Di Rupo, maar een aanbeveling van zowel Europa als van de eigen Nationale Bank. Het zal, meer dan waarschijnlijk, zelfs langer duren dan 2015, daar er in dit land op dit ogenblik niemand kan zeggen wat de vergrijzing ons zal kosten. Er zal langer moeten gewerkt worden en er zullen nieuwe belastingen bijkomen. We moeten onszelf niets wijs maken. Ook dit land heeft jaren boven zijn stand geleefd en dat hebben we in de eerste plaats te danken aan Wallonië. Het verschil tussen Wallonië en Griekenland is, dat de Grieken niet kunnen terugvallen op een Vlaanderen dat de putten blijft vullen. En dat laatste is ook wat Di Rupo wil blijven doen: Vlaanderen laten betalen. Daarom zal o.m. sparen en beleggen duurder worden, omdat die twee activiteiten (zo'n 80%) voornamelijk in Vlaanderen plaats grijpen. Daarom zal het in de eerste plaats ook Vlaanderen zijn dat het extra half miljard aan Brussel zal mogen afdokken. Dit laatste is voor de Vlamingen echter ook de laatste stok die ze achter de deur hebben. Tegenover het geld dat Brussel zou krijgen mag wel iets staan, zoals bv het laten vallen van het achterlijke idee om met een nationale kieskring te beginnen, van het ondemocratisch voorstel om de verkiezingen te laten samenvallen en om dat waarmee men de faciliteiten wil betonneren. Tenslotte dient B-H/V gesplitst te worden zonder welke compensaties ook, zoals voorzien in de bestaande Belgische wetgeving en zoals ooit goedgekeurd door de Raad van State. Als men wil dat België een rechtstaat blijft, dan moeten in dit land de reeds bestaande wetten worden nageleefd. Zo simpel is dat. Maar, nogmaals, dat is allemaal praat voor later. Eerst wachten op het antwoord van de negen partijen, dan zien of ze rond de tafel geraken, dan wie eraf zal vallen en tenslotte vaststellen of er iets zal bereikt worden. Als er tenslotte niets uit de bus zal komen, dan kan men naar verkiezingen gaan, maar dan wel met als inzet de splitsing van het hele land, zodat ieder bestel aan zijn specifieke bevolking kan geven wat het haar beloofd heeft en geen bevolkingshelft zich telkens benadeeld hoeft te voelen als de andere iets krijgt wat haar toekomt. Alleen de media zullen er goed bij varen.
Dé nota, waarop heel België zat te wachten, is er dan eindelijk. Na nog eens zeven weken van labeur, een turf van 100 bladzijden met vijf grote hoofdstukken. De kranten zullen vandaag te klein zijn om het allemaal uitgelegd te krijgen en er nog eens commentaar bovenop te geven. Gisterenavond al kregen we op Tv de eerste reacties van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), van de Vlaamse Volksbeweging(VVB), via Peter De Roover, van de bediendenvakbond van de ambtenaren en van Uni zus en zo. Het hele verhaal bevat voor elk wat wils en sommige punten lijken vrij gedurfd voor een Waalse socialist. Denk maar aan die (bijna) afschaffing van de Senaat, het terugdraaien van de groeinorm inzake de gezondheidszorg, de gepensioneerden die onbeperkt zullen mogen bij verdienen en het onder controle brengen van de notionele intrestaftrek. In werkelijkheid gaat het echter om 'much a do about nothing', om het eens met Shakespeare te zeggen. Alles wat er in het hele verhaal staat is immers nog bespreekbaar en kan dus nog worden veranderd en zelfs geschrapt. Als alle negen partijen bereid zullen zijn de nota te bespreken - en die kans is groot, want niemand zal willen afhaken nu men eindelijk nog eens de kans krijgt iets te zeggen en eventueel in te brengen - dan zijn we aan de volgende ronde oeverloos discussiëren bezig. Het heeft dan ook helemaal geen zin welk punt ook van Di Rupo's gewrocht nu te bespreken. Morgen kan het er niet meer zijn of is het verwaterd tot de zoveelste lege doos in de Belgische politiek. Tenslotte toch één opmerking: bij het verhogen van de lasten op sparen en beleggen, mag men niet uit het oog verliezen dat 80% van die transacties in Vlaanderen plaats grijpt en de Vlamingen daarop dus weer extra zullen gepakt worden. ALS het doorgaat, natuurlijk.
Het was algemeen verwacht dat het ging gebeuren, maar de kandidaatstelling van Bruno Tobback voor de job van Gennez doet toch de nodige vragen rijzen. Het was nl uitgerekend vader Tobback, de brulboei uit Leuven, die met zijn alomgekende tactloosheid Gennez regelmatig onder vuur nam. 'Lewie' noemde haar ooit, nota bene: vóór de camera's, 'dom én lomp' tegelijk. Nu lijkt het er wel op, dat het niet alleen een strategie was om Gennez weg te krijgen, maar om er tegelijkertijd voor te zorgde dat het zoontje aan de bak zou kunnen komen. It's all in the family en dat lijkt in de SP.a eerder de regel dan de uitzondering. Denk maar aan Van den Bossche, Vanvelthoven en nog wel enkele. Veel vertrouwen geeft dat niet, zeker niet in een partij die zegt het op te nemen voor de kleine man, maar waar de kopstukken in de eerste plaats schijnen te opteren voor het veilig stellen van de eigen dynasties. En er is meer. In een vraaggesprek met De Standaard in deze weekeindeditie, stelt Bruno Tobback dat hij, mocht hij verkozen worden, zal focussen op migratie, vergrijzing en mondialisering. Over het communautaire zwijgt hij in alle talen en daarmee zet hij de huidige SP.a-politiek verder en verkleint hij de kans dat hij in Vlaanderen een meerwaarde zou kunnen betekenen. Over bv de Gravensteengroep, toch een beweging met linkse voorkeuren, maar wél Vlaams, zegt Tobbackske geen woord. M.a.w. als dat interview iets te betekenen zou hebben, is het een gemiste kans geworden. Met Tobback II wordt het ook tweemaal niks. Zelfs in het kiezen van zijn 'running mate' is hij niet erg slim geweest. Joke Quintens, 'de rosse uit Genk', zoals zij zichzelf noemt, mag dan al een sympathiek voorkomen hebben, zij werd bij de jongste verkiezingen niet eens verkozen. Als het straks zou blijken, dat we deze herfst toch naar nieuwe verkiezingen gaan, dan is dat geen opsteker om te verwachten dat het nu wél zou lukken. Enfin, ze doen maar, die socio's. Zolang ze echter weigeren in te zien dat ze communautair in Vlaanderen nergens staan, zullen ze ook nergens geraken. Op federaal niveau tellen ze nu al niet mee, op regionaal vlak is men ze liever kwijt dan rijk. Dat zal niet veranderen zolang ze zelf niet veranderen.
