Het Griekse parlement heeft zondagavond de begroting voor 2013 goedgekeurd. Het excuus voor de vertraging was, dat er te veel tijd verloren was gegaan door de verkiezingen in het armlastigste land van de E.U. Dat is exact hetzelfde excuus dat de regering Di Rupo heeft, alleen heeft de Belgische regering nog steeds géén begroting voor volgend jaar. Wetende dat die, na de regeringsbeslissing, ook nog door het parlement moet, kan men nu al stellen, dat het iets voor volgend jaar wordt. Daardoor zijn we het laatste land dat bij de E.U. zal begroting nog moet indienen en zal men weer, zoals tijdens de vijfhonderd en zoveel dagen durende regeringscrisis, als een noodregering met voorlopige twaalfden moeten regeren. Terwijl de federale onderhandelaars tot nu toe de lippen stijf op elkaar hielden, kwam Di Rupo zelf gisteren, via het persagentschap Belga, op de proppen met een drietal voorstellen om uit de huidige impasse te geraken. Nog nooit gezien. Het bevestigt wat ik reeds in mijn blog van zaterdag ('Di Rupo II ?') schreef, nl dat de man in de eerste plaats een socialist blijft die de orders van zijn partij uitvoert en geen premier die boven de partijen zou moeten staan. Als gevolg daarvan houdt Di Rupo ook vast aan een BTW-verhoging, iets waarvoor liberalen en CD&V'ers als de dood zijn (maar die laatste - tsjeven als ze zijn - durven dat niet openlijk zeggen). Trouwens is die door Di Rupo voorgestelde BTW-verhoging er weer een 'à la belge', met uitzonderingen en evenwichten. Het eeuwige plakken en knippen. Geen enkele, maar dan ook geen enkele aanvang van een structurele aanpak. Tegelijk kant hij zich tegen een indexsprong - nog zo'n rood dogma - zelfs als dat er ook een zou zijn met uitzonderingen, dat met haken en ogen aan elkaar hangt. Zelfs de bevoegde EU-commissaris Olli Rehn zegt nu dat het Belgische indexsysteem in zijn huidige vorm niet houdbaar is. Zeker voor Open VLD wordt dit een mission impossible. Hun waarschijnlijk nieuwe voorzitster mag dan al zeggen dat ze de partij weer wil opbouwen vanuit haar eigen sterkte(n), nu weer moeten toegeven aan de PS zal haar niet geloofwaardiger maken. Tegelijk zit haar voorganger mee aan de federale onderhandelingstafel, waar hij bezwaarlijk er voor de tweede keer de stekker kan uittrekken, ook al zou dat voor zijn partij nu heel wat logischer zijn dan de eerste keer toen het om het communautaire probleem B-H/V ging. Feitelijk kunnen we maar best hopen dat deze regering inderdaad een noodregering wordt die straks alleen nog met voorlopige twaalfden zal kunnen regeren. Op die manier kan ze ook geen nieuwe belastingen heffen en zal ze het moeten uitzweten tot de moeder aller verkiezingen in 2014, waarbij we de kans krijgen ze weg te stemmen.
De tijd dat er in de diverse Vlaamse politieke partijen moest gestreden worden om voorzitter te worden, ligt al een eindje achter de rug. Dat begon feitelijk al bij de SP.a, toen Vande La, nadat hij de 'kanseliersverkiezing' tegen Leterme glansloos verloor, aftrad en zelf, zonder verkiezing, Gennez aanduidde als opvolgster. Die is het intussen zelf afgestapt en mocht nog blij zijn de Amerikaanse presidentsverkiezingen mee te mogen becommentariëren. Ik herinner me niet of haar opvolger, Tobback Jr, een tegenkandidaat had, maar ook hij beleeft niet veel plezier aan de job. Na de blamage van Aalst, waar zijn eigen grondtroepen hem in de steek lieten, komt ook hij niet meer geloofwaardig over. Bij de Vlaamse liberalen staat het in de sterren geschreven dat Gwendolyn Rutten de nieuwe voorzitster wordt. In extra time heeft men nog wel een tegenkandidaat gevonden, kwestie van niet té veel gezichtsverlies te lijden. Lachaert heet de man en dat lijkt een gepaste naam: 't is maar om te lachen. Bij het Vlaams Belang, waar Bruno Valkeniers te braaf was voor de job, zeker bij zo'n strijdpartij die bovendien de eerste grote crisis in haar bestaan meemaakte. Daar zijn wel een paar kandidaten komen opdagen, maar het staat nu al zo goed als vast dat ouwe getrouwe Gerolf Annemans de taak gaat waarnemen. Dat is niet slecht gezien. Annemans is een oude rot in het vak en wordt zowat door iedereen gerespecteerd, ook buiten zijn partij. Hij gaat niet voor verrassingen zorgen, maar waarschijnlijk ook niet voor een verdere afgang. Het lot van het VB blijft in grote afhangen van het succes van de N-VA. Voorlopig mag de partij in Antwerpen (weer eens) niet meespelen, alhoewel ze op de wip zit, maar in 2014 zou dat anders kunnen uitpakken. Als de N-VA dan niet aan een volstrekte meerderheid geraakt in het Vlaamse parlement en geen andere partij vindt die bereid is de volgende stap naar confederalisme (en onafhankelijkheid) te zetten, dan wordt het alles of niets voor de Vlaamse zaak tout court. De kans niét grijpen en het dán niet doen, zal ook voor de N-VA de deur op een verdere vooruitgang sluiten, de Volksunie achterna. We zullen dus maar duimen voor voorzitter Annemans.
In Nederland, waar men zo fier was een nieuwe regering te hebben na minder dan twee maanden (zelfs voor Nederlandse begrippen een record), moet nu al aan het spiksplinternieuwe regeerakkoord gesleuteld worden, nog vóór de eerste parlementsbespreking. Als de regering erin slaagt nog tijdens dit weekeinde een alternatief te vinden voor de te gekke inkomensafhankelijke zorgpremie, zullen ze er echter weer een record op hebben zitten. Dat zal dan opnieuw het gevolg zijn van het feit dat de regering bij onze noorderburen maar uit twee partijen bestaat en niet uit zes zoals in België. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof*. Bij ons zouden er dit weekeinde weer nagels met koppen geslagen worden en zou er misschien (dixit Vanackere) zelfs 'geland' kunnen worden, zoals dat tegenwoordig heet. Daar komt echter weer eens niets van in huis en de kans dat het de komende week zal gebeuren is ook al zo goed als onbestaande. Als excuus wordt niet verwezen naar de problemen die zich stellen, maar naar de werkomstandigheden. Vandaag wordt er niet verder gepraat omdat men in Limburg de 'mars voor de toekomst' houdt, waar enkele excellenties zich blijkbaar moeten laten zien. Morgen, maandag, neemt men een vrije dag voor de feestdag van 11 november, die dit jaar op een zondag valt (nog zo iets Belgisch dat nergens anders bestaat). Woensdag gebeurt er ook niets, want dan wordt er in Wallonië weer al eens gestaakt. Dat men in Vlaanderen die dag wél werkt, schijnt iedereen normaal te vinden. Daar moet men immers zorgen dat er geld blijft binnenkomen om de Belgische staatsschuld te betalen. 'Flandria lavora, Vallonia consuma'. Donderdag is er de feestdag van de Coburgse immigranten, waarbij onze 'prominenten' niet mogen ontbreken. En zo zoekt men maar verder naar excuses, terwijl de echte reden van de impasse is, dat men nog steeds niet weet waar het geld te vinden om het gat van 3,7 miljard in de begroting van 2013 te dichten. Tenslotte blijkt ook Europa een gat van negen miljard euro in haar begroting te hebben en vraagt de Europese commissie daarvoor een extra bijdrage aan de lidstaten. Een achttal, waaronder Nederland, weigert dat te doen en met reden. Europa dat zijn lidstaten aanmaant om te besparen, doet het zelf niet. Als negatieve voorbeeldfunctie kan dat tellen. Zopas heeft de Europese rekenkamer trouwens zelf nog laten weten dat er vorig jaar door de E.U. 5 miljard euro is weggegeven aan projecten die niet eens bestonden... De ene begroting is inderdaad de andere niet.
* Als men een meerderheid met twee kan vormen moet men er geen derde of vierde partij bij nemen. Dat geldt ook voor gemeenteraden zoals bv in Gent en Antwerpen. Teveel koks bederft het eten. Een overtollige meerderheid zorgt alleen maar voor onnodige verwarring en verzwakt de oppositie die in het belang van de burgers even nodig is als de meerderheid.
In Het Laatste Nieuws loopt er al vele jaren een politieke strip van tekenaar Meynen. Daarin was Verhofstadt steeds vergezeld van een slang (verwijzend naar zijn toenmalige raadsman Noël Slangen) en kreeg Leterme het gezelschap van een geit (toen zijn hobby). Ook Di Rupo heeft nu 'zijn' beest gekregen: een struisvogel. Dat is (weer) goed gevonden, want de man stopt zich regelmatig weg, zeker voor de echte problemen. Hij pakt ze zelfs niet aan als ze er zijn (zoals Dehaene) en als er echt geen andere uitweg is, worden ze letterlijk uitgevlooid, waar enorm veel tijd en energie verloren gaat. Dat is een van de redenen, waarom deze regering er o.m. niet in slaagt haar huiswerk tijdig af te leveren, zoals bv de begroting over volgend jaar. 2012 is al een rampjaar en Di Rupo heeft er geen antwoord op. Ik snap dan ook niet waarom vooral de geschreven pers het steeds heeft over Di Rupo I. Alsof er straks een Di Rupo II zou kunnen komen. Zoiets is m.i. ondenkbaar. Hij regeert zo'n beetje als een verlichte despoot, die naar buiten uit alleen maar goed nieuwshows wil brengen. En dat alles met een samenraapsel van zes partijen zonder meerderheid in Vlaanderen. Daarbij komt nog dat hij in de eerste plaats socialist blijft en dat ook laat zien. Denk maar aan zijn steun aan Hollande. Dat is natuurlijk zijn zaak, maar niet die van een Belgische premier die verondersteld worden boven de partijen te staan, ook de eigen partij. Tenslotte blijft zijn Nederlands schabouwelijk, zelfs als hij het maar af te lezen heeft van een briefje. Hij krijgt de zinsconstructies in onze taal niet onder de knie en zal er nooit in slagen de zachte 'g' uit te spreken. Het blijft een lachwekkende vertoning. Di Rupo II ? Doe er me niet aan denken.
Een van de doelstellingen om ons sociaal systeem van pensioenen en vergrijzingskosten betaalbaar te houden, is ervoor te zorgen dat onze mensen langer zouden werken. Dat werd o.a. bij de nakende sluiting van Ford Genk nog vrij duidelijk gesteld, nl dat men zomaar niet opnieuw mensen met hun vijftigste uit het arbeidscircuit zou halen. Nu komt Belfius, de ex-Dexia bank, ondertussen genationaliseerd en dus van de staat, met het plan om zo'n 920 oudere werknemers op vervroegd pensioen te sturen. Zelfs de belofte, dat er een paar honderd nieuwe, jonge medewerkers zouden worden aangeworven, verandert niets aan het feit dat we zouden moeten luisteren naar de woorden van onze overheid maar niet zien naar de daden. Wie gelooft die mensen nog? Bij het leger is het al niet veel beter. Zopas werd Pieter De Crem door zijn collega-ministers nog op de korrel genomen omdat hij weigerde nog verder te besparen. Zijn departement had de laatste twee jaar al twee miljard ingeleverd. Hij krijgt nu steun via een rapport van hogere officieren, gesteund door de neutrale militaire vakbond, dat zegt dat onze krijgsmacht eerder een krijgszwakte aan het worden is en qua vuurkracht teruggevallen is op het niveau van de Koreaanse oorlog uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Op die manier zal ons leger straks niet meer in staat te zijn de veelvuldige buitenlandse opdrachten fatsoenlijk uit te voeren. De schuld van de huidige situatie ligt niet zozeer bij De Crem, wel bij zijn socialistische voorganger Flahaut die van militaire zaken evenveel afwist als een koe van saffraan eten en het leger eerder beschouwde als een middel voor vriendjespolitiek. Tenslotte is er voor de derde keer geld moeten gestort worden in de bodemloze put ter financiering van de Dexia rommelkredieten. Bijna 3 miljard euro, oftewel zo'n 3.000 euro per Belg. Daarenboven blijft er boven België in deze zaak een 43 miljard aan schulden hangen als garantie voor een uitdovende zaak, waarmee geen eer meer te halen is. Het doet denken aan Griekenland, dat ook steeds maar nieuw geld nodig heeft, steeds meer moet besparen en steeds verder in de problemen geraakt. Maar Vanackere vindt dat hij het clever gespeeld heeft. Blij met een dooie mus, tenzij men de zaak bekijkt vanuit zijn ACV-standpunt, waar men mede verantwoordelijk is voor het debacle. Ondertussen heeft datzelfde ACV, als gevolg van de ineenstorting van datzelfde Dexia, de erkenning aangevraagd als 'bedrijf in herstructurering". Daardoor kan het ook een aantal medewerkers op vervroegd pensioen sturen en daarmee is de cirkel rond.
Nu het stof van de gemeenteraadsverkiezingen zo stilaan wel gaan liggen is en men straks ook wel uitgepraat zal zijn over de Amerikaanse verkiezingen (die 6 miljard dollar hebben gekost om alles bij het oude te laten!), wordt het zo stilaan tijd om hier eens werk te maken van de begroting voor 2013. 26 landen hebben die gisteren bij de E.U. ingediend. Het nummer 27, België, heeft dat niét gedaan. Die werken nl aan 'kwaliteit' (dixit Vanackere). De echte reden is, dat de regering Di Rupo het gat in die begroting niet dichtgereden krijgt. Bij de E.U. schijnt men zelfs al medelijden voor Di Rupo te krijgen. Ollie Rehn is komen vertellen dat de verwachting is dat de Europese groei voor 2013 nu toch 0,7% zou bedragen en geen 0,3 zoals het IMF stelt. Het waarom daarvan is me ontgaan, maar als het klopt, betekent het nog altijd dat er nog steeds 3,7 miljard euro moet gevonden worden. Men speculeert nog maar eens op een 'allerlaatste' fiscale amnestie die een half miljard zou moeten opbrengen, maar dat zou wel eens gebakken lucht kunnen zijn. Met de dreiging van een Belgische vermogensbelasting, een idee van de PS die het hier voor het zeggen heeft, zouden heel wat fiscale zondaars er wel eens vanaf kunnen zien. Alle andere plannen hebben het over bonussen van honderd tot tweehonderd miljoen en om daarmee aan 3,7 miljard te geraken zal men er veel nodig hebben. Het gesprek dat de topministers van Di Rupo hadden met de vakbonden en de werkgevers heeft voorlopig niets opgeleverd en zal dat ook later niet doen zolang de ene partij geen BTW-verhoging aanvaardt en de andere geen indexsprong. Slechts één zaak is duidelijk: er komt een voorlopige begroting zodat men vanaf 01.01.2013 met even voorlopige twaalfden zal moeten werken en dus maandelijks niet meer zal mogen uitgeven dan één twaalfde van het budget van 2012. Slecht is dat niet, dat weten we van de regering Leterme, die dat ook heeft meegemaakt, waarbij er geen nieuwe schulden kunnen gemaakt worden. Het gezichtsverlies t.o.v. de E.U. en de andere 26 landen zal er echter niet minder door worden...
De Aalsterse socialisten hebben tenslotte getoond dat ze meer gezond verstand hebben dan enkele van hun rabiate regionale voormannen en hebben met een tweederde meerderheid gestemd om het gemeentelijk gesloten akkoord na te leven. Ze hadden het mee ondertekend en hebben dus toch hun handtekening niet verloochend. Daarmee komt (voorlopig?) een einde aan deze wansmakelijke soap, waarbij de rode kopstukken Landuyt, Gargamel Termont en de twee Tobbacks in hun hemd worden gezet. Misschien, heel misschien, gaan die nu eens beseffen dat heel die haatdragerij er mede de oorzaak van is dat hun partij in Vlaanderen blijft verliezen. Het is hoog tijd dat men ophoudt met verwijzingen naar de jaren dertig en met het culpabiliseren van al dan niet ex-VB'ers. Zelfs al zou men fout geweest zijn - het is maar te zien hoe men het bekijkt - dan moet men kunnen vergeven, ook al moet men niet vergeten. Van socialisten moet men niet verwachten dat ze christelijke reflexen zouden hebben, maar een beetje menselijkheid zou ook hen niet misstaan. Nu even afwachten wat het verder wordt in het rode huishouden. Met de haatdragerij verder gaan, zal hun geen baat brengen. De man spelen evenmin, denk maar aan de zaak Vandenbroucke, al had dat met bovenstaande niets te maken. De rode leiding heeft zich maar al te lang laten kennen op haar smalst. Laat Aalst hen een les wezen.
Er zijn in de Belgische politiek al vele zgz 'cruciale' weken geweest, maar deze die er nu aankomt zou wel eens het begin van het einde kunnen worden voor de regering Di Rupo. Knippen en plakken helpt niet meer, de kaasschaaf is uitgewerkt en de kam haalt niets meer op. En dat terwijl er nog zo'n 4,4 miljard euro moet gevonden worden zonder belastingen van welke soort ooit. Mission impossible. Dit alles terwijl de deadline voor Europa feitelijk al verstreken is en er waarschijnlijk deze week nog een paar miljard euro zou kunnen bijkomen als er e.o.a. beslissing over de Dexia Holding zou genomen worden. Dat die laatste miljarden niet meteen op de begroting zouden wegen - maar wel op de staatsschuld - is een magere troost. Dat het ernstig, zeer ernstig is bewijst het feit dat de regering de sociale partners (werkgevers en vakbonden) erbij wil betrekken. De politieke meerderheid in België (niet in Vlaanderen) ziet het niet meer zitten. Ondertussen blijft de overheidsschuld stijgen (met het Dexia verhaal zal het alleen nóg erger worden), wordt de werkgelegenheid steeds problematischer, zullen steeds meer bedrijven dit land verlaten en is er in feite nog altijd geen beslissing genomen over hoe men de vergrijzingskosten op korte en middellange termijn* zal financieren. Zoals ik mijn blog van 29 oktober jl reeds meldde, dreigt de wallonisering van Vlaanderen. Gewoon omdat de francofonen ontdekt hebben dat het neerhalen van de Vlaamse welvaart naar het Waalse niveau, volgens hen, de enige manier is om België nog te redden. Dat we daarmee op de Griekenlandroute zullen terecht komen, is voor hen, de PS op kop, de laatste zorg. Armageddon, de eindstrijd, lijkt ingezet en zou er wel eens sneller kunnen komen dat ooit verwacht werd.
* Op lange termijn is er geen probleem. Tegen 2050 lost dat probleem zichzelf op, wanneer de laatste babyboomer naar de eeuwige jachtvelden zal vertrokken zijn...
Caroline Gennez had ik in mijn blog van 17 oktober jl al afgeschreven voor de Belgische politiek, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen. Althans niet als het van haar zelf afhangt. De ex-fractieleidster, ex-vice-voorzitster en ex-voorzitster van de SP.a en binnenkort ook ex-schepen van de stad Mechelen, gaat haar federale ex-collega's voortaan eens vertellen hoe ze het moeten doen. Met de wetenschap dat de beste stuurlui aan wal staan, kan ze zich dat nu veroorloven. Volgens een interview in De Standaard gaat ze nu een nieuwe index lanceren, dat is eens iets anders dan een nieuw wasproduct. Ze heeft het over een 'slimme indexkoppeling' met annex vermogenswinstbelasting. Ze is er zelfs een boek over aan het schrijven. Als typische Vlaamse socialiste vermeldt ze in dat hele interview van meer dan drie bladzijden angstvallig de benamingen Vlaams en Vlaanderen. Ge moet ze met een vergrootglas gaan zoeken. Evenmin als de rest van haar vroegere partijtop heeft ze nog altijd nog niet gesnapt waarom haar partij hier aan het verwasemen is. Een andere 'has been' van niet toevallig dezelfde partij, Frank Vandenbroucke, gaat de kinderarmoede aanpakken. Niet meer als politicus maar als gastprofessor aan de UA. Ook hij weet het allemaal beter, nu hij niet meer in de politiek zit. In één adem zegt hij erbij, dat de federale staat zich moet toeleggen op de pensioenen. Dat had hij beter geformuleerd toen hij daarover nog mede kon beslissen, zeker in de wetenschap dat, tot aan de vorming van de regering Di Rupo, het achttien jaar aan één stuk socialisten geweest zijn die het departement Pensioenen mismeesterd hebben. Wat trouwens de kinderarmoede bij ons betreft, stond er ergens vorige week nog een artikel in de kranten aan de hand van Bea Cantillon, ook al een (linkse) professor aan de UA. Die beweerde dat kinderen van wie de vader niet veel verdiende of werkloos was, het nooit ver zullen brengen in het leven. Daar zit een grond van waarheid in, maar dat is nog geen reden om dan - zoals Cantillon suggereert - de maatschappij daarvoor te laten opdraaien. De dag van vandaag zijn er ook voor minderbedeelde jongeren kansen legio om zich op te werken, als ze dat willen. Denk maar aan avond- en tweedekansonderwijs, zelfstudie en opleidingen binnen bedrijven en organisaties. De wereld is aan de durvers, niet aan diegenen die steeds denken dat de anderen het maar voor hen moeten doen. De beste stuurlui blijken nog altijd aan wal te staan.
De regering Di Rupo is er vandaag weer 'ingevlogen', al blijft het zeer de vraag wat er van geworden zal. Het tekort van 3,7 miljard zou nl wel eens hoger kunnen liggen, nu blijkt dat de hele huidige raming rekening houdt met een economische groei van 0,7% voor 2013, terwijl het IMF maar 0,2% voorop stelt. Als dat laatste klopt, moeten er geen 3,7 miljard euro gevonden worden, maar 4,4. In een opiniestuk schrijft Tobback Jr in De Standaard dat, als men in Nederland de hypotheekrente inperkt, de huurprijzen optrekt, de zorgkosten verlaagt en de remgelden verhoogt, dit voor de betrokkenen evenzeer belastingverhogingen zijn als bij ons het inperken van de notionele intrestaftrek of nieuwe, bijkomende belastingen. Daar is iets van waar, maar het is niet het hele verhaal. Het hele verhaal is nl dat men in Nederland gaat besparen via structurele hervormingen en er daarbij geen nieuwe belastingen, wél besparingen zijn. Bij ons blijft men aanmodderen met knippen en plakken en werkt men met éénmalige ingrepen, daar waar in Nederland alles als één pakket wordt vooropgesteld. In België wordt nog steeds zo goed als niets hervormd en waar dat toch gebeurt, bv bij de splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H/V, weet men nu al dat het niet (goed) zal werken. Vergeten we niet, dat de nieuwe Nederlandse regering, gevormd in - nota bene - amper twee maanden, slechts bestaat uit twee partijen. Bij ons zijn er dat zes en heeft men er zelfs acht nodig om in het parlement aan een twee derde meerderheid te geraken. De kans op slagen is bij onze noorderburen dan ook veel groter dan bij ons. Tenslotte heeft men in Nederland geen last van een tweedeling van het land en kunnen alle verantwoordelijke politici straks door de kiezer worden afgestraft. Nederland is een echte democratie waar 51% van de stemmen voldoende zijn voor een meerderheid. Als men daarvan uitgaat, van die 51%, dan is België zelfs geen democratie.
Volgens een studie van de ULB heeft CD&V in Vlaanderen in de periode 1991-2010 zowat 40% van zijn leden verloren. Voor zover dit voor de tsjeven een troost mag zijn: de socialisten verloren de helft van hun aangesloten leden. De Open VLD bleef in diezelfde periode weliswaar met ongeveer hetzelfde aantal leden, maar ik vrees dat een updating tot op de dag van vandaag een heel ander beeld zou kunnen laten zien. Het deelnemen van de liberalen aan de belastingregering Di Rupo kost hun continu ledenverlies. De uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen laat voor hen het ergste vermoeden. Het ergste is ook wat Jean-Pierre Rondas in zijn nieuwste boek* vertelt, nl dat - volgens hem - de Open VLD vroeg of laat en in elk geval als eerste van de zgz traditionele partijen, onder de kiesdrempel en uit de parlementen zal verdwijnen. Rondas, de vroegere radiomaker en lid van de eerder linkse Gravensteengroep, doet er geen doekjes om. 'De B-partijen', schrijft hij, 'laten zich Vlaams verkiezen, maar regeren Belgisch en zullen daaraan ten onder gaan'. Het gevaar voor Vlaanderen blijft dat de drie traditionele partijen : CD&V, Open VLD en SP.a straks geen andere uitweg meer zullen zien dan in een francofoon Belgisch gareel te blijven lopen, daar samen met en onder leiding van 90% van de francofone partijen nog aan een federale meerderheid geraken en op die manier de N-VA en eventueel andere V-partijen op federaal vlak geen kans zullen geven. Er blijft voor de V-partijen dan niets anders over dan in 2014 te zien de volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement en van daaruit de Vlaamse onafhankelijkheid uit te roepen, al dan niet via een soort confederatie. Zoals ik hier al enkele keren geschreven heb, kan dat en wel zoals grondwetspecialist Robert Senelle dat heeft uitgelegd in 'De Ordelijke Opdeling van België'** (blz 165). Voor Vlaanderen zou het op 8 juni 2014 wel eens erop of eronder kunnen worden.
* Het boek van Rondas, 'De hulpelozen aan de macht', met als ondertitel 'Het federale graf van de Vlaamse regeringspartijen', is uitgegeven door Pelckmans. 152 blz, 15,00. Ook verkrijgbaar via www.doorbraak.be/nl/winkel. ** 'De Ordelijke Opdeling van België' is verkrijgbaar via www.uitgeverijegmont.be
Het zoeken naar 3,7 miljard extra euro's om de begroting voor 2013 rond te krijgen belooft een onmogelijke taak te worden. Dat neemt niet weg dat de regering twee dagen vakantie neemt t.g.v. de feestdagen en wie leeft zal daarna zien. Er leek zelfs de vorige dagen toch nog enig goed nieuws te zijn en dat werd op de eerste pagina's van de kranten uitgesmeerd: door het verlagen van de rentelasten zou België zo'n 400 miljoen besparen. Daarbij kwam het eveneens heugelijke bericht dat Belgacom, waarin de staat nog altijd de hoofdaandeelhouder is, dit jaar zo'n 150 miljoen in de bodemloze put van onze staatskas zou storten. Als we de tel niet kwijt zijn, blijft er dan nog iets meer dan drie miljard te gaan. Jammer genoeg klopt bovenstaande berekening (weer eens) niet. Dat zij o.m. het onbaatzuchtige werk van de heren Leterme en Reynders (verder afgewerkt door poenpakker Dehaene*) is het zo goed als zeker dat de Belgische staat straks nog minstens twee en een half miljard euro zal moeten op tafel leggen om een kapitaalsverhoging van de Dexia Holding te ondersteunen. Het kan zelfs meer worden als de Fransen voet bij stek houden en slechts 40 i.pl.v. 50% van de kosten zouden willen dragen. De schuld van het Dexia debacle ligt grotendeels in de werking van de holding in Frankrijk, maar door het falen van voorgenoemd Belgische duo gaan wij daar het gelag betalen. E.e.a. maakt dat deze regering Di Rupo straks geen 3 miljard meer nodig zal hebben, maar minstens 5,5. En dat wordt volgende week al beslist, wanneer de kwartaalresultaten van de ongeluksfirma bekend zullen zijn en er een nieuw takenplan moet worden voorgelegd. Volgens Vanackere (ACV'er, net zoals Leterme en Dehaene) gaan die extra miljarden niet wegen op de begroting. Ze moeten echter wel geleend worden en zullen daardoor de staatsschuld vergroten. Zo'n manier van werken noemt men bij ons 'trucs van luie Charel'. Vanackere noemt dat 'kwaliteit'. Verboden te lachen!
* Dehaene, 71 ondertussen, maar nog steeds poen scheppend via zijn Europees mandaat en zijn bonussen bij AB Inbev, is op Tv komen pleiten voor brugpensioen op 50 jaar. Enig cynisme is de man nooit vreemd geweest...
In het kader van het algemeen N-VA bashen in onze media, is het tegenwoordig 'in' de door Bart De Wever vooropgestelde confederatie van dit land in vraag te stellen. Om de haverklap komt e.o.a. geleerde professor ons vertellen, dat een confederatie alleen mogelijk is tussen onafhankelijke staten en dat onze gewesten dus eerst onafhankelijk zouden moeten worden alvorens men er in België aan kan beginnen. In theorie hebben ze zelfs gelijk, maar in dit land kan men inventief zijn en is men gespecialiseerd in het uitwerken van systemen die nergens anders nog mogelijk zijn. Denk maar aan de index. Wat men uit het oog verliest is, dat confederatie samenwerking betekent. Als die er straks zou komen, is het de bedoeling dat we verder met de andere gewesten zullen blijven samenwerken. Wallonië zal nl een buurland blijven, alleen zal het zich niet meer mogen moeien in onze interne zaken, zoals nu het geval is. Er is trouwens terzake nog een plan B. Niet dat waarover men het in Franstalig België regelmatig heeft en waarvan niemand weet wat het zal inhouden. Het echte plan B bestaat en heet Artikel 35 van de Belgische Grondwet, dat het volgende zegt: "De federale overheid is slechts bevoegd voor de aangelegenheden die de Grondwet en de wetten, krachten de Grondwet zelf uitgevaardigd, haar uitdrukkelijk toekennen. De gemeenschappen of de gewesten zijn, ieder wat hem betreft, bevoegd voor de overige aangelegenheden onder de voorwaarden en op de wijze bepaald door de wet. Deze wet moet worden aangenomen door een meerderheid, zoals eveneens bepaald door de wet.' In de huidige impasse, maar vooral met het oog op de moeder aller verkiezingen van 2014, zou artikel 35 een oplossing kunnen bieden die de discussie over het confederalisme overstijgt. Ook op deze manier kan men immers ook, mits gezamenlijk overleg, bespreken wat men nog samen wil doen en wat niet. Tenslotte is er nog een derde optie i.v.m. bovenstaande problematiek, nl 'De Ordelijke Opdeling van België', het boek van Annemans en Utsi. Het is, m.i., het enige werk waarin het hele opdelingsverhaal grondig uitgewerkt wordt uitgelegd, al zal dat door de politiek-correcte media en partijen natuurlijk niet erkend worden. Als dit boek geschreven was - ik zeg zo maar iets - door bv Paul De Grauwe, dan stonden de traditionele partijen er waarschijnlijk al mee te zwaaien.
Bovenstaande titel heeft niets te maken met de orkaan Sandy die nu over New-York en omstreken woedt. Het is - louter toevallig - ook de titel van een boek* geschreven door de heren Gert Peersman en Joen Schoors van de Ugent. Daarin bevestigen de auteurs o.m. wat ik hier reeds meermaals geschreven heb, nl dat het aanhoudende knip en plakwerk van de regering Di Rupo voor geen oplossingen zorgt. Letterlijk schrijven zij, dat het in de sterren geschreven staat dat we op deze manier vroeg of laar tegen de muur zullen knallen. Aan het huidige besparingsritme zal het nog dertig jaar duren om alleen nog maar de vergrijzingsfactuur betaald te krijgen. Het steeds maar uitstellen van structurele oplossingen voor steeds maar dezelfde problemen noemt Karin De Ruyter, financieel journaliste bij De Standaard, van haar kant 'procrastinatie', een geleerd woord voor ziekelijk uitstelgedrag wat, volgens psychologen, een symptoom is van een burn-out. Loopt de regering Di Rupo op haar laatste benen? Het zou kunnen. Want sinds ze met vakantie ging, op 21 juli jl, lijkt ze nog steeds in vakantiestemming. Het doet me denken aan de jaren toen ik in Italië woonde. Dat was nog in de tijd vóór 'Mani Puliti" en 'Forza Italia', toen het daar de normaalste zaak van de wereld was dat een regering het geen jaar uithield**. Bij een zoveelste crisis vlak vóór de zomer werd er nog maar eens een andere regering gevormd die een 'governo balneare' genoemd werd, een 'vakantieregering'. Die van Di Rupo heeft daar ook veel van weg, want ze begint pas nu, de week van Allerheiligen, te beseffen dat die vakantie voorbij is. Ondertussen is er in buurland Nederland al na 7 weken een nieuw regeerakkoord, waarin o.m. staat dat de hoogste belastingen met 3% worden verlaagd (dat wordt 6% minder dan bij ons) en dat men vanaf 2018 al pas op zijn 66ste met pensioen zal kunnen gaan (bij ons werkt nog slechts 35% van de 55-plussers). En dat alles in een land waar ze geen tijd moeten, verliezen met discussies over de index, ook niet met de vakbonden, om de eenvoudige reden dat die index daar al in de jaren tachtig van de vorige eeuw werd afgeschaft. Iets wat trouwens ook in de andere West-Europese landen is gebeurd. Dat belet niet dat de prijzen in de supermarkten daar gemiddeld 10% lager liggen dan bij ons, mét onze index. De koopkracht beschermen, noemt tante Laurette dat.
* 'De perfecte storm" is uitgegeven door Borgerhoff & Lamberigts. ** De verguisde Berlusconi was de eerste Italiaanse premier van na de Tweede Wereldoorlog die er in slaagde met zijn (tweede) regering de termijn van 5 jaar volledig uit te doen.
Bovenstaande titel komt niet van mij, maar van Geert Noels, onafhankelijk econoom en iemand die men bezwaarlijk een flamingant kan noemen. Het is een zoveelste uiting van ongenoegen vanwege de Vlaamse werkgevers en aanverwanten over de gang van zaken in dit land. De Waalse socialisten, die het hier voor het zeggen hebben, zijn alleen maar goed om andermans geld uit te delen en er verder niets mee doen, met als gevolg dat er niets wordt opgelost en dat het gat in de begroting alsmaar groter wordt. Een voorbeeld van hoe hier gesjoemeld wordt is een recente studie van Eurofond, het E.U. onderzoekinstituut. Daaruit blijkt dat 14 miljoen Europese jongeren dreigen af te haken. Een verloren generatie, zeg maar. Bij dit verhaal een overzicht van de landen met de beste en laagste score. In de eerste groep (± 5 tot 8% uitzichtloze jongeren) vindt men Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Finland, Luxemburg, Denemarken en Zweden. In groep twee (± 21 tot 25%!) Spanje Ierland, Italië, Griekenland, Bulgarije en Roemenië). En België? Wel, dat bengelt tussen de twee groepen in. Naar slechte gewoonte is daarbij geen onderscheid gemaakt tussen de gewesten. Blijkbaar doet men dat niet op Europees vlak en durft men dat niet op Belgisch federaal niveau. Daaruit zou immers blijken, dat Vlaanderen probleemloos aansluit bij groep één en Wallonië en Brussel helemaal niet misstaan in groep twee. Als deze situatie blijft voort duren, dat wordt Vlaanderen inderdaad gewalloniseerd en zal België stilaan rijp worden voor een PIGS-scenario. Ik schrijf hierbij PIGS met één 'I', omdat Ierland flink zijn best aan het doen is uit de gevarenzone te geraken, terwijl dit land er dreigt in te komen. Vlaanderen alleen kan verder in groep één, mét België (en met de hulp van tante Laurette, mocht die haar zin krijgen) wordt het groep twee...
Met alle (terechte) heisa rond de sluiting van Ford Genk, Dow Chemicals, NLMK, Duferco, ArcelorMittal en toeleveranciers, zou men nog vergeten dat er ook nog iets anders gebeurt op deze aardkloot, zelfs in dit ingewikkelde landje. Zo werd donderdag de nieuwe nationaliteitswet zonder enig probleem in de Kamer goedgekeurd. Dat is feitelijk opmerkelijk, als men weet wat voor discussies daarover in de Kamercommissie waren en dat het toen - dat was nog vóór het Sinterklaasakkoord waarbij de regering Di Rupo boven de doopvont werd gehouden - maar op het nippertje werd goedgekeurd, dan zij de medewerking van alle Vlaamse partijen en enkele MR-verkozenen. Nu was er alleen nog tegenwind van het FDF, dat van de open deur voor immigranten misbruik maakt(e) om zelf ongestraft Vlaanderen mee te verfransen en van de groenen, die het onderling niet eens geraakten. Het Vlaamse Belang onthield zich deze keer, ook al vindt de partij dat de nieuwe wet een hele verbetering is t.o.v. de onzalige wet van de paarsgroene Verhofstadt regering. Volgens de nieuwe wet wordt elk kind als Belg geboren als een van de ouders Belg is. Later wordt elk kind Belg als een van de ouders dat ook wordt. Wie kan aantonen dat hij/zij hier al vijf jaar woont, een hoger diploma heeft, een beroepsopleiding heeft gevolgd of een inburgeringcursus heeft gevolgd, komt ook in aanmerking. Hij/zij zal echter een van de drie landstalen moeten kennen en dat moet Nederlands zijn als hij/zij zich in Vlaanderen wil vestigen. Dat laatste sluit de deur voor Afrikanen die Frans als tweede taal hebben en dan hier de Rand en omgeving mee komen verfransen (samen met de FDF'ers). Na tien jaar geldt een vermoeden voor integratie, met echter de verplichting van de taalkennis en een bewijs dat men op e.o.a. manier deel neemt aan het gemeenschapsleven. Ook deze nieuwe wet zal wel zijn achterpoortjes hebben, maar is inderdaad een hele verbetering die ervoor moet zorgen dat het hier geen open huis blijft en dat het verschil met de buurlanden wordt weggewerkt. Vreemdelingen die in de ons omliggende landen afgewezen worden, krijgen ook hier geen kans meer. Het is al erg genoeg dat het tien jaar heeft moeten duren vóór er een einde kwam aan deze grove onrechtvaardigheid, die er o.m. mede de oorzaak van was dat de SP.a na de daarop volgende verkiezingen een electorale dreun kreeg, waarvan ze nog steeds niet bekomen is, al blijken Tobbackske en Co dat ook nu nog niet echt te beseffen. Die hebben het nog te druk met de jaren dertig van vorige eeuw...
Ik heb zo het idee dat de meerderheidspartijen al flink spijt hebben dat ze na het zomerreces niet meteen aan de toch aartsmoeilijke begrotingswerkzaamheden begonnen zijn. Nu ze er eindelijk toe gekomen zijn, worden die gekruist met de heisa van de stroom ontslagen in het hele land, met Ford Genk als uitschieter. Men kan zelfs stellen dat het huidige regeerakkoord niet langer te verwezenlijken is en misschien wel herzien dient te worden, wil men de coalitie bijeen houden. In de eerste plaats is er de loonkostenhandicap die ons land steeds meer parten speelt. Dat bespreken brengt met zich mee dat de index weer komt kijken, dat relict dat alleen nog in België bestaat en waarvan bewezen is dat het de koopkracht niét beschermt zoals linkse partijen en vakbonden beweren. Als dat niet gebeurt moet men proberen de loonlasten op een andere manier te financieren én daarbij het overheidsapparaat echt afslanken. Het gaat niet op dat dit land met een ambtenarencorps zit dat in reële cijfers dubbel zo groot is als in Nederland, waar men 50% meer inwoners telt. De energiekosten zijn nergens zo hoog als hier, de belastingen idem en hetzelfde geldt voor de prijzen in de grootwarenhuizen en het overheidsbeslag (55%). En dan hebben we het nog niet gehad over hét thema dat gisteren het nieuws beheerste, nl het vervroegde brugpensioen, waarbij ervaren en deskundige mensen vanaf 50 jaar feitelijk voor de samenleving worden afgeschreven. Dat alles in een periode waarop iedereen aan het werk zou moeten gehouden worden wegens de vergrijzingskosten en het tekort aan jongere mensen. Als sinds het generatiepact (dat dateert uit Verhofstadts 'actieve welvaartstaat') stelt men dat de vervroegde pensionering een allerlaatste redmiddel moet zijn, maar bij elke fabrieksluiting wordt het door de vakbonden opnieuw voorgesteld als het ultieme redmiddel, wat het niét is. Brugpensioen is, zeker de dag van vandaag, asociaal t.o.v. de jongere generaties, een soort sterfhuisconstructie waar niemand beter van wordt. Wat men trouwens in de commentaren daaromtrent in de media niet terugvindt, is het feit dat heel wat bruggepensioneerden, ervaren en bekwaam als ze zijn, straks lustig in het zwart gaan werken en zo de samenleving nog meer geld zullen kosten. Dat alles terwijl tienduizende vacatures niet ingevuld geraken. Tenslotte is er het plan van tante Laurette om de aan Europa beloofde besparingen terug te schroeven, waarmee dit land straks niet meer aan goedkope leningen geraakt en de Griekse weg inslaat. Dat de socialisten daarmee instemmen is hun zaak, dat liberalen en christendemocraten die redenering zouden volgen lijkt me onwaarschijnlijk. De vraag is dan wel hoe de regering Di Rupo deze impasse zal overleven.
Met de regelmaat van een klok krijgen we in onze media te horen en te lezen dat er zoveel procent armen wonen in Vlaanderen en dat dat getal maar blijft stijgen. Om de zaak nog dramatischer voor te stellen, wordt het aantal kinderen dat opgroeit in arme gezinnen extra in de verf gezet. Zopas is er ook nog een analyse verschenen van de Federale Overheidsdienst (FOD) Economie, die tot bijna eenzelfde conclusie leidt. Het verschil met eerdere rapporten is wel, dat men ook eens is gaan uitzoeken waar die armen zich bevinden en dat blijkt meestal in onze grootsteden te zijn. Armoede is van alle tijden en van overal. Mocht men in staat zijn op een zekere dag elke inwoner te laten beginnen met eenzelfde geldbeugel, dan kan men er vergif op nemen dat er tien jaar later toch armen en rijken zullen zijn. Gewoon omdat niet iedereen zijn leven even goed kan organiseren en omdat men ook geluk en tegenslag kan kennen. Het is goed dat men in een ontwikkelde regio als de onze de armen ondersteunt waar dat kan, maar de armoede die wij de laatste jaren meemaken is van een andere orde. Wij importeren nl armoede door onze deuren wagenwijd open te zetten voor allerlei economische gelukzoekers die meestal wel geld genoeg hadden om naar hier te komen, maar die - eens hier aanbeland - opeens niets meer schijnen te bezitten en het niet meer dan logisch vinden dat zij hier door ons moeten worden onderhouden. Uiteraard zonder daarbij zelf ook maar iets bij te dragen. Zo werkt het natuurlijk niet, want op die manier gaat ons sociaal systeem naar de haaien. Ergerlijk is trouwens het feit dat mensen van bij ons die in de armoede geraken het heel wat moeilijker hebben om aan steun te geraken. Allerlei groeperingen die zich, al dan niet gesubsidieerd, inzetten voor de armoedebestrijding, doen dit hoofdzakelijk voor de inwijkelingen, die dan 'asielzoekers' worden genoemd, wat meestal niet het geval is. Deze federale regering doet al iets meer om de instroom van immigranten in te dijken, maar nog lang niet genoeg. Het is zoals met alle problemen die ze aanpakt: knippen en plakken, nooit iets fundamenteels oplossen.
Het is moeilijk om iets nieuws te vertellen bij de zondvloed van commentaren in alle media over de sociale en financiële ramp bij Ford Genk, die de fabriek en de regio zullen treffen als de sluiting doorgaat zoals nu gesteld en er weinig of niets voor in de plaats zou komen. Toch enkele vaststellingen: - In mijn blog van 1 september jl ('Onze wankele concurrentiepositie') stelde ik al dat de zgz 'perifere landen' (ook 'PIIGS' genoemd) door de eisen hen gesteld door de EU, het IMF en de Europese Centrale Bank een stuk goedkoper zullen worden, mede door de besparingen die ze verplicht worden door te voeren om erbij te kunnen blijven. Er was toen al een West-Vlaams bedrijf dat delokaliseerde en zijn productie-eenheid overbracht naar Spanje. Met Ford Genk gebeurt nu net hetzelfde. De nieuwe, aan Genk beloofde modellen zullen straks in Valencia gemaakt worden, waar de loonkosten zo'n 40% lager zouden liggen dan hier. Wij worden verondersteld de zuiderse landen te helpen, maar zij gaan straks wel met onze tewerkstelling lopen. Om even bij stil te staan als men het straks weer over 'solidariteit' zal hebben (en dat geldt ook voor intern Belgisch gebruik). - Het is waar dat men in dat gedachtengoed ook eerder een Duitse fabriek zou moeten sluiten dan een Belgische. Het verschil daarmee is echter niet zo groot en er spelen nog andere factoren mee. Uitgerekend gisteren kwam de Wereldbank met een rapport i.v.m. het ondernemersklimaat. In de wereldrangschikking verliest ons land daar al een tweede jaar op rij terrein. We staan er nu op de 33ste plaats, achter Duitsland (20ste) en Nederland (31), die er het laatste jaar allebei op vooruitgegaan zijn. Dat we nog vóór het Frankrijk van 'monsieur normal' staan, is een schamele troost. Evenmin als dat Italië en Griekenland een eind achter ons staan. Die laatste twee landen maken echter wél vooruitgang, terwijl dat bij ons niet het geval is. Het is symptomatisch dat een van de weinig punten waarop België goed blijkt te zijn, het afwikkelen van faillissementen is, wat me niet zo positief lijkt. Het zou fout zijn te denken dat het probleem zich alleen in Limburg stelt. Het is niet 'Limburg allein', maar 'wider altegoare'.
De federale regering is aan haar lang uitgestelde bespreking van de begroting begonnen. Voor dit jaar had ze nog een dikke 800 miljoen euro nodig en die zou ze gevonden hebben met het gebruikelijke plak- en knipwerk. Volgens minister zonder Financiën Vanackere zou dat werk er een zijn van kwaliteit en niet afhangen van deadlines. Dat laatste is een vrome leugen: ze zijn er wél, maar worden dit jaar nog niet beboet door Europa. Dat is een kleine, maar belangrijke nuance. Verder heeft hij het over 'werken volgens de cataloog van Trois Suisses' en over het uitkammen van alle departementen. Dat heeft allemaal niet veel met kwaliteit te maken. Vergeten we niet dat het in eerste instantie gaat om een bedrag dat in euro niet veel lijkt, maar in werkelijk over meer dan 32 miljard oude befkes! En dat laatste is trouwens slechts één vierde van wat er nog moet 'gevonden' worden om de begroting van volgend jaar sluitend te krijgen volgens de Europese regels. Om dat te verwezenlijken zullen werkwijzen als kam, kaasschaaf en Trois Suisses catalogi niet meer helpen. Wat dit land nodig heeft zijn echte herstructureringen, maar daar komt men niet toe. in de plaats daarvan wordt alles nóg ingewikkelder gemaakt dan het al is. De begroting voor volgend jaar komt er deze maand niet meer, misschien de volgende, áls het dan al zou lukken. Het enige alternatief voor een dergelijke extra bedrag zijn nl belastingen en wordt het uitkijken wat MR, CD&V en vooral Open VLD daarop zullen zeggen. MR zal, in samenwerking met de andere francofone partijen, trachten de lasten nog maar eens door de Vlamingen te laten betalen, CD&V zal toegeven met de dood in 't hart o.w.v. van het 'goede bestuur' en Open VLD zal al zijn straffe verklaringen van de laatste maanden moeten inslikken. Dat noemt men politiek à la belge, zolang dat nog kan.
