Volgens een onderzoek dat recent gepubliceerd werd in het gezaghebbende Amerikaans medisch tijdschrift New England Journal of Medicine, krijgen leukemiepatiënten veel te hoge doses chemo toegediend. Uit dit onderzoek, dat meer dan vijf jaar in beslag heeft genomen en waaraan 860 patiënten uit diverse landen aan deelnamen (ook uit België), blijkt dat soms één tiende van de toegediende chemo hetzelfde resultaat kan hebben en dat de patiënt als gevolg daarvan heel wat minder gevaar loopt op negatieve bijwerkingen.
Met de trieste ervaring waarvan tenslotte mijn echtgenote het slachtoffer is geworden, denk ik dat dit niet alleen het geval is met leukemie, maar ook met andere vormen van kanker. In eerste instantie werd bij mijn vrouw één kwaadaardige tumor uit haar linkerborst gehaald plus twee lymfeklieren. Die laatste waren alleen maar geïnfecteerd aan de ingaande kant, niet aan de uitgaande. De oncoloog die ons dat vertelde, maakte er zelfs een tekeningetje bij zodat daarover geen misverstand kon bestaan. Toch nam men geen enkel risico en moest mijn vrouw een zware chemokuur ondergaan, in totaal zes keer, één dag in de week, om de drie weken. Na de vierde chemo werd haar hart, dat telkens mee gecontroleerd werd, het niet meer aan en moest men overschakelen op een lichtere soort op basis van taxus. Anderhalf jaar later kreeg ze te horen dat de constante rugpijn, waarmee ze al een hele tijd rondliep, het gevolg was van een ontkalking van haar wervelkolom. De oncologen wilden het niet gezegd hebben, maar de tandarts, waarbij mijn vrouw elk jaar ging voor haar jaarlijkse tandcontrole, had vastgesteld dat ze geen tandsteen meer aanmaakte, iets wat ze vroeger altijd wél deed. Hij legde daarmee het verband dat de zware chemo niet alleen dáárvoor verantwoordelijk was, maar ook voor die wervelkolomontkalking.
Bij haar tweede chemokuur, op basis van taxus, die ze drie weken na elkaar kreeg, dan één week niet en dan weer drie weken, was de eerste dosis ook al te zwaar, net zoals bij haar eerste kuur. Van een bepaald product kreeg ze 124 mg ingespoten plus daarbij een hoeveelheid cortisone. Ook van die eerste behandeling werd ze doodziek. De week daarop werd de hoeveelheid chemo teruggebracht tot ... 42 mg (één derde!) én werd de dosis cortisone gehalveerd. En dat bleek ook te werken
Bij haar derde chemo kreeg ze de chemo mee naar huis, in een pompje dat aan haar "poortje" werd aangesloten en dat zich ledigde in vijf dagen. Tot op de eerste dag van die chemo had mijn vrouw een gezonde eetlust en kon ze dagelijks normaal naar het toilet gaan. Ook die chemo bleek echter te zwaar. Van zodra hij begon te werken, was het ermee gedaan en kreeg ze zelfs constipatie. Na dag 5 kreeg ze te horen dat ze was opgegeven. Zeven dagen later heeft ze ons verlaten...
Ik neem het de behandelende geneesheren persoonlijk niet kwalijk. Ze hebben momenteel waarschijnlijk niets beters. Oncologie is daarenboven een soort lopende bandwerk geworden. Als men vier en een half jaar bij de afdeling Oncologie langs komt, krijgt men tenslotte de indruk dat de halve wereld kanker heeft. Het is een loterij: het kan lukken, het kan tegenslagen. Niemand wordt er echter echt beter van. Het kan zijn dat de ziekte soms overwonnen wordt, maar gerust zul je nooit meer zijn. Het is dat ook te hopen dat de Amerikaanse studie waarover hierboven sprake de ogen zal openen en dat men ook voor de andere kankers eens een soortgelijk onderzoek verricht. Niet iedereen is bestand tegen een paardenmiddel.
|
