Het wordt met de dag duidelijker dat we met dit land geen kant meer op kunnen. De meeste partijen zeggen wel dat ze geen verkiezingen willen, maar diegenen die daar iets aan kunnen doen hebben zich zodanig ingegraven in hun eigen kiesbeloften van de vorige keer dat elke toegeving hun stemmen zal kosten. Ondertussen boert geitenboer Leterme rustig verder met zijn lopende zakenclub, die met de dag "ontdekt" dat ze steeds meer bevoegdheden krijgt en/of neemt. Er zijn er al die wensen dat het zo nog een tijdje duurt, met als uitschieter een van de mislukte koninklijke onderhandelaars, Didier Reynders, die zelfs al geopperd heeft dat deze regering - waarin hijzelf ook nog steeds zit - het best kan uitzingen tot 2014, wanneer de officieel geplande volgende verkiezingen eraan moéten komen. Gelukkig zijn er ook mensen en instanties die dat niét willen en die hoe langer hoe meer beseffen dat deze situatie helemaal niet gezond is. Na negen maanden uitzichtloos palaveren is zelfs de Hoge Raad voor Financiën, nu niet bepaald een Vlaamsgezinde verenging, tot het besluit gekomen, dat dit land nooit gesaneerd zal geraken zonder een staatshervorming. De steeds groeiende rente, die ons land betaalt voor ons schuldpapier, zal steeds hoger worden als er niet gesaneerd wordt. De risicopremie daarop zal zonder zo'n sanering immers blijven stijgen. Eenzelfde verhaal horen we vanwege de economische denktank Itinera, ook een echt Belgisch instituut, die zegt dat België zijn fiscaliteit grondig moet hervormen. En daarmee bedoelt men de financieringswet, waarmee N-VA voor de pinnen kwam en waarover de francofone partijen zoveel misbaar maakten (en nóg maken). Volgens Itinera moeten de sociale bijdragen op lonen naar beneden en de indirecte belastingen (BTW, accijnzen e.d.) naar omhoog en moet het effect van die verhogingen uit de gezondheidsindex gehouden worden. Steeds volgens Itinera zijn subsidies voor energiezuinige woningen een verspilling en moet het gebruik van energie eerder bestraft worden, moeten bepaalde categorieën (zoals o.m. artiesten en sportlui) geen fiscale voordelen krijgen. En zo zijn er nog wel van die zaken. Zo hoort men het eens uit een andere hoek en dan hebben we het nog niet gehad over de communautaire hete hangijzers, zonder dewelke hier helemaal niets wordt opgelost. Het gaat tenslotte niet op dat een minderheid van de bevolking alle middelen krijgt om elke beslissing van de meerderheid lam te leggen en/of ongedaan te maken met veto's en alarmbellen. Een land waar alles om de haverklap geblokkeerd kan raken, heeft geen toekomst. En daar zal een regering in lopende zaken niets aan veranderen.
Volgens een onderzoek dat recent gepubliceerd werd in het gezaghebbende Amerikaans medisch tijdschrift New England Journal of Medicine, krijgen leukemiepatiënten veel te hoge doses chemo toegediend. Uit dit onderzoek, dat meer dan vijf jaar in beslag heeft genomen en waaraan 860 patiënten uit diverse landen aan deelnamen (ook uit België), blijkt dat soms één tiende van de toegediende chemo hetzelfde resultaat kan hebben en dat de patiënt als gevolg daarvan heel wat minder gevaar loopt op negatieve bijwerkingen. Met de trieste ervaring waarvan tenslotte mijn echtgenote het slachtoffer is geworden, denk ik dat dit niet alleen het geval is met leukemie, maar ook met andere vormen van kanker. In eerste instantie werd bij mijn vrouw één kwaadaardige tumor uit haar linkerborst gehaald plus twee lymfeklieren. Die laatste waren alleen maar geïnfecteerd aan de ingaande kant, niet aan de uitgaande. De oncoloog die ons dat vertelde, maakte er zelfs een tekeningetje bij zodat daarover geen misverstand kon bestaan. Toch nam men geen enkel risico en moest mijn vrouw een zware chemokuur ondergaan, in totaal zes keer, één dag in de week, om de drie weken. Na de vierde chemo werd haar hart, dat telkens mee gecontroleerd werd, het niet meer aan en moest men overschakelen op een lichtere soort op basis van taxus. Anderhalf jaar later kreeg ze te horen dat de constante rugpijn, waarmee ze al een hele tijd rondliep, het gevolg was van een ontkalking van haar wervelkolom. De oncologen wilden het niet gezegd hebben, maar de tandarts, waarbij mijn vrouw elk jaar ging voor haar jaarlijkse tandcontrole, had vastgesteld dat ze geen tandsteen meer aanmaakte, iets wat ze vroeger altijd wél deed. Hij legde daarmee het verband dat de zware chemo niet alleen dáárvoor verantwoordelijk was, maar ook voor die wervelkolomontkalking. Bij haar tweede chemokuur, op basis van taxus, die ze drie weken na elkaar kreeg, dan één week niet en dan weer drie weken, was de eerste dosis ook al te zwaar, net zoals bij haar eerste kuur. Van een bepaald product kreeg ze 124 mg ingespoten plus daarbij een hoeveelheid cortisone. Ook van die eerste behandeling werd ze doodziek. De week daarop werd de hoeveelheid chemo teruggebracht tot ... 42 mg (één derde!) én werd de dosis cortisone gehalveerd. En dat bleek ook te werken Bij haar derde chemo kreeg ze de chemo mee naar huis, in een pompje dat aan haar "poortje" werd aangesloten en dat zich ledigde in vijf dagen. Tot op de eerste dag van die chemo had mijn vrouw een gezonde eetlust en kon ze dagelijks normaal naar het toilet gaan. Ook die chemo bleek echter te zwaar. Van zodra hij begon te werken, was het ermee gedaan en kreeg ze zelfs constipatie. Na dag 5 kreeg ze te horen dat ze was opgegeven. Zeven dagen later heeft ze ons verlaten... Ik neem het de behandelende geneesheren persoonlijk niet kwalijk. Ze hebben momenteel waarschijnlijk niets beters. Oncologie is daarenboven een soort lopende bandwerk geworden. Als men vier en een half jaar bij de afdeling Oncologie langs komt, krijgt men tenslotte de indruk dat de halve wereld kanker heeft. Het is een loterij: het kan lukken, het kan tegenslagen. Niemand wordt er echter echt beter van. Het kan zijn dat de ziekte soms overwonnen wordt, maar gerust zul je nooit meer zijn. Het is dat ook te hopen dat de Amerikaanse studie waarover hierboven sprake de ogen zal openen en dat men ook voor de andere kankers eens een soortgelijk onderzoek verricht. Niet iedereen is bestand tegen een paardenmiddel.
De zaak Koekelberg blijft de politieke gemoederen beroeren. Nu blijkt dat het hoofd van onze politie in Brussel een eigen riant, geklasseerd huis bewoonde waar hij samen met zijn secretaressen het mooie weer trachtte te maken. Dat gebouw, het zgn "maison Quetelet" werd in politiekringen het "White House" genoemd en was zo broodnodig dat minister Turtelboom het nu gaat verkopen. De opvolger van Koekelberg zal dan moeten residiëren daar waar hij hoort: te midden van zijn politiestaf. Even was er zelfs een nog straffer verhaal. Koekelberg zou nl een zekere commissaris Eddy Muylaert op de valreep nog benoemd hebben op een belangrijke post bij Fedcom. Tegen die Muylaert lopen momenteel twee onderzoeken naar corruptie: één door de politiediensten zelf en een door het Brussels parket. Ondertussen zou blijken dat die beslissing niet door Koekelberg zelf, maar door een "bevoegde" directeur-generaal zou zijn genomen. Feit blijft wel, dat Koekelberg op dat moment nog de grote baas was en toch ook daarover een zekere verantwoordelijkheid droeg. Pikant in dit verhaal is trouwens dat Muylaert én Koekelberg dezelfde advocaat hebben, de immer terugkomende Marc Uyttendaele, oftewel monsieur Onkelinx... Maar het strafste moet nog komen. Binnen de commissie Binnenlandse Zaken hebben zowel PS en MR Koekelberg verdedigd en gezegd dat heel de heisa tegen hem een communautaire kwestie is. Dat Koekelberg eruit moest omdat hij francofoon zou zijn. Zo'n beetje het verhaal van die kleurling die op iets betrapt wordt en direct gaat roepen dat degenen die hem gepakt hebben racisten zijn. Als de zaak Koekelberg met het communautaire te maken heeft, dan is het omdat de Waalse partijen blijkbaar nog altijd het verschil niet kennen tussen het mijn en het dijn. Als men op een zekere (hoge) functie zit, mag men - volgens die Waalse politiekers blijkbaar - graaien zonder rekenschap te geven. Koekelberg is inderdaad moeten aftreden na een protest van Ben Weyts (N-VA), maar er zijn in Vlaanderen legio voorbeelden van hoge politiefunctionarissen die gestraft werden omdat ze buiten de lijntjes kleurden. Denk maar aan de hoofdcommissaris van Gent, Peter De Wolf, die ontslagen werd of van die van Leuven, die een veroordeling opliep en zo zijn er nog wel enkele. De Wolf kreeg trouwens geen andere, nieuw uitgevonden job aangeboden zoals Koekelberg. Om maar even het verschil aan te duiden. Wie dacht dat het Waalse sjoemelen verleden tijd was, is er aan voor de moeite. Het gebeurt misschien niet meer in Charleroi, maar heeft zich verplaatst naar Brussel, waar blijkbaar nóg meer te graaien valt.
Op communautair vlak blijft het oorverdovend stil. De algemene perceptie is, dat Beke nog nergens staat, maar men kan hem dat niet kwalijk nemen. Feitelijk mogen we al blij zijn dat N-VA voor een deadline gekozen heeft. De partij is niet zinnens zich in een federale regering te laten afslachten zoals dat eerder al eens met haar voorloper, de Volksunie, is gebeurd en zoals dat - onder Verhofstadt I - met de groenen heeft plaatsgevonden. Ondertussen is het misschien wel eens nuttig te zien hoe die vorige Belgische regeringen, die het allemaal zoveel beter konden (althans volgens Tobback Sr, Eyskens en Co) zijn omgegaan met het energievraagstuk. Het is één grote klucht geworden: - Eerst verkochten ze Electrabel aan Frankrijk, zodat ons land daarvan afhankelijk werd en dan nog via kernenergie. - Dan werd besloten stapsgewijs uit die kernenergie te stappen, alhoewel men ook toen reeds wist dat ze dan stroom te kort zouden hebben. - Ze zouden dat tekort met alternatieve energie opvangen en/of desnoods de beslissing tot sluiten terug draaien. Dat eerste lukte niet en het tweede evenmin, omdat ondertussen de regering was gevallen. De huidige regering in lopende zaken kan blijkbaar alles en nog wat en kleurt dagelijks over de lijnen, maar dat kernenergiebesluit kan dus niet. - Dan werd er maar besloten stroom in te voeren, tot bleek dat er daarvoor onvoldoende hoogspanningslijnen waren. - Een voorstel tot het installeren van een moderne kolencentrale in de Antwerpse haven (waarbij de CO2 uitstoot onder de grond zou gepompt worden), werd hooghartig afgewezen. - Het opstarten van windmolens werd telkens een procedureslag wegens allerlei vergunningen en protest van omwonenden (het Nimby-effect). Daar waar geen onwonenden waren, op zee, was men vergeten dat die daar opgewekte stroom ook moest vervoerd worden. - Gelukkig waren er nog de zonnepanelen en de isolatie van de huizen. De plaatsing daarvan werd echter overgesubsidieerd, zodat men dat laatste moest terugschroeven. Voorwaar, die vorige regeringen leverden prachtig werk. Niet voor niets verwijten ze de N-VA dat het geen "ervaring" heeft. Ervaring in het knoeien dan...
Wat in Japan gebeurd is, is vreselijk en het is niet eens zeker dat we het ergste daar al hebben meegemaakt. Dit alles gezegd zijnde, is het wel de vraag of het paniekvoetbal dat de politiek in eigen land aan het spelen is, er vér over is. Buiten het feit dat er in Japan vraagtekens kunnen gesteld worden bij de bouw en de uitbating van de kerncentrales aldaar, is het wel zo dat ze te maken hebben gehad met een combinatie van een vreselijke grote aardbeving, 9 op de schaal van Richter (zelfs daar nog nooit gemeten) én een even vreselijk grote tsunami met golven tot 10 meter hoogte. Zowel het Japanse type kernreactor, het soort van aardbeving (zeebeving eigenlijk) en een tsunami zijn allemaal zaken die wij hier niet meemaken kunnen. Het komt er dan ook op aan de voetjes op de grond te houden en niet meteen achter de groene wereldverbeteraars aan te lopen, die - met al die miserie - in hun baard lachen, van "zie je wel?". Als we het hier later zonder kernenergie zullen kunnen doen, zoveel te beter. Maar dat zal nog wel even duren en ondertussen moeten we wel verder met ons leven. Beter kernenergie dan geen energie. Voor 2009 was het aandeel van de alternatieve energie in ons land 1,3% en die kostte ons dan in verhouding een veelvoud. Zolang trouwens Frankrijk met zijn nucleair programma verder gaat, zullen ook wij daarvan afhankelijk zijn. We zijn nu reeds importeur van energie en de stroom die wij uit Frankrijk krijgen wordt voor 75% opgewekt door kerncentrales. Het is dus niet het moment om schijnheilig te gaan doen. Electrabel, onze grootste energieproducent, is in Franse handen, alors... Volgens de nieuwe profeten mag kernenergie niet meer, want we weten geen blijf met de afval. Kolen mag ook niet meer, want dan hebt ge die CO2. Als we teveel gas verbruiken, worden we afhankelijk van Rusland en de petroleum is ook niet voor eeuwig en zal steeds meer kosten. De toekomst wordt dan inderdaad zonne en windenergie, maar vóór die de klassieke nu bestaande energiebronnen kunnen vervangen, zal er nog veel water door Maas en Schelde vloeien. De overbruggingsperiode die ertussen ligt zullen we moeten opvullen met de middelen die we nu hebben en daarbij hoort ook kernenergie...
Di Rupo is nog maar eens komen vertellen dat de N-VA in de volgende regering moet stappen en dat ze "haar verantwoordelijkheid" moet opnemen. Daarmee bedoelt hij, dat ze moet toegeven. Volgens hem - en daarin zal hij wel gelijk hebben - is het de eerste keer in de Belgische geschiedenis dat een partij eist dat er eerst een communautair akkoord komt en dan pas kan gesproken worden over de sociaal economische problemen. Dat is inderdaad zo. Na meer dan 180 jaar België hebben de Vlaamsnationalisten eindelijk de electorale mogelijkheid eens te vragen dat er iets fundamenteel verandert in dit land en dan vindt men dat niet kunnen. De massa Vlamingen die bij de laatste stembusgang voor De Wever en zijn N-VA hebben gestemd, hebben dit gedaan omdat ze willen dat hij en zijn partij op dat vlak het been stijf houden. Dat is wat op dit ogenblik nog steeds gebeurt en dat door Jan Jambon nog eens heel duidelijk is verwoord geworden tijdens het panelgesprek daarover in de Zevende Dag van gisteren. Ergens krijgt de N-VA trouwens de onrechtstreeks steun uit onverwachte hoek: van Jean-Luc Dehaene nog wel. Die zegt in een vraaggesprek in De Standaard van dit weekeinde, dat de koning hen desnoods maar 500 dagen moet geven (verwijzend naar de 100 dagen die hijzelf ooit gevraagd had). Daarmee geeft hij toe dat er feitelijk niet moet worden toegegeven, maar doorgepraat tot de andere partijen murw worden. De regels dus omgedraaid. Diezelfde Dehaene speelt trouwens niet meer mee. I.pl.v. zijn laatste politiek mandaat, dat van europarlementariër, waar te nemen en aanwezig te zijn op de bijeenkomst van de Europese Raad of op die van het Europees parlement, ging "den dikke" kijken naar de voetbalmatch in Barcelona tussen Barça en Arsenal. Binnenkort stopt hij met zijn mandaten bij AB Inbev, Lotus Bakeries en Umicore, niet omdat hij daar het poen pakken moe is, maar enkel en alleen omdat hij daar moét opstappen wegens het bereiken van de leeftijdsgrens van 70 jaar. Bij Dexia, waar hij zeker niet minder binnenrijft, blijft hij trouwens aan en ondertussen heeft hij er nog een opdracht bij gekregen bij de Uefa. Daaruit blijkt nog maar eens dat zijn liefde voor la Belgique uitsluitend via zijn bankrekening liep en nog steeds loopt. Niet slecht voor een vakbondssympathisant met voorliefde voor het socialistisch gedachtengoed...
Terwijl de communautaire onderhandelingen zich in dit landje voortslepen, wordt er boven onze hoofden in Europa van alles en nog wat beslist over zaken waarmee we te maken zullen krijgen maar waarover niemand zich hier zorgen lijkt te maken. Erger zelfs, iedereen lijkt er hier op te rekenen dat Europa onze problemen wel zal oplossen. Dat laatste is inderdaad mogelijk. Vraag is maar of we daar veel beter van zullen worden. Eind dezer maand wordt nl waarschijnlijk de Europact overeenkomst, die eergisteren in Brussel werd overeengekomen, definitief. Dat zal van de ene kant betekenen dat het tijdelijke noodfonds voor landen in financiële moeilijkheden zoals Griekenland, Ierland, straks Portugal en misschien Spanje (en - waarom niet? - België) zal worden opgetrokken en later een definitief fonds zal worden en dat Griekenland uitstel van terugbetaling zal krijgen. Daar tegenover zal echter staan dat de 17 landen van de eurozone gevraagd zal worden hun economisch beleid te verbeteren. Voor België zal dat o.m. betekenen, dat er iets ernstig zal moeten ondernomen worden om de staatsschuld af te bouwen, in de eerste plaats de extra 25 miljard waarvan niemand hier nog wakker schijnt te liggen. Daar bovenop zullen er grote besparingen moeten komen, in de eerste plaats in het ambtenarenkorps dat in ons land veel te groot is, maar ook hoe men de pensioenen zal aanpakken. De vergrijzing dus, nog zo'n item waarover het eerste serieus gesprek nog moet beginnen. Dat men bovendien niet aan onze index zal raken, zoals Leterme triomfantelijk rondbazuint, is praat voor de vaak. Het kind zal een andere naam krijgen, maar er zal, nog maar eens, wel degelijk aan moeten gesleuteld worden. Het is niet logisch dat één land het zou mogen hebben en de andere zestien niet. Na het krokusoverleg tussen Beke, Di Rupo en De Wever, waarover niets is uitgelekt, gaat men de volgende week de andere partijen in het gesprek betrekken. Zien of het wat wordt, maar wie gelooft er nog in? Als ten lange laatste blijkt, dat de tegenstellingen blijven wat ze zijn, dat de PS meer wil uitgeven, liefst met Vlaams geld en de Vlaamse partijen meer willen sparen en zelf doen, dan blijft er maar één oplossing over: dit land - al dan niet na nieuwe verkiezingen - splitsen zodat ieder kan doen wat hij wil in zijn regio. Misschien krijgen we ook ooit nog wel eens uitgelegd aan Europa...
De "Stille" Oceaan noemen ze hem. 't Is maar hoe men het bekijkt. Die benaming komt waarschijnlijk nog van de Westerse ontdekkingsreizigers die met hun zeilschepen afhankelijk waren van de wind. Die zou daar af en toe voor langere periodes ontbroken hebben, waarschijnlijk de reden waarom hij daarna zo zwaar uithaalt. Vooral de zeeroute tussen de Filippijnen en Californië, toen twee Spaanse kolonies, was daardoor een lang en gevreesd traject. Natuurrampen zijn rond die oceaan een constante. Reeds in de negentiende eeuw was er de verschrikkelijke uitbarsting van de Krakatoa, waarbij een heel eiland van de kaart verdween, de aarde enkele graden afkoelde en men nog steeds niet weet hoeveel slachtoffers er toen geweest zijn. Zelfs het uitsterven van de dinosauriërs, 65 miljoen jaren geleden, zou ermee te maken hebben gehad. De enorme meteoor, die als oorzaak ervan wordt verdacht, sloeg wel in in het huidige Yucatan, Mexico, maar een kettingreactie van een reeks vulkanen aan de andere kant van de wereld, in die Stille Oceaan, zorgde voor de rest van het verhaal. Het toont nog maar eens aan dat de mensheid wel een lange weg heeft afgelegd, maar toch een nietig iets blijft tegenover een ontketende natuur. We kunnen best maar heel nederig blijven en het alleen maar vaststellen en bespreken nadat het gebeurd is, want daar houdt het voorlopig mee op. En dat geldt ook voor andere natuurfenomenen. Zo weten we nu dat de aarde opwarmt, maar of dat mede door de CO2 uitstoot komt, is niet bewezen. In het begin van onze tijdrekening waren er ook geen gletsjers in de Alpen. Dat weten we van de Romeinen, die daarvan gebruik maakten om tot in Beieren te geraken. Dat alles wil niet zeggen, dat we niet ons best moeten doen om voorzichtig om te gaan met onze planeet. Zoals het liedje van Louis Neefs zegt: "De wereld moet nog een eeuwigheid mee".
Bij de actie van de rode en blauwe vakbonden op 4 maart was het opmerkelijk dat er die dag niét gestaakt werd bij de NMBS (Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten), toch hét paradepaardje bij uitstek van een nationale maatschappij die beheerst wordt ("misbruikt" zou een beter woord zijn) door de vakbonden. Geen nood echter, dat achterstallige verlengde weekeinde wordt nu maandag goedgemaakt. Het moet altijd geen vrijdag zijn. Op het ogenblik dat ik dit schrijf is het nog niet zeker dat er in heel het land zal gestaakt worden. Wat wél zeker is, is dat men het zal doen in de regio La Louvière en Charleroi. Dat laatste betekent dat de staking zich ook zal laten gevoelen in de rest van het land, want problemen in bv Charleroi zorgen er gegarandeerd voor dat de lijnen van en naar Antwerpen zullen gestoord worden. Dat hebt ge met een land waar vroeger alles unitair moest gebeuren en alles met alles centraal verbonden werd. Op zich zelf was daar niets mis mee, het werd het wel toen bleek dat alles altijd door hetzelfde knooppunt moet lopen: Brussel. Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor de spoorwegen, maar ook voor de snelwegen. Enfin, de regio die Vlaanderen zogezegd vanaf 2015 gaat inlopen, is weer duchtig bezig zichzelf te boycotten. En dan maar hopen dat iedereen in Wallonië zal gaan investeren, waar het allemaal zoveel beter zou zijn. Vraag het maar eens aan Albert Frère, Waal en rijkste Belg, de enige echte Belg die in de Forbes 500 staat met een geschat vermogen van meer dan 3 miljard dollar. Die Frère is ook afkomstig uit Charleroi, maar woont er al lang niet meer. Hij woont zelfs niet meer in België en investeert er ook niet meer in, ook niet in zijn eigen geboortestreek. Zo goed zal het daar dan ook wel niet zijn, alle belgicistische propaganda ten spijt.
Wat de huidige brandstofprijzen betreft, hoef ik die hier niet te herhalen. Men vindt ze in alle media en iedereen vindt ze te hoog. Daar komt dan nog bij dat wij in België niet alleen bij de koplopers in Europa zijn voor wat de kostprijs betreft, per persoon verbruiken wij zowat het meeste van allemaal. Daarvoor zijn als redenen o.m. opgegeven: het drukke verkeer, met in het bijzonder de vele bedrijfswagens, de losbouw en de vele niet of slecht geïsoleerde huizen. Wat men er niet bij vertelt is, dat er nog weinig landen zijn waar nog zoveel huizen met stookolie verwarmd worden als bij ons. Men maakt zelfs nog reclame voor de "mazout" (trouwens een typisch Belgisch woord van de categorie "pistolet, naft en bourage/boeraschke"). Toen wij in 1975 ons huis bouwden hebben het reeds geïsoleerd en voorzien van dubbel glas, omdat wij toen al dachten dat het met die stookolie ooit wel eens meer fout zou lopen (en wij hebben niét gekozen voor de mazout*). Met de olie houdt het trouwens niet op. Het Internationaal Energieagentschap (IEA), heeft België aanbevolen zijn oude kernreactoren zelfs in 2025 nog niet stil te leggen. Zeker in het licht van de laatste alarmerende berichten over een mogelijke nationale black-out omdat we een energie importerend land zijn geworden, is dat een waarschuwing die kan tellen. En zeggen dat Paarsgroen er in 2015 al mee wou stoppen. Officieel is dat trouwens nog zo, want de regering Van Rompuy mag dan vorig jaar al beslist hebben de oudere reactoren open te houden tot 2025, zolang een nieuwe regering dat niet wettelijk bekrachtigt, blijft dat zo. Als België bv in 2015 nog geen nieuwe regering zou hebben, dan moeten die centrales dicht! Aan de stijgende olieprijzen kunnen wij weinig doen, buiten wat rommelen aan de zgz cliquetsystemen. Met een regering die op zoek is naar een extra 25 miljard euro is dat trouwens niet te realiseren (voor één keer geef ik die prof De Grauwe daarin gelijk). Aan de elektriciteitsprijzen daartegen kan nog heel wat gesleuteld worden, met of zonder Electrabel. Daarvoor moet er echter wel een serieuze politiek gevoerd wordt en geen efemere administrologie (geleerd woord uit het Peter principe : klooien voor de tribune), zoals dat tegenwoordig hier het geval is.
* Wij kozen in 1975 reeds voor elektrische verwarming. Elektriciteit kan nl van alles gemaakt worden: van kolen, gas, kernenergie, zonnepanelen, houtpellets, windmolens en biomassa. Men heeft geen brander nodig, geen tank in de grond met alle verdere aansluitingen. Mits het huis degelijk te isoleren en te kiezen voor accumulatievuren en nachttarief kan men nog altijd betrekkelijk goedkoop verwarmen. Bij ons is dan ± 1400 euro per jaar, verlichting, koken, wassen, drogen, strijken én verwarming inbegrepen. Die prijs kan nog zakken als men voor en na de winter over een degelijke open haard beschikt én goedkoop aan hout kan geraken.
In mijn blog over het ontslag van Koekelberg van eergisteren ("Commissaris Teflon toch aangebrand") schreef ik al dat in dit land blijkbaar alles communautair is. In de naweeën van bovenvernoemd ontslag is dat heel duidelijk te zien n.a.v. de reacties uit francofone hoek. Koekelberg kon daar geen kwaad doen, het was allemaal de schuld van de "flamins". Zelfs een kandidaat opvolger voor de hoogste politiepost, een zekere Jacques Devaux, die toch beter op zijn woorden zou letten, zegt gechoqueerd te zijn. Hij noemt het een uiting van een "totalitaire staat" en vindt de reiskosten van 92.000 euro een laag bedrag "voor wat we ervoor in de plaats zouden krijgen", nota bene een soort eremandaat van een comité dat eenmaal om de drie jaar eens bijeenkomt. Een vooringenomen man als Devaux, die hopelijk die functie niet zal krijgen, wordt trouwens bijgevallen door de onvermijdelijke haatkrant die Le Soir is. Die spreekt van een beschadigingsoperatie van Koekelbergs "Franstalige identiteit". Gelukkig zijn niet alle Franstaligen in hetzelfde bedje ziek en begint hier en daar toch bij enkelen het licht te dagen. Zo stond er gisteren een artikel in De Standaard aan de hand van Claude Demelenne, Luikenaar en ingeweken Brusselaar, die zegt er zich voor te schamen, dat de Franstalige pers in België niet in staat lijkt het probleem Koekelberg te onderkennen. Demelenne looft zelfs Ben Weyts (N-VA), die de affaire aan het licht bracht en, volgens hem, daarmee de eer van de Belgische democratie heeft gered. De zaak Koekelberg is trouwens niet het enige communautaire probleem dat zich deze week voor deed. Ook de klacht van de Franse gemeenschap bij het Grondwettelijk Hof i.v.m. de beschikbare plaatsen voor kinderen van Nederlandstalige ouders in het Nederlandstalig onderwijs van Brussel, is er ver over. In het Brusselse Nederlandstalige onderwijs spreekt maximaal één derde van de leerlingen thuis Nederlands, t.o.v. zeven op tien in het Franstalige onderwijs die thuis Frans spreken. Het Nederlandstalige onderwijs neemt dus in verhouding al veel meer anderstaligen op dan de Franstalige tegenhanger. Nu de wet, die daarom gaat en al dateert van 2002, lichtjes werd aangepast, klaagt die Franstalige gemeenschap Vlaanderen aan. Negen jaar na datum! En dan er maar continu op blijven hameren hoe onverdraagzaam die Vlamingen toch zijn...
Er is nogal wat commotie ontstaan omdat N-VA, bij monde van Jan Jambon die in de partij blijkbaar de man is van de onheilsberichten, gezegd heeft dat er vóór einde april een echte regering moet komen en dat anders de partij niet meer meedoet. N-VA heeft daarin groot gelijk: - er wordt nu al meer dan acht maanden vruchteloos gepalaverd en wat Beke nu gaat doen is een volgend rondje draaien met steeds dezelfde mensen over steeds dezelfde onderwerpen. - Als men het toch echt zou menen, dan heeft men nog bijna twee maanden om er iets van te maken en is de zgz verontwaardiging van de andere partijen hypocriet. - De nepregering Leterme eigent zich steeds meer zaken toe die niet wenselijk zijn voor een regering in lopende zaken. Het toppunt is dat ze zelfs een begroting zou mogen opmaken voor de volgende jaren. Dat is absurd, want dat betekent, dat een nieuwe regering verplicht is uit te voeren wat een vorige - en dan nog een in lopende zaken - al heeft beslist. Kan niet, zegt N-VA en daarin heeft ze groot gelijk. - N-VA had steeds gesteld, dat ze de huidige ontslagnemende regering zou gedogen en zelfs vanuit het parlement steunen. Dat betekent echter niet dat er wetten moeten worden gemaakt met alternatieve meerderheden zonder dat de partij daarin gekend is, zoals nu reeds tweemaal gebeurd is: met de wet over het bankgeheim en die van de quota voor vrouwen in bestuursraden van beursgenoteerde bedrijven*. Kortom, het ziet er steeds meer naar uit dat de zgz traditionele partijen, waarschijnlijk gesteund door de groenen, een regering willen vormen zonder N-VA. Laat ze dat maar eens proberen. Het zal wel betekenen, dat dit land dan helemaal niet meer bestuurbaar zal zijn, tenzij de Vlaamse deelnemers aan een dergelijke regering - CD&V op kop - bereid zullen zijn voor een zoveelste keer in de Belgische geschiedenis een francofoon dictaat te ondergaan.
* N-VA is tegen die quota omdat het zinloos is. In Noorwegen, waar reeds zo'n wet bestaat, worden de 300 voor vrouwen voorbehouden zitjes in de raden van bestuur van beursgenoteerd vrouwen, bezet door slechts 70 vrouwen. Dat betekent dat die allemaal - gemiddeld - minstens vier bestuursmandaten hebben. Van cumul gesproken!
In politieke kringen is het een oude mop, maar ik wil ze toch even boven halen: "Een benoemde ambtenaar moet al zijn vader en moeder vermoorden om zelfs nog maar een vermaning te krijgen". In de zaak Koekelberg leek het weer van hetzelfde. De man scheen echt geen kwaad te kunnen doen. Liefst vier Vlaams liberale ministers beten zich op hem de tanden stuk. Het begon bij Dewael bij de zgz "canapé benoemingen", daarna De Gucht en Depadt in de zaak van de vermeende chantage (toen Koekelberg een bezwarende naamloze beschuldiging tegen Depadt opzij had gelegd) en ook Annemie Turtelboom bleef zich maar verschuilen achter het comité P, in de hoop dat ze zelf niets zou moeten doen. Dat comité P was trouwens niet de enige verdediger van Koekelberg. Ook de Raad van State stond achter hem, de vakbonden durfden hem aanvankelijk geen strobreed in de weg leggen en zijn persoonlijke advocaat is niemand minder dan Marc Uyttendaele, alias monsieur Onkelinx, waarschijnlijk de duurste pleiter van Franstalig België. Want ondanks zijn Vlaamse naam en het feit dat Koekelberg zo goed als vlekkeloos Nederlands spreekt, is de man een chouchou van de PS en het CDH en mag dit waarschijnlijk de reden zijn waarom de sjoemelaar het zo lang heeft uitgehouden. In dit land is blijkbaar alles communautair. Al moet hierbij gezegd, dat de PS sinds het uitbreken van de fraude etterbuil in Charleroi al heel wat voorzichtiger is geworden. Het feit dat de partij ook koos voor Leterme's standpunt in de IPA discussie, tegen de rode vakbond in, is daar een ander teken van. Dat Koekelberg tenslotte de eer aan zichzelf heeft gehouden, is dan ook een goed teken. Misschien heeft bovenstaand mopje dan toch eindelijk afgedaan en staat zelfs een benoemde ambtenaar niet (meer) boven de wet.
Als we de panorama uitzending van deze avond op Canvas mogen geloven, dan riskeert België vroeg of laat een gehele of gedeeltelijke elektrische kortsluiting. De man van Testaankoop, die hierbij aan het woord komt, zegt dat het probleem niet is óf het zal gebeuren, wel wanneer. Als grote schuldige wordt Electrabel aangeduid, die een soort monopolie heeft in dit land, er elk jaar een paar miljarden euro aan verdient (die worden doorgesluisd naar de Franse moedermaatschappij Suez) en zo goed als geen belasting betaalt, mede door het uitgekookt gebruik maken van de notionele interest. De 250 miljoen die de maatschappij overeengekomen is de Belgische staat jaarlijks te betalen voor het langer open houden van de reeds afgeschreven kerncentrales, zijn dan ook maar een doekje voor het bloeden. Ondertussen is België, dat een kwart eeuw geleden nog stroom uitvoerde, nu een elektrisch importland geworden en riskeert het inderdaad eerder vroeg dan laat geheel of gedeeltelijk zonder stroom komen te zitten, met alle gevolgen van dien, een land in de 21ste eeuw onwaardig. De schuld ligt echter niet zozeer bij Electrabel, maar wel bij de zgz traditionele Belgische partijen die steeds de regeringen hebben bevolkt die dat allemaal hebben laten gebeuren. En daarbij dan nog bedenken dat Paarsgroen de kerncentrales in 2015 wou sluiten. Ge weet wel, die van de "actieve welvaartstaat" van Verhofstadt. Die probeerden toen de gemeenschap wijs te maken dat het productieverlies van de gesloten kerncentrales zou worden opgevangen door zonnepanelen, biogas installaties en windmolens... Wat die windmolens betreft, komt daar nog bij dat áls die er eenmaal allen zullen staan in de Noordzee, we die elektriciteit niet kunnen opvangen omdat daarvoor nog steeds geen hoogspanningslijnen met de nodige capaciteit voorhanden zijn. In het beste geval gaat die daar opgewekte stroom naar het buitenland die hem later aan België zal terug verkopen mits de nodige winst. Jammer dat ze daarvoor de Vlaamsnationalisten de schuld niet kunnen geven.
Ik kan hem echt niet meer zien: die dikgevreten salonsocialist Rudy De Leeuw, die tegenwoordig dagelijks onze Tv-schermen komt teisteren. De man heeft zeven maanden mee aan tafel gezeten bij de IPA besprekingen en heeft daarbij tenslotte zijn handtekening gezet onder een voorlopig akkoord. In tegenstelling tot zijn collega van de blauwe vakbond heeft hij daarna zijn eigen akkoord daarna helemaal niet verdedigd bij zijn achterban en nu loopt hij voorop om te zeggen dat het allemaal om onze koopkracht te doen is. Ook dat klopt niet want in Duitsland, om de vergelijking te maken met het land waarvan we momenteel bijna economisch van afhangen, krijgen de werknemers een loonsverhoging voor de komende twee jaar van 3%, terwijl het hier minstens 4,3% zal zijn: 4% door de geschatte indexverhogingen (het zou ook meer kunnen worden) en de 0,3% die in het IPA zijn overeengekomen. Dat maakt dat onze concurrentiepositie op de Europese arbeidsmarkt er niet beter op zal worden. Die indexverhogingen zorgen ervoor, dat de koopkracht van de Belgische werknemers en (de meeste) steuntrekkers min of meer gevrijwaard wordt. De kosten die de indexverhoging met zich meebrengen (niets is gratis), komen echter telkens op rekening van de werkgevers en dat zijn niet alleen de grote ondernemingen, maar ook de zelfstandigen. Als die kosten de pan uit vliegen, dan bestaat de kans dat er ondernemingen zullen ophouden met hun handel, wat dan weer voor werkloosheid kan zorgen. Als die indexverhogingen grotendeels ontstaan door hogere energieprijzen, zoals nu het geval is, dan heeft geen enkele Belg er iets aan. De meeropbrengst gaat dan (bijna) integraal naar het buitenland en wij worden er allemaal armer van. Tegelijk met de discussie over het IPA is er ook het nieuws dat de prijzen voor voeding en kleding in ons land meer stijgen dan in het buitenland. Ook dat heeft te maken met de index en, misschien, met prijsafspraken van producenten en grootwarenhuizen. Quicky gaat het uitzoeken. Feit is dat bv hier in de Kempische grensstreek steeds meer mensen hun wekelijkse grote inkopen gaan doen in Nederland. Het is al langer een feit dat het loont enkele kilometers verder te rijden als het om grotere bedragen gaat. Tenslotte nog dit: dit weekeinde gaan zo'n 350.000 Belgen op krokusvakantie. Niet slecht voor een land waarvan de rode en blauwe vakbonden beweren dat de mensen er bekommerd zijn voor hun koopkracht...
Volgens een rapport van de studiedienst van de KBC, zou Vlaanderen tot en met 2015 sneller blijven groeien dan Wallonië, maar zouden onze zuiderburen daarna sneller groeien dan wij. Het is niet de eerste keer dat dergelijk nieuws te horen is en eigenlijk is het logisch: een streek die (ver) achter staat heeft meer mogelijkheden om door te groeien tegenover een regio die al enkele decennia op volle toeren draait. De redenen die KBC opgeeft zijn de grotere vergrijzing in Vlaanderen, maar ook het meer beschikbaar zijn van industrieterreinen in Wallonië en de grotere bereidheid aldaar om nieuwe bedrijven aan te trekken (en niet de minste: Microsoft, Google, H&M). Met dat laatste hebben wij in Vlaanderen steeds grotere problemen door het Nimby-effect ("Not In My Backyard"), dat hier opduikt van zodra er ergens een nieuwe fabriek zich wil vestigen of een bestaande wil uitbreiden. Toch blijft het m.i. natte vingerwerk om nu al te voorspellen hoe de situatie er over vier jaar zal uitzien. Op een jaar kan er hier zoveel gebeuren. Denk maar aan de crisis van 2008, die ook door geen enkele studiedienst was voorspeld. In verband daarmee wil ik trouwens ook verwijzen naar een andere studiedienst, die van de Vlaamse regering, die uitgerekend deze week uitpakte met de voorspelling dat er tegen 2030 een half miljoen "Vlamingen" meer zullen zijn. Hoe weet men dat, tenzij men ervan uitgaat dat de immigratiestromen ongehinderd zullen aanhouden? Om echter op Wallonië terug te komen, dient er wel rekening te worden gehouden met een zeer grote "maar". Als die regio het inderdaad wil maken, zal men toch "lichtjes" van mentaliteit moeten veranderen en niet om de haverklap het werk moeten neerleggen, zoals dat nu het geval is. Als men in het zuiden van dit land nog maar het woord "staking" hoort, ligt alles er zo goed als plat. Dat maken we deze eigenste dag mee, die door de rode en blauwe vakbonden is uitgeroepen tot "actiedag", niet "stakingsdag", maar dat betekent in Wallonië hetzelfde. Dat men zoiets niet ongestraft kan blijven doen, bewijst de beslissing van staalreus ArcelorMittal in Luik. Daar liggen de hoogovens al sinds 1 maart stil en heeft het bedrijf besloten alle geplande verdere investeringen op te schorten. Die hoogovens waren al eens afgeschreven, maar toch terug opgestart. De kans is nu groot dat het er straks definitief gedaan is. En men hoeft geen studiedienst te zijn om dat te voorspellen...
Volgens de media zocht Albert II een "Chinese vrijwilliger" om, als zevende in de rij, eens e.e.a. te gaan oplossen om zijn ontredderde land terug aan elkaar te lijmen. Dat werd, zoals algemeen verwacht en zoals ik ook al schreef in mijn vorige blog, kersvers CD&V voorzitter Wouter Beke. Waar ik het ook bij het juiste eind had, was dat het hier zou gaan om bezigheidstherapie. Beke moet zich nl alleen met het communautaire bezig houden en krijgt daar onbeperkte tijd voor. In werkelijkheid moet hij de zaken rekken tot Leterme er zijn IPA-wetgeving en zijn begrotingsvoorstel voor Europa erdoor heeft gejaagd. Beke is niet te benijden. Hij zit in de zgn G4 van de partij, samen met Kris Peeters, Steven Vanackere en Yves Leterme, en vertegenwoordigt de huidige leiding die feitelijk binnen die partij alleen steun krijgt van Unizo en de Boerenbond. Daarbuiten is er de ACV-strekking die het Belgische status quo blijven verdedigen en de oude krokodillen Martens, Eyskens en Dehaene. De eerste twee van dat laatste trio zou men beter politiek monddood maken, want zij zijn mede de oorzaak geweest van de huidige Belgische malaise. De derde heeft ook bewezen (en zelf gezegd) dat hij een man van de vorige eeuw is en zou er binnenkort mee stoppen. Nu ja, wie leeft zal zien. Linksen en francofonen verwachten veel van Beke, omdat zij hopen dat zijn CD&V weer CVP zou worden en dan weer "met de dood in 't hart" zouden gaan toegeven. Ik denk niet dat dit zal gebeuren, omdat de partij zich geen tweede opeenvolgende electorale pandoering kan veroorloven.
Didier Reynders heeft gisteren zijn huiswerk afgeleverd en - alhoewel hij er wijselijk genoeg weinig over uitlaat - zal het wel een onvoldoende zijn en zal het al evenveel opbrengen als zijn doortocht van na de verkiezingen van 2007. Het belangrijkste voor Reynders, is Reynders zelf. Hij is geen MR voorzitter meer en zou ook zijn post van minister van Financiën, die hij al elf jaar (!) bekleedt, kwijt spelen als zijn partij niet meer in een volgende federale regering zou zitten. Misschien zit hij daarmee wel op één lijn met De Wever die ook steeds zegt, dat hij liever geen regering heeft dan een slechte. De mensen die voor De Wever gestemd hebben, willen verandering, willen dat hij het been stijf houdt en zijn bereid daarvoor desnoods nog wat langer te wachten. Ze hebben reeds meegemaakt wat het betekende toen een zekere Leterme de zaak wou oplossen met vijf minuten politieke moed en wat dat (niet) heeft opgebracht. Diezelfde Leterme is trouwens niet zo slecht bezig met zijn regering in lopende zaken. De man mag zich als politicus dan wel verbrand hebben, als uitvoerend ambtenaar is hij momenteel de right man on the right place. Het leven gaat zijn gewone gang, de staatsschuld vermindert zelfs zonder dat er iets aan gedaan wordt, de belastingen worden geïnd, het huisvuil wordt opgehaald en hij slaagt er zelfs in nieuwe bestuurders te laten benoemen bij de nationale bank. Dat zijn regering geen potten breekt, hebben we te danken aan het feit dat ze verplicht is met de zgz twaalfden te werken, waardoor ze de vinger op de knip moet houden. Tenslotte gaat deze lopende regering zelfs een gecorrigeerde IPA versie uitbrengen en een nieuwe begroting opstellen, niet uit eigen initiatief, maar omdat het moet van Europa. Om deze laatste twee punten te kunnen verwezenlijken kunnen er niet eerder nieuwe verkiezingen komen. De regering zou ze dan nl niet meer kunnen uitvoeren en het laatste wat we nu kunnen hebben is trammelant met Europa (vraag het maar de Ieren). Daarom heeft men nu iemand nodig die - zoals in het voetbal - kan temporiseren en die ervoor kan zorgen dat er verder eerder niets gebeurt. De een doet niets en de ander doet niets en het ene werk brengt het andere mee. Daarvoor heeft Leterme best een bezigheidstherapeut vanuit de eigen rangen en dat wordt waarschijnlijk Wouter Beke, ook al is die geen eerste keuze. Dat was nl Vanackere, maar die man heeft hogere ambities en wil zich aan dergelijk stuntwerk niet verbranden. Het zal dus wel Woutertje worden.
We hebben het vroeger wel eens meer meegemaakt, maar nu was het toch een tijdje geleden. Er is nog eens hommeles in het blauwe huishouden. Oorzaak is een zekere Mathias De Clercq, kleinzoon van Willy "Krol" De Clerq, ex grijze eminentie van de Vlaamse liberalen en kopstuk van het grafelijk Gent. De jonge man heeft het belgicisme met de paplepel binnengekregen en schopt nu wild om zich heen, maar vooral in de richting van de N-VA die hij beschuldigt van "verrottingsstrategie". Merkwaardig, dat hij daar nu pas is achtergekomen, uitgerekend nu zijn eigen partij eindelijk nog eens mag meepraten in de onderhandelingen op federaal vlak. Hij wordt trouwens gesteund door niemand minder dat "Gust" Verhofstadt, vriend van de familie en protégé van dezelfde Krol, uitgerekend de man die voor een groot deel verantwoordelijk is voor de huidige lamentabele toestand van dit land. Het was Verhofstadt die de kiesarrondissementen liet veranderen, maar "vergat" dit te doen met B-H/V. Merkwaardig in deze zaak is dat Alexander De Croo, die thuis ook het belgicisme met de paplepel heeft binnengekregen, zo niét reageert. Misschien komt dat doordat De Croo Jr eerst in de zakenwereld heeft gestaan en niet meteen in de politiek is terecht gekomen, waardoor hij een stuk pragmatischer is geworden. Niet zoals die Matthias, die al schepen van de stad Gent werd terwijl hij nog groen achter zijn oren was. De knaap wil waarschijnlijk carrière maken zoals mentor Verhofstadt, waarbij hij echter vergeet dat de tijden "lichtjes" veranderd zijn. Dat heeft de huidige leiding van Open VLD echter wel begrepen en die is niet zinnens het Gentse knaapke te volgen in zijn communautaire ontboezemingen. Misschien was heel de heisa omtrent Mathias De Clerq een poging om de vroegere toestanden met Karel De Gucht eens over te doen. Diezelfde heer De Gucht, die nu vanuit zijn dikbetaalde Europese job zijn licht laat schijnen over wat hij vindt van het Vlaams nationalisme. Het woord "mestkevers" heeft hij (nog) niet laten vallen. Dat zal hem bij zijn huidige status wellicht niet meer passen...
"Jobs, jobs, jobs!" was een van de slogans van Caroline Gennez bij de laatste verkiezingen. Wel, als we het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) mogen geloven, gaat ze die krijgen. Dat VBO heeft nl een enquête uitgevoerd bij zo'n 560 ondernemingen en zowat de helft daarvan wil tussen dit en vijf jaar extra personeel aanwerven. Als men er bovendien rekening mee houdt dat er in dezelfde periode een massa mensen met pensioen zal gaan, (circa 6% van de werkende bevolking!), dan komt het verbond tot de conclusie dat België in de komende vijf jaar 151.000 vacatures zal hebben in te vullen. Halleluja! Daarmee eindigt voorlopig echter het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat er voor die 151.000 jobs waarschijnlijk weinig echt bekwame mensen zullen gevonden worden. Nu reeds zijn er bedrijven die na drie maanden hun vacatures intrekken omdat ze ze niet ingevuld krijgen. Heel wat van die banen vereisen nl een technische achtergrond en/of enige praktijkervaring. België mag dan wel een paar honderdduizend werklozen hebben, de meeste ervan zullen niet in aanmerking komen voor de vakante banen. Dan maar import? Vergeet het maar. 95% van wat hier via asiel en immigratie binnenkomt zijn mensen die er niet of nauwelijks voor in aanmerking komen. Twee derden ervan gaat zelfs meteen op kosten van de staat leven en de rest heeft een min of meer lange tijd nodig om zich aan te passen, in de eerste plaats aan de taal van de regio waarin ze komen wonen. Het is dan ook dringend noodzakelijk, dat die asiel en immigratiewet wordt aangepast, zoals men wel zinnens is te doen, maar waarbij CDH en PS nog altijd dwars liggen. Het belachelijke van die hele zaak blijft het feit dat inwijkelingen hier aanvaard worden als ze bv (min of meer) Frans spreken, maar het wordt gedoogd dat die zich dan op Vlaams grondgebied komen vestigen. De francofone partijen zijn zich daarvan terdege bewust en hopen op die manier de door hen gewenste verfransing een steuntje in de rug te kunnen geven. Niets is wat het lijkt. Wat zou er dan moeten gebeuren? Eventueel een doelgerichte immigratie, zoals dat bv gebeurt in Canada en waarbij men alleen die mensen laat komen die men echt nodig heeft. Het alternatief zal nl zijn dat bedrijven, die in België geen geschikt personeel meer vinden, hier zullen vertrekken, wat zal zorgen voor minder jobs i.pl.v. meer. Gennez zal dus nog even geduld moeten oefenen. Misschien kan ze ondertussen eens proberen om de Vlaamse zaak wat meer te steunen en niet die van de francofone PS die er alleen maar op uit is om een nieuw proletariaat te creëren, op de kap van de Vlamingen dan nog. Les affaires, c'est l'argent des autres...
