Er is nogal wat commotie ontstaan omdat N-VA, bij monde van Jan Jambon die in de partij blijkbaar de man is van de onheilsberichten, gezegd heeft dat er vóór einde april een echte regering moet komen en dat anders de partij niet meer meedoet. N-VA heeft daarin groot gelijk: - er wordt nu al meer dan acht maanden vruchteloos gepalaverd en wat Beke nu gaat doen is een volgend rondje draaien met steeds dezelfde mensen over steeds dezelfde onderwerpen. - Als men het toch echt zou menen, dan heeft men nog bijna twee maanden om er iets van te maken en is de zgz verontwaardiging van de andere partijen hypocriet. - De nepregering Leterme eigent zich steeds meer zaken toe die niet wenselijk zijn voor een regering in lopende zaken. Het toppunt is dat ze zelfs een begroting zou mogen opmaken voor de volgende jaren. Dat is absurd, want dat betekent, dat een nieuwe regering verplicht is uit te voeren wat een vorige - en dan nog een in lopende zaken - al heeft beslist. Kan niet, zegt N-VA en daarin heeft ze groot gelijk. - N-VA had steeds gesteld, dat ze de huidige ontslagnemende regering zou gedogen en zelfs vanuit het parlement steunen. Dat betekent echter niet dat er wetten moeten worden gemaakt met alternatieve meerderheden zonder dat de partij daarin gekend is, zoals nu reeds tweemaal gebeurd is: met de wet over het bankgeheim en die van de quota voor vrouwen in bestuursraden van beursgenoteerde bedrijven*. Kortom, het ziet er steeds meer naar uit dat de zgz traditionele partijen, waarschijnlijk gesteund door de groenen, een regering willen vormen zonder N-VA. Laat ze dat maar eens proberen. Het zal wel betekenen, dat dit land dan helemaal niet meer bestuurbaar zal zijn, tenzij de Vlaamse deelnemers aan een dergelijke regering - CD&V op kop - bereid zullen zijn voor een zoveelste keer in de Belgische geschiedenis een francofoon dictaat te ondergaan.
* N-VA is tegen die quota omdat het zinloos is. In Noorwegen, waar reeds zo'n wet bestaat, worden de 300 voor vrouwen voorbehouden zitjes in de raden van bestuur van beursgenoteerd vrouwen, bezet door slechts 70 vrouwen. Dat betekent dat die allemaal - gemiddeld - minstens vier bestuursmandaten hebben. Van cumul gesproken!
In politieke kringen is het een oude mop, maar ik wil ze toch even boven halen: "Een benoemde ambtenaar moet al zijn vader en moeder vermoorden om zelfs nog maar een vermaning te krijgen". In de zaak Koekelberg leek het weer van hetzelfde. De man scheen echt geen kwaad te kunnen doen. Liefst vier Vlaams liberale ministers beten zich op hem de tanden stuk. Het begon bij Dewael bij de zgz "canapé benoemingen", daarna De Gucht en Depadt in de zaak van de vermeende chantage (toen Koekelberg een bezwarende naamloze beschuldiging tegen Depadt opzij had gelegd) en ook Annemie Turtelboom bleef zich maar verschuilen achter het comité P, in de hoop dat ze zelf niets zou moeten doen. Dat comité P was trouwens niet de enige verdediger van Koekelberg. Ook de Raad van State stond achter hem, de vakbonden durfden hem aanvankelijk geen strobreed in de weg leggen en zijn persoonlijke advocaat is niemand minder dan Marc Uyttendaele, alias monsieur Onkelinx, waarschijnlijk de duurste pleiter van Franstalig België. Want ondanks zijn Vlaamse naam en het feit dat Koekelberg zo goed als vlekkeloos Nederlands spreekt, is de man een chouchou van de PS en het CDH en mag dit waarschijnlijk de reden zijn waarom de sjoemelaar het zo lang heeft uitgehouden. In dit land is blijkbaar alles communautair. Al moet hierbij gezegd, dat de PS sinds het uitbreken van de fraude etterbuil in Charleroi al heel wat voorzichtiger is geworden. Het feit dat de partij ook koos voor Leterme's standpunt in de IPA discussie, tegen de rode vakbond in, is daar een ander teken van. Dat Koekelberg tenslotte de eer aan zichzelf heeft gehouden, is dan ook een goed teken. Misschien heeft bovenstaand mopje dan toch eindelijk afgedaan en staat zelfs een benoemde ambtenaar niet (meer) boven de wet.
Als we de panorama uitzending van deze avond op Canvas mogen geloven, dan riskeert België vroeg of laat een gehele of gedeeltelijke elektrische kortsluiting. De man van Testaankoop, die hierbij aan het woord komt, zegt dat het probleem niet is óf het zal gebeuren, wel wanneer. Als grote schuldige wordt Electrabel aangeduid, die een soort monopolie heeft in dit land, er elk jaar een paar miljarden euro aan verdient (die worden doorgesluisd naar de Franse moedermaatschappij Suez) en zo goed als geen belasting betaalt, mede door het uitgekookt gebruik maken van de notionele interest. De 250 miljoen die de maatschappij overeengekomen is de Belgische staat jaarlijks te betalen voor het langer open houden van de reeds afgeschreven kerncentrales, zijn dan ook maar een doekje voor het bloeden. Ondertussen is België, dat een kwart eeuw geleden nog stroom uitvoerde, nu een elektrisch importland geworden en riskeert het inderdaad eerder vroeg dan laat geheel of gedeeltelijk zonder stroom komen te zitten, met alle gevolgen van dien, een land in de 21ste eeuw onwaardig. De schuld ligt echter niet zozeer bij Electrabel, maar wel bij de zgz traditionele Belgische partijen die steeds de regeringen hebben bevolkt die dat allemaal hebben laten gebeuren. En daarbij dan nog bedenken dat Paarsgroen de kerncentrales in 2015 wou sluiten. Ge weet wel, die van de "actieve welvaartstaat" van Verhofstadt. Die probeerden toen de gemeenschap wijs te maken dat het productieverlies van de gesloten kerncentrales zou worden opgevangen door zonnepanelen, biogas installaties en windmolens... Wat die windmolens betreft, komt daar nog bij dat áls die er eenmaal allen zullen staan in de Noordzee, we die elektriciteit niet kunnen opvangen omdat daarvoor nog steeds geen hoogspanningslijnen met de nodige capaciteit voorhanden zijn. In het beste geval gaat die daar opgewekte stroom naar het buitenland die hem later aan België zal terug verkopen mits de nodige winst. Jammer dat ze daarvoor de Vlaamsnationalisten de schuld niet kunnen geven.
Ik kan hem echt niet meer zien: die dikgevreten salonsocialist Rudy De Leeuw, die tegenwoordig dagelijks onze Tv-schermen komt teisteren. De man heeft zeven maanden mee aan tafel gezeten bij de IPA besprekingen en heeft daarbij tenslotte zijn handtekening gezet onder een voorlopig akkoord. In tegenstelling tot zijn collega van de blauwe vakbond heeft hij daarna zijn eigen akkoord daarna helemaal niet verdedigd bij zijn achterban en nu loopt hij voorop om te zeggen dat het allemaal om onze koopkracht te doen is. Ook dat klopt niet want in Duitsland, om de vergelijking te maken met het land waarvan we momenteel bijna economisch van afhangen, krijgen de werknemers een loonsverhoging voor de komende twee jaar van 3%, terwijl het hier minstens 4,3% zal zijn: 4% door de geschatte indexverhogingen (het zou ook meer kunnen worden) en de 0,3% die in het IPA zijn overeengekomen. Dat maakt dat onze concurrentiepositie op de Europese arbeidsmarkt er niet beter op zal worden. Die indexverhogingen zorgen ervoor, dat de koopkracht van de Belgische werknemers en (de meeste) steuntrekkers min of meer gevrijwaard wordt. De kosten die de indexverhoging met zich meebrengen (niets is gratis), komen echter telkens op rekening van de werkgevers en dat zijn niet alleen de grote ondernemingen, maar ook de zelfstandigen. Als die kosten de pan uit vliegen, dan bestaat de kans dat er ondernemingen zullen ophouden met hun handel, wat dan weer voor werkloosheid kan zorgen. Als die indexverhogingen grotendeels ontstaan door hogere energieprijzen, zoals nu het geval is, dan heeft geen enkele Belg er iets aan. De meeropbrengst gaat dan (bijna) integraal naar het buitenland en wij worden er allemaal armer van. Tegelijk met de discussie over het IPA is er ook het nieuws dat de prijzen voor voeding en kleding in ons land meer stijgen dan in het buitenland. Ook dat heeft te maken met de index en, misschien, met prijsafspraken van producenten en grootwarenhuizen. Quicky gaat het uitzoeken. Feit is dat bv hier in de Kempische grensstreek steeds meer mensen hun wekelijkse grote inkopen gaan doen in Nederland. Het is al langer een feit dat het loont enkele kilometers verder te rijden als het om grotere bedragen gaat. Tenslotte nog dit: dit weekeinde gaan zo'n 350.000 Belgen op krokusvakantie. Niet slecht voor een land waarvan de rode en blauwe vakbonden beweren dat de mensen er bekommerd zijn voor hun koopkracht...
Volgens een rapport van de studiedienst van de KBC, zou Vlaanderen tot en met 2015 sneller blijven groeien dan Wallonië, maar zouden onze zuiderburen daarna sneller groeien dan wij. Het is niet de eerste keer dat dergelijk nieuws te horen is en eigenlijk is het logisch: een streek die (ver) achter staat heeft meer mogelijkheden om door te groeien tegenover een regio die al enkele decennia op volle toeren draait. De redenen die KBC opgeeft zijn de grotere vergrijzing in Vlaanderen, maar ook het meer beschikbaar zijn van industrieterreinen in Wallonië en de grotere bereidheid aldaar om nieuwe bedrijven aan te trekken (en niet de minste: Microsoft, Google, H&M). Met dat laatste hebben wij in Vlaanderen steeds grotere problemen door het Nimby-effect ("Not In My Backyard"), dat hier opduikt van zodra er ergens een nieuwe fabriek zich wil vestigen of een bestaande wil uitbreiden. Toch blijft het m.i. natte vingerwerk om nu al te voorspellen hoe de situatie er over vier jaar zal uitzien. Op een jaar kan er hier zoveel gebeuren. Denk maar aan de crisis van 2008, die ook door geen enkele studiedienst was voorspeld. In verband daarmee wil ik trouwens ook verwijzen naar een andere studiedienst, die van de Vlaamse regering, die uitgerekend deze week uitpakte met de voorspelling dat er tegen 2030 een half miljoen "Vlamingen" meer zullen zijn. Hoe weet men dat, tenzij men ervan uitgaat dat de immigratiestromen ongehinderd zullen aanhouden? Om echter op Wallonië terug te komen, dient er wel rekening te worden gehouden met een zeer grote "maar". Als die regio het inderdaad wil maken, zal men toch "lichtjes" van mentaliteit moeten veranderen en niet om de haverklap het werk moeten neerleggen, zoals dat nu het geval is. Als men in het zuiden van dit land nog maar het woord "staking" hoort, ligt alles er zo goed als plat. Dat maken we deze eigenste dag mee, die door de rode en blauwe vakbonden is uitgeroepen tot "actiedag", niet "stakingsdag", maar dat betekent in Wallonië hetzelfde. Dat men zoiets niet ongestraft kan blijven doen, bewijst de beslissing van staalreus ArcelorMittal in Luik. Daar liggen de hoogovens al sinds 1 maart stil en heeft het bedrijf besloten alle geplande verdere investeringen op te schorten. Die hoogovens waren al eens afgeschreven, maar toch terug opgestart. De kans is nu groot dat het er straks definitief gedaan is. En men hoeft geen studiedienst te zijn om dat te voorspellen...
Volgens de media zocht Albert II een "Chinese vrijwilliger" om, als zevende in de rij, eens e.e.a. te gaan oplossen om zijn ontredderde land terug aan elkaar te lijmen. Dat werd, zoals algemeen verwacht en zoals ik ook al schreef in mijn vorige blog, kersvers CD&V voorzitter Wouter Beke. Waar ik het ook bij het juiste eind had, was dat het hier zou gaan om bezigheidstherapie. Beke moet zich nl alleen met het communautaire bezig houden en krijgt daar onbeperkte tijd voor. In werkelijkheid moet hij de zaken rekken tot Leterme er zijn IPA-wetgeving en zijn begrotingsvoorstel voor Europa erdoor heeft gejaagd. Beke is niet te benijden. Hij zit in de zgn G4 van de partij, samen met Kris Peeters, Steven Vanackere en Yves Leterme, en vertegenwoordigt de huidige leiding die feitelijk binnen die partij alleen steun krijgt van Unizo en de Boerenbond. Daarbuiten is er de ACV-strekking die het Belgische status quo blijven verdedigen en de oude krokodillen Martens, Eyskens en Dehaene. De eerste twee van dat laatste trio zou men beter politiek monddood maken, want zij zijn mede de oorzaak geweest van de huidige Belgische malaise. De derde heeft ook bewezen (en zelf gezegd) dat hij een man van de vorige eeuw is en zou er binnenkort mee stoppen. Nu ja, wie leeft zal zien. Linksen en francofonen verwachten veel van Beke, omdat zij hopen dat zijn CD&V weer CVP zou worden en dan weer "met de dood in 't hart" zouden gaan toegeven. Ik denk niet dat dit zal gebeuren, omdat de partij zich geen tweede opeenvolgende electorale pandoering kan veroorloven.
Didier Reynders heeft gisteren zijn huiswerk afgeleverd en - alhoewel hij er wijselijk genoeg weinig over uitlaat - zal het wel een onvoldoende zijn en zal het al evenveel opbrengen als zijn doortocht van na de verkiezingen van 2007. Het belangrijkste voor Reynders, is Reynders zelf. Hij is geen MR voorzitter meer en zou ook zijn post van minister van Financiën, die hij al elf jaar (!) bekleedt, kwijt spelen als zijn partij niet meer in een volgende federale regering zou zitten. Misschien zit hij daarmee wel op één lijn met De Wever die ook steeds zegt, dat hij liever geen regering heeft dan een slechte. De mensen die voor De Wever gestemd hebben, willen verandering, willen dat hij het been stijf houdt en zijn bereid daarvoor desnoods nog wat langer te wachten. Ze hebben reeds meegemaakt wat het betekende toen een zekere Leterme de zaak wou oplossen met vijf minuten politieke moed en wat dat (niet) heeft opgebracht. Diezelfde Leterme is trouwens niet zo slecht bezig met zijn regering in lopende zaken. De man mag zich als politicus dan wel verbrand hebben, als uitvoerend ambtenaar is hij momenteel de right man on the right place. Het leven gaat zijn gewone gang, de staatsschuld vermindert zelfs zonder dat er iets aan gedaan wordt, de belastingen worden geïnd, het huisvuil wordt opgehaald en hij slaagt er zelfs in nieuwe bestuurders te laten benoemen bij de nationale bank. Dat zijn regering geen potten breekt, hebben we te danken aan het feit dat ze verplicht is met de zgz twaalfden te werken, waardoor ze de vinger op de knip moet houden. Tenslotte gaat deze lopende regering zelfs een gecorrigeerde IPA versie uitbrengen en een nieuwe begroting opstellen, niet uit eigen initiatief, maar omdat het moet van Europa. Om deze laatste twee punten te kunnen verwezenlijken kunnen er niet eerder nieuwe verkiezingen komen. De regering zou ze dan nl niet meer kunnen uitvoeren en het laatste wat we nu kunnen hebben is trammelant met Europa (vraag het maar de Ieren). Daarom heeft men nu iemand nodig die - zoals in het voetbal - kan temporiseren en die ervoor kan zorgen dat er verder eerder niets gebeurt. De een doet niets en de ander doet niets en het ene werk brengt het andere mee. Daarvoor heeft Leterme best een bezigheidstherapeut vanuit de eigen rangen en dat wordt waarschijnlijk Wouter Beke, ook al is die geen eerste keuze. Dat was nl Vanackere, maar die man heeft hogere ambities en wil zich aan dergelijk stuntwerk niet verbranden. Het zal dus wel Woutertje worden.
We hebben het vroeger wel eens meer meegemaakt, maar nu was het toch een tijdje geleden. Er is nog eens hommeles in het blauwe huishouden. Oorzaak is een zekere Mathias De Clercq, kleinzoon van Willy "Krol" De Clerq, ex grijze eminentie van de Vlaamse liberalen en kopstuk van het grafelijk Gent. De jonge man heeft het belgicisme met de paplepel binnengekregen en schopt nu wild om zich heen, maar vooral in de richting van de N-VA die hij beschuldigt van "verrottingsstrategie". Merkwaardig, dat hij daar nu pas is achtergekomen, uitgerekend nu zijn eigen partij eindelijk nog eens mag meepraten in de onderhandelingen op federaal vlak. Hij wordt trouwens gesteund door niemand minder dat "Gust" Verhofstadt, vriend van de familie en protégé van dezelfde Krol, uitgerekend de man die voor een groot deel verantwoordelijk is voor de huidige lamentabele toestand van dit land. Het was Verhofstadt die de kiesarrondissementen liet veranderen, maar "vergat" dit te doen met B-H/V. Merkwaardig in deze zaak is dat Alexander De Croo, die thuis ook het belgicisme met de paplepel heeft binnengekregen, zo niét reageert. Misschien komt dat doordat De Croo Jr eerst in de zakenwereld heeft gestaan en niet meteen in de politiek is terecht gekomen, waardoor hij een stuk pragmatischer is geworden. Niet zoals die Matthias, die al schepen van de stad Gent werd terwijl hij nog groen achter zijn oren was. De knaap wil waarschijnlijk carrière maken zoals mentor Verhofstadt, waarbij hij echter vergeet dat de tijden "lichtjes" veranderd zijn. Dat heeft de huidige leiding van Open VLD echter wel begrepen en die is niet zinnens het Gentse knaapke te volgen in zijn communautaire ontboezemingen. Misschien was heel de heisa omtrent Mathias De Clerq een poging om de vroegere toestanden met Karel De Gucht eens over te doen. Diezelfde heer De Gucht, die nu vanuit zijn dikbetaalde Europese job zijn licht laat schijnen over wat hij vindt van het Vlaams nationalisme. Het woord "mestkevers" heeft hij (nog) niet laten vallen. Dat zal hem bij zijn huidige status wellicht niet meer passen...
"Jobs, jobs, jobs!" was een van de slogans van Caroline Gennez bij de laatste verkiezingen. Wel, als we het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) mogen geloven, gaat ze die krijgen. Dat VBO heeft nl een enquête uitgevoerd bij zo'n 560 ondernemingen en zowat de helft daarvan wil tussen dit en vijf jaar extra personeel aanwerven. Als men er bovendien rekening mee houdt dat er in dezelfde periode een massa mensen met pensioen zal gaan, (circa 6% van de werkende bevolking!), dan komt het verbond tot de conclusie dat België in de komende vijf jaar 151.000 vacatures zal hebben in te vullen. Halleluja! Daarmee eindigt voorlopig echter het goede nieuws. Het slechte nieuws is, dat er voor die 151.000 jobs waarschijnlijk weinig echt bekwame mensen zullen gevonden worden. Nu reeds zijn er bedrijven die na drie maanden hun vacatures intrekken omdat ze ze niet ingevuld krijgen. Heel wat van die banen vereisen nl een technische achtergrond en/of enige praktijkervaring. België mag dan wel een paar honderdduizend werklozen hebben, de meeste ervan zullen niet in aanmerking komen voor de vakante banen. Dan maar import? Vergeet het maar. 95% van wat hier via asiel en immigratie binnenkomt zijn mensen die er niet of nauwelijks voor in aanmerking komen. Twee derden ervan gaat zelfs meteen op kosten van de staat leven en de rest heeft een min of meer lange tijd nodig om zich aan te passen, in de eerste plaats aan de taal van de regio waarin ze komen wonen. Het is dan ook dringend noodzakelijk, dat die asiel en immigratiewet wordt aangepast, zoals men wel zinnens is te doen, maar waarbij CDH en PS nog altijd dwars liggen. Het belachelijke van die hele zaak blijft het feit dat inwijkelingen hier aanvaard worden als ze bv (min of meer) Frans spreken, maar het wordt gedoogd dat die zich dan op Vlaams grondgebied komen vestigen. De francofone partijen zijn zich daarvan terdege bewust en hopen op die manier de door hen gewenste verfransing een steuntje in de rug te kunnen geven. Niets is wat het lijkt. Wat zou er dan moeten gebeuren? Eventueel een doelgerichte immigratie, zoals dat bv gebeurt in Canada en waarbij men alleen die mensen laat komen die men echt nodig heeft. Het alternatief zal nl zijn dat bedrijven, die in België geen geschikt personeel meer vinden, hier zullen vertrekken, wat zal zorgen voor minder jobs i.pl.v. meer. Gennez zal dus nog even geduld moeten oefenen. Misschien kan ze ondertussen eens proberen om de Vlaamse zaak wat meer te steunen en niet die van de francofone PS die er alleen maar op uit is om een nieuw proletariaat te creëren, op de kap van de Vlamingen dan nog. Les affaires, c'est l'argent des autres...
Er wordt in onze media regelmatig geschreven en gepraat over zinloos geweld. Ze zouden beter eens wat meer commentaar geven op zinloos staken. De meeste stakingen, die wij de dag van vandaag meemaken, zijn waardeloos en kosten de gemeenschap, dus ook gij en ik, nodeloos veel geld. Het feit alleen al dat die zgz "waarschuwingsstakingen", stakingen die ingaan alvorens er gedebatteerd is, bijna altijd op een vrijdag vallen en er dus een verlengd weekeinde van maken, zegt meer dan genoeg. Met de heisa over het Inter Professioneel Akkoord (IPA), dat er sowieso toch komt, zitten we in hetzelfde straatje als in 2006, toen het over het generatiepact ging. Dat jaar waren er extra veel stakingsdagen en het heeft toen in verhouding ook niets opgebracht. Het generatiepact kwam er toch, zij het in een afgezwakte vorm en met het IPA gaan we dezelfde weg op. Vorig jaar werd er in dit landje 131.853 dagen gestaakt. Dit jaar zou het weer eens een pak meer kunnen worden, zeker als rode en blauwe vakbonden verder gaan met hun zinloze acties. Interessant om weten is wel, dat we die aantallen kennen van de Rijksdienst voor Jaarlijkse Vakantie (RJV). In dit absurdistan worden door de vakbond erkende stakingsdagen nl beschouwd als werkdagen. Dat heeft als gevolg dat ze mee doorgerekend worden voor de vakantiedagen en het vakantiegeld. Wie bv een half werkjaar zou staken en die stakingsdagen erkend zou zien door de vakbond, verliest geen enkele vakantiedag noch vakantiegeld. Vergeten we trouwens niet dat het diezelfde vakbonden zijn die aan hun leden hier de werkloosheidsuitkeringen uitbetalen en niet de overheid. Als ik me niet vergis krijgen de syndicaten daarvoor zo'n 146 miljoen euro per jaar. Het is mede met dat weggesmeten geld dat o.m. die zinloze stakingen worden gefinancierd. En dan maar klagen dat er hier steeds meer jobs verloren gaan...
Wat er de laatste dagen allemaal besproken is geworden tussen Reynders, Di Rupo en Bart De Wever blijft voorlopig een goed bewaard geheim. Zelfs de Wetstraatspecialist van de zgz kwaliteitskrant De Standaard, Bart Brinckman, wordt er stilaan wanhopig bij. In een van zijn laatste columns schrijft hij zelfs letterlijk: "Als Reynders niet slaagt, dan moet de nota Vande Lanotte onmiddellijk terug op tafel komen". Van bloedarmoede gesproken! Het enige waar men deze week eigenlijk op terug kan vallen, is de uitspraak van Di Rupo, dat zijn partij geen nieuwe verkiezingen wil (dat wisten we al) én dat ze tegen de voortijdige ontbinding van het parlement zal stemmen (dat is nieuw). Dat laatste zou nu ook het geval zijn vanwege CD&V, zodat we er van uit kunnen gaan dat er zeker geen nieuwe verkiezingen zullen komen en dat de partijen verplicht zullen zijn te blijven onderhandelen, desnoods from here to eternity. Misschien is er voor de Vlamingen echter een beetje soelaas. Een groep van acht vooraanstaande Brusselse "denkers" hebben de Franstaligen opgeroepen nu eens op te houden met hun drang naar Lebensraum. Ze vinden het terecht, dat van mensen die zich duurzaam in Vlaanderen of in Wallonië willen vestigen, verwacht wordt dat ze de moed en de nederigheid hebben om de officiële taal van dit gewest te leren. Daar er nooit een probleem is geweest met mensen die zich in Wallonië gevestigd hebben, slaat dit eigenlijk alleen maar op de eigen francofonen die in Vlaanderen neerstrijken. Het is in feite de bevestiging van een oeroude wet van Meden en Perzen, die zegt dat, als men verhuist, men zich moet aanpassen aan de plaatselijke bevolking. Het territorialiteitsprincipe, dat in alle federale staten van de wereld wordt toegepast. Ook door Franstaligen die zich bv in Zwitserland in een anderstalig kanton vestigen of in Canada in een andere provincie. Alleen in België zouden Franstaligen dat niet kunnen. Nu nog afwachten of de Brusselse politieke heethoofden zullen afstappen van hun nostalgie naar het Belgique à papa en de oproep van de acht tenminste in, heu ..., acht zullen nemen.
We blijven nog even in Limburg, waar het pukkelpoppotje aardig dreigt over te koken. De Vlaamse vastgoedfederatie heeft nl over deze zaak klacht neergelegd, omdat de stad Hasselt aan twee eerder bedenkelijke tussenpersonen 80.000 euro commissie zou betaald hebben, bovenop de aankoopprijs van 2,6 miljoen euro. De twee in kwestie zijn een 81 jarige uit Berchem bij Antwerpen en een oud-mosselverkoper uit het nog verdere Damme. Zij zouden helemaal geen erkende makelaars zijn en zich normaal met totaal andere zaken bezig houden, officieel althans. Doet zo'n beetje denken aan de pas afgeschafte werkwijze van de zgn verdierenpikkers bij openbare verkopen. Een Hasselts nutsbedrijf, Group Machiels, bleek een optie op de gronden in kwestie aan de twee hebben doorgespeeld om redenen die niet helemaal koosjer zouden zijn. Verder gebeurde de verkoop via een spoedprocedure, waarbij de Hasseltse gemeenteraad, voorgezeten door Hilde Claes (SP.a en dochter van) voor schut werd gezet. De aap komt uit de mouw, als men weet dat de 81 jarige, een zekere Etienne Van Overmeire, een goede bekende zou zijn van Steve Stevaert (weer hij, dus) en dat deze laatste ook al voorzitter is van een toezichtraad van een internationaal consortium dat in Vietnam (!) een haven aan het ontwikkelen is. In dat consortium zit ook de Group Machiels, waardoor e.e.a. duidelijk wordt. M.a.w. er schijnt daar in Limburg niets meer te kunnen gebeuren zonder dat peetvader Stevaert daar zijn zeg over heeft. De man heeft ondertussen al lang gesnapt dat er veel, maar dan ook heel veel meer, te verdienen is in de business dan met het karige loon van een provinciegouverneur. Tot daar zou men het nog normaal kunnen vinden. Niet meer normaal is het feit dat Stevaert flagrant misbruik maakt van zijn blijkbaar nog steeds grote politieke invloed om allerlei zaakjes met gemeenschapsgeld te laten betalen, zoals nu met die pukkelpopweide het geval is. Hopelijk krijgt de Vlaamse vastgoedfederatie gelijk en moet het hele pukkelpopgebeuren opnieuw bekeken worden. Niemand zal er m.i. graten in vinden dat de wei nog een tiental jaren kan dienst doen om de mensen wat ontspanning te brengen. Dat daarvoor onder politieke druk duistere spelletjes moeten worden opgezet via iemand die zgz niet meer aan politiek wil doen, is not done. --- Bij het lezen van de krant van vandaag, nadat ik bovenstaand artikel reeds gepubliceerd had, blijkt dat de heer Willy Claes, vader van, adviseur is bij die Group Machiels en dat de woordvoerder ervan, een zekere Philip Hilven, 19 jaar persmedewerker was van het puppelpopfestival. Zonder verdere commentaar...
Uit het debat in het Vlaams parlement over Lietens uitgelekte e-mail en het misbaar dat daarover gemaakt werd, is gebleken dat de Vlaamse deelregering niet weinig geld uitgeeft om zichzelf en haar programma's te promoten. Alleen al het VIA project heeft 5 miljoen euro gekost aan lanceringspromoties en daar komt nog elk jaar een half miljoen bij. Dat geld gaat naar zgz "externe partners": advocaten, studie en adviesbureaus. Dat gebeurt trouwens niet alleen bij het VIA project, dat toch nog iets alles omvattend is (of zou moeten zijn). De inhaalbeweging in de scholenbouw, die werd opgezet via een publiek-private samenwerking, heeft ook al twee en een half miljoen gekost aan promotie of wat ervoor moet doorgaan. In dat geval gingen die centen naar het advocatenkantoor Stibbe voor de juridische ondersteuning, PricewaterhouseCoopers voor het financieel advies en het adviesbureau AT Osborne voor de technische "input", zoals men dat tegenwoordig noemt. En wie denkt dat dit uitzonderingen zouden zijn, wil ik even verwijzen naar de miljoenen die destijds al werden geschonken aan het reclame en adviesbureau van Noël Slangen, (ex?) vriendje van Verhofstadt en zijn blauwe clan, die toen vragende partij waren in het Lange Wapperproject van de BAM. In dat geval kan men rustig spreken van verloren geld, daar men er later vanaf gestapt is en er waarschijnlijk weer "externe partners" zullen moeten gezocht worden voor het nieuwe multi-tunnel project. Telkens men leest dat e.o.a. minister een "studie gaat bestellen", kan men er op aan dat dergelijke transacties zullen plaats vinden. Dat dit ook op federaal vlak gebeurt, is geen excuus. Wij gingen toch proberen dat we zelf doen beter te gaan doen? --- In de marge van bovenstaande nog dit. Dat kabouter Peumans Lieten bijsprong in haar kritiek op het "zwakke merk" dat VIA zou zijn, heeft ook een achtergrond. Lietens was vroeger hoofd van De Lijn en Peumans was er directeur marketing... Zoals ik al zei in mijn vorige blog: "Limburg allein"!
"Wat is de grond van de zaak? Die is: de nooit verkozen hoer van Stevaert, een eerste klas paljas die zich verheven voelt boven het gewone plebs en die de échte vertegenwoordigers van het échte volk zwart maakt, terwijl ze g... zélf een kop heeft om een karikatuur van te maken". Bovenstaande straffe uitspraak is uiteraard niet van mij. Zelfs al zou ik het zelfde denken, zo zou ik het nooit op papier durven zetten. De quote is van niemand minder van auteur Tom Naegels, zeker geen rechtse rakker, in De Standaard van vorig weekeinde. Ze sluit wel aan bij mijn bewering in mijn blog van eergisteren over de SP.a, waarin ik schreef dat Stevaert achter de schermen in zijn partij de touwtjes stevig in handen houdt. Dat laatste bleek o.m. ook toen Lieten aan honderd Limburgse gezinnen aanbood een jaar lang gratis een elektrische auto ter beschikking te stellen van de energie-intercommunale Infrax, waarvan - Oh, toeval! - de heer Stevaert voorzitter is. In één adem ging Lieten trouwens verder, door een vzw I-Cleantech op te starten, ook al in Limburg, met een jaarlijkse subsidie van de Vlaamse regering. Die vzw telde aanvankelijk zelfs een raad van bestuur van 17 leden, maar die heeft ze nu toch al teruggebracht tot 7. Dat blijkt daar allemaal zomaar te kunnen. En, om met Stevaert verder te gaan, die heeft er tevens voor gezorgd dat de ook al Limburgse organisatie van Rimpelrock 300.000 euro subsidie kreeg. Dat is dezelfde organisatie die ook Pukkelpop organiseert en die zopas van burgemeester Hilde Claes (dochter van en dus ook SP.a) de garantie kreeg de volgende tien jaar op de gebruikelijke terreinen te kunnen blijven geld bijeenrapen. Die terreinen zullen nl door de stad Hasselt, het privé gebied van Stevaert, worden opgekocht. Kortom het is Limburg, Limburg allein. Doar geht nichts boven, zo ist er maar ein! En verder maar kappen op die partij die het heeft over eigen volk eerst...
De brave mensen die geregeld geld storten bij Amnesty International (A.I.), de zgn "donateurs", zijn ook weeral een illusie armer. Zopas heeft de ontslagnemende secretaris-generaal van de organisatie een gouden handdruk gekregen van 600.000 euro, zijnde vier keer haar toch al riante jaarsalaris. Dat riante wordt trouwens nog betekenisvoller, als men weet dat de persoon in kwestie, een zekere Irene Khan, uit Bangla Desh komt, zowat het armste land van de wereld. Met die 600.000 hield het trouwens niet op, de dame had ook nog een plaatsvervangster, een zekere Kate Gilmore, die ook nog eens 360.000 euro mee naar huis mocht nemen. En waarschijnlijk is dit maar het topje van de ijsberg. Enfin, Amnesty International is al niet beter dan de menigte ngo's die de wereldbol teisteren (er zouden er zo'n 12.000 zijn!) en waarvan geweten is dat hoogstens 10% van het geld dat ze ophalen terecht komt bij de arme sukkelaars waarvoor het bestemd was. Hierbij wel even duidelijk stellen, dat er ook ngo's zijn die wél degelijk functioneren, maar transparant zijn ze meestal niet. Bij het uitbreken van de cholera epidemie in Haïti vorig najaar, bleek dat die ngo's elkaar daar voor de voeten liepen, maar er weinig van terecht brachten. Nochtans is Haïti een betrekkelijk klein land en makkelijk toegankelijk. Toch stierven er, naar schatting, zo'n 2.000 mensen in die epidemie waarbij de plaatselijke bevolking vergeven was van hulpverleners. In de marge van bovenstaande nog dit: die Irene Khan kreeg van de Universiteit Gent een eredoctoraat omdat ze de eerste vrouw was aan het hoofd van A.I., de eerste moslima en omdat ze nieuwe thema's op A.I.'s agenda zette, zoals ... armoede. Verboden te lachen!
Het incident met Lietens e-mail mag dan al veel stof hebben doen opwaaien, het is in feite het zoveelste accident de parcours van een partij op drift. Het begon feitelijk al tijdens Verhofstadt I, toen de S.p.a., samen met Agalev en het verenigd francofoon front, het stemrecht voor vreemdelingen goedkeurde, tegen de wil van alle grote Vlaamse partijen in. In 2003 vlogen de groenen daarop uit het federaal parlement en in 2004 de SP.a uit de Vlaamse deelregering. Het beterde er niet op toen Vande Lanotte zich hooghartig kandidaat stelde voor het Belgische premierschap in 2007. Het debacle was zo groot, dat hij verplicht was de eer aan zichzelf te houden. Dat deed hij echter pas nadat hij persoonlijk zijn opvolger had aangeduid, in casu la Gennez. Die heeft echter nog een rondje spitsroeden moeten lopen om van de plaatselijke SP.a comités haar fiat te krijgen (in Antwerpen moest ze zelfs het onderspit delven tegen de linkse rakkers van Debruyn). Bij de regionale verkiezingen van 2009 werd het eigen stemmenkanon, Vandenbroucke, aan de kant gezet en vervangen door nietszeggend kraaiend haantje Smet, die zelf uit de Brusselse "regering" was gezet door de "vrienden" van Groen! Vanvelthoven Jr, die als woordvoerder van de partij in het federaal parlement speciaal naar het Vlaamse niveau was overgekomen, zag tot zijn verbazing dat hij ook daar kon fluiten naar een ministerzetel. Die ging naar Ingrid Lieten, nooit verkozen, maar - evenals Gennez - een protégee van niemand minder dan peetvader Steve Stevaert. Die laatste mag dan wel vertellen dat hij nooit meer (zelf) in de politiek gaat. Hij houdt in de partij, of wat ervan is overgebleven, nog steeds de touwtjes in handen. Het e-mail incident van Lieten was trouwens geen precedent. In oktober 2009 lekte er ook al een SP.a e-mail uit van een medewerker van Gennez (waar "medewerkers" al niet goed voor zijn!), met weinig leuke meningen over o.a. Frank Vandenbroucke. Die laatste zou dat vorig jaar trouwens zelf ook eens overdoen, waardoor hij niet meer verder kon deelnemen aan de aan de gang zijn onderhandelingen over de staatshervorming. Kortom, de SP.a is een krabbenmand geworden, waar helemaal geen lijn meer in zit en waarvan heel wat mensen zich afvragen, hoe het daarmee verder moet. Ze maakte al geen deel meer uit van de federale regering en in de Vlaamse regering zijn ze ze nu al al liever kwijt dan rijk. Een partij die intern niet overeenkomt en daarenboven in de communautaire gesprekken met de regelmaat van een klok de eigen mensen in de rug schiet, heeft in de huidige politieke constellatie hoegenaamd geen toekomst meer. Wie na vijf al gepleegde staatshervormingen en een aan de gang zijnde, nog steeds niet gesnapt heeft dat men in de eerste plaats de eigen mensen moet verdedigen en niet de interesse van de overkant, is niet waard nog langer mee de lakens uit te delen. De partij zit op een dubbele schopstoel. Het is alleen afwachten wie de finale trap gaat geven.
Wij - en dan bedoel ik in de eerste plaats de Vlamingen - zijn een volk van feestvierders. Kermissen, Vlaamse kermissen (het woord alleen al), happenings, recordpogingen, alles is goed om uit de bol te gaan. Dat is nu dus ook weer gebeurd met het nieuwe, weliswaar Belgische, wereldrecord van de 250 dagen zonder echte regering. Het is inderdaad een Belgisch record, maar het waren bijna uitsluitend de Vlamingen die het vierden. De Walen zijn straffer in andere zaken, het staken bv. Zo gaat dat in dit tweelandenland. Dat we zonder regering zouden zitten, is eigenlijk ook al niet juist, want we hebben er momenteel een in lopende zaken die haar beperkte bevoegdheden fel aan het uitbreiden is. Daar komt nog bij dat Europa aan de bovenkant steeds meer nationale taken overneemt en de serie gewest en gemeenschapsregeringen die dit land "rijk" is, een deel van de rest voor zijn rekening neemt. Het is trouwens om ervoor te zorgen dat die deelregeringen meer macht zouden krijgen en hun werk - dichter bij de bevolking - beter zouden kunnen doen, dat er absoluut een staatshervorming moet komen. Voor de rest gaat het hier prima: de bedrijven gaat het weer voor de wind, de economie bloeit weer op, de werkloosheid daalt. Het huisvuil wordt opgehaald en er zijn geen tekorten op gebied van bevoorrading en energie. Waarover zouden we zeuren? Alles loopt prima. De vraag is alleen: hoe lang nog? "(Quo)usque tandem", om het met De Wevers terminologie te zeggen.
Wat een poppenkast, die Vlaamse regering! Een vice minister-president die haar collega's uitkaffert voor karikaturen uit teflon en beton, tussendoor het grootste project van de eigen regering maar niks vindt en zelfs zegt dat haar SP.a partij geen serieus programma heeft. Il faut le fair. Om daarna een halve dag te vergaderen, iedereen netjes haar verontschuldigingen aan te bieden en dan voort te doen alsof er niets gebeurd was. 't Was maar om te lachen! Een commedia dell'arte zou het niet beter kunnen. Om even in het Italiaans verder te gaan: "via" betekent daar "weg" ("Via col vento" = "gejaagd door de wind"). Ik zou zeggen: "via con la Lieten", weg met haar. Diezelfde club zit trouwens ook nog steeds opgezadeld met de erfenis van plaaggeest Lange Wapper. Die is vorige zomer vervangen door liefst vier tunnels. Die aanpassing betekent ook, dat er voor bijna het hele traject een nieuw milieu-effectenrapport (MER) nodig is. De uitwerking daarvan kan enkele jaren duren, zeker als er weer zo'n paar drukkingsgroepen roet in het eten zouden strooien. Om dat alles te vermijden heeft de Vlaamse regering nog maar eens een doos gespecialiseerde advocaten opengetrokken die gaat zien of men al niet zou kunnen beginnen met een deel van het nieuwe project. Daarvoor moeten er immers waterdichte garanties komen om te vermijden dat we straks eindigen met tunnels die nergens op aansluiten. Zo staan er nog enkele in België als gevolg van vroegere mislukkingen. Dit alles maakt, dat er voor die Oosterweelverbinding nog steeds extra kosten worden gemaakt, terwijl ter plaatse niets gebeurt en de kans blijft bestaan dat ze er ofwel nooit komt, ofwel pas over twintig jaar (en dan misschien niet meer nodig zal zijn). Als tenslotte heel deze gevoelige materie moet worden verwezenlijkt door een regering waarin het onderling vertrouwen zoek is, dan zouden diegenen die daarin niet passen, Lieten op kop, beter eruit stappen. "Via con la Lieten", dus.
Nog vóór Reynders zijn informatieopdracht kreeg, had hij al eens gesuggereerd de staatshervorming door te voeren via het fameuze artikel 35, dat iedereen kent maar waar niemand schijnt aan te willen beginnen. Toen de man echter informateur werd, kwam hij met iets heel anders af. Hij wilde toen een nieuwe regering vormen met de huidige in lopende zaken, versterkt met de N-VA. Opeens was het schilderij niet meer belangrijk, wel het kader. Een typische vorm uit het Peter Principe ("de bijzaakspecialisatie"). Daarop werd hij teruggefloten. Nu zijn informatieopdracht met twee weken wordt verlengd, weet hij niets anders te vertellen dan de FDF-eisen te herhalen: de Franstalige tegeneisen voor B-H/V, de benoeming van de weerspannige franskiljonse burgemeesters, garanties voor faciliteiten en de bescherming van de minderheden. Allemaal punten waarop de Vlaamse partijen nooit zullen toegeven. Kortom, Reynders, die niet van de domste is, weet dat hij aan een mission impossible bezig is en kletst dan maar wat uit zijn nek. Daarvoor zijn twee redenen: ten eerste een voor intern MR gebruik, waarbij hij het gras voor de voeten van zijn opvolger Charles Michel wil maaien. Ten tweede om tijd te winnen en de regering Leterme de kans te geven twee heikele punten geregeld te krijgen alvorens waarschijnlijk weer naar verkiezingen te gaan: het doorvoeren van het Inter Professioneel Akkoord (IPA) dat in maart voor het parlement komt én het zgz "Europees semester" waarbij België in de tweede helft van april bij Europa zijn begrotingsvoorstellen moet indienen. Ondertussen is Vande Lanotte weer op het voorplan getreden. De man van de (mislukte) 99 dagen is aan de UGent aan de studenten politieke wetenschappen een nieuw plan komen voorstellen om België te redden: de Belgische Unie. Waarbij het land zou worden opgevormd tot een soort confederatie met vier deelstaten: Vlaanderen, Brussel, Wallonië en het Duitstalig gebied. Op zich zelf is daar niets mis mee, buiten dan het feit dat Vande La plagiaat pleegt: datzelfde voorstel werd nl recentelijk in een interview aan De Standaard al gedaan door Karl-Heinz Lambertz, het opperhoofd van de Oostkantonners. De ti-ta-tovenaar uit Oostende wil dus andermans pluimen op zijn hoed zetten en dit nadat hij 99 dagen de tijd heeft gehad er zelf iets van te maken. Waarom kwam hij toen niet af met zo'n lumineus idee? Tenslotte nog dit: als we - op welke manier ook - tot een soort confederatie zouden komen (daarbuiten is er maar één alternatief en dat is de splitsing van het hele land), dan zal men weer uitkomen bij dat artikel 35 en is de cirkel dus rond.
Het is altijd wel iets met onze index. Tijdens de IPA onderhandelingen wilden de rode en blauwe vakbonden er niet over praten en zeker niet toegeven, dat die index de komende twee jaar een (geschatte) loonverhoging van 4% garandeerde, heel wat meer dan de 0,3% waarover men het steeds heeft. Ondertussen zit België echter, mede door die index, met een inflatie die ongeveer het dubbele is van het Europese gemiddelde en dat verschil betekent voor iedere Belg ook een extra verlies aan koopkracht. Het blijft raar, dat uitgerekend die zogezegde progressieven van vakbondslui en linkse politiekers zich blijven vastklampen aan relicten van 30/40 jaar geleden. In de jaren zeventig van, de vorige eeuw werd het monetaire beleid gevoerd door de regeringen en was het - via de index - populair de mensen de indruk te geven dat hun koopkracht gevrijwaard werd. Sindsdien heeft de Europese Centrale Bank (ECB) die taak echter overgenomen en mikt die op de eerste plaats op een lage en stabiele inflatie. Laat het nu juist fout lopen in de enige twee landen waar nog met een index gewerkt wordt: België en Luxemburg (voor zover dat laatste als een echt land kan bestempeld worden). Als bv de index stijgt als gevolg van hogere energieprijzen, wat nu het geval is, dan gaat de extra winst niet naar de verbruiker of naar onze bedrijven, maar vooral naar de olie-exporterende landen. M.a.w. buiten die landen wordt iedereen er armer van. Landen die geen index (meer) hebben en dat zijn dus alle andere eurolanden buiten België en Luxemburg, regelen dat via vrije onderhandelingen, met een grotere loonopslag in betere tijden en een loonmatiging in slechtere tijden. Het feit dat zoiets bij ons niet kan, is de reden waarom we onze inflatie niet voldoende in toom kunnen houden, waardoor ook onze concurrentiepositie t.o.v. onze buurlanden zwakker wordt en dus onze werkgelegenheid in het gevaar komt. Vergeten we tenslotte niet dat het verhaal, dat er vroeg of laat toch aan onze sacrosancte index zal moeten geknabbeld worden, komt van Guy Quaden, tot nader orde nog altijd gouverneur van de Belgische Nationale Bank én socialist. Hij kan ook niets anders vertellen, want buiten de ECB, die hem daarvoor op het matje roept, heeft hij dezelfde klachten ook al gekregen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de wereldbank. Diegenen die hier het tegenovergestelde beweren, van Milquet over Onkelinx tot de vakbonden en de verenigde zgz progressieven, leven dan ook nog in een vorige eeuw.
