De brave mensen die geregeld geld storten bij Amnesty International (A.I.), de zgn "donateurs", zijn ook weeral een illusie armer. Zopas heeft de ontslagnemende secretaris-generaal van de organisatie een gouden handdruk gekregen van 600.000 euro, zijnde vier keer haar toch al riante jaarsalaris. Dat riante wordt trouwens nog betekenisvoller, als men weet dat de persoon in kwestie, een zekere Irene Khan, uit Bangla Desh komt, zowat het armste land van de wereld. Met die 600.000 hield het trouwens niet op, de dame had ook nog een plaatsvervangster, een zekere Kate Gilmore, die ook nog eens 360.000 euro mee naar huis mocht nemen. En waarschijnlijk is dit maar het topje van de ijsberg. Enfin, Amnesty International is al niet beter dan de menigte ngo's die de wereldbol teisteren (er zouden er zo'n 12.000 zijn!) en waarvan geweten is dat hoogstens 10% van het geld dat ze ophalen terecht komt bij de arme sukkelaars waarvoor het bestemd was. Hierbij wel even duidelijk stellen, dat er ook ngo's zijn die wél degelijk functioneren, maar transparant zijn ze meestal niet. Bij het uitbreken van de cholera epidemie in Haïti vorig najaar, bleek dat die ngo's elkaar daar voor de voeten liepen, maar er weinig van terecht brachten. Nochtans is Haïti een betrekkelijk klein land en makkelijk toegankelijk. Toch stierven er, naar schatting, zo'n 2.000 mensen in die epidemie waarbij de plaatselijke bevolking vergeven was van hulpverleners. In de marge van bovenstaande nog dit: die Irene Khan kreeg van de Universiteit Gent een eredoctoraat omdat ze de eerste vrouw was aan het hoofd van A.I., de eerste moslima en omdat ze nieuwe thema's op A.I.'s agenda zette, zoals ... armoede. Verboden te lachen!
Het incident met Lietens e-mail mag dan al veel stof hebben doen opwaaien, het is in feite het zoveelste accident de parcours van een partij op drift. Het begon feitelijk al tijdens Verhofstadt I, toen de S.p.a., samen met Agalev en het verenigd francofoon front, het stemrecht voor vreemdelingen goedkeurde, tegen de wil van alle grote Vlaamse partijen in. In 2003 vlogen de groenen daarop uit het federaal parlement en in 2004 de SP.a uit de Vlaamse deelregering. Het beterde er niet op toen Vande Lanotte zich hooghartig kandidaat stelde voor het Belgische premierschap in 2007. Het debacle was zo groot, dat hij verplicht was de eer aan zichzelf te houden. Dat deed hij echter pas nadat hij persoonlijk zijn opvolger had aangeduid, in casu la Gennez. Die heeft echter nog een rondje spitsroeden moeten lopen om van de plaatselijke SP.a comités haar fiat te krijgen (in Antwerpen moest ze zelfs het onderspit delven tegen de linkse rakkers van Debruyn). Bij de regionale verkiezingen van 2009 werd het eigen stemmenkanon, Vandenbroucke, aan de kant gezet en vervangen door nietszeggend kraaiend haantje Smet, die zelf uit de Brusselse "regering" was gezet door de "vrienden" van Groen! Vanvelthoven Jr, die als woordvoerder van de partij in het federaal parlement speciaal naar het Vlaamse niveau was overgekomen, zag tot zijn verbazing dat hij ook daar kon fluiten naar een ministerzetel. Die ging naar Ingrid Lieten, nooit verkozen, maar - evenals Gennez - een protégee van niemand minder dan peetvader Steve Stevaert. Die laatste mag dan wel vertellen dat hij nooit meer (zelf) in de politiek gaat. Hij houdt in de partij, of wat ervan is overgebleven, nog steeds de touwtjes in handen. Het e-mail incident van Lieten was trouwens geen precedent. In oktober 2009 lekte er ook al een SP.a e-mail uit van een medewerker van Gennez (waar "medewerkers" al niet goed voor zijn!), met weinig leuke meningen over o.a. Frank Vandenbroucke. Die laatste zou dat vorig jaar trouwens zelf ook eens overdoen, waardoor hij niet meer verder kon deelnemen aan de aan de gang zijn onderhandelingen over de staatshervorming. Kortom, de SP.a is een krabbenmand geworden, waar helemaal geen lijn meer in zit en waarvan heel wat mensen zich afvragen, hoe het daarmee verder moet. Ze maakte al geen deel meer uit van de federale regering en in de Vlaamse regering zijn ze ze nu al al liever kwijt dan rijk. Een partij die intern niet overeenkomt en daarenboven in de communautaire gesprekken met de regelmaat van een klok de eigen mensen in de rug schiet, heeft in de huidige politieke constellatie hoegenaamd geen toekomst meer. Wie na vijf al gepleegde staatshervormingen en een aan de gang zijnde, nog steeds niet gesnapt heeft dat men in de eerste plaats de eigen mensen moet verdedigen en niet de interesse van de overkant, is niet waard nog langer mee de lakens uit te delen. De partij zit op een dubbele schopstoel. Het is alleen afwachten wie de finale trap gaat geven.
Wij - en dan bedoel ik in de eerste plaats de Vlamingen - zijn een volk van feestvierders. Kermissen, Vlaamse kermissen (het woord alleen al), happenings, recordpogingen, alles is goed om uit de bol te gaan. Dat is nu dus ook weer gebeurd met het nieuwe, weliswaar Belgische, wereldrecord van de 250 dagen zonder echte regering. Het is inderdaad een Belgisch record, maar het waren bijna uitsluitend de Vlamingen die het vierden. De Walen zijn straffer in andere zaken, het staken bv. Zo gaat dat in dit tweelandenland. Dat we zonder regering zouden zitten, is eigenlijk ook al niet juist, want we hebben er momenteel een in lopende zaken die haar beperkte bevoegdheden fel aan het uitbreiden is. Daar komt nog bij dat Europa aan de bovenkant steeds meer nationale taken overneemt en de serie gewest en gemeenschapsregeringen die dit land "rijk" is, een deel van de rest voor zijn rekening neemt. Het is trouwens om ervoor te zorgen dat die deelregeringen meer macht zouden krijgen en hun werk - dichter bij de bevolking - beter zouden kunnen doen, dat er absoluut een staatshervorming moet komen. Voor de rest gaat het hier prima: de bedrijven gaat het weer voor de wind, de economie bloeit weer op, de werkloosheid daalt. Het huisvuil wordt opgehaald en er zijn geen tekorten op gebied van bevoorrading en energie. Waarover zouden we zeuren? Alles loopt prima. De vraag is alleen: hoe lang nog? "(Quo)usque tandem", om het met De Wevers terminologie te zeggen.
Wat een poppenkast, die Vlaamse regering! Een vice minister-president die haar collega's uitkaffert voor karikaturen uit teflon en beton, tussendoor het grootste project van de eigen regering maar niks vindt en zelfs zegt dat haar SP.a partij geen serieus programma heeft. Il faut le fair. Om daarna een halve dag te vergaderen, iedereen netjes haar verontschuldigingen aan te bieden en dan voort te doen alsof er niets gebeurd was. 't Was maar om te lachen! Een commedia dell'arte zou het niet beter kunnen. Om even in het Italiaans verder te gaan: "via" betekent daar "weg" ("Via col vento" = "gejaagd door de wind"). Ik zou zeggen: "via con la Lieten", weg met haar. Diezelfde club zit trouwens ook nog steeds opgezadeld met de erfenis van plaaggeest Lange Wapper. Die is vorige zomer vervangen door liefst vier tunnels. Die aanpassing betekent ook, dat er voor bijna het hele traject een nieuw milieu-effectenrapport (MER) nodig is. De uitwerking daarvan kan enkele jaren duren, zeker als er weer zo'n paar drukkingsgroepen roet in het eten zouden strooien. Om dat alles te vermijden heeft de Vlaamse regering nog maar eens een doos gespecialiseerde advocaten opengetrokken die gaat zien of men al niet zou kunnen beginnen met een deel van het nieuwe project. Daarvoor moeten er immers waterdichte garanties komen om te vermijden dat we straks eindigen met tunnels die nergens op aansluiten. Zo staan er nog enkele in België als gevolg van vroegere mislukkingen. Dit alles maakt, dat er voor die Oosterweelverbinding nog steeds extra kosten worden gemaakt, terwijl ter plaatse niets gebeurt en de kans blijft bestaan dat ze er ofwel nooit komt, ofwel pas over twintig jaar (en dan misschien niet meer nodig zal zijn). Als tenslotte heel deze gevoelige materie moet worden verwezenlijkt door een regering waarin het onderling vertrouwen zoek is, dan zouden diegenen die daarin niet passen, Lieten op kop, beter eruit stappen. "Via con la Lieten", dus.
Nog vóór Reynders zijn informatieopdracht kreeg, had hij al eens gesuggereerd de staatshervorming door te voeren via het fameuze artikel 35, dat iedereen kent maar waar niemand schijnt aan te willen beginnen. Toen de man echter informateur werd, kwam hij met iets heel anders af. Hij wilde toen een nieuwe regering vormen met de huidige in lopende zaken, versterkt met de N-VA. Opeens was het schilderij niet meer belangrijk, wel het kader. Een typische vorm uit het Peter Principe ("de bijzaakspecialisatie"). Daarop werd hij teruggefloten. Nu zijn informatieopdracht met twee weken wordt verlengd, weet hij niets anders te vertellen dan de FDF-eisen te herhalen: de Franstalige tegeneisen voor B-H/V, de benoeming van de weerspannige franskiljonse burgemeesters, garanties voor faciliteiten en de bescherming van de minderheden. Allemaal punten waarop de Vlaamse partijen nooit zullen toegeven. Kortom, Reynders, die niet van de domste is, weet dat hij aan een mission impossible bezig is en kletst dan maar wat uit zijn nek. Daarvoor zijn twee redenen: ten eerste een voor intern MR gebruik, waarbij hij het gras voor de voeten van zijn opvolger Charles Michel wil maaien. Ten tweede om tijd te winnen en de regering Leterme de kans te geven twee heikele punten geregeld te krijgen alvorens waarschijnlijk weer naar verkiezingen te gaan: het doorvoeren van het Inter Professioneel Akkoord (IPA) dat in maart voor het parlement komt én het zgz "Europees semester" waarbij België in de tweede helft van april bij Europa zijn begrotingsvoorstellen moet indienen. Ondertussen is Vande Lanotte weer op het voorplan getreden. De man van de (mislukte) 99 dagen is aan de UGent aan de studenten politieke wetenschappen een nieuw plan komen voorstellen om België te redden: de Belgische Unie. Waarbij het land zou worden opgevormd tot een soort confederatie met vier deelstaten: Vlaanderen, Brussel, Wallonië en het Duitstalig gebied. Op zich zelf is daar niets mis mee, buiten dan het feit dat Vande La plagiaat pleegt: datzelfde voorstel werd nl recentelijk in een interview aan De Standaard al gedaan door Karl-Heinz Lambertz, het opperhoofd van de Oostkantonners. De ti-ta-tovenaar uit Oostende wil dus andermans pluimen op zijn hoed zetten en dit nadat hij 99 dagen de tijd heeft gehad er zelf iets van te maken. Waarom kwam hij toen niet af met zo'n lumineus idee? Tenslotte nog dit: als we - op welke manier ook - tot een soort confederatie zouden komen (daarbuiten is er maar één alternatief en dat is de splitsing van het hele land), dan zal men weer uitkomen bij dat artikel 35 en is de cirkel dus rond.
Het is altijd wel iets met onze index. Tijdens de IPA onderhandelingen wilden de rode en blauwe vakbonden er niet over praten en zeker niet toegeven, dat die index de komende twee jaar een (geschatte) loonverhoging van 4% garandeerde, heel wat meer dan de 0,3% waarover men het steeds heeft. Ondertussen zit België echter, mede door die index, met een inflatie die ongeveer het dubbele is van het Europese gemiddelde en dat verschil betekent voor iedere Belg ook een extra verlies aan koopkracht. Het blijft raar, dat uitgerekend die zogezegde progressieven van vakbondslui en linkse politiekers zich blijven vastklampen aan relicten van 30/40 jaar geleden. In de jaren zeventig van, de vorige eeuw werd het monetaire beleid gevoerd door de regeringen en was het - via de index - populair de mensen de indruk te geven dat hun koopkracht gevrijwaard werd. Sindsdien heeft de Europese Centrale Bank (ECB) die taak echter overgenomen en mikt die op de eerste plaats op een lage en stabiele inflatie. Laat het nu juist fout lopen in de enige twee landen waar nog met een index gewerkt wordt: België en Luxemburg (voor zover dat laatste als een echt land kan bestempeld worden). Als bv de index stijgt als gevolg van hogere energieprijzen, wat nu het geval is, dan gaat de extra winst niet naar de verbruiker of naar onze bedrijven, maar vooral naar de olie-exporterende landen. M.a.w. buiten die landen wordt iedereen er armer van. Landen die geen index (meer) hebben en dat zijn dus alle andere eurolanden buiten België en Luxemburg, regelen dat via vrije onderhandelingen, met een grotere loonopslag in betere tijden en een loonmatiging in slechtere tijden. Het feit dat zoiets bij ons niet kan, is de reden waarom we onze inflatie niet voldoende in toom kunnen houden, waardoor ook onze concurrentiepositie t.o.v. onze buurlanden zwakker wordt en dus onze werkgelegenheid in het gevaar komt. Vergeten we tenslotte niet dat het verhaal, dat er vroeg of laat toch aan onze sacrosancte index zal moeten geknabbeld worden, komt van Guy Quaden, tot nader orde nog altijd gouverneur van de Belgische Nationale Bank én socialist. Hij kan ook niets anders vertellen, want buiten de ECB, die hem daarvoor op het matje roept, heeft hij dezelfde klachten ook al gekregen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de wereldbank. Diegenen die hier het tegenovergestelde beweren, van Milquet over Onkelinx tot de vakbonden en de verenigde zgz progressieven, leven dan ook nog in een vorige eeuw.
Bij de reactie op de RTBf reportage over de uitvaart van Marie-Rose Morel hebben we nog eens kunnen zien hoe hatelijk sommige francofonen kunnen doen tegen alles wat Vlaams is. Zelfs over de doden niets dan haatproza. En een leeuwenvlag, toch ónze vlag, is genoeg om ze te doen steigeren en ons voor racisten en dies meer uit te maken. Laat ons echter een beetje voorzichtig zijn om niet te snel de RTBf te verwarren met heel Wallonië. De doorsnee Waal in de straat is niet anti-Vlaams. Met de meeste van die mensen kunnen wij leven, nu en ook straks nog, mocht Vlaanderen onafhankelijk worden. Wij zullen verder met hen kunnen leven, zoals we dat - zeker in de grensstreken - ook nu al doen met Nederlanders, Duitsers en Fransen. Het probleem is niet de doorsnee Waal, maar een harde kern van Brusselse francofonen. Een groot deel daarvan, zeg maar de meest gegoeden, wonen in de Vlaamse Rand en het zijn zij die heel de tijd liggen te stoken binnen de francofone partijen. Jammer genoeg worden media zoals de RTBf en bv de krant Le Soir beheerst door dat soort haatdragers. Het is dan ook onbegrijpelijk, dat een krant zoals De Standaard, waar men dat wéét, regelmatig met Le Soir samenwerkt. Zelfs wetende dat de oplage van die Le Soir, God zij dank, steeds verder achteruit gaat. Een ander teken trouwens dat men ook in francofoon België die krant moe wordt. Mocht onze Vlaamse pers over Wallonië schrijven zoals de francofone pers dat doet over Vlaanderen, dan zouden we wat te horen krijgen. Onze journalisten zijn mietjes op dat vlak en voor een keer heb ik daar begrip voor. Hatelijkheden zoals die reportage over Marie-Rose Morels uitvaart - waarvoor men zich zelfs niet eens wil excuseren - horen niet thuis in een beschaafd land. Bij ons in Vlaanderen geldt tenminste nog altijd het adagium: "Van de doden niets dan goed".
Ik heb me in deze rubriek al meermaals geërgerd aan het feit dat mensen die voor arts willen gaan hier een ingangsexamen moeten ondergaan, waarbij twee derden wordt afgekeurd op basis van een zeer betwistbare multiple choice test, terwijl we nu al met een tekort aan huisartsen en spoedartsen zitten. Daar houdt het niet mee op, want onze Franstalige medeburgers, die zichzelf altijd zo graag als goede patriotten voordoen, negeren die test alsof de wetten voor hen alleen maar van toepassing zijn als het hen uit komt. Het is trouwens nóg erger, nu blijkt, dat er jaarlijks zo'n 500 buitenlandse artsen hier zo maar kunnen beginnen zonder enige serieuze controle. Ongeveer een derde daarvan zijn Roemenen en het was één van hen die zopas zorgde voor het schandaal in het Koningin Fabiola ziekenhuis, toen een doodziek kind gewoon werd weggestuurd (mijn blog van 10 dezer: "chaotisch Brussel"). Daar bv Roemenen zich hier bijna nooit als huisarts kunnen vestigen, zijn ze feitelijk alleen maar vergelijkbaar met onze specialisten. Tussen 2000 en 2009 hebben echter slechts vier Roemenen zich bij het Riziv laten aansluiten. De anderen werken waarschijnlijk met een Riziv nummer van een Belgische arts, wat als fraude kan beschouwd worden. Het enige voordeel van de nu uitgelekte cijfers is, dat ook autoriteiten op medisch gebied er nu op aandringen dat ingangsexamen voor Nederlandstaligen kandidaten af te schaffen en een eind te maken aan de zoveelste discriminatie waarvan Vlamingen in dit land het slachtoffer zijn. Zowel Marc Moens, van de Belgische vereniging van artsensyndicaten als Louis Ide arts en N-VA senator én Jan Stroobants van de Belgische vereniging van spoedartsen pleiten er nu voor. Het is ver gekomen als men in dit land als buitenlander zonder enige noemenswaardige controle het beroep van arts kan uitoefenen, terwijl de eigen mensen voor de minste categorieën van jobs gevraagd wordt een diploma, examen of iets dergelijks te vragen. Weg met ons!
In de weekeindeditie van De Standaard hadden ze weer eens een nieuwe oude Belg uit de doos gehaald. Dit keer Hugo De Ridder, ex- De Standaard medewerker, ex-kabinetschef van o.a. Paul Vanden Boeynants en hulpje bij het schrijven van de mémoires van o.a. Tindemans en Martens (momenteel doet hij het ook voor Dehaene). Der alte Hugo, nu 79, mocht dus ook eens zijn duitje komen bijdragen in het Vlaanderen bashen in het algemeen en N-VA en De Wever in het bijzonder. In zijn tijd, zegt De Ridder, waren onze Vlaamse politiekers veel breeddenkerder. Ze kenden elkaar en ook hun francofone tegenstrevers en dat gold ook voor de journalisten. De Ridder had zelfs nog samengewerkt met "dieu" Spitaels. Wat de man er natuurlijk niet bij zegt is, dat al die zgz grote Vlamingen van toen alleen groot konden worden - in zijn ogen althans - omdat ze op tijd en stond zowat alles toegaven wat de francofonen in dit land eisten. Als tegenprestatie mochten ze dan eerste minister spelen, tot meerdere eer en glorie van zichzelf, maar niet van de Vlaamse kiezers. Met Tindemans liep het enigzins anders, maar de man van één millioen (stemmen) heeft zijn populariteit nooit aangewend om voor Vlaanderen ook maar een kleine doorbraak te forceren. Toen hij zijn zin niet kreeg, durfde hij zijn tanden niet laten zien, trad hij gewoon af en werd hij geschiedenis. Wat De Ridder ook niet zegt - waarschijnlijk beseft hij het ook niet; de man leeft nog in de vorige eeuw - is, dat de huidige communautaire impasse grotendeels de schuld is van diezelfde zgz grote voormannen. Zij zijn het die van dit land een onontwarbaar kluwen hebben gemaakt. De huidige politiekers krijgen dat inderdaad niet meer opgelost, tenzij ze het nóg ingewikkelder maken (zoals Vande Lanotte geprobeerd heeft), waarna het alleen nog wachten is op het Belgisch infarct. Leterme heeft dezer dagen nog gewaarschuwd, dat we niet terug mogen naar een situatie zoals die er was op het einde van de jaren zeventig, begin jaren tachtig. De rente schommelde toen rond de 14%, de Belgische frank werd gedevalueerd met liefst 8,5% en de man in de straat verloor in twee jaar tijd 15% van zijn loon en koopkracht. De knoeiers die verantwoordelijk waren voor dit debacle waren dezelfden die De Ridder nu verheerlijkt. Hopelijk vindt de Standaard een volgende keer een betere verdediger van dit arme België ...
In de regering van lopende zaken is een flink stukje komedie opgevoerd. Na een lange, nachtelijke vergadering werd men het dan toch eens over de uitvoering van een loonakkoord i.v.m. het Inter Professioneel Akkoord (IPA). In de media kreeg de PS alle lof toegezwaaid, omdat ze zogezegd had toegegeven, ondanks de druk van haar syndicale organisaties. In werkelijkheid blijkt echter, dat er al 200 miljoen euro opzij waren gezet in de nog te maken begroting en dat de PS er nog 100 extra bij heeft gekregen. In totaal geeft deze regering zonder centen dus 300 miljoen euro extra uit om de vakbonden ter wille te zijn (voor de nostalgici: 12.000.000.000 oude befkes!). Ondertussen schudt le beau Didier de ene verrassing na de andere uit zijn mouw. Nadat hij zijn eigen voorstel om het artikel 35 te bespreken heeft laten vallen en schijnbaar afstevende op een soort regering van nationale eenheid (nog zo'n dada van de PS), is hij nu voor de pinnen gekomen met een soort Leterme III. Hij zou een regering willen vormen die bestaat uit dezelfde partijen die in Leterme II te vinden zijn, plus de N-VA. Mocht dat lukken, dan zijn er wel enkele fundamentele wijzigingen in het patroon van de nu al maanden aanslepende regeringsvorming: - I.pl.v. vijf linkse tegen twee centrumrechtse partijen (hetgeen flagrant in strijd was met de electorale uitslag in Vlaanderen), zouden we nu vier centrumrechtse tegen twee linkse partijen krijgen. - I.pl.v. vier Vlaamse partijen tegen drie francofone, zouden we nu een verdeling drie tegen drie krijgen. Dat verschil lijkt niet zo groot, maar dat wordt het wel als men weet dat SP.a en Groen! zouden gedumpt worden, twee partijen die alleen nominaal Vlaams te noemen waren en die - als het er op aan kwam - met de francofonen meestemden. - SP.a en Groen (én Ecolo) zouden zo gestraft worden voor hun dubbelzinnig achterna hollen van de PS. Dat geldt zeker voor de Vlaamse socio's die bereid waren alles toe te geven om toch maar opnieuw in die federale regering te geraken.
Het moet natuurlijk eerst nog allemaal gebeuren, maar áls het zou gebeuren, dan zal ook de Vlaamse deelregering met een probleem zitten. In feite zit SP.a ook daar dan op de wip. Het zou voor De Wever een zoete weerwraak zijn na het debacle over de Lange Wapperbrug en het rood gestook in de media tegen zijn partij, gestook dan voor het overgrote deel uit de linkse hoek komt. De vraag is nu: gaan we dat Iraaks record kloppen of niet?
Dat België op droog zaad zit, is een publiek geheim. Alle inkomsten zijn dan ook welkom. Dat de staat van KBC dit jaar zo'n half miljard euro aan interesten gaat krijgen, wordt dan ook dik in de verf gezet. Dat anderzijds het geld van de staat ook nu nog langs deuren en vensters wordt buitengesmeten, daarover horen we soms wel wat, maar veel stelt het niet voor. Neem nu die notionele interestaftrek, een zoveelste "geniale" uitvinding van Verhofstadt. In principe was daar niets mis mee. Die moest er nl voor zorgen, dat maatschappijen investeringen uit eigen vermogen (zonder dat ze daarvoor moeten gaan lenen en extra schulden maken) aftrekbaar werden gemaakt. Men had kunnen dromen dat dit fout zou gaan in het land van de kampioenen van de belastingontduiking. Ondertussen is al gebleken, dat één op vier van de daarop gecontroleerde bedrijven (het zullen er dus waarschijnlijk meer zijn) van die aftrek misbruik maakt. Anderzijds heeft ook deze wet, zoals de meeste die onder Paars in elkaar geklungeld werden, te veel achterpoortjes, ook voor legale ontduikers. Bij het tot stand komen van die wet, had men de kosten voor de Belgische staat geraamd op zo'n half miljard euro. Voor het jaar 2008 was dat al opgelopen tot een kleine zes miljard, meer dan het tienvoudige (10 keer meer dan wat KBC dit jaar terugbetaalt, om een idee te geven) en dat cijfer blijft alleen maar oplopen. De meeste bevoordeelden ervan blijken de grote bedrijven te zijn. Die beschikken nl over hele troepen gespecialiseerde medewerkers die niets anders doen dan de lekke Belgische wetten uitpluizen, iets wat een kleine KMO niet kan. Als gevolg daarvan zijn het uitgerekend de KMO's, die het gelag moeten betalen. "Toevallig" bevinden de meeste van die bedrijven zich in Vlaanderen. Moet weer eens lukken. E.e.a. kwam dezer dagen nog eens in het daglicht te staan toen een vertegenwoordiger van Elektrabel in de Kamer openlijk moest toegeven dat zijn bedrijf wel degelijk woekerwinsten maakt. Volgens hem is dat zo'n 650 miljoen per jaar, alleen al via de reeds afgeschreven kerncentrales die nu langer zullen mogen open blijven. Geld dat, nota bene, naar Frankrijk versast wordt. Het zou echter kunnen, dat het veel meer is dan dat. Volgens de officiële regulator Creg zou het om minstens twee miljard euro gaan. Normaal gesproken, zou de eindverbruiker daar zijn voordeel mee moeten doen. Niets is minder waar. Volgens het neutrale Eurostat kost de elektriciteit in België nog altijd 18% meer dan in de ons omliggende buurlanden. N.B. Op die winsten betaalt Elektrabel in België 0,04% vennootschapsbelasting. Tekeningetje bij maken?
Waar is de zalige tijd, toen de huidige regering Leterme zich kon verlustigen als gastheer van de E.U.? Niets dan lof uit binnen en buitenland. Wat een contrast met vandaag, nu de zo glorieus bezig zijnde equipe van uittredende ministers nog net niet vechtend over straat rolt. Reden voor dit alles is het springen van het Inter Professioneel Akkoord (IPA) dat, door het afwijzen van ABVV en het liberale vakbondje, op de regeringstafel is terechtgekomen. Een regering zonder echte macht, die het moet stellen met de ondertussen berucht geworden twaalfden en die geen financiële ruimte meer heeft om de gaten te vullen, zoals dat vroeger het geval was. Daarbij komt nog dat een opnieuw onderhandelen van de materie zo goed als uitgesloten is en dat de kans groot is dat alle loonconflicten nu per sector en zelfs per bedrijf kunnen uitgevochten worden. Dat zal het reeds zo geschonden imago van dit land geen deugd doen en men kan deze keer De Wever en Co de schuld niet geven. CD&V en de liberale partijen willen desondanks dat IPA er onveranderd doorduwen, hierin gesteund door de grootste Vlaamse partij, de N-VA. Wie dwars ligt zijn de Waalse socialisten die de hele zaak eigenlijk hebben afgeschoten. Wat voor een ... (vul zelf maar in) is die Rudy De Leeuw, die na zeven maanden onderhandelen zijn handtekening zet onder een akkoord en dat akkoord daarna niet eens gaat verdedigen bij zijn achterban. Als enige uitleg weet hij daarover te vertellen dat "ze" maar eens moeten leren luisteren. M.a.w. niet de regering is baas in dit land, maar zijn vakbond, die niet eens de grootste is. Heel die heisa komt verschrikkelijk ongelegen, omdat diezelfde wankele regering op vraag van Europa tegen maart nog een begroting zou moeten opstellen met een programma dat ze zelf niet eens kent. Er komt dus waarschijnlijk niets van en datzelfde geldt ook voor de ultieme poging van Didier Reynders. Men vraagt zich trouwens af of de hele operatie Reynders geen rookgordijn is om ervoor te zorgen dat hij zo de regeringsonderhandelingen kan rekken tot na het opmaken van die begroting of wat daarvoor moet doorgaan. Van artikel 35 is al geen sprake meer en Reynders gaat dan ook dezelfde doodlopende straat in van zijn voorgangers, vertrekkend van de resoluties tijdens de vergaderingen van de club van zeven, nu aangevuld met de liberalen en straks misschien zonder de groenen, CDH en/of CD&V. Dat laatste is weinig waarschijnlijk, want dan zal het ook zonder N -VA moeten gebeuren en dan zijn we weer bij af...
Er was deze week in onze media al heel wat te doen over een jonge moeder die met haar zoontje naar het Koningin Fabiola ziekenhuis in Brussel trok en daar te maken kreeg met een spoedarts die haar niet begreep en die ook niet kon vaststellen wat de kleine had. Zo'n situatie is in Brussel een bijna alledaagse gebeurtenis. Dat er deze keer zoveel ruchtbaarheid aan gegeven werd, komt doordat de moeder een Franstalige was. De meeste gevallen waar het in Brussel immers fout loopt, komen voor als Nederlandstaligen een kliniek bezoeken. Er wordt al jaren geprotesteerd tegen deze gevaarlijke vorm van taalimperialisme in wat onze hoofdstad zou moeten zijn. Plotseling opgenomen worden in een Brussels openbaar ziekenhuis, kan gevaarlijk zijn voor mensen die geen Frans kennen. De klachten daarover, zelfs vanwege de Raad van State, maar recentelijk ook door de rechtbank van eerste aanleg van Brussel, worden gewoon van tafel geveegd. Bij het vonnis in een klacht vanwege het Vlaams Komitee voor Brussel werd het Iris, het overkoepelend orgaan van de openbare Brusselse ziekenhuizen, wel veroordeeld, maar kreeg het geen dwangsom toegewezen voor de niet naleving van het vonnis. Dat is dweilen met de kraan open, een praktijk die - jammer genoeg - schering in inslag is in Brussel en niet alleen op geneeskundig vlak. Brussel wil wel een derde gewest worden, maar is niet bereid daarvoor een prijs te betalen door bv eens te beginnen wat orde op zaken te stellen. Eén gewest, één agglomeratie, negentien gemeenten, evenveel gemeenteraden en OCMW's, de Cocof, de Vlaamse en de gemeenschappelijke gemeenschapscommissie, zes politiezones, een gouverneur én een vice-gouverneur. Brussel heeft steeds geld te kort. Raar he? Dat het anders kan bewijst de Brusselse brandweer die wél het hele grondgebied kan bestrijken. Voor wat de dokters betreft is er trouwens nog een anomalie in de stad van Manneke Pis. Terwijl de Nederlandstalige kandidaat dokters en tandartsen elk jaar een ingangsexamen moeten afleggen*, waarbij twee op de drie afvallen, vegen de Franstaligen daar hun voeten aan. Zij zouden dus relatief gezien over steeds meer dokters moeten kunnen beschikken, maar die vestigen zich klaarblijkelijk niet in het Brussel met zijn armlastige gemeenten waar in sommige 40% onder de armoedegrens leeft. Men importeert dan maar medici uit Oost-Europa, vooral Roemenië en dan krijgt men wat zopas in dat Koningin Fabiola ziekenhuis is gebeurd.
* We moeten ons in Vlaanderen trouwens niet te veel begoochelingen maken. Het is zonder meer wraakroepend dat men onze kandidaat dokters verplicht een ingangsexamen af te leggen, terwijl men nu - ook in Vlaanderen - al een tekort heeft aan huisartsen en spoedartsen. Dat is vragen om problemen.
De Standaard heeft recentelijk de hand kunnen leggen op enkele duizenden bladzijden uit Wikileaks, die betrekking hebben op de zgz "geheimen" van de Amerikaanse diplomatie en die over België gaan. Rechtuit gezegd, echte verrassingen zitten daar niet bij, hoezeer de krant ook zijn best doet om de zaken sensationeel voor te stellen. - Vooreerst was er De Crem die een paar keer onder vuur kwam te liggen, o.m. omdat hij, via Hillary Clinton, druk zou gezet hebben op Yves Leterme om meer Belgische troepen naar Afghanistan te sturen. Zolang "onze jongens" daar niet echt moeten vechten, ligt er geen Belg van wakker. Tenzij misschien enkele rode en groene jongens, waarbij het echter in de eerste plaats te doen is om zichzelf in de kijker te spelen. Misschien komen er binnenkort immers weer verkiezingen. - Ook over het publieke geheim dat er op de legerbasis van Kleine Brogel al enkele decennia tactische kernwapens zouden liggen, maakt niemand zich nog druk. Dat is oud nieuws. Zo'n beetje het geheim van Pollicinello uit de comedia dell'arte: zeg het niet voort, maar iedereen weet het. - Dat Verhofstadt de rechterlijke magistratuur heeft proberen te omzeilen om e.o.a. politiek project erdoor te krijgen, is ook al geen nieuws. Remember hoe hij heeft rondgezeuld met het proces tegen het Vlaams Blok, tot hij tenslotte een rechter uit zijn eigen Gentse buurt bereid vond om daarover een stalinistische uitspraak te doen. - Het laatste "ophefmakende" nieuws uit Wikileaks in De Standaard gaat over Kabila Jr. Die zou vals gespeeld hebben door Kongolese parlementairen om te kopen. Dat hadden we nu echt niet verwacht, zie. Zopas heeft Kabila nog, via zelfs een grondwetswijziging, ervoor gezorgd dat de tweede ronde van de komende presidentsverkiezingen werd afgeschaft. En dat kwamen we zelfs te weten buiten Wikileaks om. Verhofstadt, die het zelf niet nauw nam met het volgen van de regels, heeft daartegen al fel geprotesteerd in het Europese parlement. Het verhaal van de pot en de ketel. -En dat er in Kongo, maar ook in België, een zucht van verlichting werd geslaakt, toen bekend werd dat De Gucht naar Europa vertrok; is al evenmin groot nieuws. Het grote probleem met het toenmalige hoofd van onze diplomatie was niet dat hij geen gelijk had, wel dat hij niet diplomatisch was.
Kortom, dat Belgileaks waarmee De Standaard nu uitpakt, is oude opgewarmde kost. Goedkoop bladvulsel van journalisten die zelf waarschijnlijk niets meer te vertellen hebben. Misschien krijgen we straks in Wikileaks nog te lezen dat de toren van Pisa overhelt ...
Maingain zegt dit, Maingain zegt dat. Maingain is met niets akkoord, zeker niet als het van de Vlaamse kant komt. Maingain dreigt met alles en nog wat. Maingain wil niet weten van een splitsing van B-H/V. Maingain wil een groter Brussel. Het lijkt net, alsof alleen Maingain nog belangrijk is sinds Reynders probeert de brokken te lijmen. De Vlaamse pers loopt hem achterna, ondanks het feit dat hij op hun in het Nederlands gestelde vragen steeds in het Frans antwoordt en men weet dat hij goed Nederlands kent. Enfin, het verhaal van de kikker die een os wou worden. Beste angsthazen van de Vlaamse media: houd ermee op met uw Maingain verering. Maingain stelt niets voor: amper drie zetels en dan alleen nog in Brussel. Zelfs niet in zijn eigen partij: drie zetels op achttien. Na de federale verkiezingen van vorig jaar kwam Armand De Deckèr, toen aftredend senaatsvoorzitter en een van de grote "legumen" van het MR, voor de camera's verklaren dat, als het er op aan kwam, Maingain en de zijnen "quantité négligeable" was. Als er een solide meerderheid zou gevormd worden met liberalen en socio's aan beide zijden van de taalgrens, plus CD&V en N-VA, dan mogen de drie FDF-ers en hun paardenkop zoveel tegenstemmen als ze willen. Er blijven dan nog 15 zetels over om de tweederde meerderheid te behouden. Madame Milnjet heeft driemaal meer zetels dan Maingain en zelfs haar en haar partijtje heeft men dan niet eens nodig. Er is trouwens meer. Heel wat MR-mensen zijn Maingain kotsbeu, omdat die ergens vorig jaar begonnen is met het oprichten van FDF-kernen buiten Brussel en daar dan een regelrechte concurrentie voor het MR wordt. Officieel wordt dat natuurlijk niet toegegeven, omdat Maingains continue chantage welkom is in de communautaire onderhandelingen. Willen de liberalen morgen echter federaal (en misschien zelfs regionaal) opnieuw meespelen, dan moeten ze het randverschijnsel Maingain negeren als het er echt op aan zal komen. Wat nu gebeurt met die cultus omtrent Maingain is gewoon bangmakerij, om de Vlamingen - in de eerste plaats die van CD&V - murw te krijgen, zodat ze - zoals vroeger altijd al het geval is geweest - "met de dood in het hart" weer eens zouden toegeven aan het Belgique de papa. Dat de Vlaamse media daar met beide voeten in blijven trappen, duidt nog maar eens hun bloedarmoede aan.
Open VLD-er Guido Depadt heeft blijkbaar niets anders te doen en is dan maar eens de cijfers van de flitspaal overtredingen gaan opvragen. Voor 2010 zouden dat er in België ongeveer 2.700.000 geweest zijn. Reken, dat de overtreders minimum 50 euro moeten betalen (het gemiddelde zal wel een stuk hoger liggen) en men weet dat de staatskas tenminste langs die weg goed gespekt zal worden. Daar zal het niet bij blijven want, als het aan Depadt ligt (en hierin wordt hij gesteund door de onvermijdelijke Schouppe), dan zou er in de toekomst nog meer geflitst worden. Allemaal officieel om het aantal ongevallen, doden en gewonden te verminderen. Dat de staat er ondertussen meer dan een graantje van meepikt, is meegenomen.
Kijk, persoonlijk heb ik er niets tegen dat wie te snel rijdt daarvoor beboet wordt. In dit land is echter niets wat het lijkt. Vorige week bleek nl dat het Vlaams gewest in 2010 voor zijn lokale politiezones een federale basistoelage heeft gekregen van gemiddeld 45 euro per inwoner. Het Waals gewest, dat zelf bijna geen flitspalen heeft staan en waarvan de weinigen die er staan niet eens zouden werken, kreeg 59 euro per inwoner en het Brussels gewest liefst 91 euro. Weer een zoveelste discriminatie van Vlaanderen, een bestraffing van de ijverigste leerling van de klas. Dat het tenslotte twee Vlaamse politici zijn die vinden dat er nog meer van dat moet komen, zonder daarbij enige nuance over de schandelijke verdeling per politiezone, is typerend voor onze nestbevuilers.
Bovenstaande cijfers zeggen trouwens nog niet alles. Als men de zaken per politiezone bekijkt, dus niet per gewest, dan wordt het nog erger. In bv de Limburgse zone Halen, Herk-de-Stad en Lummen krijgt men amper 28 euro per inwoner, terwijl dat bij de stad Brussel liefst 180 euro is. Het is toch godgeklaagd dat Vlaanderen altijd, maar dan ook altijd op de eerste rij staat als er moet betaald worden, maar steeds achteraan als er moet worden getrokken. Dat er desniettemin nog steeds eigen mensen gevonden worden die dat ofwel goedpraten ofwel verzwijgen, blijft mij een raadsel. Waar hebben we het verdiend zoveel politieke masochisten te hebben in onze regio?
"De marge voor de loonsverhogingen moet omhoog, elke aanval op het indexsysteem betekent oorlog, de statuutverbetering moet voor de arbeiders sneller verlopen (zonder dat de bedienden moeten inleveren) en de regering moet de sociale uitkeringen verhogen en speciale brugpensioenregelingen op 56 jaar verlengen". Ziedaar de eisen van Rudy De Leeuw, topman van het ABVV, die twee weken eerder samen met de andere vakbondsleiders en werkgevers het IPA akkoord had ondertekend. Rudy is een geboren leider: hij ziet waar de menigte naartoe loopt en gaat dan vooroplopen. Hij was trouwens de enige van de drie vakbondstoppers die zijn eigen akkoord van twee weken geleden niet eens verdedigd heeft bij zijn achterban. Men vraagt zich dan ook af, waarom hij er toen persé mee akkoord moest gaan. Laf ventje. Heel wat moediger is de houding van de Open VLD, die bij monde van haar voorzitter Alexander De Croo de regering gevraagd heeft toch door te gaan met het opleggen van een loonnorm. Dit ondanks het feit dat de eigen, blauwe vakbond het voorstel van IPA verworpen heeft (maar dan wel tegen de zin van de eigen leiding). Zie je dat al gebeuren met bv de PS? Die zit ook mee in de regering en haar ministers zullen mee moeten beslissen of ze die loonnorm gaan doordrukken of niet. Als dat niet het geval zal zijn, wat waarschijnlijk is, dan krijgen ze daarover wel de zwarte piet toegewezen, iets wat ook zal gebeuren als Di Pippo verstoppertje blijft spelen in de regeringsonderhandelingen. Uitgerekend nu moest hij dringend, om "familiale redenen" naar Italië. Het zal wel zo zijn dat hij Reynders zijn eventueel succes niet gunt. En dan maar zeggen, dat het allemaal de schuld van de N-VA is dat er geen nieuwe federale regering komt. Het uitblijven van een nieuw interprofessioneel akkoord en de mogelijke zinloze stakingen die er het gevolg van zullen zijn, zeker in Wallonië, zullen de Belgische economie en imago veel meer schade toebrengen dan gelijk welke uitspraak van De Wever ook, inbegrepen zijn "curieuzeneuzemosterdpot"...
RIP / IPA. Er komt dus zo goed als niets in huis van het nieuwe Inter Professioneel Akkoord dat twee weken geleden gesloten werd tussen werkgevers en vakbonden. Het ACV ging wel akkoord (met 2/3 van de stemmen), maar zonder LBC, hun bediendenvakbond, die met meer dan 90% tegenstemde. De blauwe vakbond stemde met 55% tegen, wat eerder een verrassing was. Het ABVV stemde tegen, wat geen verrassing was, wél het aantal tegenstemmers (3 op 4). Daarmee komt er (voorlopig?) een einde aan zeven maanden palavers om een probleem, dat zo oud is als de straat (zeker 30 jaar), op te lossen. Het hoerageroep van enkele weken geleden, toen nog hooghartig gesteld werd dat de sociale partners, in tegenstelling tot de politici, wél in staat waren akkoorden te sluiten, is nu meteen verstomd. Er wordt zelfs niet opnieuw gepraat, want de rode vakbond heeft meteen beslist dat er "acties" komen. Dat is hun uitdrukking om niets te doen, staken dus. Eerst regionaal, daarna - op 4 maart - nationaal. Dat is dan bedoeld om zgz druk te zetten op werkgevers én regering. Het is niet de eerste keer dat er geen IPA werd bereikt. Dat gebeurde ook al tijdens de regeringen Dehaene II en Verhofstadt II. Toen had het land echter een volwaardige regering. Nu dus niet. Daarbij komt nog dat deze Leterme regering in lopende zaken het moet dus met "twaalfden", wat betekent, dat er geen extra geld is, ook niet voor IPA's en aanverwanten. Met dit alles hebben de rode en blauwe vakbonden (én de bediendenvakbond van het ACV) laten zien dat zij - die altijd staan te roepen om comunautaire solidariteit - de eigen intersyndicale solidariteit negeren, dat zij niet in staat zijn op wat langere termijn te denken en dat zij bv niet willen, beseffen (evenmin als de rode VRT trouwens) dat de Belgische indexering in feite een verkapte loonsverhoging is, iets wat de loontrekkenden in de ons omliggende landen niet meer kennen. Met een steeds groter wordende druk vanuit Europa zal het steeds moeilijker worden dit systeem in stand te houden, zoals zopas nog gebleken is op Europese top van gisteren. Daarmee wordt België een steeds achterlijker land, met een werknemersstatuut dat al een halve eeuw verjaard is en met een indexering die onze concurrentiepositie blijft verzwakken. Of zouden al die andere, ons omliggende landen het verkeerd voor hebben?
"Het Belgisch model is aan het sterven. We moeten de verhoudingen tussen het Noorden en het Zuiden totaal omgooien en misschien overgaan tot de volledige scheiding". Bovenstaande verklaring komt uit een vrije tribune van Marc Uyttendaele, een van de beste (en duurste) advocaten van België en tot nader orde de halve trouwboek van niemand minder dat Laurette Onkelinx. Ge weet wel, die met de opgestoken middelvinger tegen iedereen die hier wat wil veranderen. Er klopt dus iets niet in de mariage de raison* van bovenvernoemd tweetal, tenzij dat vingertje alleen maar voor de tribune was... Informateur Didier Reynders vindt trouwens ook dat er iets anders moet gebeuren dan het verder uitmelken van de club van zeven, iets waar sommigen simpele zielen in de Vlaamse media nog altijd schijnen naar uit te kijken. Reynders vindt o.m. dat hij het debat wil openen over wat Vlaanderen en Wallonië nog samen willen doen, m.a.w. artikel 35 van de Belgische grondwet aanspreken. Dat is feitelijk de logica zelf en iets dat ik in deze rubriek al meer dan eens te berde heb gebracht. Artikel 35 voorziet dat de federale staat zelf zal uitmaken welke bevoegdheden hem nog toekomen en dat de deelstaten zullen bepalen welke bevoegdheden hén zullen toekomen. Daarover kan wel nog een hele discussie gehouden worden, maar dan is men tenminste op de goede weg. Zoals we nu bezig zijn, werkt dit land immers niet en de voorstellen van Vande Lanotte zouden het alleen nog ingewikkelder gemaakt hebben. Dat artikel 35 is een gevolg van het zgn Sint Michiels akkoord van 1993 en is het jaar daarop, in 1994 dus, in een wet gegoten. Als het goed is, zeggen we het ook: artikel 35 is er gekomen op vraag van Hugo Schiltz als een van de (weinige) voorwaarden die de Volksunie toen gesteld heeft om dat akkoord goed te keuren.
* Ze zijn met elkaar getrouwd na gescheiden te zijn van hun eerste partners, die echter wel als getuigen optraden bij dit tweede huwelijk. "Il faut le faire", om het in hun eigen dialect te zeggen...
Gisteren even geschrokken wegens een titel in De Standaard: "Koning ontslaat regering en stuurt aan op hervormingen". Bij nader toezien bleek het echter om Jordanië te gaan, niet om Belgenland! Onze koning heeft, na meer dan zeven maanden vruchteloos gepalaver uitgepakt met een andere nieuwigheid: een liberaal als informateur. De blauwen mogen weer meespelen, waarschijnlijk tot wanhoop van Di Rupo die heel die tijd getracht had ze erbuiten te houden. Eigenlijk speelt zich hetzelfde scenario af als na de verkiezingen van 2007. Alleen mocht toen de PS eerst niet meespelen van het MR en maken we nu het omgekeerde mee. Een verschil met toen was ook, dat Albert in 2007 geen PS-er aanduidde tot informateur, maar Leterme nog maar eens de loopgrachten in stuurde, met het gekende rampzalige gevolg voor CD&V (én Vlaanderen). Als Reynders het slim aanpakt (en de man is een sluwe vos), dan zoekt hij een regering met liberalen en socialisten van boven en onder de taalgrens, aangevuld met N-VA en CD&V. In tegenstelling tot wat tot nu toe gebeurd is (en mislukt is), krijgen we dan 4 Vlaamse partijen tegen 2 francofonen en vier centrum-rechtse partijen tegen 2 linkse, hetgeen een juistere weerspiegeling is van de politieke krachten. Als Di Rupo dat afwijst, zal hij deze keer de zwarte piet toegespeeld krijgen en kunnen we naar verkiezingen die Bart De Wever dan wel zal zien zitten. De inzet wordt dan het splitsen van België tout court. Een regeringscoalitie, zoals hierboven aangeduid, heeft een voldoende overschot aan zetels om een staatshervorming uit te voeren. Zelfs het dreigement met Maingain, waar onze Vlaamse media steeds mee uitpakken, zal verwaarloosbaar zijn, daar de Vlaamshater slechts drie zetels vertegenwoordigt. Voor die drie zetels zie ik de liberalen niet riskeren er weer uitgesmeten te worden en voor x-aantal jaren in de oppositie verzeild te geraken. Verder zullen we verlost zijn van betweter Milquet, met wie toch geen land te bezeilen valt. Op te merken valt, dat Reynders twee weken de tijd krijgt. Dat is het dubbele van wat Bart De Wever destijds als verduidelijker van Albert II kreeg toegemeten. Ondertussen is het al lang duidelijk, dat wij, Vlamingen, in Laken niet in de bovenste la liggen. Voor wie daaraan zou twijfelen: van de genadeverzoeken die de koning tussen 2007 en 2010 heeft ingewilligd, was meer dan 75% voor Franstaligen en amper 25% voor Vlamingen. Voor het Hof blijven wij, Vlamingen, tweederangsburgers. De geest van kardinaal Mercier lijkt daar nog altijd rond te waren...
