Ik heb me in deze rubriek al meermaals geërgerd aan het feit dat mensen die voor arts willen gaan hier een ingangsexamen moeten ondergaan, waarbij twee derden wordt afgekeurd op basis van een zeer betwistbare multiple choice test, terwijl we nu al met een tekort aan huisartsen en spoedartsen zitten. Daar houdt het niet mee op, want onze Franstalige medeburgers, die zichzelf altijd zo graag als goede patriotten voordoen, negeren die test alsof de wetten voor hen alleen maar van toepassing zijn als het hen uit komt. Het is trouwens nóg erger, nu blijkt, dat er jaarlijks zo'n 500 buitenlandse artsen hier zo maar kunnen beginnen zonder enige serieuze controle. Ongeveer een derde daarvan zijn Roemenen en het was één van hen die zopas zorgde voor het schandaal in het Koningin Fabiola ziekenhuis, toen een doodziek kind gewoon werd weggestuurd (mijn blog van 10 dezer: "chaotisch Brussel"). Daar bv Roemenen zich hier bijna nooit als huisarts kunnen vestigen, zijn ze feitelijk alleen maar vergelijkbaar met onze specialisten. Tussen 2000 en 2009 hebben echter slechts vier Roemenen zich bij het Riziv laten aansluiten. De anderen werken waarschijnlijk met een Riziv nummer van een Belgische arts, wat als fraude kan beschouwd worden. Het enige voordeel van de nu uitgelekte cijfers is, dat ook autoriteiten op medisch gebied er nu op aandringen dat ingangsexamen voor Nederlandstaligen kandidaten af te schaffen en een eind te maken aan de zoveelste discriminatie waarvan Vlamingen in dit land het slachtoffer zijn. Zowel Marc Moens, van de Belgische vereniging van artsensyndicaten als Louis Ide arts en N-VA senator én Jan Stroobants van de Belgische vereniging van spoedartsen pleiten er nu voor. Het is ver gekomen als men in dit land als buitenlander zonder enige noemenswaardige controle het beroep van arts kan uitoefenen, terwijl de eigen mensen voor de minste categorieën van jobs gevraagd wordt een diploma, examen of iets dergelijks te vragen. Weg met ons!
In de weekeindeditie van De Standaard hadden ze weer eens een nieuwe oude Belg uit de doos gehaald. Dit keer Hugo De Ridder, ex- De Standaard medewerker, ex-kabinetschef van o.a. Paul Vanden Boeynants en hulpje bij het schrijven van de mémoires van o.a. Tindemans en Martens (momenteel doet hij het ook voor Dehaene). Der alte Hugo, nu 79, mocht dus ook eens zijn duitje komen bijdragen in het Vlaanderen bashen in het algemeen en N-VA en De Wever in het bijzonder. In zijn tijd, zegt De Ridder, waren onze Vlaamse politiekers veel breeddenkerder. Ze kenden elkaar en ook hun francofone tegenstrevers en dat gold ook voor de journalisten. De Ridder had zelfs nog samengewerkt met "dieu" Spitaels. Wat de man er natuurlijk niet bij zegt is, dat al die zgz grote Vlamingen van toen alleen groot konden worden - in zijn ogen althans - omdat ze op tijd en stond zowat alles toegaven wat de francofonen in dit land eisten. Als tegenprestatie mochten ze dan eerste minister spelen, tot meerdere eer en glorie van zichzelf, maar niet van de Vlaamse kiezers. Met Tindemans liep het enigzins anders, maar de man van één millioen (stemmen) heeft zijn populariteit nooit aangewend om voor Vlaanderen ook maar een kleine doorbraak te forceren. Toen hij zijn zin niet kreeg, durfde hij zijn tanden niet laten zien, trad hij gewoon af en werd hij geschiedenis. Wat De Ridder ook niet zegt - waarschijnlijk beseft hij het ook niet; de man leeft nog in de vorige eeuw - is, dat de huidige communautaire impasse grotendeels de schuld is van diezelfde zgz grote voormannen. Zij zijn het die van dit land een onontwarbaar kluwen hebben gemaakt. De huidige politiekers krijgen dat inderdaad niet meer opgelost, tenzij ze het nóg ingewikkelder maken (zoals Vande Lanotte geprobeerd heeft), waarna het alleen nog wachten is op het Belgisch infarct. Leterme heeft dezer dagen nog gewaarschuwd, dat we niet terug mogen naar een situatie zoals die er was op het einde van de jaren zeventig, begin jaren tachtig. De rente schommelde toen rond de 14%, de Belgische frank werd gedevalueerd met liefst 8,5% en de man in de straat verloor in twee jaar tijd 15% van zijn loon en koopkracht. De knoeiers die verantwoordelijk waren voor dit debacle waren dezelfden die De Ridder nu verheerlijkt. Hopelijk vindt de Standaard een volgende keer een betere verdediger van dit arme België ...
In de regering van lopende zaken is een flink stukje komedie opgevoerd. Na een lange, nachtelijke vergadering werd men het dan toch eens over de uitvoering van een loonakkoord i.v.m. het Inter Professioneel Akkoord (IPA). In de media kreeg de PS alle lof toegezwaaid, omdat ze zogezegd had toegegeven, ondanks de druk van haar syndicale organisaties. In werkelijkheid blijkt echter, dat er al 200 miljoen euro opzij waren gezet in de nog te maken begroting en dat de PS er nog 100 extra bij heeft gekregen. In totaal geeft deze regering zonder centen dus 300 miljoen euro extra uit om de vakbonden ter wille te zijn (voor de nostalgici: 12.000.000.000 oude befkes!). Ondertussen schudt le beau Didier de ene verrassing na de andere uit zijn mouw. Nadat hij zijn eigen voorstel om het artikel 35 te bespreken heeft laten vallen en schijnbaar afstevende op een soort regering van nationale eenheid (nog zo'n dada van de PS), is hij nu voor de pinnen gekomen met een soort Leterme III. Hij zou een regering willen vormen die bestaat uit dezelfde partijen die in Leterme II te vinden zijn, plus de N-VA. Mocht dat lukken, dan zijn er wel enkele fundamentele wijzigingen in het patroon van de nu al maanden aanslepende regeringsvorming: - I.pl.v. vijf linkse tegen twee centrumrechtse partijen (hetgeen flagrant in strijd was met de electorale uitslag in Vlaanderen), zouden we nu vier centrumrechtse tegen twee linkse partijen krijgen. - I.pl.v. vier Vlaamse partijen tegen drie francofone, zouden we nu een verdeling drie tegen drie krijgen. Dat verschil lijkt niet zo groot, maar dat wordt het wel als men weet dat SP.a en Groen! zouden gedumpt worden, twee partijen die alleen nominaal Vlaams te noemen waren en die - als het er op aan kwam - met de francofonen meestemden. - SP.a en Groen (én Ecolo) zouden zo gestraft worden voor hun dubbelzinnig achterna hollen van de PS. Dat geldt zeker voor de Vlaamse socio's die bereid waren alles toe te geven om toch maar opnieuw in die federale regering te geraken.
Het moet natuurlijk eerst nog allemaal gebeuren, maar áls het zou gebeuren, dan zal ook de Vlaamse deelregering met een probleem zitten. In feite zit SP.a ook daar dan op de wip. Het zou voor De Wever een zoete weerwraak zijn na het debacle over de Lange Wapperbrug en het rood gestook in de media tegen zijn partij, gestook dan voor het overgrote deel uit de linkse hoek komt. De vraag is nu: gaan we dat Iraaks record kloppen of niet?
Dat België op droog zaad zit, is een publiek geheim. Alle inkomsten zijn dan ook welkom. Dat de staat van KBC dit jaar zo'n half miljard euro aan interesten gaat krijgen, wordt dan ook dik in de verf gezet. Dat anderzijds het geld van de staat ook nu nog langs deuren en vensters wordt buitengesmeten, daarover horen we soms wel wat, maar veel stelt het niet voor. Neem nu die notionele interestaftrek, een zoveelste "geniale" uitvinding van Verhofstadt. In principe was daar niets mis mee. Die moest er nl voor zorgen, dat maatschappijen investeringen uit eigen vermogen (zonder dat ze daarvoor moeten gaan lenen en extra schulden maken) aftrekbaar werden gemaakt. Men had kunnen dromen dat dit fout zou gaan in het land van de kampioenen van de belastingontduiking. Ondertussen is al gebleken, dat één op vier van de daarop gecontroleerde bedrijven (het zullen er dus waarschijnlijk meer zijn) van die aftrek misbruik maakt. Anderzijds heeft ook deze wet, zoals de meeste die onder Paars in elkaar geklungeld werden, te veel achterpoortjes, ook voor legale ontduikers. Bij het tot stand komen van die wet, had men de kosten voor de Belgische staat geraamd op zo'n half miljard euro. Voor het jaar 2008 was dat al opgelopen tot een kleine zes miljard, meer dan het tienvoudige (10 keer meer dan wat KBC dit jaar terugbetaalt, om een idee te geven) en dat cijfer blijft alleen maar oplopen. De meeste bevoordeelden ervan blijken de grote bedrijven te zijn. Die beschikken nl over hele troepen gespecialiseerde medewerkers die niets anders doen dan de lekke Belgische wetten uitpluizen, iets wat een kleine KMO niet kan. Als gevolg daarvan zijn het uitgerekend de KMO's, die het gelag moeten betalen. "Toevallig" bevinden de meeste van die bedrijven zich in Vlaanderen. Moet weer eens lukken. E.e.a. kwam dezer dagen nog eens in het daglicht te staan toen een vertegenwoordiger van Elektrabel in de Kamer openlijk moest toegeven dat zijn bedrijf wel degelijk woekerwinsten maakt. Volgens hem is dat zo'n 650 miljoen per jaar, alleen al via de reeds afgeschreven kerncentrales die nu langer zullen mogen open blijven. Geld dat, nota bene, naar Frankrijk versast wordt. Het zou echter kunnen, dat het veel meer is dan dat. Volgens de officiële regulator Creg zou het om minstens twee miljard euro gaan. Normaal gesproken, zou de eindverbruiker daar zijn voordeel mee moeten doen. Niets is minder waar. Volgens het neutrale Eurostat kost de elektriciteit in België nog altijd 18% meer dan in de ons omliggende buurlanden. N.B. Op die winsten betaalt Elektrabel in België 0,04% vennootschapsbelasting. Tekeningetje bij maken?
Waar is de zalige tijd, toen de huidige regering Leterme zich kon verlustigen als gastheer van de E.U.? Niets dan lof uit binnen en buitenland. Wat een contrast met vandaag, nu de zo glorieus bezig zijnde equipe van uittredende ministers nog net niet vechtend over straat rolt. Reden voor dit alles is het springen van het Inter Professioneel Akkoord (IPA) dat, door het afwijzen van ABVV en het liberale vakbondje, op de regeringstafel is terechtgekomen. Een regering zonder echte macht, die het moet stellen met de ondertussen berucht geworden twaalfden en die geen financiële ruimte meer heeft om de gaten te vullen, zoals dat vroeger het geval was. Daarbij komt nog dat een opnieuw onderhandelen van de materie zo goed als uitgesloten is en dat de kans groot is dat alle loonconflicten nu per sector en zelfs per bedrijf kunnen uitgevochten worden. Dat zal het reeds zo geschonden imago van dit land geen deugd doen en men kan deze keer De Wever en Co de schuld niet geven. CD&V en de liberale partijen willen desondanks dat IPA er onveranderd doorduwen, hierin gesteund door de grootste Vlaamse partij, de N-VA. Wie dwars ligt zijn de Waalse socialisten die de hele zaak eigenlijk hebben afgeschoten. Wat voor een ... (vul zelf maar in) is die Rudy De Leeuw, die na zeven maanden onderhandelen zijn handtekening zet onder een akkoord en dat akkoord daarna niet eens gaat verdedigen bij zijn achterban. Als enige uitleg weet hij daarover te vertellen dat "ze" maar eens moeten leren luisteren. M.a.w. niet de regering is baas in dit land, maar zijn vakbond, die niet eens de grootste is. Heel die heisa komt verschrikkelijk ongelegen, omdat diezelfde wankele regering op vraag van Europa tegen maart nog een begroting zou moeten opstellen met een programma dat ze zelf niet eens kent. Er komt dus waarschijnlijk niets van en datzelfde geldt ook voor de ultieme poging van Didier Reynders. Men vraagt zich trouwens af of de hele operatie Reynders geen rookgordijn is om ervoor te zorgen dat hij zo de regeringsonderhandelingen kan rekken tot na het opmaken van die begroting of wat daarvoor moet doorgaan. Van artikel 35 is al geen sprake meer en Reynders gaat dan ook dezelfde doodlopende straat in van zijn voorgangers, vertrekkend van de resoluties tijdens de vergaderingen van de club van zeven, nu aangevuld met de liberalen en straks misschien zonder de groenen, CDH en/of CD&V. Dat laatste is weinig waarschijnlijk, want dan zal het ook zonder N -VA moeten gebeuren en dan zijn we weer bij af...
Er was deze week in onze media al heel wat te doen over een jonge moeder die met haar zoontje naar het Koningin Fabiola ziekenhuis in Brussel trok en daar te maken kreeg met een spoedarts die haar niet begreep en die ook niet kon vaststellen wat de kleine had. Zo'n situatie is in Brussel een bijna alledaagse gebeurtenis. Dat er deze keer zoveel ruchtbaarheid aan gegeven werd, komt doordat de moeder een Franstalige was. De meeste gevallen waar het in Brussel immers fout loopt, komen voor als Nederlandstaligen een kliniek bezoeken. Er wordt al jaren geprotesteerd tegen deze gevaarlijke vorm van taalimperialisme in wat onze hoofdstad zou moeten zijn. Plotseling opgenomen worden in een Brussels openbaar ziekenhuis, kan gevaarlijk zijn voor mensen die geen Frans kennen. De klachten daarover, zelfs vanwege de Raad van State, maar recentelijk ook door de rechtbank van eerste aanleg van Brussel, worden gewoon van tafel geveegd. Bij het vonnis in een klacht vanwege het Vlaams Komitee voor Brussel werd het Iris, het overkoepelend orgaan van de openbare Brusselse ziekenhuizen, wel veroordeeld, maar kreeg het geen dwangsom toegewezen voor de niet naleving van het vonnis. Dat is dweilen met de kraan open, een praktijk die - jammer genoeg - schering in inslag is in Brussel en niet alleen op geneeskundig vlak. Brussel wil wel een derde gewest worden, maar is niet bereid daarvoor een prijs te betalen door bv eens te beginnen wat orde op zaken te stellen. Eén gewest, één agglomeratie, negentien gemeenten, evenveel gemeenteraden en OCMW's, de Cocof, de Vlaamse en de gemeenschappelijke gemeenschapscommissie, zes politiezones, een gouverneur én een vice-gouverneur. Brussel heeft steeds geld te kort. Raar he? Dat het anders kan bewijst de Brusselse brandweer die wél het hele grondgebied kan bestrijken. Voor wat de dokters betreft is er trouwens nog een anomalie in de stad van Manneke Pis. Terwijl de Nederlandstalige kandidaat dokters en tandartsen elk jaar een ingangsexamen moeten afleggen*, waarbij twee op de drie afvallen, vegen de Franstaligen daar hun voeten aan. Zij zouden dus relatief gezien over steeds meer dokters moeten kunnen beschikken, maar die vestigen zich klaarblijkelijk niet in het Brussel met zijn armlastige gemeenten waar in sommige 40% onder de armoedegrens leeft. Men importeert dan maar medici uit Oost-Europa, vooral Roemenië en dan krijgt men wat zopas in dat Koningin Fabiola ziekenhuis is gebeurd.
* We moeten ons in Vlaanderen trouwens niet te veel begoochelingen maken. Het is zonder meer wraakroepend dat men onze kandidaat dokters verplicht een ingangsexamen af te leggen, terwijl men nu - ook in Vlaanderen - al een tekort heeft aan huisartsen en spoedartsen. Dat is vragen om problemen.
De Standaard heeft recentelijk de hand kunnen leggen op enkele duizenden bladzijden uit Wikileaks, die betrekking hebben op de zgz "geheimen" van de Amerikaanse diplomatie en die over België gaan. Rechtuit gezegd, echte verrassingen zitten daar niet bij, hoezeer de krant ook zijn best doet om de zaken sensationeel voor te stellen. - Vooreerst was er De Crem die een paar keer onder vuur kwam te liggen, o.m. omdat hij, via Hillary Clinton, druk zou gezet hebben op Yves Leterme om meer Belgische troepen naar Afghanistan te sturen. Zolang "onze jongens" daar niet echt moeten vechten, ligt er geen Belg van wakker. Tenzij misschien enkele rode en groene jongens, waarbij het echter in de eerste plaats te doen is om zichzelf in de kijker te spelen. Misschien komen er binnenkort immers weer verkiezingen. - Ook over het publieke geheim dat er op de legerbasis van Kleine Brogel al enkele decennia tactische kernwapens zouden liggen, maakt niemand zich nog druk. Dat is oud nieuws. Zo'n beetje het geheim van Pollicinello uit de comedia dell'arte: zeg het niet voort, maar iedereen weet het. - Dat Verhofstadt de rechterlijke magistratuur heeft proberen te omzeilen om e.o.a. politiek project erdoor te krijgen, is ook al geen nieuws. Remember hoe hij heeft rondgezeuld met het proces tegen het Vlaams Blok, tot hij tenslotte een rechter uit zijn eigen Gentse buurt bereid vond om daarover een stalinistische uitspraak te doen. - Het laatste "ophefmakende" nieuws uit Wikileaks in De Standaard gaat over Kabila Jr. Die zou vals gespeeld hebben door Kongolese parlementairen om te kopen. Dat hadden we nu echt niet verwacht, zie. Zopas heeft Kabila nog, via zelfs een grondwetswijziging, ervoor gezorgd dat de tweede ronde van de komende presidentsverkiezingen werd afgeschaft. En dat kwamen we zelfs te weten buiten Wikileaks om. Verhofstadt, die het zelf niet nauw nam met het volgen van de regels, heeft daartegen al fel geprotesteerd in het Europese parlement. Het verhaal van de pot en de ketel. -En dat er in Kongo, maar ook in België, een zucht van verlichting werd geslaakt, toen bekend werd dat De Gucht naar Europa vertrok; is al evenmin groot nieuws. Het grote probleem met het toenmalige hoofd van onze diplomatie was niet dat hij geen gelijk had, wel dat hij niet diplomatisch was.
Kortom, dat Belgileaks waarmee De Standaard nu uitpakt, is oude opgewarmde kost. Goedkoop bladvulsel van journalisten die zelf waarschijnlijk niets meer te vertellen hebben. Misschien krijgen we straks in Wikileaks nog te lezen dat de toren van Pisa overhelt ...
Maingain zegt dit, Maingain zegt dat. Maingain is met niets akkoord, zeker niet als het van de Vlaamse kant komt. Maingain dreigt met alles en nog wat. Maingain wil niet weten van een splitsing van B-H/V. Maingain wil een groter Brussel. Het lijkt net, alsof alleen Maingain nog belangrijk is sinds Reynders probeert de brokken te lijmen. De Vlaamse pers loopt hem achterna, ondanks het feit dat hij op hun in het Nederlands gestelde vragen steeds in het Frans antwoordt en men weet dat hij goed Nederlands kent. Enfin, het verhaal van de kikker die een os wou worden. Beste angsthazen van de Vlaamse media: houd ermee op met uw Maingain verering. Maingain stelt niets voor: amper drie zetels en dan alleen nog in Brussel. Zelfs niet in zijn eigen partij: drie zetels op achttien. Na de federale verkiezingen van vorig jaar kwam Armand De Deckèr, toen aftredend senaatsvoorzitter en een van de grote "legumen" van het MR, voor de camera's verklaren dat, als het er op aan kwam, Maingain en de zijnen "quantité négligeable" was. Als er een solide meerderheid zou gevormd worden met liberalen en socio's aan beide zijden van de taalgrens, plus CD&V en N-VA, dan mogen de drie FDF-ers en hun paardenkop zoveel tegenstemmen als ze willen. Er blijven dan nog 15 zetels over om de tweederde meerderheid te behouden. Madame Milnjet heeft driemaal meer zetels dan Maingain en zelfs haar en haar partijtje heeft men dan niet eens nodig. Er is trouwens meer. Heel wat MR-mensen zijn Maingain kotsbeu, omdat die ergens vorig jaar begonnen is met het oprichten van FDF-kernen buiten Brussel en daar dan een regelrechte concurrentie voor het MR wordt. Officieel wordt dat natuurlijk niet toegegeven, omdat Maingains continue chantage welkom is in de communautaire onderhandelingen. Willen de liberalen morgen echter federaal (en misschien zelfs regionaal) opnieuw meespelen, dan moeten ze het randverschijnsel Maingain negeren als het er echt op aan zal komen. Wat nu gebeurt met die cultus omtrent Maingain is gewoon bangmakerij, om de Vlamingen - in de eerste plaats die van CD&V - murw te krijgen, zodat ze - zoals vroeger altijd al het geval is geweest - "met de dood in het hart" weer eens zouden toegeven aan het Belgique de papa. Dat de Vlaamse media daar met beide voeten in blijven trappen, duidt nog maar eens hun bloedarmoede aan.
Open VLD-er Guido Depadt heeft blijkbaar niets anders te doen en is dan maar eens de cijfers van de flitspaal overtredingen gaan opvragen. Voor 2010 zouden dat er in België ongeveer 2.700.000 geweest zijn. Reken, dat de overtreders minimum 50 euro moeten betalen (het gemiddelde zal wel een stuk hoger liggen) en men weet dat de staatskas tenminste langs die weg goed gespekt zal worden. Daar zal het niet bij blijven want, als het aan Depadt ligt (en hierin wordt hij gesteund door de onvermijdelijke Schouppe), dan zou er in de toekomst nog meer geflitst worden. Allemaal officieel om het aantal ongevallen, doden en gewonden te verminderen. Dat de staat er ondertussen meer dan een graantje van meepikt, is meegenomen.
Kijk, persoonlijk heb ik er niets tegen dat wie te snel rijdt daarvoor beboet wordt. In dit land is echter niets wat het lijkt. Vorige week bleek nl dat het Vlaams gewest in 2010 voor zijn lokale politiezones een federale basistoelage heeft gekregen van gemiddeld 45 euro per inwoner. Het Waals gewest, dat zelf bijna geen flitspalen heeft staan en waarvan de weinigen die er staan niet eens zouden werken, kreeg 59 euro per inwoner en het Brussels gewest liefst 91 euro. Weer een zoveelste discriminatie van Vlaanderen, een bestraffing van de ijverigste leerling van de klas. Dat het tenslotte twee Vlaamse politici zijn die vinden dat er nog meer van dat moet komen, zonder daarbij enige nuance over de schandelijke verdeling per politiezone, is typerend voor onze nestbevuilers.
Bovenstaande cijfers zeggen trouwens nog niet alles. Als men de zaken per politiezone bekijkt, dus niet per gewest, dan wordt het nog erger. In bv de Limburgse zone Halen, Herk-de-Stad en Lummen krijgt men amper 28 euro per inwoner, terwijl dat bij de stad Brussel liefst 180 euro is. Het is toch godgeklaagd dat Vlaanderen altijd, maar dan ook altijd op de eerste rij staat als er moet betaald worden, maar steeds achteraan als er moet worden getrokken. Dat er desniettemin nog steeds eigen mensen gevonden worden die dat ofwel goedpraten ofwel verzwijgen, blijft mij een raadsel. Waar hebben we het verdiend zoveel politieke masochisten te hebben in onze regio?
"De marge voor de loonsverhogingen moet omhoog, elke aanval op het indexsysteem betekent oorlog, de statuutverbetering moet voor de arbeiders sneller verlopen (zonder dat de bedienden moeten inleveren) en de regering moet de sociale uitkeringen verhogen en speciale brugpensioenregelingen op 56 jaar verlengen". Ziedaar de eisen van Rudy De Leeuw, topman van het ABVV, die twee weken eerder samen met de andere vakbondsleiders en werkgevers het IPA akkoord had ondertekend. Rudy is een geboren leider: hij ziet waar de menigte naartoe loopt en gaat dan vooroplopen. Hij was trouwens de enige van de drie vakbondstoppers die zijn eigen akkoord van twee weken geleden niet eens verdedigd heeft bij zijn achterban. Men vraagt zich dan ook af, waarom hij er toen persé mee akkoord moest gaan. Laf ventje. Heel wat moediger is de houding van de Open VLD, die bij monde van haar voorzitter Alexander De Croo de regering gevraagd heeft toch door te gaan met het opleggen van een loonnorm. Dit ondanks het feit dat de eigen, blauwe vakbond het voorstel van IPA verworpen heeft (maar dan wel tegen de zin van de eigen leiding). Zie je dat al gebeuren met bv de PS? Die zit ook mee in de regering en haar ministers zullen mee moeten beslissen of ze die loonnorm gaan doordrukken of niet. Als dat niet het geval zal zijn, wat waarschijnlijk is, dan krijgen ze daarover wel de zwarte piet toegewezen, iets wat ook zal gebeuren als Di Pippo verstoppertje blijft spelen in de regeringsonderhandelingen. Uitgerekend nu moest hij dringend, om "familiale redenen" naar Italië. Het zal wel zo zijn dat hij Reynders zijn eventueel succes niet gunt. En dan maar zeggen, dat het allemaal de schuld van de N-VA is dat er geen nieuwe federale regering komt. Het uitblijven van een nieuw interprofessioneel akkoord en de mogelijke zinloze stakingen die er het gevolg van zullen zijn, zeker in Wallonië, zullen de Belgische economie en imago veel meer schade toebrengen dan gelijk welke uitspraak van De Wever ook, inbegrepen zijn "curieuzeneuzemosterdpot"...
RIP / IPA. Er komt dus zo goed als niets in huis van het nieuwe Inter Professioneel Akkoord dat twee weken geleden gesloten werd tussen werkgevers en vakbonden. Het ACV ging wel akkoord (met 2/3 van de stemmen), maar zonder LBC, hun bediendenvakbond, die met meer dan 90% tegenstemde. De blauwe vakbond stemde met 55% tegen, wat eerder een verrassing was. Het ABVV stemde tegen, wat geen verrassing was, wél het aantal tegenstemmers (3 op 4). Daarmee komt er (voorlopig?) een einde aan zeven maanden palavers om een probleem, dat zo oud is als de straat (zeker 30 jaar), op te lossen. Het hoerageroep van enkele weken geleden, toen nog hooghartig gesteld werd dat de sociale partners, in tegenstelling tot de politici, wél in staat waren akkoorden te sluiten, is nu meteen verstomd. Er wordt zelfs niet opnieuw gepraat, want de rode vakbond heeft meteen beslist dat er "acties" komen. Dat is hun uitdrukking om niets te doen, staken dus. Eerst regionaal, daarna - op 4 maart - nationaal. Dat is dan bedoeld om zgz druk te zetten op werkgevers én regering. Het is niet de eerste keer dat er geen IPA werd bereikt. Dat gebeurde ook al tijdens de regeringen Dehaene II en Verhofstadt II. Toen had het land echter een volwaardige regering. Nu dus niet. Daarbij komt nog dat deze Leterme regering in lopende zaken het moet dus met "twaalfden", wat betekent, dat er geen extra geld is, ook niet voor IPA's en aanverwanten. Met dit alles hebben de rode en blauwe vakbonden (én de bediendenvakbond van het ACV) laten zien dat zij - die altijd staan te roepen om comunautaire solidariteit - de eigen intersyndicale solidariteit negeren, dat zij niet in staat zijn op wat langere termijn te denken en dat zij bv niet willen, beseffen (evenmin als de rode VRT trouwens) dat de Belgische indexering in feite een verkapte loonsverhoging is, iets wat de loontrekkenden in de ons omliggende landen niet meer kennen. Met een steeds groter wordende druk vanuit Europa zal het steeds moeilijker worden dit systeem in stand te houden, zoals zopas nog gebleken is op Europese top van gisteren. Daarmee wordt België een steeds achterlijker land, met een werknemersstatuut dat al een halve eeuw verjaard is en met een indexering die onze concurrentiepositie blijft verzwakken. Of zouden al die andere, ons omliggende landen het verkeerd voor hebben?
"Het Belgisch model is aan het sterven. We moeten de verhoudingen tussen het Noorden en het Zuiden totaal omgooien en misschien overgaan tot de volledige scheiding". Bovenstaande verklaring komt uit een vrije tribune van Marc Uyttendaele, een van de beste (en duurste) advocaten van België en tot nader orde de halve trouwboek van niemand minder dat Laurette Onkelinx. Ge weet wel, die met de opgestoken middelvinger tegen iedereen die hier wat wil veranderen. Er klopt dus iets niet in de mariage de raison* van bovenvernoemd tweetal, tenzij dat vingertje alleen maar voor de tribune was... Informateur Didier Reynders vindt trouwens ook dat er iets anders moet gebeuren dan het verder uitmelken van de club van zeven, iets waar sommigen simpele zielen in de Vlaamse media nog altijd schijnen naar uit te kijken. Reynders vindt o.m. dat hij het debat wil openen over wat Vlaanderen en Wallonië nog samen willen doen, m.a.w. artikel 35 van de Belgische grondwet aanspreken. Dat is feitelijk de logica zelf en iets dat ik in deze rubriek al meer dan eens te berde heb gebracht. Artikel 35 voorziet dat de federale staat zelf zal uitmaken welke bevoegdheden hem nog toekomen en dat de deelstaten zullen bepalen welke bevoegdheden hén zullen toekomen. Daarover kan wel nog een hele discussie gehouden worden, maar dan is men tenminste op de goede weg. Zoals we nu bezig zijn, werkt dit land immers niet en de voorstellen van Vande Lanotte zouden het alleen nog ingewikkelder gemaakt hebben. Dat artikel 35 is een gevolg van het zgn Sint Michiels akkoord van 1993 en is het jaar daarop, in 1994 dus, in een wet gegoten. Als het goed is, zeggen we het ook: artikel 35 is er gekomen op vraag van Hugo Schiltz als een van de (weinige) voorwaarden die de Volksunie toen gesteld heeft om dat akkoord goed te keuren.
* Ze zijn met elkaar getrouwd na gescheiden te zijn van hun eerste partners, die echter wel als getuigen optraden bij dit tweede huwelijk. "Il faut le faire", om het in hun eigen dialect te zeggen...
Gisteren even geschrokken wegens een titel in De Standaard: "Koning ontslaat regering en stuurt aan op hervormingen". Bij nader toezien bleek het echter om Jordanië te gaan, niet om Belgenland! Onze koning heeft, na meer dan zeven maanden vruchteloos gepalaver uitgepakt met een andere nieuwigheid: een liberaal als informateur. De blauwen mogen weer meespelen, waarschijnlijk tot wanhoop van Di Rupo die heel die tijd getracht had ze erbuiten te houden. Eigenlijk speelt zich hetzelfde scenario af als na de verkiezingen van 2007. Alleen mocht toen de PS eerst niet meespelen van het MR en maken we nu het omgekeerde mee. Een verschil met toen was ook, dat Albert in 2007 geen PS-er aanduidde tot informateur, maar Leterme nog maar eens de loopgrachten in stuurde, met het gekende rampzalige gevolg voor CD&V (én Vlaanderen). Als Reynders het slim aanpakt (en de man is een sluwe vos), dan zoekt hij een regering met liberalen en socialisten van boven en onder de taalgrens, aangevuld met N-VA en CD&V. In tegenstelling tot wat tot nu toe gebeurd is (en mislukt is), krijgen we dan 4 Vlaamse partijen tegen 2 francofonen en vier centrum-rechtse partijen tegen 2 linkse, hetgeen een juistere weerspiegeling is van de politieke krachten. Als Di Rupo dat afwijst, zal hij deze keer de zwarte piet toegespeeld krijgen en kunnen we naar verkiezingen die Bart De Wever dan wel zal zien zitten. De inzet wordt dan het splitsen van België tout court. Een regeringscoalitie, zoals hierboven aangeduid, heeft een voldoende overschot aan zetels om een staatshervorming uit te voeren. Zelfs het dreigement met Maingain, waar onze Vlaamse media steeds mee uitpakken, zal verwaarloosbaar zijn, daar de Vlaamshater slechts drie zetels vertegenwoordigt. Voor die drie zetels zie ik de liberalen niet riskeren er weer uitgesmeten te worden en voor x-aantal jaren in de oppositie verzeild te geraken. Verder zullen we verlost zijn van betweter Milquet, met wie toch geen land te bezeilen valt. Op te merken valt, dat Reynders twee weken de tijd krijgt. Dat is het dubbele van wat Bart De Wever destijds als verduidelijker van Albert II kreeg toegemeten. Ondertussen is het al lang duidelijk, dat wij, Vlamingen, in Laken niet in de bovenste la liggen. Voor wie daaraan zou twijfelen: van de genadeverzoeken die de koning tussen 2007 en 2010 heeft ingewilligd, was meer dan 75% voor Franstaligen en amper 25% voor Vlamingen. Voor het Hof blijven wij, Vlamingen, tweederangsburgers. De geest van kardinaal Mercier lijkt daar nog altijd rond te waren...
"Splits zelf de sociale zekerheid" is een slogan van het Vlaams Ziekenfonds dat Vlamingen ertoe aan zet bij hen lid te worden. In het licht van de reeds meer dan drie jaar durende Belgische malaise, zou dat een goede slogan zijn om alles wat nog communautair is op lager niveau zelf te splitsen, zodat op het federale er een lege doos van zou overblijven. Zo is er al langer een groeiende aanhang van Vlaamse geneesheren, die een eigen verbond willen. En zopas is gebleken dat het bij justitie dezelfde kant op gaat. Watje Declerck mag dan honderd keer zeggen, dat hij "er aan werkt", men begint zich stilaan af te vragen aan wat die man eigenlijk werkt en zeker hoelang het nog zal duren vóór hij enig concreet resultaat zal boeken. Ondertussen blijven de gedetineerden ontsnappen, laat men betrapte criminelen weer vrij, blijven de cipiers staken en blijven de (vooral Brusselse) magistraten elkaar voor de wielen rijden. Tijdens zijn nieuwjaarstoespraak heeft Jo Stevens, voorzitter van de Vlaamse balies, nu openlijk gepleit voor een splitsing van justitie. Volgens Stevens - en die kan het weten - worden de rechtsregels in dit land in toenemende mate anders geïnterpreteerd door Vlaamse en Franstalige rechters. In Wallonië bv lijkt bij stakingen zowat alles te zijn toegelaten, in tegenstelling tot Vlaanderen waar rechters geen schrik hebben om stakers met dwangsommen af te schrikken. Zo wordt ook bv schuldbemiddeling in Wallonië veel ruimer toegepast dan in Vlaanderen. In Wallonië is het nog steeds geen algemene regel om bij een vonnis de verrechtvaardiging ervan uit te spreken, een Europese regel die in Vlaanderen al wel wordt gevolgd en die vermijdt dat processen dienen te worden over gedaan (remember de zaak Habran). En dan is er nog het eeuwige taalprobleem. Als Vlaamse pleitbezorgers in Wallonië werken, kunnen zij niet verwijzen naar een Nederlandstalig vonnis of arrest, zelfs niet naar een Nederlandstalig juridisch boek, "want ze kunnen het toch niet lezen"... Kortom, als onze politieke klasse er niet in slaagt een eind te maken aan de Belgische patstelling, dan zal het elders moeten gebeuren. Wij hebben geen ministers nodig die achter de feiten aan lopen, zelfs niet in lopende zaken.
In december van vorig jaar was er al eens een studie gepubliceerd van criminologen van de UGent en de KU-Leuven, die beweerde, dat de criminaliteit in ons land eerder verband houdt met de werkloosheid dan met de illegaliteit, zeg maar van een deel van de al dan niet legale allochtonen. Dat riep meteen heel wat vragen op, vooral omdat in dezelfde studie stond dat er "geen cijfers waren van allochtonen met de Belgische nationaliteit". M.a.w. die werden meteen bij de Belgen gerangschikt. Het werd nog erger toen ultra belgicist Marc Hooghe over deze zaak in de zoals steeds bereidwillige Vlaamse media kwam vertellen, dat een eerdere studie van Marion Van San, Vlaamse medewerkster aan de Erasmus universiteit van Rotterdam, het dus fout had toen ze jaren geleden het tegenovergestelde beweerde. De studie van Van San, ooit besteld door toenmalig minister van justitie Verwilgen, was ondertussen stilletjes in de vergeetpotlade gestopt ... Zopas is er weer zo'n enquête gepubliceerd, ditmaal door het Centrum voor Sociaal Beleid van de UA-Antwerpen. Zij zegt, dat allochtonen sneller aan werk geraken als ze eerst Belg kunnen worden. M.a.w.: maak alle allochtonen Belg en ze gaan waarschijnlijk aan de slag kunnen. Wie gelooft dat nu? Het kan wel zijn dat werkgevers eerder mensen zullen aannemen met een geldige Belgische identiteitskaart, maar als diezelfde mensen de taal van de streek niet kennen, zal dat zelden het geval zijn. Van alle Europese landen zijn er slechts twee waarin immigranten de plaatselijke taal niet moeten kennen om genaturaliseerd te worden: Zweden en België. Dat dit bij ons nog steeds het geval is, komt doordat de francofonen er zich tegen blijven verzetten. Dit heeft niets te maken met hun bekommernis om die arme immigranten ter wille te zijn, maar alles met de taalperikelen in de Brusselse Rand. Een taalvereiste betekent immers dat in dat geval ook zij, de francofonen, de taal van de streek zullen moeten kennen als ze zich in een Vlaamse streek willen vestigen. De werkelijkheid is, dat de meeste immigranten in de eerste plaats in de Belgische nationaliteit geïnteresseerd zijn om beroep te kunnen doen op de sociale rechten en voorzieningen. Het is nu al bewezen dat twee derden van diegenen die hebben kunnen profiteren van de regularisatie van de regering Van Rompuy, in de sociale bijstand terecht komen. Als er trouwens één interessant gegeven is in deze laatste nieuwe poging tot multiculturaliteit, dan is het wel het feit dat men moet toegeven dat de bevolkingsgroep die, zelfs als ze Belg wordt, het minst aan de slag gaat in dit land, toch weer de Noord-Afrikanen zijn. Uitgerekend dezelfde groep die tien jaar geleden al door Marion Van San voor hetzelfde euvel werd aangewezen...
Bart De Wever heeft gisteren, zondag, op een zoveelste nieuwjaarsreceptie nog eens duidelijk zijn standpunten herhaald: Ja, hij wil nog praten en wil daarvoor het initiatief nemen. Neen, hij is niet zinnens verder nog iets toe te geven. Terloops wees hij er nog eens op, dat hij en zijn partij nu reeds wekenlang worden aangevallen in de eigen Vlaamse media door al wie maar wil meehelpen om CD&V en N-VA van elkaar los te weken of desnoods te zorgen voor een regering zonder N-VA. De laatste in de rij was Tom Lanoye, de would-be Claus van onze literatuur, in de weekeindeditie van De Standaard. Een van de grote argumenten van de francofone politici (ze werd in de Zevende Dag nog maar eens aangehaald door Wathelet Jr) is, dat De Wever het zgn "Herenakkoord" van Vollezele zou geschonden hebben. Het was in Vollezele dat De Wever en Di Rupo elkaar voor het eerst spraken na de verkiezingen van 13 juni 2010. Daar werd overeengekomen i.v.m. een staatshervorming niet te zullen spreken over de financiering, maar wel over tewerkstelling, fiscaliteit, gezondheidszorg, justitie en nog enkele minder beladen thema's. Later bleek, dat de PS en haar slipdragers van het CDH en Ecolo alleen wat maar beknibbelden aan deze zwaarwegende punten, maar dat per slot van rekening het federale niveau de touwtjes strak in handen bleef houden. M.a.w. de gewesten kregen x-aantal miljarden extra (waar Caroline Gennez en Wouter de kabouter zo gelukkig over deden), maar in feite bleef qua beslissingrecht alles bij het oude. Als de francofonen dus niet over een echte staatshervorming ter zake wilden onderhandelen, dan moest het geweer van schouder veranderd worden en dat maakte dat N-VA inderdaad de financieringswet toch op tafel legde. En er is meer. Bart kreeg één keer de kans zelf het in initiatief te nemen toen hij als "verduidelijker" acht dagen daarvoor de tijd kreeg. Acht dagen, iets gewoon belachelijks, als men bedenkt dat Vande Lanotte, vriend van het Paleis/Le Palais, daarvoor negenennegentig (99!) dagen kreeg (en er waarschijnlijk nog meer zou gekregen hebben, mocht hij het gewild hebben). Van een discriminatie gesproken, zeker als men weet dat Bart de eerste was die, in die acht dagen, het hele verhaal op papier zette, iets waartoe Elio di Pippo, met heel zijn door de media geroemde achterban, niet in staat bleek te zijn. Later is er door verschillende Franstalige politici (Magnette, Wathelet Jr, Flup Moustache, tante Laurette) regelmatig gezegd, dat ze ermee akkoord waren dat er een staatshervorming moest komen, maar concrete voorstellen hebben ze nooit gedaan (dat geldt trouwens ook voor B-H/V). Het blijft dan ook een feit dat de francofonen in dit land geen staatshervorming willen. Hoogstens wat geld voor Brussel. Als dat zo is, dan moeten de Vlamingen de vinger op de knip houden en Brussel pas dat geld geven als ook al de rest op tafel zal liggen.
Amper tien dagen geleden was er nog de euforie: er was een voorakkoord gesloten tussen werkgevers en vakbonden over een eenheidsstatuut voor bedienden en vakbonden. Er werd een beetje meewarig gedaan over de federale regeringsonderhandelingen, omdat de "sociale partners" erin slaagden een akkoord te vinden over "hun B-H/V", terwijl de heren en dames politici maar bleven aanmodderen. Er werd natuurlijk niet bij verteld, dat het zeven maand geduurd had vóór dat Inter Professioneel Akkoord (IPA) tot stand kwam en dat plaats vond dertig jaar na eenzelfde soort akkoorden in onze buurlanden. Maar, enfin, het was er. Of toch niet? Zoals ik in mijn blog van 21 dezer reeds meldde, is niet iedereen binnen de vakbonden gelukkig met het akkoord en zal er zelfs actie tegen gevoerd worden. In de eerste plaats door de BBTK, de bediendenvakbond van het ABVV, dezelfde vakbond die altijd op de eerste rij staat als er moet gepraat worden over solidariteit tussen Vlamingen en Walen. Een beetje solidariteit tussen de eigen bedienden en arbeiders blijkt niet te kunnen. Om Di Rupo te parafraseren (in de andere onderhandelingen wel te verstaan): niemand wil er ook maar een ietsiebietsie armer van worden. Dat laatste zou moeten betekenen, dat alle lonen en werkvoorwaarden van de arbeiders zouden moeten worden opgetrokken tot het niveau van de bedienden en dit zo snel mogelijk. Een onmogelijke zaak met een regering die er nog niet is en die straks misschien niet zal weten welk gat eerst te vullen. Ook binnen het ACV rommelt het. Daar is een kleine meerderheid vóór het akkoord, in Wallonië een kleine meerderheid tégen. Ten zuiden van de taalgrens gaat het ABVV dan staken. Maandag leggen de regionale BBTK-afdelingen het werk neer in Namen en Charleroi en op 3 februari zal het in heel Henegouwen gebeuren. Als men in het zuiden nog maar het woord "staking" hoort, ligt alles plat. Ondertussen hebben de werkgeversfederaties aangesloten bij het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) het akkoord goedgekeurd. Als de bonden echter niet volgen, kan men opnieuw naar af, net zoals dat het geval is bij de regeringsonderhandelingen. Niets werkt er nog in dit land. Het is tijd ermee op te houden.
Japan, toch een welvarend land en economische grootmacht, heeft een staatsschuld van 204 procent (!) van zijn bbp, geen krachtdadige regering die harde begrotingsmaatregelen kan nemen, een onpopulaire premier die geen meerderheid heeft in het parlement, een steeds groter worden kostprijs voor de vergrijzing en een schuld die grotendeels binnenlands is, d.w.z. het land is arm, het volk is (relatief) rijk. Waar hebben we dat nog gehoord, met uitzondering van die enorme hoge schuld dan? Er gaat hier geen dag voorbij of iemand komt ons vertellen dat ons land er slecht voor staat en dat we absoluut een nieuwe regering moeten hebben, in de eerste plaats om te vermijden dat de rente die het land moet betalen voor de nieuw aangegane leningen, nog verder zou stijgen. Dat verhaaltje hebben we al gekregen van de oude politieke krokodillen, van een serie mensen die ofwel al in de adelstand zijn opgenomen ofwel nog hopen op een lintje, van enkele cultuurpausen van het type Jan Hoet en Luc Tuymans en van een genre professoren zoals De Grauwe. De laatste in de reeks is een zekere Koen Schoors, professor economie aan de UGent, die niet alleen voor hetzelfde komt waarschuwen, maar er tevens bij berekend heeft dat elk procent meer interest die de staat moet betalen, zal resulteren in een extra schuld van 800 miljoen euro. Dat ga ik niet betwisten, maar 800 miljoen euro is een peulschil in vergelijking met de 12 MILJARD euro die Vlaanderen ELK JAAR kwijt speelt aan het armlastige Wallonië. Als dit blijft duren, worden we sowieso allemaal armer. Wat we nodig hebben, vóór we een nieuwe regering krijgen, is een akkoord over een grondige staatshervorming op sociaal, economisch en financieel gebied, zo een die Duitsland al 10 jaar geleden heeft doorgevoerd. En om de kosten van de vergrijzing op te vangen, iets wat in al onze buurlanden al jaren aan de orde is, maar waarvoor hier nog de eerste cent moet worden opzij gelegd. De regering van nationale eenheid die Di Rupo wil, is alleen maar bedoeld om het huidige status quo te bestendigen en dat is het laatste wat we nodig hebben. Net als Japan is België een arm land met relatief rijke burgers. Dit in tegenstelling tot de zgn "piigs" landen, die een armere bevolking hebben. Het is dan ook absurd ons land steeds in één adem te vergelijken met Spanje, Ierland of Portugal. Op dat gebied staan we zelfs heel wat sterker dan Italië, dat meestal niet vermeld wordt als men het over bovenvernoemde zaken heeft. We zullen armer worden, zeker als we de sirenezang van Di Rupo en Co zouden volgen. Want dan gebeurt er niets meer en kunnen we alleen nog achteruit gaan.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: het begrotingstekort van De Verenigde Staten bedraagt 1.480 miljard dollar. Dat is bijna 10% van hun bbp, ruim tweemaal zoveel als dat van België. Hoor je daar iets over?
In een federaal systeem met verschillende entiteiten, bestaat er steeds het gevaar dat een daarvan steeds een minderheid zal blijven en daardoor gediscrimineerd zou kunnen worden. Om dat probleem op een vreedzame manier op te lossen, richt men een consensus federalisme op. Dat is wat ook in België is gebeurd, waardoor de Franstalige minderheid beschermd wordt door bepaalde grendels in de Grondwet. Die grendels (vetorecht, alarmbellen, evenwichten, tweederde meerderheid) waren echter nooit bedoeld om elk beleid onmogelijk te maken. En dat is nu juist wat in dit land wél gebeurt. Daarbij komt nog, dat - in tegenstelling tot bv Duitsland, waar men dit systeem ook kent - men hier geen instantie kent die over mogelijke patstellingen een bindende uitspraak kan doen. Eens dat het vast zit, blijft het hier dan ook vast zitten. De Belgische grondwet biedt dan ook geen antwoord op wat er de dag van vandaag aan het gebeuren is. Het enige grondwettelijke achterpoortje blijft het fameuze artikel 35*, maar daarover wordt nauwelijks gesproken. In de tot nu laatste staatshervorming, die onder Verhofstadt van 2001, hebben de Franstaligen een grote herfinanciering bekomen (in ruil voor een eigenlijk zeer beperkte staatshervorming) en sindsdien zijn ze voor niets nog vragende partij. Het voorstel dat Di Rupo op de nieuwjaarsreceptie van zijn partij formuleerde, is dan ook lachwekkend: hij wil de huidige groep van zeven uitbreiden met de twee liberale partijen. Nog meer koks die nog meer eten zullen bederven. De achterliggende francofone gedachte blijft, dat men (zo goed als) niets wil veranderen aan dit land, terwijl Vlaanderen die behoefte wel dringend heeft. Het Vande La principe van "if you can't convince them, confuse them". Ook de zgz "woede" van Milquet, die ook door de Vlaamse media dik in de verf wordt gezet, is belachelijk. Madame Milnjet vertegenwoordigt 9 (negen) zetels op een totaal van 150 en kan best gemist worden. De enige werkelijke groep die nog iets zou kunnen forceren is die van MR/PS aan francofone kant en N-VA/CD&V/SP.a aan de Vlaamse. Met daarbij als randvoorwaarde dat Maingain met zijn FDF (drie zetels) niet mag doorwegen als het er op aan komt. De prijs die men daarvoor betaalt is, dat de liberalen in de federale regering zullen blijven. Die formule wil Di Rupo echter niet, omdat links dan - volgens hem - in de verdrukking komt. Dat in het andere geval Vlaanderen en centrum-rechts in die verdrukking komen, vindt hij normaal. Dat danken we Leterme. Het consensus model heeft in België dan ook afgedaan. Zoals o.m. door Paul Van Orshoven, professor publiek recht, wordt gesteld, zitten we in een regimecrisis, waarvoor onze huidige grondwet niet meer volstaat. Als daaraan niets gedaan wordt, kan deze crisis nog tien jaar duren, regering of geen regering.
*Artikel 35 van de Belgische Grondwet laat toe om te bepalen, wat de federale overheid nog overhoudt. De rest mogen de deelgebieden invullen. Het zou een eerste stap zijn naar een soort confederalisme.
"Bij de volgende regeringsonderhandelingen zal men niets bekomen, als niet alle Vlaamse partijen eensgezind zeggen dat ze alleen in een federale regering zullen treden wanneer de essentiële punten van de staatshervorming worden goedgekeurd" Bovenstaande uitspraak is van Herman Van Rompuy en dateert van december 2005, in tempore non suspecto, dus. Ondertussen zijn we 2011 en hebben de woorden van onze "natte dweil" een profetische betekenis gekregen. Want de Vlaamse partijen zijn niet eensgezind in de onderhandelingen met de francofone tegenpartijen. Rood en groen hebben de Vlaamse staat doorlopend geboycot en hebben bijna de hele tijd de kaart van hun francofone tegenpartij gespeeld. Vande Lanotte trouwens ook. Zijn werk was de kroniek van een aangekondigde mislukking. Maar ook zonder de 99 dagen van Vande La zou het niets geworden zijn. Zeven partijen, waarvan vijf linkse, terwijl 80% van de Vlamingen - tot nader orde nog steeds de grootste bevolkingsgroep van België - centrum-rechts had gestemd. Theoretisch is er nog een kans op nieuwe onderhandelingen, als men de groenen én CDH laat vallen en de liberalen erbij neemt. Di Rupo gaat dat echter nooit slikken. De man heeft trouwens bewezen niet boven zijn taak in Wallonië uit te kunnen groeien. Hij zou dan, om het te zeggen in de termen van het Peter Principe, een "PQ nul" worden. Premierschap is niets voor mietjes. Het is nu aan het Vlaamse parlement om uit haar startblokken te komen en Vlaanderen uit te roepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Gaat dat nu eindelijk eens gebeuren?
