Deze regering bolt uit. We staan voor de vakantie en daarna zal alles in het teken staan van de verkiezingen, eerst de gemeentelijke en daarna de federale. Dit brengt met zich mee dat Verhofstadt II de grote problemen uit de weg gaat en alleen nog wat discussieert over problemen die niet in het regeerakkoord stonden en daarom vrijblijvend kunnen getackeld worden: de zondagsluiting, het stopzetten van werklozensteun (in de tijd), de verkeersproblemen e.d. Volgens Het Laatste Nieuws (grote titel op de eerste pagina) zou de verkeerswet "grondig" vernieuwd zijn (de "haakjes" zijn van mij). Ik heb het hele verhaal gelezen en vind daar maar een paar punten en komma's gewijzigd. Opmerkelijk is wel dat de socialisten, die in Vlaanderen de hele mobiliteit in handen hebben (alle directeursposten bij De Lijn, NMBS en BIAC én ministers van verkeer in zowel de federale als de regionale regering), in feite het onderspit hebben moeten delven: er komt geen snelheidsvermindering voor vrachtwagens op de autosnelwegen. Althans niet volgens de wet. Vlaams minister Van Brempt is daarover zeer ontgoocheld en reageert als een verwend kind. Haar federale collega Landuyt heeft dan maar een nieuwigheid uit zijn mouw geschud zodat trucks niet meer zullen mogen voorbijsteken op snelwegen met twee rijvakken. Voor de tegenstanders is het dus maar een Pyrrusoverwinning geworden, want de eerste de beste zondagsrijder die tegen 70 km/uur bv van Ranst naar Tongeren of naar Turhout rijdt, riskeert daardoor een file te vormen van tientallen kilometer. Geen nood echter, want Landuyt gaat ervoor zorgen dat binnen een viertal maanden er om de 20 km op dergelijke wegen een voldoende lange inhaalstrook wordt aangelegd. En dat met een wet die nog moet worden bekrachtigd én het bouwverlof voor de deur. Enfin, het wordt weer een wet die nog ettelijke keren zal worden "aangepast" volgens het gekende Verhofstadt recept. Er wordt gesteld dat het bekvechten over de aan de gang zijnde zgz problemen een aanloop zou zijn naar de verkiezingen. Denkt men echt daar dan stemmen mee te winnen? Deze regering in het algemeen en Landuyt in het bijzonder zouden zich beter bezig houden met de echte problemen waarvan de mensen wakker liggen: de immigratie, de veiligheid, Brussel-Halle/Vilvoorde, de transferts en - voor wat Landuyt betreft - het vliegveld van Zaventem. Nog zopas werd door een onderzoekscommissie vastgesteld, dat de verhoging van de investeringen in België meer te danken is aan Zavcntem dan aan het feit dat Brussel de Europese hoofdstad zou zijn. Tenslotte heeft de nieuwe verkeerswet ook een symbolische betekenis: voortaan geldt de voorrang van rechts altijd. Als men dat ook eens in onze politiek zou toepassen dan hadden we de partij van Landuyt en Van Brempt helemaal niet nodig. Ze zijn op die postjes geraakt dank zij het cordon sanitaire, niet o.w.v. hun bekwaamheid. Tenslotte houden zij zich enkel maar bezig met bijkomstigheden. In het Peterprincipe heet dat "bijzaakspecialisten". Zij bekommeren zich niet om het schilderij, alleen maar om het kader.
"In de politiek gaan", zoals men dat noemt, is een lucratieve bezigheid. Het is niet voor niets dat heel wat mensen, die een beetje naam hebben gemaakt in de sport- of amusementswereld, opteren voor zo'n "bijverdienste". Wie het geluk heeft een of meerdere termijnen uit te doen, heeft daaraan niet alleen een goede cent bijverdiend, maar is ook al zeker van een degelijk later pensioen. Daar komt dan nog bij dat heel wat van onze politiekers links en rechts nog een extraatje bijverdienen met mandaten allerhande, zodat het kan gebeuren dat zelfs politici op gemeentelijk vlak er tenslotte meer aan overhouden dan de eerste minister, zoals zopas bij enkele PS-ers in Charleroi is gebleken. Het kan ook anders. Ene Robert Stevaert, in de wandeling Steve Stunt genoemd, moest op een gegeven ogenblik, als voorzitter van de SP.a, beslissen welke socialist er gouverneur van Limburg zou worden. Hij benoemde dan maar zichzelf en zorgde zo meteen voor een glansrijke fin-de-carrière. Die zelfbenoeming was grondig voorbereid, want een zittende gouverneur ging toen pas met 65 op pensioen. Speciaal voor Steve's laatste stunt werd die leeftijd op 60 gebracht zodat Mw Houben-Bertrand vriendelijk verzocht werd plaats te maken voor het nieuwe Limburgse wonder. Eens de zaak geregeld, trouwde Steve met zijn partner waarmee hij 30 jaar zijn leven had gedeeld. Op die manier kon zijn "madam" later ook genieten van een gouverneurspensioentje. Om het in het socialistisch jargon te zeggen: "Ge kunt het maar hebben". Helaas is er aan de functie van gouverneur ook een schaduwkant: men wordt ambtenaar. Dat betekent, dat men zich niet meer met de nationale politiek mag bemoeien en er ook geen uitspraken over mag doen. Een gouverneur wordt immers verondersteld te regeren over álle provinciale onderdanen, ongeacht hun politieke gezindheid. Dat blijkt voor gouverneur Stevaert nogal moeilijk te liggen. Evenals zijn vriend Fidel Castro weet hij nl wat goed is voor de mensen en zou hij dan ook liefst van al willen dat zijn regeltjes en die van zijn partij worden nagevolgd. Zo gebeurde het dat hij vond, dat "de verkiezingen van 2007" voor Yves Leterme een ramp zouden worden". Hiermede is hij zijn boekje te buiten gegaan en zou dat niet de eerste keer zijn. De tijd, dat de socialisten "in het midden van het bed lagen", zoals hij dat zo mooi kon zeggen, blijkt voorbij te zijn. Hun haring braadt niet meer en er is geen Steve Stunt meer om de mensen te behagen met "alles gratis". Vande Lanotte mag dan een professor zijn, een politiek beest als Steve heeft de partij niet meer. Vandaar dat het blijft kriebelen. Stevaert speelt echter vals. Ofwel blijft hij gouverneur en zwijgt hij over de nationale politiek, ofwel treedt hij af en dan mag hij vertellen wat hij wil. Van de groenen, die hij ooit ook eens heeft willen opvrijen, kreeg hij de benaming "schijnheilig paterke van Hasselt". Nu komt daar de titel "valsspeler" bij. Het kan erg zijn dat hij niet kan doen wat zijn vriend Fidel zich wél kan permitteren, maar gouverneur betekent nog altijd niet dictator.
We worden regelmatig om de oren geslagen met allerlei wetenschappelijke studies. Het kan tegenwoordig niet raar, of niet doodgewoon genoeg zijn of er bestaat ergens wel een wetenschappelijke studie van. Ge vraagt u af waarmee die (doorgaans) geleerde professoren zich bezig houden en wie dat allemaal betaalt. Vorige week verscheen in het toch wel erg bekende vakblad "The New Scientist" weer zo'n studie, ditmaal met de titel "Hoe word je 100 jaar en geniet je ervan". De studie, verricht bij een aantal 100-jarigen, kwam tot het besluit dat men van het leven moet genieten, zij het met mate. Nou, dat wisten de Romeinen ook al: "carpe diem" (melk de dag) en die hadden zo'n studie niet nodig om tot dit besluit te komen. Een tweede vaststelling, dat het beter is niet te vet en niet teveel te eten en niet teveel langs de dokter te lopen, is ook niets nieuws "Te" is nooit goed, behalve in "tevreden"; dat leerden we al op de lagere school. Een andere vaststelling: je hersenen bezig houden, is misschien wel juist, maar ook niet helemaal. Ik heb een Heeroom gehad die zes talen sprak en steeds geestelijk actief was. Dat is bij priesters de dag van vandaag niet moeilijk, want er zijn er te weinig en die hebben werk zoveel ze willen. Welnu, toen hij 83 was werd hij dement en dat had niets te maken met een tekort aan hersengymnastiek, maar door een tijdelijk ontbreken van zuurstof aan zijn hersenen na een hartaanval. De les die ik daaruit getrokken heb is, dat het veel belangrijker is de bloedsomloop regelmatig te controleren. Tenslotte raadt de studie aan te verhuizen naar landen waar de levenskwaliteit het hoogst is. Japan en Hawaï worden aangehaald en ook Sardinië. Nu heb ik toevallig negen jaar op dat laatste eiland gewoond en zijn er daar inderdaad in bepaalde landelijke zones nogal wat krasse ouderlingen, maar dat zegt niets voor mensen die van buitenaf komen. Die Sarden hebben dat waarschijnlijk in hun genen en om te bereiken wat zij bereikt hebben moet men zijn hele leven leiden zoals zij en niet het laatste stukje ervan. Kortom, een studie zoals er dertien zijn in een dozijn. Misschien had Boerhaave* het bij het rechte einde toen hij zijn stelling openbaarde: "Hoofd en voeten warm. Voedt matig uwen darm. Houdt goed uw achterpoortje open en laat alle dokters naar de bliksem lopen"!
* Herman Boerhaave was een internationaal bekende geneesheer en scheikundige uit de Hollandse gouden eeuw, o.m. hoogleraar aan de universiteit van Leiden.
De plantentuin in Meise is een van die instellingen die nationaal beheerd wordt, zoals men dat zegt. Er zijn nog van die "nationale" instellingen en, voor zover ik weet, liggen die toevallig allemaal in Vlaanderen, een soort overblijfsels uit de tijd toen België nog ééntalig Frans was, lijkt me wel. Andere instellingen zijn bv het museum in Tervuren en het kerncentrum in Mol (wat koning Albert enkele weken geleden de gelegenheid bood om daar, in Mol, Frans te praten met de directie...). Voor Meise is beslist dat de plantentuin geregionaliseerd zal worden. O.w.v. die reden heeft een vorige Waalse "bevoegde" minister het nagelaten nog geld erin te investeren. De directeur van het centrum bevestigde gisteren op TV dat de minister dat niet meer wou doen "omdat de tuin toch naar Vlaanderen zou worden overgeheveld". Van onverantwoord beleid gesproken! Het probleem met die tuin is nu, dat hij staat te verkommeren en dat de kans groot werd dat er tegen volgende winter geen voldoende verwarming meer zou zijn, waardoor duizenden waardevolle tropische planten en struiken verloren dreigen te gaan. Om dit te voorkomen heeft Vlaams minister Fientje Moerman een bedrag van anderhalf miljoen euro vrijgemaakt omdat zij wél haar verantwoordelijkheid wil opnemen. Hip, hip, hoera en drie banken vooruit, zou ik zeggen. Mijn slecht karakter zegt me echter, dat "ze" "ons" weer aan het inpakken zijn. Men kan er haast vergif op nemen dat er nog wel e.o.a. "compensatie" uit de kast zal vallen alvorens Vlaanderen die tuin officieel zal overgedragen krijgen. De francofonen hebben er nu eenmaal een brevet op in dit land steeds compensaties te vragen als ze ons iets moeten afgeven en steeds compensaties te weigeren als zijzelf iets te krijgen hebben. Een duidelijk voorbeeld in het verleden was de regionalisering van de wapenindustrie, waarbij Louis Michel, toenmalig minister van buitenlandse dinges, met één knip van zijn PC-muis een einde maakte aan de Nepalese burgeroorlog. Op zijn web-site althans, want in werkelijkheid zijn daar later nog duizenden doden gevallen, waarvan niet weinig onder de kogels van de minimi-machinegeweren van FN uit Herstal. Enkele van die moordwapens zijn intussen in de handen gevallen van de maoïstische rebellen aldaar. In de krant van vandaag (HLN) was dat op een foto te zien. Ondertussen zit Michel in "Europa", waar hij zijn onverantwoord beleid verder zet. Zo heeft hij enkele weken geleden een bedrag van ettelijke miljoenen euro vrijgemaakt voor de "voorlopige" regering van Somalië, een land dat al enkele decennia in een burgeroorlog is gewikkeld. Zopas is nu gemeld dat de hoofdstad van dat land, Mogadischu, zou zijn ingenomen door een islamitische militie met waarschijnlijk nauwe banden met Al Qaida. Hopelijk is het cadeau van Michel nog niet gestort geworden, anders is de kans groot dat het daar in handen is gekomen van een andere moordenaarsbende. Die gaat er dan bijna zeker wapens mee kopen. Nog een geluk dat maoïsten en moslim terroristen niet op éénzelfde golflengte zitten, anders geraakten die laatste misschien ook nog aan FN-minimi's...
Op 10 juni a.s. trouwt Joseph Kabila, president van de "Democratische Republiek Kongo" met Marie Olive Lembe, met wie hij al een dochter van vijf heeft. Dat feest zal o.m. worden bijgewoond door enkele francofone MR-leden: minister Reynders van Financiën, minister Armand De Decker van ontwikkelingssamenwerking en staatssecretaris Gisèle Mandaila. Of die daarvoor zijn uitgenodigd ofwel zichzelf hebben uitgenodigd, is mij niet bekend. Kabila Jr zal ze in elk geval graag zien komen, niet alleen om eventuele financiële steun toegezegd te krijgen, maar ook omdat er op 30 juli a.s. voor de allereerste keer sinds 1984 democratische verkiezingen zullen worden gehouden in Kongo. Er wordt dat gekozen voor een nieuw parlement én voor het presidentschap en voor dat laatste is alle hulp welkom. Het schijnt dat het bezoek van de drie MR-leden aan het Kabila feest voor nogal wat beroering zorgt in Belgische politieke kringen, tot in de regering toe. Ergens is dat logisch want, ook al zeggen de drie dat ze ook ontmoetingen zullen hebben met enkele van Kabila's rivalen, de meeste aandacht zal naar het feest gaan en dus naar Kabila. Waarschijnlijk zullen de drie zich van de kritiek niet veel aantrekken. De francofonen hebben "onze" Kongo steeds als hún wingewest beschouwd en sinds Louis Michel is er weer heel wat geld gepompt in het bodemloze vat dat onze oud-kolonie geworden is. Volgens een recent artikel in "Time" is de burgeroorlog in Kongo de "dodelijkste oorlog" in de wereld. Rechtstreeks en onrechtstreeks hebben de gevechten sinds 1998 de dood gekost van liefst 4 millioen (!) mensen (volgens het IRC, het "International Rescue Committee" zijn het er 3.900.000). Dat maakt dat dit het dodelijkste conflict is sinds de Tweede Wereldoorlog. Terwijl er op dit ogenblik officieel niet meer gevochten wordt, schat men dat er nog dagelijks 1250 mensen sterven aan gevolgen ervan, door ondervoeding en niet behandelde ziekten. Voor veel Kongolezen zijn de verkiezingen van 30 juli dé hoop op beterschap. Zal dat echter zo zijn? Wat gaat er ná die verkiezingen gebeuren? Wie gaat daar wat doen? Gaat men daar dan überhaupt iéts doen? De kans is klein. Hoe krijgt men land van meer dan twee millioen vierkante kilometer weer gezond, een land zonder enige valabele infrastructuur, zonder wetten die werken, zonder een authoriteit die de touwtjes in handen heeft? De verkiezingen zullen ± 400 millioen euro kosten. Misschien is het allemaal weggeworpen geld dat beter anders was besteed, desnoods op een minder democratische wijze. Als immers na 30 juli zal blijken, dat het geld op is en er niets tegenover staat, kan men terug naar af. Ondertussen heeft Kabila in Lubumbashi echter wel zijn feest gehad en zullen ook de Belgische excellenties er zich goed geamuseerd hebben. Hopelijk betalen wij dat straks niet dubbel en dik terug...
Na de enquête van de Stemmenkampioen (de persgroep) is nu ook de peiling van de VRT/De Standaard tot de conclusie gekomen dat het Vlaams Belang na de commotie van de laatste weken helemaal geen leden verliest, integendeel er zelfs nog bij krijgt (0,6%). Als men er rekening mee houdt dat, zeker bij enquêtes waar de VRT mee gemoeid is, het Belang normaal in werkelijkheid nog een paar procenten méér scoort, dan was het te begrijpen dat Martine Tanghe eerder wanhopig leek toen ze Wim De Vadder, politiek commentator en linksgezinde (anders wordt ge dat niet bij de VRT), vroeg hoe zo iets kwam. Ze doen daar nog zo hun best om de Vlaams nationalisten te blameren als het slecht gaat en te verzwijgen als het goed is en niemand schijnt hen te geloven. Bij de Stemmenkampioen was er trouwens deze week ook de vraag, of men (nog) vertrouwen had in de VRT en, verrassend genoeg, bleek een meerderheid de rode omroep nog geloofwaardig te vinden ook. De reden kwam pas later: de SP.a/Spirit en Groen! kiezers hadden voor bijna 100% positief gereageerd, waardoor de cijfers natuurlijk gemanipuleerd werden. De VRT ís ook dé zender van die partijen. VLD en CD&V worden nog net geduld. Het VB komt niet aan bod. Ook de krant van Luc Van der Kelen, Het Laatste Nieuws, schijnt de slag niet te boven te komen. De bevestiging van de eerste enquête door de tweede werd in HLN vermeld op bladzijde 47 in een klein, onopvallend kadertje... Ik wil trouwens nog even terug komen op Van der Kelens artikel over het boek van advocaat Van Overloop tegen het Vlaams Belang. De progressieve pleiter vat het programma van het VB samen in één zin: "Weg met de Walen, weg met de vakbonden en weg met de sociale zekerheid". Het is erg simplistisch en absoluut onjuist om het zo te stellen. - "Weg met de Walen", ja, in de betekenis van: ieder zijn eigen baas. Stoppen met elk jaar 12 miljard euro weg te geven die door figuren als Van Cauwenberghe, Anselme en wie weet wie nog allemaal niet worden geïnvesteerd maar verdeeld onder de kameraden. Men moet dezer dagen maar de kranten openslaan om te lezen wat daar allemaal mee gebeurt. - "Weg met de vakbonden", ja, in de betekenis van: vrijheid van mening en recht op arbeid. Stoppen met staken voor alles en nog wat en zeker met staken vóór er gepraat wordt. Een eind maken aan de dictatoriale beslissingen van een niet verkozen vakbondstop die o.m. mensen uit hun organisatie zet enkel en alleen omdat ze lid zijn van een democratisch verkozen partij die niet de hunne is. - "Weg met de sociale zekerheid" is een leugen. Wel weet ieder weldenkend mens die ook aan de toekomst van zijn kinderen en kleinkinderen denkt, dat bv wat er is overgebleven van het generatiepact, een lachertje is, een lege doos die de grote problemen van de vergrijzing die op ons afkomt niet zal oplossen. Het systeem Dehaene: "De problemen oplossen als ze zich voordoen", zal dan te laat zijn en voor onze sociale zekerheid catastrofaal uitvallen. Enfin, wie een hond wil slaan vindt allicht een stok. Maar het komt niet altijd uit zoals men gehoopt had. Dat hebben de politiek-correcten tot hun scha moeten ondervinden.
Het is een feit dat de meeste autoconstructeurs te kampen hebben met een overschot aan capaciteit. Dit betekent dat ze ofwel de productie moeten verlagen, ofwel fabrieken moeten sluiten. Zowel het een als het ander gebeurt tegenwoordig, in Amerika én in Europa. Het geldt voor praktisch alle merken, misschien uitgezonderd BMW en enkele producenten van sportwagens, type Porsche. Mitsubishi heeft zijn productie in het Nederlandse Born al afgeslankt door nog in één ploeg te gaan werken. Daardoor komen heel wat mensen op straat te staan.In Groot-Brittannië gaat men enkele fabrieken helemaal sluiten. In andere landen houdt men nog in beraad wat er gaat gebeuren. In België, meer bepaald in Vlaanderen en Brussel, staan tienduizenden jobs op de helling. Bij Volkswagen in Vorst, al jaren een probleemfabriek o.w.v. dikwijls ongecontroleerde vakbondsacties, kan men voorlopig even adem halen omdat ze een type Polo kan overnemen van een fabriek uit Barcelona, die dan wel dicht zal gaan. Bij Ford in Genk staan ze er beter voor, daar ze meerdere nieuwe types zullen mogen fabriceren. Daar wordt nu zelfs (tijdelijk) personeel bij aangeworven. Normaal gesproken, zit dat er ook in bij General Motors in Antwerpen, alhoewel dat nog niet definitief beslist is. Uitgerekend in dat bedrijf is er nu een staking. Als bedrijfsleiders ergens de pest in hebben, dan is het in stakingen, zeker als men werkt voor een Amerikaanse multinational die geen schrik heeft een fabriek te sluiten of een productie naar een ander werelddeel te verplaatsen. In Antwerpen wordt nu gestaakt omdat twee ABVV-vakbondsmilitanten, de bekende "délégués", door de fabrieksleiding geschorst zijn, nadat ze een spontane staking hadden uitgelokt, waardoor de productieband was komen stil te staan. Délegués zijn heilig in België. Die denken boven de wet te staan. Dat denken trouwens ook de vakbonden, die in dit land sterker staan dan elders in Europa. Als gevolg van het dispuut, werd dan ook tot een plotse staking besloten, die zal duren tot dinsdag a.s. Nu is het toevallig zo dat we voor het verlengde pinksterweekeinde staan en de staking dus nog geen grote schade kan aanrichten In een fabriek met ± 2.000 werknemers is elke verloren dag echter een groot verlies en het is dan maar te hopen, dat er volgende week een compromis gevonden wordt. Want de toekomst van een fabriek riskeren om een tijdelijke schorsing van twee vakbondsmilitanten, is m.i. een roekeloze daad. Heel wat GM-medewerkers zullen dit weekeinde wel het hunne denken van de zaak. Lidgeld betalen aan een vakbond die dan met uw werk en toekomst gaat spelen, er zijn leukere bezigheden.
Luc Van der Kelen is een van onze betere Vlaamse journalisten. Als hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, de krant met de grootste oplage in Vlaanderen, was hij steeds vrij evenwichtig in zijn beoordelingen, dit ondanks het feit dat hij een echte belgicist kan genoemd worden. Sinds de zinloze schietpartij in Antwerpen en het feit dat deze gebeurtenis de opmars van het Vlaams Belang niet zal tegenhouden, schijnt Van der Kelen echter zijn pedalen verloren te hebben. Eerst liet hij zich opmerken in een debat voor de (ultrarode) Antwerpse lokale TV-zender, waarin hij in een vraaggesprek met reporter Apers, voorstelde het snelrecht in te schakelen als het om racisme gaat. Nog een stap verder en we zitten aan uitzonderingsrechtbanken! Vandaag haalt hij in zijn krant weer uit naar het Belang, ditmaal met de promotie van een boek van advocaat Norbert Van Overloop, die zegt dat het Vlaams Belang de partij is van de rijke man. Blijkbaar heeft dat te maken met moderne wiskunde, waarbij men ook kan aantonen dat 1+1 soms 3 is. Die Van Overloop is een "progressief" (zo noemt men bij ons die mensen die niets veranderd willen zien!), die o.m. medestichter was van de petitiebeweging "Objectief 479.917", ontstaan na de eerste "zwarte zondag", toen het toenmalige Vlaams Blok evenveel stemmen haalde. De man is dan ook een echte linkse. Dat Van der Kelen, die toch nog altijd schrijft voor een krant met liberale voorkeur, zo iemand achterna schrijft, is niet alleen bedenkelijk, het doet hem ook het vertrouwen verliezen van een deel van zijn achterban, die tenminste neutraliteit wenst. Dat wantrouwen in journalisten is trouwens een gegeven dat al langer speelt, omdat onze media nu eenmaal denken dat ze hun lezers/kijkers moeten opvoeden. Het wantrouwen t.o.v. de schrijvende pers is nog relatief zolang de kranten bereid zijn ook tegendraadse lezersbrieven op te nemen. Het wantrouwen t.o.v. radio en TV is daarentegen algemeen, omdat de luisteraar/kijker daar normaal niét aan een wederwoord komt, niet van hemzelf maar ook niet van de grootste oppositiepartij, wier kiezers toch ook die media mee financieren. Wantrouwen is er ook t.o.v. onze politici. Voor zover dat nog bewezen moest worden, is dat gebleken uit een enquête van de KU Leuven die stelt dat drie op vier Vlamingen de politici wantrouwen. Als men er vanuit gaat dat die politici toch door het volk verkozen zijn geworden, dan kan men daaruit alleen besluiten dat ze, na hun verkiezing, zich weinig of niets aantrekken van hun eigen kiezers, die ze waarschijnlijk voor dom aanzien. Steve Stevaert durfde het nog zeggen ook: "ik weet wat goed is voor de mensen". De meeste durven zoiets niet uiten, maar handelen er wel naar. Tenslotte wantrouwen de Vlamingen de (francofone) Brusselaars en de Walen, zeker na alle berichten over fraude en gesjoemel, waaruit nog maar eens gebleken is dat er met ons geld gemorst wordt (en geen klein beetje). België is een land vol wantrouwen.
Het schandaal van fraudes en gesjoemel met overheidsgeld in Wallonië blijft de kranten halen. Gelukkig maar, zou ik zeggen, er wordt hier al genoeg in de doofpot gestopt. Nu is men in het zuiden zelf ook wakker geworden. Met name de Waalse senator Alain Destexhe van het MR (de Franstalige liberalen) is niet zinnens het daarbij te laten. De man was vroeger reeds positief in het nieuws gekomen, toen hij een weinig rooskleurig maar juist beeld ophing van de niet werkende Waalse economie. Nu zegt hij vlakaf dat er in Wallonië in het algemeen en in Charleroi in het bijzonder regelrechte maffiapraktijken heersen. Hij is het zelfs niet eens met Di Rupo die burgemeester Van Gompel als de plaatselijke witte merel beschouwd en hem zijn hand boven het hoofd houdt. Volgens Destexhe is Van Gompel al twaalf jaar burgemeester (of dienstdoend burgemeester) van Charleroi en kan het niet zijn, dat hij niét op de hoogte was van wat daar allemaal gebeurd is. Dat geldt ook voor de 400 mandatarissen die de PS heeft in de regio Charleroi. Veel van die mensen waren misschien zelf niet fout, maar geen enkele heeft ooit de moeite gedaan de wantoestanden aan te klagen, terwijl men er zeker van op de hoogte was. Zoiets noemt men passieve corruptie. In tegenstelling tot de Vlaamse liberalen zitten de De Franstalige blauwen nog wel in de federale regering maar niet meer in de regionale Waalse deelregering. De P.S. heeft hen na de laatste regionale verkiezingen ingewisseld voor de Christen-democraten (die noemen zich nu CDH: centre démocratique humanitaire. De "c" van Chrétien hebben ze laten vallen). Voor hun lot in de federale regering hoeven de Waalse liberalen niet te vrezen, die bolt uit naar de twee op komst zijnde verkiezingen en, mede door het feit dat de schandalen de P.S. schrik aanjagen, zal er weinig of niets meer gebeuren en zullen die verkiezingen dan ook niet eerder plaatsgrijpen. De MR kan dan ook rustig de kant van de oppositie kiezen en dat is wat Destexhe doet. Hij wordt wel eens de Jean-Marie Dedecker van de Waalse politiek genoemd. Ondertussen is de échte Jean-Marie Dedecker echter ook nog eens wakker geschoten en gaat die een wetsvoorstel indienen om bij de Raad van State te vragen de dotatie van de P.S. in te trekken, exact hetzelfde wat die P.S. het Vlaams Belang wil aandoen. Die Raad van State moet dan maar eens uitmaken, wat het slechtste is voor de Staat: schrik hebben van de Islam of het geld van de belastingbetaler over de balk gooien. Het is nu even met een visademtje afwachten, of zijn eigen partij, de VLD, Dedecker zal volgen. Misschien krijgen we toch nog politiek vuurwerk te zien bij het uitbollen...
Toen Elio Di Rupo, na het uitbreken van het schandaal rond de huisvestingsmaatschappij "La Carolorégienne" zijn intussen vijand geworden partijgenoot Van Cauwenberghe opzij schoof, zelf minister-president werd en uitriep dat hij nu genoeg had van die "parvenu's", had hij waarschijnlijk zelf nooit gedacht in wat voor wespennest hij zou terecht komen. Toch was het voldoende geweest even de geschiedenis van de P.S. tijdens de laatste decennia na te pluizen, om te zien hoeveel en hoe dikwijls daar al gesjoemeld werd. Reeds na de moord op André Cools was het algemeen geweten dat zo goed als alle postjes in openbare bedrijven en intercommunales in Wallonië in handen waren van P.S. mandatarissen. Hoe hoger aan de top, hoe meer mandaten. Cools zelf bezat er een paar dozijn en het is niet denkbeeldig dat wrijvingen binnen een of meerdere van die maatschappijen mede aan de oorsprong lagen van de beslissing hem van kant te laten maken.. Als het sindsdien veranderd is, dan is dat alleen maar in de slechte zin gebeurd. Dat wordt nu duidelijk. Sinds het eerste schandaal in Charleroi aan het licht kwam, zijn er al een burgemeester en vier schepen in verdenking gesteld en is men nu toe aan de voorzitters van de sportverenigingen, die ook allemaal banden met de politiek hebben. Van zodra men weet dat de région walonne ergens iets gefinancierd heeft, kan men er bijna zeker van zijn dat er iets is dat het licht niet mag zien. Denk maar aan Francorchamps en de voetbalclubs uit de eerste afdeling. Het houdt trouwens niet op met Charleroi. In het Luikse, waar het feitelijk begonnen is met de moord op Cools, was er nog de merkwaardige verschijning die Guy Mathot heette en die zowat bij alle toen aan de gang zijnde schandalen betrokken was. Mathot is ondertussen gestorven, maar zijn zoon zit nu in de Luikse politiek, een gegeven dat men overal terug vindt maar toch verdacht veel bij socialisten (en niet enkel in Wallonië: denk maar aan de namen Vandenbossche, Van Velthoven, Tobback, Detiège, Claes - en misschien vergeet ik er nog enkele). Na Luik kwam dus Charleroi. Na Charleroi komt waarschijnlijk Namen, waar de burgemeester ook in opspraak is gekomen, nadat hij de gemeente verdacht veel opdrachten liet geven aan een firma die beheerd wordt door zijn "koeketien". Diezelfde vriendin kreeg ook opdrachten van de Naamse huisvestingsmaatschappij die - Oh, toeval! - beheerd wordt door de zoon van de burgemeester. Ons kent ons lijkt in Wallonië nog meer ingeburgerd dan elders. Ondertussen is Di Rupo er stil van geworden. Hij is er niet eens meer zeker van dat hij het tegen de "parvenu's" gaat halen. Als gevolg van een decennia lang durend cliëntelisme hebben die nl ervoor gezorgd dat hun achterban, die mee profiteert, hen zo maar niet laat vallen. Tot overmaat van ramp komen de gemeentelijke verkiezingen er aan. Elio lijkt wel een brandweerman die zich te ver in de vuurhaard heeft gewaagd en die nu niet meer weet of hij verder moet blussen dan wel zich hals over kop terugtrekken. Harde tijden voor een man met ambitie!
De laatste 22 jaar van mijn loopbaan heb ik doorgebracht in een 24-uurservice voor gestrande vrachtwagens en autobussen. Wat die laatste voertuigen betreft, heb ik heel wat meegemaakt. Zo kan ik rustig iedereen aanraden nooit met autobussen mee te rijden die dag én nacht rijden. Wat men er ook van vertelt, één onoplettendheid van de chauffeur, meestal door oververmoeidheid, kan het einde van uw leven betekenen. Dat hebben we zopas nog meegemaakt met de "Belgische" bus die verongelukte in de buurt van Madrid. Het voertuig kwam van Marokko, was eigendom van een Brussels bedrijf met Marokkaans management en deed specifiek vervoer Brussel-Marokko en terug. Er zijn in West-Europa honderden van die bedrijfjes die niets anders doen dan mensen vervoeren van en naar Marokko. Meestal zijn de klanten Marokkanen (of van Marokkaanse origine) die zo de goedkoopste manier hebben gevonden om naar hun thuisland te kunnen gaan. Ik heb ooit dubbeldeksbussen meegemaakt die vanuit Noord-Italië naar Marokko reden en waarvan het bovenste compartiment alleen maar gebruikt werd voor bagage. Officieel zijn al die voertuigen gecontroleerd volgens het land waar ze zijn ingeschreven. Daar zou op tijd en stond controle op zijn en dat is maar goed ook. Waar minder controle op schijnt te zijn, is op de uitbaters ervan. Zo bleek in het geval van de verongelukte bus de eigenaar van de busfirma Sundus in België stempelgeld te krijgen. Dat was al eerder gemeld aan het parket in Brussel. De vraag is wel, of er daaraan ooit gevolg zou gegeven zijn in een stad waar gebleken is dat liefst 80% van de overtredingen geseponeerd worden. Een tweede vraag is, of er moeite wordt gedaan om te zien of het geval van misbruik van ons sociaal systeem niet verder verspreid is, zoals gevreesd wordt. Het gaat trouwens niet alleen om stempelgeld, maar ook om andere voordelen die buitenlanders hier krijgen zonder daarvoor rekenschap voor te moeten geven. In Nederland werd vorig jaar ontdekt dat Marokkanen, die er een sociale woning gekregen hadden er en grotendeels op kosten van de staat leefden, een eigen huis bleken te hebben in Marokko. Toen de Nederlandse Staat officieel bij Marokko een aanvraag deed om de bezittingen van in Nederland verblijvende Marokkanen in beeld te brengen, weigerde de Marokkaanse overheid alle medewerking. Dat verhaal van de tweede woonst zou trouwens ook gelden voor heel wat Turken, die hier mee genieten van ons sociaal systeem en ondertussen hun spaarcentjes naar hun thuisland sturen, officieel om hun familie daar een menswaardig bestaan te geven, in werkelijkheid om er bezittingen mee te kopen die ginder stukken goedkoper zijn dan hier. Probeer maar eens als Belg een tweede woning in het buitenland niet aan te geven bij de Belgische fiscus... Voor wat het autobusongeval in Spanje betreft tenslotte nog dit: alhoewel de Spaanse politie overtuigd was van de schuld van de chauffeur (er waren geen remsporen: een chauffeur die alert is zal steeds remmen als er iets onverwachts gebeurt), heeft men de man toch naar België laten vertrekken. Dat betekent o.m. dat, áls er ooit al een proces over deze zaak komt, dit misschien wel hier zal plaats vinden, waardoor wij met die kosten zitten. Mocht de chauffeur daarvoor veroordeeld worden, dan zal hij zijn straf dan ook hier uitzitten. Op die manier zijn ze in Spanje van de kosten en de miserie vanaf. Ook dát is Europa.
Topsport wordt steeds meer business, steeds minder sport, steeds meer centen, steeds minder interessant voor de toeschouwer. Het mooiste bewijs daarvan zijn de belachelijk hoge bedragen die gevraagd én betaald worden voor voetballers. Die gaan steeds meer de hoogte in, in zover dat nog slechts enkele clubs bepaalde spelers in hun rangen kunnen hebben. Het laatste voorbeeld was de aankoop van de Duitser Ballack door de Russische multi-miljardair Abramovski, die al hopen geld heeft gepompt in de Londense club Chelsea, waardoor de andere Engelse teams nu al weten dat ze volgend jaar alleen maar voor de tweede plaats zullen spelen. Als gevolg van dat criminele opbod is het dan ook geen verrassing dat er hier en daar schandalen aan het licht komen. We hebben het in onze competitie meegemaakt met de affaire van de gok-Chinees, maar waarschijnlijk wordt het veel erger in Italië, waar grote clubs als Juventus en A.C.Milan wel eens mee in de affaires zouden kunnen betrokken worden. Ook in Nederland loopt er momenteel een onderzoek en het zal op heel wat andere plaatsen niet veel beter zijn. In de Formula Uno had Renault vorig jaar de jarenlange heerschappij van Ferrari doorbroken. Het won het wereldkampioenschap met een betere wagen en een jonge, nieuwe kampioen, Fernando Alonso. Dit seizoen is Alonso bezig die titel te herhalen, maar toch was Ferrari terug aan het komen en gaf de vroegere wereldkampioen, Michael Schumacher, zich nog niet gewonnen. In de zopas gereden race van Monaco was er nu een dispuut tijdens de testritten, waardoor Schumacher, die de pole position had gewonnen, gedeclasseerd werd en op de laatste plaats moest vertrekken. In Monaco, met zijn smalle straten, betekent dit dat men de zege meteen mag vergeten. In dit geval echter niet alleen de zege, maar ook de interesse voor de rest van het kampioenschap. Ongeacht het feit of men gelijk of ongelijk had, door Schumacher uit te sluiten van de mogelijkheid nog te winnen, is de spanning voor de rest van het seizoen er helemaal uit en kan men best naar iets anders gaan kijken. Of, hoe men een competitie om zeep helpt. In het wielrennen is het nog veel erger. Daar is een zoveelste dopingschandaal uitgelekt, ditmaal in Spanje. Het gaat om een bloeddoping, waarbij wel eens enkele grote namen zouden kunnen vallen en het daarmee niet eens zeker is dat alle favorieten op de Tourzege er dit jaar zullen kunnen vertrekken. Maar ook zonder dit schandaal gebeuren er tegenwoordig in de wielrennerij allerlei zaken die het sportgehalte van deze discipline geen goed doen. In de Giro werd de zege van minstens drie ritten weggegeven. Tweemaal door roze trui Basso aan Piepoli, eenmaal (en zeer theatraal) door Jens Voigt aan Garate. Zoiets is vervalsing van de competitie. In de Ronde van België, tenslotte, waar - buiten Quick.Step - zowat janneke en mieke meereden, konden de profs het niet halen tegen een onbekende, Friese mountain-biker, terwijl cyclocrosser Sven Nijs met de besten voorop bleef en tenslotte zelfs nog achtste eindigde. Voor de sportliefhebber zijn het zware tijden, want hij weet niet meer of hij erin geluisd wordt of niet. Misschien brengt Roland Garros wat soelaas. Het gaat ook daar om veel geld, maar misschien is de competiviteit er wat eerlijker. Misschien, zeg ik.
Het is een schande hoe het Vlaams Belang de laatste tijd gediaboliseerd wordt. Het lijkt wel een heksenjacht, een soort nieuwe repressie, maar dan in de eerste plaats door de media, de TV-zenders op kop. Het volstaat de gezichten te zien van de verschillende omroepers (M/V) en duiders om op te merken, dat ze precies opgelucht zijn dat er zoiets gebeurd is als de moorden in Antwerpen Met de zaak Remmery hadden ze zich al eens hopeloos belachelijk gemaakt, maar nu denken ze eindelijk iets te hebben waarmee ze het Vlaams Belang kunnen pakken. Ik hoor Catherine Moerkerke, op VTM, nog schaapachtig vragen aan Pol Van Den Driessche: "Is dit het begin van het einde?", waarbij zij hem hoopvol aanstaarde De journalist was echter verstandig genoeg om daar niet op in te gaan Dit is niet het begin van het einde, dit is een ongelukkig, vreselijk fait divers in onze geschiedenis, iets dat nooit had mogen plaats vinden en ook nooit had mogen worden uitgebuit door wie dan ook. Dat het in dit land op allerlei gebied al jarenlang misloopt, is in de eerste plaats te wijten aan het slechte beleid van rooms-rode en paarse coalities die maar wat hebben aangeklooid i.pl.v. het land efficiënt te besturen. Als het dan zwaar fout loopt, geeft men de schuld aan de enige partij die zijzelf van elke besluitvorming hebben uitgesloten. En daar houdt het niet bij op. De Vlaams Belangers, die ongeveer één miljoen kiezers vertegenwoordigen die mee belasting betalen, mogen alleen op TV verschijnen als men denkt ze te kunnen "pakken", ze belachelijk te kunnen maken. Daar dit meestal niet lukt, laat men ze amper aan het woord, laat men ze niet eens uitspreken en worden ze meestal nog geschoffeerd door iemand die zich "moderator" noemt (van "moderare" = matigen!). Het zijn moedige mensen, de leiders van het Vlaams Belang, die heel die tijd kalm moeten blijven terwijl ze de schuld van alles en nog wat krijgen en amper de gelegenheid krijgen hun gelijk te kunnen uitleggen. Toch hoop ik, dat ze het zullen volhouden. Hun kiezers blijven hen trouw, dat blijkt uit alle recente opiniepeilingen. In dezelfde peilingen kan men zien dat zelfs een meerderheid van VLD- en CD&V-kiezers niet akkoord gaat met het vereenzelvigen van het Vlaams Belang met de maatschappelijke problemen van het ogenblik, noch met het willen afnemen van de dotatie. En dan hebben we het over de grotere partijen, wat een reden temeer is om de kleinere, linkse groeperingen inderdaad links te laten liggen. Ook de stille mars in Antwerpen was eerder een tegenslag voor de politiek correcten, zoals ze zichzelf graag ophemelen. Er was nog geen kwart van het aantal deelnemers dat opstapte voor Joe Van Holsbeeck. Het kan ook gedeeltelijk met het weer te maken hebben gehad, maar misschien geraken de mensen al dat stappen ook wel beu. Als we het aantal buitenlanders, waarvan de meesten hopen rechtstreeks baat te hebben bij dergelijke manifestaties, er niet bijtellen, dan was het helemaal een mager beestje. Bij de mars in Antwerpen valt trouwens te vermelden dat het niet opgaat dat daar iemand van de betrokkenen, de moeder van de verdronken Mohammed Bouazza, het nodig vond enkele Vlaams Belang leiders persoonlijk aan te vallen (iets wat dan in grote titels in de correcte media werd vermeld: van "verdraagzaamheid" gesproken!). Hoe vreselijk het voor een moeder ook moet zijn haar zoon te verliezen, tot op dit ogenblik weet niemand wat er daar juist gebeurd is en wie daarvoor verantwoordelijk zou kunnen zijn. Een week vóór de mars in Antwerpen, was er ook een betoging van "sans papiers" in Gent. Vóór de camera konden twee van de betogers hun zeg doen. De ene was al zes jaar in België, de tweede negen jaar. De eerste deed zijn uitleg in het Frans, de tweede in het Engels. Als die inderdaad al zo lang al hier zouden zijn, waarom hebben die dan niet de moeite gedaan onze taal te leren? Zo'n mensen mag men voor mijn part meteen terugsturen naar hun land van herkomst. Ze hebben immers bewezen dat ze zich niet willen aanpassen. Als dat betekent, dat ik daarom een racist zou zijn, dan weze het zo. Ik ben dan trouwens in goed gezelschap, want - volgens De Gucht - zijn er in Vlaanderen alleen al ongeveer één miljoen. Dat men bv in de regio van Charleroi er geen bezwaar in heeft dat men fraudeert en de Staat op grote schaal belazert, vindt dezelfde De Gucht waarschijnlijk niet zo erg. Dat gebeurt daar immers door mensen die zichzelf "democraten" noemen. De Gucht rijmt dan ook op klucht!
In haar pogingen te ontsnappen aan de overname door het Amerikaanse Mittal Steel, heeft de directie van Arcelor een voorakkoord gesloten met de Russische staalgroep Severstal. Het wil daarmee een fusie aangaan, waarbij het Russische bedrijf een belang van 32% in Arcelor overneemt en daarmee de grootste aandeelhouder wordt. De vraag is alleen in hoever enkele topmannen van Arcelor daarmee hun bedrijf bevoordeligd hebben dan wel of ze in de eerste plaats aan zichzelf gedacht hebben. In de nieuwe fusiemaatschappij, die dan het grootste staalbedrijf ter wereld zal worden, blijven zij nl hun postjes behouden. De beslissing zou moeten vallen op de vergadering van 28 juni, wanneer de aandeelhouders van Arcelor erover zullen moeten beslissen of ze akkoord gaan met de fusie met Severstal ofwel toch met Mittal in zee zullen gaan. Vergeten we tenslotte niet dat ook de Vlaamse bedrijven van Sidmar (Zelzate) en Ugine ALZ (Genk), met duizenden goed betaalde jobs, bij deze zaak betrokken zijn. Severstal maakt deel uit van de "Shareholdergroup", waarin het de belangrijkste tak is. De grote man achter dit bedrijf is een zekere Alexei Mordashov, die beschouwd wordt als de zevende rijkste man van Rusland met een geschat vermogen van 5,9 miljard euro. Mordashov is een van die oligarchen, die na de ineenstorting van de Sovjet Unie de kans grepen en een of meerdere grote industrieën voor een habbekrats overnamen en daar nu de vruchten van plukken. Rusland is op economisch gebied stilaan een hoofdrolspeler aan het worden, zeker in Europa. In de eerste drie maanden van dit jaar stond zijn handelsbalans op 42 miljard dollar activa, geld dat binnenkomt door de verkoop van olie, waardemetalen en vooral gas. Het is de bedoeling van Putin om een vaste uitwisselbaarheid van de roebel te bekomen op de volgende top van de G8 die halfweg juli zal plaatsvinden in ... St. Petersburg. Hij wil ook een soort energiebeurs oprichten waarin Rusland dan een hoofdrol zou spelen. Het lijkt wel een grap, maar is het niet. Nog in 1998 kon Rusland zijn buitenlandse schulden niet betalen en moest de roebel gedevalueerd worden. Op het ogenblik heeft de centrale bank voor 225 miljard dollar aan goudreserves. Als de olie ooit de 100 dollar per vat zou halen, wat door sommigen als niet onmogelijk wordt geacht, dan zou de roebel binnen de vijf jaar in waarde verdubbelen, zou Rusland rond 2112 Portugal voorbijsteken en ergens rond 2015 Duitsland en Groot-Brittannië. Het lijkt een sprookje, maar zoals alle sprookjes heeft ook deze zaak een keerzijde. De welvaart voor ±150 miljoen Russen zou alleen afhangen van een materie die enorm in waarde kan fluctueren. Rusland zou een nieuw soort Saoedi Arabië kunnen worden, wat enorme risico's kan inhouden. Gelet op het feit dat Putin regeert als een tsaar en vooral denkt in machtstermen, is het laatste woord hierover verre van gezegd.
Leonardo Da Vinci leefde in de tweede helft van de vijftiende, begin zestiende eeuw. Hij is bij ons vooral bekend als schilder, maar was feitelijk een intellectueel van gigantische afmetingen die door zijn verscheidenheid aan werkzaamheden alle idealen van de Renaissance in zich verenigde. Hij was ook beeldhouwer, architect, ingenieur, anatomist, fisioloog en filosoof. Hij werkte voor pausen, koningen en prinsen. Hij was een geboren als natuurlijk kind, maar werd door zijn natuurlijke vader mee opgevoed, was linkshandig (dat werd in zijn tijd niet altijd geapprecieerd) en had de gewoonte in spiegelschrift te schrijven. Leonardo was dan ook geen normaal mens, maar toch een kind van zijn tijd dat er zeker niet aan zou gedacht hebben zich bezig te houden met godslastering. Godslastering is nu precies dat wat de Amerikaanse schrijver Dan Brown Da Vinci in zijn schoenen schuift. Hij beweert dat de zoon van God overspel heeft gepleegd en dat schudt hij zomaar uit zijn pen alsof hij daarvan zeker is. Daarrond bouwt hij dan een thriller die hem schatrijk maakt, eerst door de verkoop van het boek zelf, daarna door de filmrechten. Dan Brown heeft er wel op gelet zo'n nonsens over het Christelijk geloof te vertellen, de godsdienst die de andere wang aanbiedt als men geslagen wordt. Ik neem aan dat hij zoiets niet zou schrijven over bv Mohammed en diens negenjarige bruid Aisha. Zijn fatwa zou snel klaarliggen. De Belgische bisschoppen, die zich tegenwoordig geroepen voelen om op alles te reageren waarover ze beter zouden zwijgen, hebben gewaarschuwd dat het allemaal om fictie gaat. Dat klopt en is trouwens bevestigd door Dan Brown zelf én door filmmaker Ron Howard. Toch zijn er heel wat lezersbrieven gekomen als reactie op de brief van de bisschoppen en daaruit blijkt dat niet weinigen nog geloven dat het verhaal van de Da Vinci Code écht is. Dat komt omdat steeds meer westerlingen ongelovig zijn geworden. Hoe ongeloviger, hoe bijgeloviger. Ze zeggen in niets meer te geloven, maar geloven feitelijk in alles en nog wat. Het doet me denken aan die Italiaanse communist die vroeger ooit op een congres van zijn partij uitriep: " Goddank geloof ik in niets meer!". Een tip voor schrijvers die een gat in de markt zoeken: kies een onderwerp uit een zeer ver verleden, dat zo goed als niet te controleren is. Maak er een verhaal van dat afwijkt van wat we er tot nu toe van dachten en zorg dat er iets shockerend in voorkomt. Om het geheel wat echter te doen lijken, verwijs je dan naar een vroegere bekende figuur die het (misschien) zou gezegd hebben. Succes verzekerd, omdat de mensheid nu eenmaal bedrogen wil worden.
Sinds 1972 is het Belgische Rode Kruis gesplitst in twee autonome vleugels. Dat betekent, dat elke afdeling zijn werk kan doen en niet van de andere afhankelijk is. Boven de twee staat nog wel een leiding, met aan het hoofd Astrid van Saksen-Coburg, dochter van. Het is al langer geweten dat de Waalse vleugel van het Rode Kruis met een groot financieel tekort kampt. Men spreekt van 10 tot 15 miljoen euro. Zoals we stilaan met onze Waalse "broeders" gewend zijn, wordt er daar veel te veel geld uitgegeven en krijgt men er veel te weinig binnen. De Vlamingen, die om de haverklap door de francofonen beschuldigd worden van racisme en dies meer, schijnen veel meer te geven aan de noodlijdenden dan de zo humane zuiderlingen. De redenen waarom de Waalse vleugel in de schulden zit zijn velerlei: overgeïnvesteerd in voertuigen, vastgoed én personeel, waarbij dat laatste dan nog overbetaald wordt, bestuurlijke chaos en zwak leiderschap. Zo zou een groot deel van de meeruitgave aan Waalse kant te wijten zijn aan uitbetalingen voor stoflongen van mijnwerkers, die dan wel een erg hoge leeftijd moeten bereikt hebben. Enfin, heel wat typisch Waalse uitvindsels die men o.m. dezer dagen ook terug vindt in het link(s)e beheer van de regio Charleroi. Officieel zijn er binnen het Belgische Rode Kruis geen geldverplaatsingen. Er is wel een financieringsfonds. In dat fonds dienen de lokale afdelingen hun financiële overschotten te storten. Die blijken voor 80% uit Vlaanderen afkomstig te zijn. De rest kan men raden: met het geld dat het Vlaamse Rode Kruis overhoudt, waarvoor het hard heeft gewerkt en degelijk heeft bestuurd, wordt het verkwistende Waalse Rode Kruis boven water gehouden, dit alles met de duidelijk steun van Astrid van Laken. Enfin, de zoveelste verdoken geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië. Het houdt niet op. Hét probleem met het Rode Kruis is, dat de internationale federatie in Genève slechts één juridische vereniging per land erkent. M.a.w. Vlaanderen moet eerst onafhankelijk worden alvorens het Vlaamse Rode Kruis zijn eigen centen zal kunnen beheren. Het Rode Kruis van Montenegro zal morgen wél erkend worden! --- In de marge van bovenstaande nog dit: Marc Coussement, de ondervoorzitter van de Vlaamse vleugel, heeft ontslag moeten nemen uit die functie, dit nadat hij op het paleis ontboden was en daar een bolwassing had gekregen. Wat had de heer Coussement gedaan? Iets vreselijk: hij had het manifest van de denkgroep "In de Warande" mede ondertekend! Daarmee is Coussement het tweede slachtoffer van de Belgische recuperatie tegen het Manifest. De nieuwe repressie draait op volle toeren...
Diogenes van Sinope was een Griekse filosoof uit de vierde eeuw vóór Christus, die de naam had nogal sarcastisch uit de hoek te kunnen komen. De man leefde heel bescheiden, het schijnt zelfs dat hij in een soort grote ton woonde. Op een dag liep Diogenes overdag met een brandende lamp door Athene. Toen men hem vroeg waarmee hij bezig was, antwoordde hij: "Ik zoek een eerlijk mens". Diogenes werd onsterfelijk en belandde zo eens in Charleroi, mét zijn lamp.Toen een vriend hem de dag daarop tegenkwam en hem vroeg of hij er een eerlijk mens gevonden had, zei Diogenes: "Nee, maar ik ben toch redelijk tevreden. Ik heb mijn lamp nog!" --- Bovenstaande is natuurlijk een mop, maar men kan zich toch afvragen wat daar tegenwoordig in Charleroi gaande is. Nadat Van Cauwenberghe, de "godfather" van de P.S. in Charleroi ,was moeten aftreden als burgemeester én als minister-president van de Waalse deelregering, zijn er ondertusdsen al vier schepenen aangehouden, plus enkele voorzitters van huisvestingsmaatschappijen en zijn nu twee voorzitters van sportverenigingen in verdenking gesteld, waaronder de kabinetchef van de nieuwe burgemeester. Allemaal omdat ze met geld van de overheid gesjoemeld hebben en allemaal socialisten. Allemaal dus lid van die partij die mede de aanvraag tot intrekking van de dotatie voor het Vlaams Belang heeft ondertekend. Ze zelf zijn toch zo democratisch, mijnheer. Zuiver tot op de graat! Elio Di Rupo, de opvolger van "Van Cau", zoals de vrienden hem noemen, heeft wel mooi zeggen dat hij die Augiusstal eens zou gaan uitmesten ("J'ai marre des parvenus", zei hij ooit eens op een partijcongres); blijkbaar hebben zowel Van Cauwenberghe als diens medestanders nog heel wat supporters in de Carolostad. Tijdens de herdenking van de mijnramp van Marcinelle (voorstad van Charleroi), in aanwezigheid van Albert II en zijn Paola, was Elio met geen ogen te zien en werden de honneurs waargenomen door, jaja, niemand minder dan Van Cau, die (ook al) voorzitter is van het herdenkingscomité aldaar. De nieuwe burgemeester Van Gompel (nog zo'n echte Waalse naam!), heeft ondertussen de voorzitters van de plaatselijke huisvestingsmaatschappijen gevraagd op te stappen. Hij wil het beleid verder voeren samen met een deel van de oppositie. Vraag is of die zo dom gaan zijn daarop in te gaan. Als ze immers de zaken op hun beloop laten, zullen zij denkelijk heel wat meer voordeel halen uit de stembusgang van 7 oktober e.k. Het dooddoenertje dat anders extreem-rechts met de stemmen zal gaan lopen, wordt zo stilaan een afgezaagd motief, zelfs in Wallonië.
Montenegro is een landje van bijna 14.000 km², zeg maar zo groot (of klein, als ge wilt) als de provincies Luik, Namen en Luxemburg samen. Een bevolking van ± 670.000 die leeft van, ja van wat? Daar is weinig over bekend. Er is wat primitieve landbouw en veeteelt. Het landje is grotendeels onherbergzaam en heeft als enige troef dat het aan de Adriatische kust ligt. Het zóu dus kunnen leven van toerisme, maar dat moet er nog beginnen. De bevolking bestaat uit 2/3 Montenegrijnen en 1/3 etnische Serviërs, die allemaal dezelfde taal spreken, Servo-Kroatisch, het Cyrillische schrift hebben en meestal orthodox-christelijk zijn. Montenegro heeft zich in een referendum uitgesproken voor onafhankelijkheid en zal zich in de nabije toekomst afscheuren van grote broer Servië, waarmee het meer miserie dan voorspoed heeft beleefd. Vlaanderen is 2½ groter dan Montenegro, heeft ± 6.000.000 inwoners, heeft internationale havens en luchthavens, industrie, nijverheid en landbouw die mee van de wereldtop zijn, een onderwijs dat tot het beste in Europa behoort (allochtonen uitgezonderd), een eigen taal, vlag en volkslied. Dat Vlaanderen mag echter niet onafhankelijk worden. Wij kregen niet eens de kans om ons in een referendum uit te spreken over de Europese grondwet (dat danken we Spirit, NB), laat staan dat men ons laat stemmen over onze éigen toekomst. Het begrip democratisch blijkt trouwens steeds meer uitgehold te worden. Bij mijn weten is in een democratisch land de meerderheid nog altijd 50+1%. Voor het referendum in Montenegro eiste de Europese Unie 55% en toen die behaald werd, vond de (Servische) oppositie dat nog te weinig. Wij, hier in Vlaanderen, maken meer dan 60% uit van de Belgische bevolking en hebben het helemaal niet voor het zeggen. Integendeel: daar waar Montenegro zich de wet niet meer laat spellen door grote broer Servië, moeten wij dat wel toelaten door kleine broer Wallonië. België is zowat het enige democratische land ter wereld waar een ruime meerderheid het niet voor het zeggen heeft, iets om echt niet fier op te zijn. Het zullen de francofonen zijn die beslissen of wij straks ons eigen Brussel-Halle/Vilvoorde mogen splitsen en dan nog onder God weet welke voorwaarden. Het zijn zij die mee zullen beslissen over eventuele regionalisaties van bv ziekenzorg en werkgelegenheid, over dotaties aan de eigen Vlaamse partijen, over steun aan Franstalige scholen op Vlaams grondgebied, enfin, men kent de hele litanie. In Montenegro zijn ze van die problemen althans verlost. De Montenegrijnen kunnen vanaf vandaag hun eigen ding doen en hoeven zich verder niet te bekommeren om hun Servische minderheid. Wij, Vlamingen, zijn er nog niet en zullen er ook nooit komen zolang een deel van onze eigen mensen niet loyaal is tegenover het volk dat ze dient te vertegenwoordigen.
In mijn artikel van 5 dezer ("Olie en dollar: de dubbele crisis") had ik reeds gewaarschuwd voor de gevaren van een crash. Nu ben ik geen specialist ter zake, maar wel iemand die heel veel leest, ook in buitenlandse kranten waarin al weken gesuggereerd wordt dat zo'n crash tot de mogelijkheden behoort: een dalende dollar, te veel import en te weinig export in de U.S.A., de stijgende olie- en grondstoffenprijzen, een nieuwe, minder ervaren man aan het hoofd van de Amerikaanse FED, de oorlog in Irak en de dreiging vanuit Iran. Eindelijk schijnen ook onze kranten wakker te worden. Ook dat is geen nieuwigheid, zoals ik o.m. eveneens al stelde in mijn artikel van 9 dezer ("De Vlaamse pers: het lezen niet (meer) waard"). Ik moet opletten niet verwaand te worden! Die Vlaamse kranten lopen echter hopeloos achter. Die hebben het waarschijnlijk te druk met het in de vernieling schrijven van het Vlaams Belang (enfin, dat is wat ze denken; het zou wel eens helemaal anders kunnen uitdraaien). Zelfs de Tijd, pas overgenomen door de Persgroep van Christian Van Thillo, blijft hopeloos in gebreke. Het is met die krant ooit anders geweest toen ze nog onafhankelijk was. Het zou een lachertje moeten zijn, maar het is het niet: het enige Vlaamse blad dat tijdig heeft gewaarschuwd voor een wereldwijde crisis en zelfs een financiële crash (ik neem de woorden letterlijk over) is het satirische weekblad "'t Pallieterke", waar een zekere Angélique Vanderstraeten een vaste rubriek heeft met de titel "Uit de smalle beursstraat". Het artikel over een mogelijk nakende crisis verscheen in het nummer van 26 april 2006, dus VIER weken geleden! En dat noemt men dan een "rioolkrantje"!
De Belgische Justitie zorgt bijna dagelijks voor nieuws, jammer genoeg meestal negatief nieuws. Ik zou er rustig minstens één keer per week een uitgebreid verhaal over kunnen schrijven. De rode draad die door het beleid van Laurette Onkelinx loopt heeft niets te maken met goed management, alleen met een obsessie: hoe krijg ik plaats in mijn gevangenissen? Ze zitten overvol. Men heeft niet tijdig gezorgd voor uitbreiding. De oude gevangenissen (zoals die van bv Tongeren) staan leeg, terwijl men op andere plaatsen bedden (of matrassen) moet bijplaatsen. De nieuwe gevangenissen, die beloofd worden, zullen pas over enkele jaren klaar zijn. Een zoveelste staking zorgde ervoor dat er in de gevangenis van Nijvel een opstandje uitbrak, waarbij de gedetineerden de kans kregen een vleugel van het gebouw in brand te steken. Dit had tot gevolg dat tante Laurette een deel van die gevangenen op penitentiair verlof moest sturen. M.a.w. die lopen nu vrij rond. Van een tip gesproken: steek de boel in brand en misschien kom je vrij! De klucht van Nijvel was maar een fait divers. Erger zijn structurele maatregelen die het rechtsklimaat in dit land grondig verzieken. Een ervan is de beslissing van dezelfde Onkelinx om ook seksmisdadigers vrij te laten mits het dragen van een enkelband. Te gek om los te lopen. Het risico op hervallen in de misdaad is extreem groot. De meeste van die mensen hebben immers zichzelf niet onder controle. Als ze hervallen, kan men weten waar ze op het ogenblik van een verkrachting bv waren, maar dan is het al weer wel gebeurd. Er bestaat trouwens een mogelijkheid, dat men het niet kan bewijzen. Naar het schijnt, kan zo'n enkelband-alarm op gezette tijden worden uitgeschakeld, bv om de gevangene de gelegenheid te geven te gaan solliciteren. Zoals Tony Van Parijs het stelde: "Wat als zo iemand dan beslist eens langs een school te passeren?". Onlangs stak een jonge man een garage met auto's in brand. Hij werd slechts voorwaardelijk gestraft omdat hij handelde "uit een dwangsituatie die hij niet onder controle had" (het was n.a.v. van een uit de hand gelopen liefdesaffaire met een "vriend"). Ook de bendes die de banden van 4x4's in het Brusselse lieten leeglopen, kwamen er met een vermaning vanaf, omdat er, volgens de rechter, "geen schade was toegebracht", iets wat pas later kan blijken mochten die banden interne schade hebben opgelopen. Nóg straffer was de uitspraak van een rechter in Turnhout, die een tijdje geleden vijf beklaagden vrijsprak voor het telen van cannabis, omdat "de planten op het ogenblik van de politie-inval nog niet in het stadium waren dat ze konden dienen als drugs"! M.a.w. de politie had moeten wachten tot de planten drugs waren. De wereldvreemdheid van sommige rechters kan misschien niet meteen de schuld zijn van Laurette Onkelinx, maar ze is er wel verantwoordelijk voor en hoort erop te reageren, wat meestal niet gebeurt. Tenslotte zijn de wet op het jeugdsanctierecht en de wapenwet er niet gekomen omdat tante Laurette er werk van maakte, maar alleen onder de druk van de omstandigheden. Onkelinx doet denken aan dat mopje over de "geboren leider": die kijkt naar waar de massa loopt en gaat dan voorop lopen!
