Na de enquête van de Stemmenkampioen (de persgroep) is nu ook de peiling van de VRT/De Standaard tot de conclusie gekomen dat het Vlaams Belang na de commotie van de laatste weken helemaal geen leden verliest, integendeel er zelfs nog bij krijgt (0,6%). Als men er rekening mee houdt dat, zeker bij enquêtes waar de VRT mee gemoeid is, het Belang normaal in werkelijkheid nog een paar procenten méér scoort, dan was het te begrijpen dat Martine Tanghe eerder wanhopig leek toen ze Wim De Vadder, politiek commentator en linksgezinde (anders wordt ge dat niet bij de VRT), vroeg hoe zo iets kwam. Ze doen daar nog zo hun best om de Vlaams nationalisten te blameren als het slecht gaat en te verzwijgen als het goed is en niemand schijnt hen te geloven. Bij de Stemmenkampioen was er trouwens deze week ook de vraag, of men (nog) vertrouwen had in de VRT en, verrassend genoeg, bleek een meerderheid de rode omroep nog geloofwaardig te vinden ook. De reden kwam pas later: de SP.a/Spirit en Groen! kiezers hadden voor bijna 100% positief gereageerd, waardoor de cijfers natuurlijk gemanipuleerd werden. De VRT ís ook dé zender van die partijen. VLD en CD&V worden nog net geduld. Het VB komt niet aan bod. Ook de krant van Luc Van der Kelen, Het Laatste Nieuws, schijnt de slag niet te boven te komen. De bevestiging van de eerste enquête door de tweede werd in HLN vermeld op bladzijde 47 in een klein, onopvallend kadertje... Ik wil trouwens nog even terug komen op Van der Kelens artikel over het boek van advocaat Van Overloop tegen het Vlaams Belang. De progressieve pleiter vat het programma van het VB samen in één zin: "Weg met de Walen, weg met de vakbonden en weg met de sociale zekerheid". Het is erg simplistisch en absoluut onjuist om het zo te stellen. - "Weg met de Walen", ja, in de betekenis van: ieder zijn eigen baas. Stoppen met elk jaar 12 miljard euro weg te geven die door figuren als Van Cauwenberghe, Anselme en wie weet wie nog allemaal niet worden geïnvesteerd maar verdeeld onder de kameraden. Men moet dezer dagen maar de kranten openslaan om te lezen wat daar allemaal mee gebeurt. - "Weg met de vakbonden", ja, in de betekenis van: vrijheid van mening en recht op arbeid. Stoppen met staken voor alles en nog wat en zeker met staken vóór er gepraat wordt. Een eind maken aan de dictatoriale beslissingen van een niet verkozen vakbondstop die o.m. mensen uit hun organisatie zet enkel en alleen omdat ze lid zijn van een democratisch verkozen partij die niet de hunne is. - "Weg met de sociale zekerheid" is een leugen. Wel weet ieder weldenkend mens die ook aan de toekomst van zijn kinderen en kleinkinderen denkt, dat bv wat er is overgebleven van het generatiepact, een lachertje is, een lege doos die de grote problemen van de vergrijzing die op ons afkomt niet zal oplossen. Het systeem Dehaene: "De problemen oplossen als ze zich voordoen", zal dan te laat zijn en voor onze sociale zekerheid catastrofaal uitvallen. Enfin, wie een hond wil slaan vindt allicht een stok. Maar het komt niet altijd uit zoals men gehoopt had. Dat hebben de politiek-correcten tot hun scha moeten ondervinden.
Het is een feit dat de meeste autoconstructeurs te kampen hebben met een overschot aan capaciteit. Dit betekent dat ze ofwel de productie moeten verlagen, ofwel fabrieken moeten sluiten. Zowel het een als het ander gebeurt tegenwoordig, in Amerika én in Europa. Het geldt voor praktisch alle merken, misschien uitgezonderd BMW en enkele producenten van sportwagens, type Porsche. Mitsubishi heeft zijn productie in het Nederlandse Born al afgeslankt door nog in één ploeg te gaan werken. Daardoor komen heel wat mensen op straat te staan.In Groot-Brittannië gaat men enkele fabrieken helemaal sluiten. In andere landen houdt men nog in beraad wat er gaat gebeuren. In België, meer bepaald in Vlaanderen en Brussel, staan tienduizenden jobs op de helling. Bij Volkswagen in Vorst, al jaren een probleemfabriek o.w.v. dikwijls ongecontroleerde vakbondsacties, kan men voorlopig even adem halen omdat ze een type Polo kan overnemen van een fabriek uit Barcelona, die dan wel dicht zal gaan. Bij Ford in Genk staan ze er beter voor, daar ze meerdere nieuwe types zullen mogen fabriceren. Daar wordt nu zelfs (tijdelijk) personeel bij aangeworven. Normaal gesproken, zit dat er ook in bij General Motors in Antwerpen, alhoewel dat nog niet definitief beslist is. Uitgerekend in dat bedrijf is er nu een staking. Als bedrijfsleiders ergens de pest in hebben, dan is het in stakingen, zeker als men werkt voor een Amerikaanse multinational die geen schrik heeft een fabriek te sluiten of een productie naar een ander werelddeel te verplaatsen. In Antwerpen wordt nu gestaakt omdat twee ABVV-vakbondsmilitanten, de bekende "délégués", door de fabrieksleiding geschorst zijn, nadat ze een spontane staking hadden uitgelokt, waardoor de productieband was komen stil te staan. Délegués zijn heilig in België. Die denken boven de wet te staan. Dat denken trouwens ook de vakbonden, die in dit land sterker staan dan elders in Europa. Als gevolg van het dispuut, werd dan ook tot een plotse staking besloten, die zal duren tot dinsdag a.s. Nu is het toevallig zo dat we voor het verlengde pinksterweekeinde staan en de staking dus nog geen grote schade kan aanrichten In een fabriek met ± 2.000 werknemers is elke verloren dag echter een groot verlies en het is dan maar te hopen, dat er volgende week een compromis gevonden wordt. Want de toekomst van een fabriek riskeren om een tijdelijke schorsing van twee vakbondsmilitanten, is m.i. een roekeloze daad. Heel wat GM-medewerkers zullen dit weekeinde wel het hunne denken van de zaak. Lidgeld betalen aan een vakbond die dan met uw werk en toekomst gaat spelen, er zijn leukere bezigheden.
Luc Van der Kelen is een van onze betere Vlaamse journalisten. Als hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, de krant met de grootste oplage in Vlaanderen, was hij steeds vrij evenwichtig in zijn beoordelingen, dit ondanks het feit dat hij een echte belgicist kan genoemd worden. Sinds de zinloze schietpartij in Antwerpen en het feit dat deze gebeurtenis de opmars van het Vlaams Belang niet zal tegenhouden, schijnt Van der Kelen echter zijn pedalen verloren te hebben. Eerst liet hij zich opmerken in een debat voor de (ultrarode) Antwerpse lokale TV-zender, waarin hij in een vraaggesprek met reporter Apers, voorstelde het snelrecht in te schakelen als het om racisme gaat. Nog een stap verder en we zitten aan uitzonderingsrechtbanken! Vandaag haalt hij in zijn krant weer uit naar het Belang, ditmaal met de promotie van een boek van advocaat Norbert Van Overloop, die zegt dat het Vlaams Belang de partij is van de rijke man. Blijkbaar heeft dat te maken met moderne wiskunde, waarbij men ook kan aantonen dat 1+1 soms 3 is. Die Van Overloop is een "progressief" (zo noemt men bij ons die mensen die niets veranderd willen zien!), die o.m. medestichter was van de petitiebeweging "Objectief 479.917", ontstaan na de eerste "zwarte zondag", toen het toenmalige Vlaams Blok evenveel stemmen haalde. De man is dan ook een echte linkse. Dat Van der Kelen, die toch nog altijd schrijft voor een krant met liberale voorkeur, zo iemand achterna schrijft, is niet alleen bedenkelijk, het doet hem ook het vertrouwen verliezen van een deel van zijn achterban, die tenminste neutraliteit wenst. Dat wantrouwen in journalisten is trouwens een gegeven dat al langer speelt, omdat onze media nu eenmaal denken dat ze hun lezers/kijkers moeten opvoeden. Het wantrouwen t.o.v. de schrijvende pers is nog relatief zolang de kranten bereid zijn ook tegendraadse lezersbrieven op te nemen. Het wantrouwen t.o.v. radio en TV is daarentegen algemeen, omdat de luisteraar/kijker daar normaal niét aan een wederwoord komt, niet van hemzelf maar ook niet van de grootste oppositiepartij, wier kiezers toch ook die media mee financieren. Wantrouwen is er ook t.o.v. onze politici. Voor zover dat nog bewezen moest worden, is dat gebleken uit een enquête van de KU Leuven die stelt dat drie op vier Vlamingen de politici wantrouwen. Als men er vanuit gaat dat die politici toch door het volk verkozen zijn geworden, dan kan men daaruit alleen besluiten dat ze, na hun verkiezing, zich weinig of niets aantrekken van hun eigen kiezers, die ze waarschijnlijk voor dom aanzien. Steve Stevaert durfde het nog zeggen ook: "ik weet wat goed is voor de mensen". De meeste durven zoiets niet uiten, maar handelen er wel naar. Tenslotte wantrouwen de Vlamingen de (francofone) Brusselaars en de Walen, zeker na alle berichten over fraude en gesjoemel, waaruit nog maar eens gebleken is dat er met ons geld gemorst wordt (en geen klein beetje). België is een land vol wantrouwen.
Het schandaal van fraudes en gesjoemel met overheidsgeld in Wallonië blijft de kranten halen. Gelukkig maar, zou ik zeggen, er wordt hier al genoeg in de doofpot gestopt. Nu is men in het zuiden zelf ook wakker geworden. Met name de Waalse senator Alain Destexhe van het MR (de Franstalige liberalen) is niet zinnens het daarbij te laten. De man was vroeger reeds positief in het nieuws gekomen, toen hij een weinig rooskleurig maar juist beeld ophing van de niet werkende Waalse economie. Nu zegt hij vlakaf dat er in Wallonië in het algemeen en in Charleroi in het bijzonder regelrechte maffiapraktijken heersen. Hij is het zelfs niet eens met Di Rupo die burgemeester Van Gompel als de plaatselijke witte merel beschouwd en hem zijn hand boven het hoofd houdt. Volgens Destexhe is Van Gompel al twaalf jaar burgemeester (of dienstdoend burgemeester) van Charleroi en kan het niet zijn, dat hij niét op de hoogte was van wat daar allemaal gebeurd is. Dat geldt ook voor de 400 mandatarissen die de PS heeft in de regio Charleroi. Veel van die mensen waren misschien zelf niet fout, maar geen enkele heeft ooit de moeite gedaan de wantoestanden aan te klagen, terwijl men er zeker van op de hoogte was. Zoiets noemt men passieve corruptie. In tegenstelling tot de Vlaamse liberalen zitten de De Franstalige blauwen nog wel in de federale regering maar niet meer in de regionale Waalse deelregering. De P.S. heeft hen na de laatste regionale verkiezingen ingewisseld voor de Christen-democraten (die noemen zich nu CDH: centre démocratique humanitaire. De "c" van Chrétien hebben ze laten vallen). Voor hun lot in de federale regering hoeven de Waalse liberalen niet te vrezen, die bolt uit naar de twee op komst zijnde verkiezingen en, mede door het feit dat de schandalen de P.S. schrik aanjagen, zal er weinig of niets meer gebeuren en zullen die verkiezingen dan ook niet eerder plaatsgrijpen. De MR kan dan ook rustig de kant van de oppositie kiezen en dat is wat Destexhe doet. Hij wordt wel eens de Jean-Marie Dedecker van de Waalse politiek genoemd. Ondertussen is de échte Jean-Marie Dedecker echter ook nog eens wakker geschoten en gaat die een wetsvoorstel indienen om bij de Raad van State te vragen de dotatie van de P.S. in te trekken, exact hetzelfde wat die P.S. het Vlaams Belang wil aandoen. Die Raad van State moet dan maar eens uitmaken, wat het slechtste is voor de Staat: schrik hebben van de Islam of het geld van de belastingbetaler over de balk gooien. Het is nu even met een visademtje afwachten, of zijn eigen partij, de VLD, Dedecker zal volgen. Misschien krijgen we toch nog politiek vuurwerk te zien bij het uitbollen...
Toen Elio Di Rupo, na het uitbreken van het schandaal rond de huisvestingsmaatschappij "La Carolorégienne" zijn intussen vijand geworden partijgenoot Van Cauwenberghe opzij schoof, zelf minister-president werd en uitriep dat hij nu genoeg had van die "parvenu's", had hij waarschijnlijk zelf nooit gedacht in wat voor wespennest hij zou terecht komen. Toch was het voldoende geweest even de geschiedenis van de P.S. tijdens de laatste decennia na te pluizen, om te zien hoeveel en hoe dikwijls daar al gesjoemeld werd. Reeds na de moord op André Cools was het algemeen geweten dat zo goed als alle postjes in openbare bedrijven en intercommunales in Wallonië in handen waren van P.S. mandatarissen. Hoe hoger aan de top, hoe meer mandaten. Cools zelf bezat er een paar dozijn en het is niet denkbeeldig dat wrijvingen binnen een of meerdere van die maatschappijen mede aan de oorsprong lagen van de beslissing hem van kant te laten maken.. Als het sindsdien veranderd is, dan is dat alleen maar in de slechte zin gebeurd. Dat wordt nu duidelijk. Sinds het eerste schandaal in Charleroi aan het licht kwam, zijn er al een burgemeester en vier schepen in verdenking gesteld en is men nu toe aan de voorzitters van de sportverenigingen, die ook allemaal banden met de politiek hebben. Van zodra men weet dat de région walonne ergens iets gefinancierd heeft, kan men er bijna zeker van zijn dat er iets is dat het licht niet mag zien. Denk maar aan Francorchamps en de voetbalclubs uit de eerste afdeling. Het houdt trouwens niet op met Charleroi. In het Luikse, waar het feitelijk begonnen is met de moord op Cools, was er nog de merkwaardige verschijning die Guy Mathot heette en die zowat bij alle toen aan de gang zijnde schandalen betrokken was. Mathot is ondertussen gestorven, maar zijn zoon zit nu in de Luikse politiek, een gegeven dat men overal terug vindt maar toch verdacht veel bij socialisten (en niet enkel in Wallonië: denk maar aan de namen Vandenbossche, Van Velthoven, Tobback, Detiège, Claes - en misschien vergeet ik er nog enkele). Na Luik kwam dus Charleroi. Na Charleroi komt waarschijnlijk Namen, waar de burgemeester ook in opspraak is gekomen, nadat hij de gemeente verdacht veel opdrachten liet geven aan een firma die beheerd wordt door zijn "koeketien". Diezelfde vriendin kreeg ook opdrachten van de Naamse huisvestingsmaatschappij die - Oh, toeval! - beheerd wordt door de zoon van de burgemeester. Ons kent ons lijkt in Wallonië nog meer ingeburgerd dan elders. Ondertussen is Di Rupo er stil van geworden. Hij is er niet eens meer zeker van dat hij het tegen de "parvenu's" gaat halen. Als gevolg van een decennia lang durend cliëntelisme hebben die nl ervoor gezorgd dat hun achterban, die mee profiteert, hen zo maar niet laat vallen. Tot overmaat van ramp komen de gemeentelijke verkiezingen er aan. Elio lijkt wel een brandweerman die zich te ver in de vuurhaard heeft gewaagd en die nu niet meer weet of hij verder moet blussen dan wel zich hals over kop terugtrekken. Harde tijden voor een man met ambitie!
De laatste 22 jaar van mijn loopbaan heb ik doorgebracht in een 24-uurservice voor gestrande vrachtwagens en autobussen. Wat die laatste voertuigen betreft, heb ik heel wat meegemaakt. Zo kan ik rustig iedereen aanraden nooit met autobussen mee te rijden die dag én nacht rijden. Wat men er ook van vertelt, één onoplettendheid van de chauffeur, meestal door oververmoeidheid, kan het einde van uw leven betekenen. Dat hebben we zopas nog meegemaakt met de "Belgische" bus die verongelukte in de buurt van Madrid. Het voertuig kwam van Marokko, was eigendom van een Brussels bedrijf met Marokkaans management en deed specifiek vervoer Brussel-Marokko en terug. Er zijn in West-Europa honderden van die bedrijfjes die niets anders doen dan mensen vervoeren van en naar Marokko. Meestal zijn de klanten Marokkanen (of van Marokkaanse origine) die zo de goedkoopste manier hebben gevonden om naar hun thuisland te kunnen gaan. Ik heb ooit dubbeldeksbussen meegemaakt die vanuit Noord-Italië naar Marokko reden en waarvan het bovenste compartiment alleen maar gebruikt werd voor bagage. Officieel zijn al die voertuigen gecontroleerd volgens het land waar ze zijn ingeschreven. Daar zou op tijd en stond controle op zijn en dat is maar goed ook. Waar minder controle op schijnt te zijn, is op de uitbaters ervan. Zo bleek in het geval van de verongelukte bus de eigenaar van de busfirma Sundus in België stempelgeld te krijgen. Dat was al eerder gemeld aan het parket in Brussel. De vraag is wel, of er daaraan ooit gevolg zou gegeven zijn in een stad waar gebleken is dat liefst 80% van de overtredingen geseponeerd worden. Een tweede vraag is, of er moeite wordt gedaan om te zien of het geval van misbruik van ons sociaal systeem niet verder verspreid is, zoals gevreesd wordt. Het gaat trouwens niet alleen om stempelgeld, maar ook om andere voordelen die buitenlanders hier krijgen zonder daarvoor rekenschap voor te moeten geven. In Nederland werd vorig jaar ontdekt dat Marokkanen, die er een sociale woning gekregen hadden er en grotendeels op kosten van de staat leefden, een eigen huis bleken te hebben in Marokko. Toen de Nederlandse Staat officieel bij Marokko een aanvraag deed om de bezittingen van in Nederland verblijvende Marokkanen in beeld te brengen, weigerde de Marokkaanse overheid alle medewerking. Dat verhaal van de tweede woonst zou trouwens ook gelden voor heel wat Turken, die hier mee genieten van ons sociaal systeem en ondertussen hun spaarcentjes naar hun thuisland sturen, officieel om hun familie daar een menswaardig bestaan te geven, in werkelijkheid om er bezittingen mee te kopen die ginder stukken goedkoper zijn dan hier. Probeer maar eens als Belg een tweede woning in het buitenland niet aan te geven bij de Belgische fiscus... Voor wat het autobusongeval in Spanje betreft tenslotte nog dit: alhoewel de Spaanse politie overtuigd was van de schuld van de chauffeur (er waren geen remsporen: een chauffeur die alert is zal steeds remmen als er iets onverwachts gebeurt), heeft men de man toch naar België laten vertrekken. Dat betekent o.m. dat, áls er ooit al een proces over deze zaak komt, dit misschien wel hier zal plaats vinden, waardoor wij met die kosten zitten. Mocht de chauffeur daarvoor veroordeeld worden, dan zal hij zijn straf dan ook hier uitzitten. Op die manier zijn ze in Spanje van de kosten en de miserie vanaf. Ook dát is Europa.
Topsport wordt steeds meer business, steeds minder sport, steeds meer centen, steeds minder interessant voor de toeschouwer. Het mooiste bewijs daarvan zijn de belachelijk hoge bedragen die gevraagd én betaald worden voor voetballers. Die gaan steeds meer de hoogte in, in zover dat nog slechts enkele clubs bepaalde spelers in hun rangen kunnen hebben. Het laatste voorbeeld was de aankoop van de Duitser Ballack door de Russische multi-miljardair Abramovski, die al hopen geld heeft gepompt in de Londense club Chelsea, waardoor de andere Engelse teams nu al weten dat ze volgend jaar alleen maar voor de tweede plaats zullen spelen. Als gevolg van dat criminele opbod is het dan ook geen verrassing dat er hier en daar schandalen aan het licht komen. We hebben het in onze competitie meegemaakt met de affaire van de gok-Chinees, maar waarschijnlijk wordt het veel erger in Italië, waar grote clubs als Juventus en A.C.Milan wel eens mee in de affaires zouden kunnen betrokken worden. Ook in Nederland loopt er momenteel een onderzoek en het zal op heel wat andere plaatsen niet veel beter zijn. In de Formula Uno had Renault vorig jaar de jarenlange heerschappij van Ferrari doorbroken. Het won het wereldkampioenschap met een betere wagen en een jonge, nieuwe kampioen, Fernando Alonso. Dit seizoen is Alonso bezig die titel te herhalen, maar toch was Ferrari terug aan het komen en gaf de vroegere wereldkampioen, Michael Schumacher, zich nog niet gewonnen. In de zopas gereden race van Monaco was er nu een dispuut tijdens de testritten, waardoor Schumacher, die de pole position had gewonnen, gedeclasseerd werd en op de laatste plaats moest vertrekken. In Monaco, met zijn smalle straten, betekent dit dat men de zege meteen mag vergeten. In dit geval echter niet alleen de zege, maar ook de interesse voor de rest van het kampioenschap. Ongeacht het feit of men gelijk of ongelijk had, door Schumacher uit te sluiten van de mogelijkheid nog te winnen, is de spanning voor de rest van het seizoen er helemaal uit en kan men best naar iets anders gaan kijken. Of, hoe men een competitie om zeep helpt. In het wielrennen is het nog veel erger. Daar is een zoveelste dopingschandaal uitgelekt, ditmaal in Spanje. Het gaat om een bloeddoping, waarbij wel eens enkele grote namen zouden kunnen vallen en het daarmee niet eens zeker is dat alle favorieten op de Tourzege er dit jaar zullen kunnen vertrekken. Maar ook zonder dit schandaal gebeuren er tegenwoordig in de wielrennerij allerlei zaken die het sportgehalte van deze discipline geen goed doen. In de Giro werd de zege van minstens drie ritten weggegeven. Tweemaal door roze trui Basso aan Piepoli, eenmaal (en zeer theatraal) door Jens Voigt aan Garate. Zoiets is vervalsing van de competitie. In de Ronde van België, tenslotte, waar - buiten Quick.Step - zowat janneke en mieke meereden, konden de profs het niet halen tegen een onbekende, Friese mountain-biker, terwijl cyclocrosser Sven Nijs met de besten voorop bleef en tenslotte zelfs nog achtste eindigde. Voor de sportliefhebber zijn het zware tijden, want hij weet niet meer of hij erin geluisd wordt of niet. Misschien brengt Roland Garros wat soelaas. Het gaat ook daar om veel geld, maar misschien is de competiviteit er wat eerlijker. Misschien, zeg ik.
Het is een schande hoe het Vlaams Belang de laatste tijd gediaboliseerd wordt. Het lijkt wel een heksenjacht, een soort nieuwe repressie, maar dan in de eerste plaats door de media, de TV-zenders op kop. Het volstaat de gezichten te zien van de verschillende omroepers (M/V) en duiders om op te merken, dat ze precies opgelucht zijn dat er zoiets gebeurd is als de moorden in Antwerpen Met de zaak Remmery hadden ze zich al eens hopeloos belachelijk gemaakt, maar nu denken ze eindelijk iets te hebben waarmee ze het Vlaams Belang kunnen pakken. Ik hoor Catherine Moerkerke, op VTM, nog schaapachtig vragen aan Pol Van Den Driessche: "Is dit het begin van het einde?", waarbij zij hem hoopvol aanstaarde De journalist was echter verstandig genoeg om daar niet op in te gaan Dit is niet het begin van het einde, dit is een ongelukkig, vreselijk fait divers in onze geschiedenis, iets dat nooit had mogen plaats vinden en ook nooit had mogen worden uitgebuit door wie dan ook. Dat het in dit land op allerlei gebied al jarenlang misloopt, is in de eerste plaats te wijten aan het slechte beleid van rooms-rode en paarse coalities die maar wat hebben aangeklooid i.pl.v. het land efficiënt te besturen. Als het dan zwaar fout loopt, geeft men de schuld aan de enige partij die zijzelf van elke besluitvorming hebben uitgesloten. En daar houdt het niet bij op. De Vlaams Belangers, die ongeveer één miljoen kiezers vertegenwoordigen die mee belasting betalen, mogen alleen op TV verschijnen als men denkt ze te kunnen "pakken", ze belachelijk te kunnen maken. Daar dit meestal niet lukt, laat men ze amper aan het woord, laat men ze niet eens uitspreken en worden ze meestal nog geschoffeerd door iemand die zich "moderator" noemt (van "moderare" = matigen!). Het zijn moedige mensen, de leiders van het Vlaams Belang, die heel die tijd kalm moeten blijven terwijl ze de schuld van alles en nog wat krijgen en amper de gelegenheid krijgen hun gelijk te kunnen uitleggen. Toch hoop ik, dat ze het zullen volhouden. Hun kiezers blijven hen trouw, dat blijkt uit alle recente opiniepeilingen. In dezelfde peilingen kan men zien dat zelfs een meerderheid van VLD- en CD&V-kiezers niet akkoord gaat met het vereenzelvigen van het Vlaams Belang met de maatschappelijke problemen van het ogenblik, noch met het willen afnemen van de dotatie. En dan hebben we het over de grotere partijen, wat een reden temeer is om de kleinere, linkse groeperingen inderdaad links te laten liggen. Ook de stille mars in Antwerpen was eerder een tegenslag voor de politiek correcten, zoals ze zichzelf graag ophemelen. Er was nog geen kwart van het aantal deelnemers dat opstapte voor Joe Van Holsbeeck. Het kan ook gedeeltelijk met het weer te maken hebben gehad, maar misschien geraken de mensen al dat stappen ook wel beu. Als we het aantal buitenlanders, waarvan de meesten hopen rechtstreeks baat te hebben bij dergelijke manifestaties, er niet bijtellen, dan was het helemaal een mager beestje. Bij de mars in Antwerpen valt trouwens te vermelden dat het niet opgaat dat daar iemand van de betrokkenen, de moeder van de verdronken Mohammed Bouazza, het nodig vond enkele Vlaams Belang leiders persoonlijk aan te vallen (iets wat dan in grote titels in de correcte media werd vermeld: van "verdraagzaamheid" gesproken!). Hoe vreselijk het voor een moeder ook moet zijn haar zoon te verliezen, tot op dit ogenblik weet niemand wat er daar juist gebeurd is en wie daarvoor verantwoordelijk zou kunnen zijn. Een week vóór de mars in Antwerpen, was er ook een betoging van "sans papiers" in Gent. Vóór de camera konden twee van de betogers hun zeg doen. De ene was al zes jaar in België, de tweede negen jaar. De eerste deed zijn uitleg in het Frans, de tweede in het Engels. Als die inderdaad al zo lang al hier zouden zijn, waarom hebben die dan niet de moeite gedaan onze taal te leren? Zo'n mensen mag men voor mijn part meteen terugsturen naar hun land van herkomst. Ze hebben immers bewezen dat ze zich niet willen aanpassen. Als dat betekent, dat ik daarom een racist zou zijn, dan weze het zo. Ik ben dan trouwens in goed gezelschap, want - volgens De Gucht - zijn er in Vlaanderen alleen al ongeveer één miljoen. Dat men bv in de regio van Charleroi er geen bezwaar in heeft dat men fraudeert en de Staat op grote schaal belazert, vindt dezelfde De Gucht waarschijnlijk niet zo erg. Dat gebeurt daar immers door mensen die zichzelf "democraten" noemen. De Gucht rijmt dan ook op klucht!
In haar pogingen te ontsnappen aan de overname door het Amerikaanse Mittal Steel, heeft de directie van Arcelor een voorakkoord gesloten met de Russische staalgroep Severstal. Het wil daarmee een fusie aangaan, waarbij het Russische bedrijf een belang van 32% in Arcelor overneemt en daarmee de grootste aandeelhouder wordt. De vraag is alleen in hoever enkele topmannen van Arcelor daarmee hun bedrijf bevoordeligd hebben dan wel of ze in de eerste plaats aan zichzelf gedacht hebben. In de nieuwe fusiemaatschappij, die dan het grootste staalbedrijf ter wereld zal worden, blijven zij nl hun postjes behouden. De beslissing zou moeten vallen op de vergadering van 28 juni, wanneer de aandeelhouders van Arcelor erover zullen moeten beslissen of ze akkoord gaan met de fusie met Severstal ofwel toch met Mittal in zee zullen gaan. Vergeten we tenslotte niet dat ook de Vlaamse bedrijven van Sidmar (Zelzate) en Ugine ALZ (Genk), met duizenden goed betaalde jobs, bij deze zaak betrokken zijn. Severstal maakt deel uit van de "Shareholdergroup", waarin het de belangrijkste tak is. De grote man achter dit bedrijf is een zekere Alexei Mordashov, die beschouwd wordt als de zevende rijkste man van Rusland met een geschat vermogen van 5,9 miljard euro. Mordashov is een van die oligarchen, die na de ineenstorting van de Sovjet Unie de kans grepen en een of meerdere grote industrieën voor een habbekrats overnamen en daar nu de vruchten van plukken. Rusland is op economisch gebied stilaan een hoofdrolspeler aan het worden, zeker in Europa. In de eerste drie maanden van dit jaar stond zijn handelsbalans op 42 miljard dollar activa, geld dat binnenkomt door de verkoop van olie, waardemetalen en vooral gas. Het is de bedoeling van Putin om een vaste uitwisselbaarheid van de roebel te bekomen op de volgende top van de G8 die halfweg juli zal plaatsvinden in ... St. Petersburg. Hij wil ook een soort energiebeurs oprichten waarin Rusland dan een hoofdrol zou spelen. Het lijkt wel een grap, maar is het niet. Nog in 1998 kon Rusland zijn buitenlandse schulden niet betalen en moest de roebel gedevalueerd worden. Op het ogenblik heeft de centrale bank voor 225 miljard dollar aan goudreserves. Als de olie ooit de 100 dollar per vat zou halen, wat door sommigen als niet onmogelijk wordt geacht, dan zou de roebel binnen de vijf jaar in waarde verdubbelen, zou Rusland rond 2112 Portugal voorbijsteken en ergens rond 2015 Duitsland en Groot-Brittannië. Het lijkt een sprookje, maar zoals alle sprookjes heeft ook deze zaak een keerzijde. De welvaart voor ±150 miljoen Russen zou alleen afhangen van een materie die enorm in waarde kan fluctueren. Rusland zou een nieuw soort Saoedi Arabië kunnen worden, wat enorme risico's kan inhouden. Gelet op het feit dat Putin regeert als een tsaar en vooral denkt in machtstermen, is het laatste woord hierover verre van gezegd.
Leonardo Da Vinci leefde in de tweede helft van de vijftiende, begin zestiende eeuw. Hij is bij ons vooral bekend als schilder, maar was feitelijk een intellectueel van gigantische afmetingen die door zijn verscheidenheid aan werkzaamheden alle idealen van de Renaissance in zich verenigde. Hij was ook beeldhouwer, architect, ingenieur, anatomist, fisioloog en filosoof. Hij werkte voor pausen, koningen en prinsen. Hij was een geboren als natuurlijk kind, maar werd door zijn natuurlijke vader mee opgevoed, was linkshandig (dat werd in zijn tijd niet altijd geapprecieerd) en had de gewoonte in spiegelschrift te schrijven. Leonardo was dan ook geen normaal mens, maar toch een kind van zijn tijd dat er zeker niet aan zou gedacht hebben zich bezig te houden met godslastering. Godslastering is nu precies dat wat de Amerikaanse schrijver Dan Brown Da Vinci in zijn schoenen schuift. Hij beweert dat de zoon van God overspel heeft gepleegd en dat schudt hij zomaar uit zijn pen alsof hij daarvan zeker is. Daarrond bouwt hij dan een thriller die hem schatrijk maakt, eerst door de verkoop van het boek zelf, daarna door de filmrechten. Dan Brown heeft er wel op gelet zo'n nonsens over het Christelijk geloof te vertellen, de godsdienst die de andere wang aanbiedt als men geslagen wordt. Ik neem aan dat hij zoiets niet zou schrijven over bv Mohammed en diens negenjarige bruid Aisha. Zijn fatwa zou snel klaarliggen. De Belgische bisschoppen, die zich tegenwoordig geroepen voelen om op alles te reageren waarover ze beter zouden zwijgen, hebben gewaarschuwd dat het allemaal om fictie gaat. Dat klopt en is trouwens bevestigd door Dan Brown zelf én door filmmaker Ron Howard. Toch zijn er heel wat lezersbrieven gekomen als reactie op de brief van de bisschoppen en daaruit blijkt dat niet weinigen nog geloven dat het verhaal van de Da Vinci Code écht is. Dat komt omdat steeds meer westerlingen ongelovig zijn geworden. Hoe ongeloviger, hoe bijgeloviger. Ze zeggen in niets meer te geloven, maar geloven feitelijk in alles en nog wat. Het doet me denken aan die Italiaanse communist die vroeger ooit op een congres van zijn partij uitriep: " Goddank geloof ik in niets meer!". Een tip voor schrijvers die een gat in de markt zoeken: kies een onderwerp uit een zeer ver verleden, dat zo goed als niet te controleren is. Maak er een verhaal van dat afwijkt van wat we er tot nu toe van dachten en zorg dat er iets shockerend in voorkomt. Om het geheel wat echter te doen lijken, verwijs je dan naar een vroegere bekende figuur die het (misschien) zou gezegd hebben. Succes verzekerd, omdat de mensheid nu eenmaal bedrogen wil worden.
Sinds 1972 is het Belgische Rode Kruis gesplitst in twee autonome vleugels. Dat betekent, dat elke afdeling zijn werk kan doen en niet van de andere afhankelijk is. Boven de twee staat nog wel een leiding, met aan het hoofd Astrid van Saksen-Coburg, dochter van. Het is al langer geweten dat de Waalse vleugel van het Rode Kruis met een groot financieel tekort kampt. Men spreekt van 10 tot 15 miljoen euro. Zoals we stilaan met onze Waalse "broeders" gewend zijn, wordt er daar veel te veel geld uitgegeven en krijgt men er veel te weinig binnen. De Vlamingen, die om de haverklap door de francofonen beschuldigd worden van racisme en dies meer, schijnen veel meer te geven aan de noodlijdenden dan de zo humane zuiderlingen. De redenen waarom de Waalse vleugel in de schulden zit zijn velerlei: overgeïnvesteerd in voertuigen, vastgoed én personeel, waarbij dat laatste dan nog overbetaald wordt, bestuurlijke chaos en zwak leiderschap. Zo zou een groot deel van de meeruitgave aan Waalse kant te wijten zijn aan uitbetalingen voor stoflongen van mijnwerkers, die dan wel een erg hoge leeftijd moeten bereikt hebben. Enfin, heel wat typisch Waalse uitvindsels die men o.m. dezer dagen ook terug vindt in het link(s)e beheer van de regio Charleroi. Officieel zijn er binnen het Belgische Rode Kruis geen geldverplaatsingen. Er is wel een financieringsfonds. In dat fonds dienen de lokale afdelingen hun financiële overschotten te storten. Die blijken voor 80% uit Vlaanderen afkomstig te zijn. De rest kan men raden: met het geld dat het Vlaamse Rode Kruis overhoudt, waarvoor het hard heeft gewerkt en degelijk heeft bestuurd, wordt het verkwistende Waalse Rode Kruis boven water gehouden, dit alles met de duidelijk steun van Astrid van Laken. Enfin, de zoveelste verdoken geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië. Het houdt niet op. Hét probleem met het Rode Kruis is, dat de internationale federatie in Genève slechts één juridische vereniging per land erkent. M.a.w. Vlaanderen moet eerst onafhankelijk worden alvorens het Vlaamse Rode Kruis zijn eigen centen zal kunnen beheren. Het Rode Kruis van Montenegro zal morgen wél erkend worden! --- In de marge van bovenstaande nog dit: Marc Coussement, de ondervoorzitter van de Vlaamse vleugel, heeft ontslag moeten nemen uit die functie, dit nadat hij op het paleis ontboden was en daar een bolwassing had gekregen. Wat had de heer Coussement gedaan? Iets vreselijk: hij had het manifest van de denkgroep "In de Warande" mede ondertekend! Daarmee is Coussement het tweede slachtoffer van de Belgische recuperatie tegen het Manifest. De nieuwe repressie draait op volle toeren...
Diogenes van Sinope was een Griekse filosoof uit de vierde eeuw vóór Christus, die de naam had nogal sarcastisch uit de hoek te kunnen komen. De man leefde heel bescheiden, het schijnt zelfs dat hij in een soort grote ton woonde. Op een dag liep Diogenes overdag met een brandende lamp door Athene. Toen men hem vroeg waarmee hij bezig was, antwoordde hij: "Ik zoek een eerlijk mens". Diogenes werd onsterfelijk en belandde zo eens in Charleroi, mét zijn lamp.Toen een vriend hem de dag daarop tegenkwam en hem vroeg of hij er een eerlijk mens gevonden had, zei Diogenes: "Nee, maar ik ben toch redelijk tevreden. Ik heb mijn lamp nog!" --- Bovenstaande is natuurlijk een mop, maar men kan zich toch afvragen wat daar tegenwoordig in Charleroi gaande is. Nadat Van Cauwenberghe, de "godfather" van de P.S. in Charleroi ,was moeten aftreden als burgemeester én als minister-president van de Waalse deelregering, zijn er ondertusdsen al vier schepenen aangehouden, plus enkele voorzitters van huisvestingsmaatschappijen en zijn nu twee voorzitters van sportverenigingen in verdenking gesteld, waaronder de kabinetchef van de nieuwe burgemeester. Allemaal omdat ze met geld van de overheid gesjoemeld hebben en allemaal socialisten. Allemaal dus lid van die partij die mede de aanvraag tot intrekking van de dotatie voor het Vlaams Belang heeft ondertekend. Ze zelf zijn toch zo democratisch, mijnheer. Zuiver tot op de graat! Elio Di Rupo, de opvolger van "Van Cau", zoals de vrienden hem noemen, heeft wel mooi zeggen dat hij die Augiusstal eens zou gaan uitmesten ("J'ai marre des parvenus", zei hij ooit eens op een partijcongres); blijkbaar hebben zowel Van Cauwenberghe als diens medestanders nog heel wat supporters in de Carolostad. Tijdens de herdenking van de mijnramp van Marcinelle (voorstad van Charleroi), in aanwezigheid van Albert II en zijn Paola, was Elio met geen ogen te zien en werden de honneurs waargenomen door, jaja, niemand minder dan Van Cau, die (ook al) voorzitter is van het herdenkingscomité aldaar. De nieuwe burgemeester Van Gompel (nog zo'n echte Waalse naam!), heeft ondertussen de voorzitters van de plaatselijke huisvestingsmaatschappijen gevraagd op te stappen. Hij wil het beleid verder voeren samen met een deel van de oppositie. Vraag is of die zo dom gaan zijn daarop in te gaan. Als ze immers de zaken op hun beloop laten, zullen zij denkelijk heel wat meer voordeel halen uit de stembusgang van 7 oktober e.k. Het dooddoenertje dat anders extreem-rechts met de stemmen zal gaan lopen, wordt zo stilaan een afgezaagd motief, zelfs in Wallonië.
Montenegro is een landje van bijna 14.000 km², zeg maar zo groot (of klein, als ge wilt) als de provincies Luik, Namen en Luxemburg samen. Een bevolking van ± 670.000 die leeft van, ja van wat? Daar is weinig over bekend. Er is wat primitieve landbouw en veeteelt. Het landje is grotendeels onherbergzaam en heeft als enige troef dat het aan de Adriatische kust ligt. Het zóu dus kunnen leven van toerisme, maar dat moet er nog beginnen. De bevolking bestaat uit 2/3 Montenegrijnen en 1/3 etnische Serviërs, die allemaal dezelfde taal spreken, Servo-Kroatisch, het Cyrillische schrift hebben en meestal orthodox-christelijk zijn. Montenegro heeft zich in een referendum uitgesproken voor onafhankelijkheid en zal zich in de nabije toekomst afscheuren van grote broer Servië, waarmee het meer miserie dan voorspoed heeft beleefd. Vlaanderen is 2½ groter dan Montenegro, heeft ± 6.000.000 inwoners, heeft internationale havens en luchthavens, industrie, nijverheid en landbouw die mee van de wereldtop zijn, een onderwijs dat tot het beste in Europa behoort (allochtonen uitgezonderd), een eigen taal, vlag en volkslied. Dat Vlaanderen mag echter niet onafhankelijk worden. Wij kregen niet eens de kans om ons in een referendum uit te spreken over de Europese grondwet (dat danken we Spirit, NB), laat staan dat men ons laat stemmen over onze éigen toekomst. Het begrip democratisch blijkt trouwens steeds meer uitgehold te worden. Bij mijn weten is in een democratisch land de meerderheid nog altijd 50+1%. Voor het referendum in Montenegro eiste de Europese Unie 55% en toen die behaald werd, vond de (Servische) oppositie dat nog te weinig. Wij, hier in Vlaanderen, maken meer dan 60% uit van de Belgische bevolking en hebben het helemaal niet voor het zeggen. Integendeel: daar waar Montenegro zich de wet niet meer laat spellen door grote broer Servië, moeten wij dat wel toelaten door kleine broer Wallonië. België is zowat het enige democratische land ter wereld waar een ruime meerderheid het niet voor het zeggen heeft, iets om echt niet fier op te zijn. Het zullen de francofonen zijn die beslissen of wij straks ons eigen Brussel-Halle/Vilvoorde mogen splitsen en dan nog onder God weet welke voorwaarden. Het zijn zij die mee zullen beslissen over eventuele regionalisaties van bv ziekenzorg en werkgelegenheid, over dotaties aan de eigen Vlaamse partijen, over steun aan Franstalige scholen op Vlaams grondgebied, enfin, men kent de hele litanie. In Montenegro zijn ze van die problemen althans verlost. De Montenegrijnen kunnen vanaf vandaag hun eigen ding doen en hoeven zich verder niet te bekommeren om hun Servische minderheid. Wij, Vlamingen, zijn er nog niet en zullen er ook nooit komen zolang een deel van onze eigen mensen niet loyaal is tegenover het volk dat ze dient te vertegenwoordigen.
In mijn artikel van 5 dezer ("Olie en dollar: de dubbele crisis") had ik reeds gewaarschuwd voor de gevaren van een crash. Nu ben ik geen specialist ter zake, maar wel iemand die heel veel leest, ook in buitenlandse kranten waarin al weken gesuggereerd wordt dat zo'n crash tot de mogelijkheden behoort: een dalende dollar, te veel import en te weinig export in de U.S.A., de stijgende olie- en grondstoffenprijzen, een nieuwe, minder ervaren man aan het hoofd van de Amerikaanse FED, de oorlog in Irak en de dreiging vanuit Iran. Eindelijk schijnen ook onze kranten wakker te worden. Ook dat is geen nieuwigheid, zoals ik o.m. eveneens al stelde in mijn artikel van 9 dezer ("De Vlaamse pers: het lezen niet (meer) waard"). Ik moet opletten niet verwaand te worden! Die Vlaamse kranten lopen echter hopeloos achter. Die hebben het waarschijnlijk te druk met het in de vernieling schrijven van het Vlaams Belang (enfin, dat is wat ze denken; het zou wel eens helemaal anders kunnen uitdraaien). Zelfs de Tijd, pas overgenomen door de Persgroep van Christian Van Thillo, blijft hopeloos in gebreke. Het is met die krant ooit anders geweest toen ze nog onafhankelijk was. Het zou een lachertje moeten zijn, maar het is het niet: het enige Vlaamse blad dat tijdig heeft gewaarschuwd voor een wereldwijde crisis en zelfs een financiële crash (ik neem de woorden letterlijk over) is het satirische weekblad "'t Pallieterke", waar een zekere Angélique Vanderstraeten een vaste rubriek heeft met de titel "Uit de smalle beursstraat". Het artikel over een mogelijk nakende crisis verscheen in het nummer van 26 april 2006, dus VIER weken geleden! En dat noemt men dan een "rioolkrantje"!
De Belgische Justitie zorgt bijna dagelijks voor nieuws, jammer genoeg meestal negatief nieuws. Ik zou er rustig minstens één keer per week een uitgebreid verhaal over kunnen schrijven. De rode draad die door het beleid van Laurette Onkelinx loopt heeft niets te maken met goed management, alleen met een obsessie: hoe krijg ik plaats in mijn gevangenissen? Ze zitten overvol. Men heeft niet tijdig gezorgd voor uitbreiding. De oude gevangenissen (zoals die van bv Tongeren) staan leeg, terwijl men op andere plaatsen bedden (of matrassen) moet bijplaatsen. De nieuwe gevangenissen, die beloofd worden, zullen pas over enkele jaren klaar zijn. Een zoveelste staking zorgde ervoor dat er in de gevangenis van Nijvel een opstandje uitbrak, waarbij de gedetineerden de kans kregen een vleugel van het gebouw in brand te steken. Dit had tot gevolg dat tante Laurette een deel van die gevangenen op penitentiair verlof moest sturen. M.a.w. die lopen nu vrij rond. Van een tip gesproken: steek de boel in brand en misschien kom je vrij! De klucht van Nijvel was maar een fait divers. Erger zijn structurele maatregelen die het rechtsklimaat in dit land grondig verzieken. Een ervan is de beslissing van dezelfde Onkelinx om ook seksmisdadigers vrij te laten mits het dragen van een enkelband. Te gek om los te lopen. Het risico op hervallen in de misdaad is extreem groot. De meeste van die mensen hebben immers zichzelf niet onder controle. Als ze hervallen, kan men weten waar ze op het ogenblik van een verkrachting bv waren, maar dan is het al weer wel gebeurd. Er bestaat trouwens een mogelijkheid, dat men het niet kan bewijzen. Naar het schijnt, kan zo'n enkelband-alarm op gezette tijden worden uitgeschakeld, bv om de gevangene de gelegenheid te geven te gaan solliciteren. Zoals Tony Van Parijs het stelde: "Wat als zo iemand dan beslist eens langs een school te passeren?". Onlangs stak een jonge man een garage met auto's in brand. Hij werd slechts voorwaardelijk gestraft omdat hij handelde "uit een dwangsituatie die hij niet onder controle had" (het was n.a.v. van een uit de hand gelopen liefdesaffaire met een "vriend"). Ook de bendes die de banden van 4x4's in het Brusselse lieten leeglopen, kwamen er met een vermaning vanaf, omdat er, volgens de rechter, "geen schade was toegebracht", iets wat pas later kan blijken mochten die banden interne schade hebben opgelopen. Nóg straffer was de uitspraak van een rechter in Turnhout, die een tijdje geleden vijf beklaagden vrijsprak voor het telen van cannabis, omdat "de planten op het ogenblik van de politie-inval nog niet in het stadium waren dat ze konden dienen als drugs"! M.a.w. de politie had moeten wachten tot de planten drugs waren. De wereldvreemdheid van sommige rechters kan misschien niet meteen de schuld zijn van Laurette Onkelinx, maar ze is er wel verantwoordelijk voor en hoort erop te reageren, wat meestal niet gebeurt. Tenslotte zijn de wet op het jeugdsanctierecht en de wapenwet er niet gekomen omdat tante Laurette er werk van maakte, maar alleen onder de druk van de omstandigheden. Onkelinx doet denken aan dat mopje over de "geboren leider": die kijkt naar waar de massa loopt en gaat dan voorop lopen!
Karel de kluns heeft weer toegeslagen. We waren hem bijna vergeten. Gelukkig is het klimaat nu weer rijp voor een partijtje moddergooien. Als Abu Jahjah en Tom Lanoye daarvoor een forum krijgen, waarom dan de meester zelf niet? Daar waar hij vroeger de Vlaams Blokkers mestkevers noemde, zijn nu álle Vlaams Belang kiezers voor hem racisten geworden. Alle één miljoen plus hun familie. Noteer het goed, want Karel heeft het gezegd, in het programma "Morgen beter" nog wel. Wordt het morgen beter? Misschien wel, als Karel en zijn kompanen zullen zijn weggestemd in de volgende federale verkiezingen en bij het oud papier zullen kunnen gezet worden. In een vroeger leven heeft de eigen VLD-partij De Gucht al eens afgezet als voorzitter omdat hij zich bleef verzetten tegen de vreemdelingen-stemwet. Daarin had hij zelfs gelijk, maar als hij die niet wilde, had zijn partij dat in het regeerprogramma moeten zetten, wat ze niet gedaan had (zo een beetje hetzelfde wat de vroegere CVP was overkomen bij de abortuswet). Later was men bij de VLD wát blij dat ze Karel konden neerpoten op Buitenlandse Zaken, toen Louis Michel een nóg lucratiever baantje vond bij Europa. Men dacht toen van Karels grote bek verlost te zijn, maar dat duurde slechts tot zijn eerste bezoek aan Kinshasa. Wat hij daar vertelde, was ook juist, alleen mocht hij, als chef van de diplomatie, dergelijke uitspraken niet doen. Toen hij later de Nederlandse premier Balkenende ook ging beledigen, was dat zelfs voor Verhofstadt een stap te ver en kreeg Kareltje te horen dat hij zijn mening voor zichzelf moest houden. Sindsdien werd hij ook zoet gehouden met het voorzitterschap van de organisatie voor veiligheid in Europa en was men hem bijna vergeten. Tot dan bleek dat het huidige klimaat zich weer leent voor vuilspuiterij en Verhofstadt, die zelf de aanzet daartoe gegeven had op de avond van de moorden in Antwerpen, zich waarschijnlijk herinnerde, dat hij een ideale plaatsvervanger had om zijn werk verder af te maken. Het Vlaams Belang heeft geen dotatie meer nodig. De Gucht zorgt wel voor de publiciteit. De één miljoen beledigde Vlamingen, plus hun familie, zullen ook morgen voor hem niet stemmen en heel wat normaal denkende mensen, die zich niet laten doldraaien in de huidige heksenjacht op racisten, zullen de volgende keer waarschijnlijk ook wel voor een andere partij stemmen. Merci, Karel, merci!
Het is weer zover. De Waalse partijen, gesteund door hun linkse vazallen van de SP.a en Spirit, gaan nog eens een motie tegen het Vlaams Belang indienen bij de Raad van State, ditmaal om die partij haar dotatie te ontnemen. Enfin, het gaat (weer eens) zoals in de tijd van vadertje Stalin. Als die iemand niet meteen kon uitschakelen, dan liet hij dat doen door zijn rechtbanken. Met het proces van het Vlaams Blok was dat ook al het geval. Toen kon de Belgische Justitie voor één keer wel snel en efficiënt werken en duurde het geen jaren zoals bij de meeste andere processen. Als ge dus een partij niet kunt verslaan via de stembus, schakelt ge maar het Gerecht of, in dit geval de Raad van State in. Zogezegd wordt het VB beschuldigd van racisme, maar dat is slechts de stok om de hond te slaan. Voor de Waalse partijen gaat het erom de Vlamingen te verdelen en voor de linksen is het belangrijk dat het cordon sanitaire blijft: het is hun garantie om aan de macht te blijven en de lucratieve postjes te kunnen blijven verdelen onder de kameraden. Wie draagt in dit land de schuld voor de verregaande verloedering van onze steden? Wie anders dan de officiële vakbonden sluiten mensen uit op hun politieke overtuiging? Wie manipuleert de criminaliteitcijfers en laat gangsters, groot en klein, op geregelde tijden lopen of veroordeelt ze niet, of nauwelijks? Wie heeft de snel-Belg-wet uitgevonden en regulariseert illegalen aan de lopende band? Wie heeft het vreemdelingenstemrecht er doorgedrukt, waardoor - zeker in het Brusselse - binnen afzienbare termijn deze vreemdelingen het voor het zeggen zullen hebben? Wie heeft jaren laten wachten op moorden om het jeugdsanctierecht en de wapenwet gestemd te krijgen? Ik zou zo nog even kunnen doorgaan, maar het antwoord is in geen geval het Vlaams Belang, wél de partijen die hier de laatste twintig jaar mee aan de macht zijn geweest. Het afnemen van de dotatie zal het Vlaams Belang financieel schaden, maar niet electoraal. Volgens de laatste, speciaal daarvoor uitgebrachte enquête van de Stemmenkampioen, blijven 98% van de VB-kiezers hun partij trouw en is de kans groot dat er nóg meer stemmen zullen bijkomen, al was het maar van mensen die niet akkoord gaan met de stalinistische praktijken van francofonen en linksen. Wie zal verliezen zijn de VLD en het CD&V, omdat die te laf zijn om het cordon sanitaire te laten vallen, waardoor ze de roden in Vlaanderen niet meer nodig zouden hebben en Vlaanderen zijn rechtse meerderheid zouden geven die het al decennia verdient. Wie ook zal verliezen is Vlaanderen, dat, na de repressie en de capitulatie van de Volksunie, weer in het verweer wordt gedrongen door de vijfde colonne van een volksvijandige meute, die niet aflaat haar eigen nest te besmeuren en er genoegen in schijnt te scheppen dit land naar de bliksem te helpen.
Wij, Vlamingen, hebben het weer eens gedaan. Na eerst beschuldigd te zijn als de meeste racistische Europeanen (samen met de Polen en de Hongaren), krijgen we nu te horen dat we onze allochtoontjes slecht opvoeden. Daar waar het onderwijs voor eigen volk als een van de beste van het continent beschouwd wordt, bengelen we aan de staart voor wat dat van de allochtone leerlingen betreft. Als dat zo is - met statistieken kun je nl alle kanten uit - dan is dat in de eerste plaats te wijten aan het feit dat de allochtonen die hier zijn aangekomen, zich massaal in de steden hebben gevestigd, ook diegenen die elders "geplaatst" werden. De overgrote meerderheid van de kinderen werden door hun ouders naar stads- en staatsscholen gestuurd, die in ons land niet het beste op gebied van onderwijs betekenen. Verder zijn de meeste allochtone kinderen van huis uit zelden aangespoord geworden om daadwerkelijk te studeren. Dit geldt zeker voor de jongens, die men maar heeft laten lopen en waaraan zelfs de ouders weinig of niets te zeggen hebben. Door het feit van de massale aanwezigheid van minder presterende allochtone kinderen in de stadsscholen, werden die zgn "zwarte" scholen, waaruit de meeste autochtonen hun kinderen weghaalden waardoor het peil van het onderwijs daar nóg verder achteruit ging. In het rapport van de OESO, die t.o.v. Vlaanderen de beschuldigende vinger uitsteekt, verwijst men er naar dat in landen waar het gemiddelde onderwijs ver achter ligt op dat van ons (in de U.S.A. bv), de allochtonen beter worden opgevangen. Dat is nogal wiedes. Hoe hoger het niveau van het onderwijs, hoe moeilijker het wordt om al dan niet allochtone achterblijvers mee te laten gaan. Moet dit dan betekenen dat daarom ons onderwijs een stapje terug moet zetten en onze kinderen allemaal een beetje minder moeten gaan leren? Nee, toch? Er is nog een andere reden waarom allochtone kinderen hier een serieuze achterstand hebben in het onderwijs. Ze komen meestal uit de lagere klasse van hun eigen land van origine, waar ze waarschijnlijk ook slecht presteerden, als ze al school liepen. In Frankrijk is zopas een nieuwe wet gestemd die de toeloop van allochtonen moet indijken en alleen nog een uitzondering zal maken voor gekwalificeerde buitenlanders aan wie daar werk kan worden aangeboden (om dat te weten moet ge CNN opzetten, onze zenders hebben het te druk met hun campagne tegen het Vlaams Belang). Als ons land het Franse voorbeeld niét volgt, dan is de kans groot dat de vluchtelingenstroom zich nog meer naar hier zal verplaatsen en zal dat er mede voor zorgen dat de verschillen in ons land in het algemeen en het onderwijs in het bijzonder nog dramatischer zullen worden. Multicultuur een verrijking? Vergeet het maar!
De omstreden Ayaan Hirsi Ali, Nederlands parlementslid voor de VVD (liberalen) houdt het in Nederland voor bekeken. Hirsi Ali zou Hirsi Ali niet zijn als dat niet op een spectaculaire manier gebeurt. Jammer genoeg voor haar deze keer niet in een positieve zin. De strijdster tegen het Islam-fundimentalisme, waarvoor ze reeds verscheidene malen met de dood werd bedreigd, is nl zelf de fout ingegaan. Het blijkt nu, dat ze de Nederlandse nationaliteit heeft verkregen door te liegen over haar herkomst én haar naam. In werkelijkheid blijkt ze Hirsi Magan te heten en, alhoewel Somalische van origine, bevond zij zich niet in dat land in burgeroorlog. Dat laatste was nl de voorwaarde waarop Somalis bijna automatisch de Nederlandse nationaliteit konden krijgen. Het is jammer dat haar avontuur, want dat was het, zo moet eindigen, voorlopig in Europa toch, want de moedige vrouw gaat werken bij een conservatieve denktank in de States en heeft belooft door te gaan op de door haar ingeslagen weg. Anderzijds is het positief te noemen dat de Nederlandse regering in het algemeen en minister van vreemdelingenzaken Rita Verdonk in het bijzonder, nota bene: een partijgenote van de donkerhuidige activiste, de wet toepast. De wet is de wet en wie liegt om van de wet te kunnen profiteren, moet daarvan de gevolgen dragen. Hirsi Ali is haar Nederlands staatsburgerschap dan ook ontnomen en heeft zelf ontslag genomen uit het parlement. De zaak Hirsi Ali doet, een klein beetje althans, denken aan de zaak Temsemani hier bij ons. Die had ook gelogen, maar dan over haar niet bestaande diploma's (en had drie faillissementen gehad, waarbij onze fiscus werd opgelicht). Temsamani nam toen ontslag als staatssecretaris, maar bleef leuk in het parlement zitten en zit daar nog. De eer aan zichzelf houden lijkt geen Belgische specialiteit te zijn. Om op Hirsi Ali terug te komen: zij vindt niets verkeerd gedaan te hebben door onder een valse naam gesolliciteerd te hebben. Als reden voert zij daarbij aan, dat iemand die zijn land ontvlucht daardoor in gevaar kan komen. Dit geldt misschien voor personen die in hun eigen land in de kijker staan, maar niet voor de grote massa. Ik vraag me trouwens af, hoeveel zgn asielzoekers er ook in ons land zijn die hier verblijven onder een fictieve naam en waarvan we niet echt weten wie ze zijn, waar ze vandaan komen en wat ze eventueel hebben uitgespookt. Niet voor niets verklaren velen van hen "sans papiers" te zijn. Zoek het maar uit. Mijns inziens is dat geen taak voor ons. Wie uit een land komt waar geen (burger)oorlog heerst of wie blijkt geen persoonlijk gevaar te lopen (wat hij/zij dan maar zelf moet bewijzen), mag voor mij meteen worden terug gestuurd. Hirsi Ali is een moedige vrouw die daarenboven het gevaar niet schuwt en haar verantwoordelijk opneemt. Dat kan van heel wat mensen, eigen volk inbegrepen, niet gezegd worden. Het ga haar goed in "the land of the free"!
België is Europees koploper wat het aantal echtscheidingen betreft. Dat is niets om trots op te zijn. "Scheiden doet lijden", zegt het spreekwoord en dat is ook meestal zo. Het zorgt niet alleen voor emotioneel leed, maar voor velen is het ook een financiële aderlating. Niet weinig jonge koppels die nog aan het bouwen zijn of pas een nieuw huis hebben, moeten dat verkopen, dikwijls met verlies en blijven daarna met schulden zitten die ze nog vele jaren moeten afbetalen. Vooral al men weet dat de dag van vandaag heel wat koppels, ook van Christelijke huize, al enkele jaren samenwonen alvorens ze trouwen, dan vraagt men zich toch af waarmee die bezig zijn. Misschien klopt de recente studie wel die zegt dat de jongeren van vandaag wel meer weten en ondervinden, maar dat minder snel volwassen zijn dan hun (voor)ouders. Tot 1995 moest men in België minstens één jaar wachten tot een echtscheiding een voldongen feit was. Mede op aanraden van "Steunpunt Blijvend Ouderschap", een Vlaamse vereniging die hulp biedt aan mensen met echtscheidingsproblemen, kwam er in 1995 een wetswijziging, waardoor de wachttijd werd teruggebracht op 4 maanden, wat in concreto betekende dat men na ± 6 maanden gescheiden kon zijn. Nu is datzelfde steunpunt aan de alarmbel gaan hangen. Met de rijke ervaring, die het op het gebied van echtscheidingen heeft, zegt het dat scheiden tegenwoordig té snel gaat. In de praktijk leidt dit tot overhaaste beslissingen die heel dikwijls rampzalig uitvallen, veel erger dan wat vroeger gebeurde. Nu zou men denken, als zo'n gespecialiseerde organisatie, die er met de neus op zit, zoiets vertelt, dan gaat men daar toch naar luisteren? Vergeet het maar. Integendeel zelfs, er liggen momenteel een aantal politieke voorstellen op tafel om de termijn niet terug te verlengen, maar in te korten. Daarbij spreekt men van twee maanden tot zelfs het invoeren van zgn "flitsscheidingen" (Hollywood/Reno stijl, zeg maar). Guy Swennen (SP.a) vindt twee maanden "een goed idee". 't Is maar te zien, hoe je het bekijkt. Als het er Swennen om te doen is onze koppositie van echtscheidingskampioen in Europa te behouden, is hij natuurlijk goed bezig. De rotzooi die er het gevolg van is, zal hem waarschijnlijk een zorg zijn. Advocaten en notarissen kunnen er maar goed bij varen.
