|
Nogal wat politiek geïnteresseerden verwonderen er zich over dat Verhofstadt zo hevig achter de nominatie als liberale kandidaat voor het Europees voorzitterschap aan ging. De overkoepelende blauwe fractie in het Europees parlement is pas de derde grootste, met slechts 84 zetels op 766 en alles laat vermoeden dat de Europese liberalen wel eens minstens een kwart van hun zetels gaan verliezen op 25 mei. Zoals de zaken nu evolueren, is de kans zelfs groot dat ook de andere zgz ‘traditionele’ Europese partijen zullen moeten inbinden, ten voordele van de eurosceptische partijen. De laatste peilingen maken van Wilders’ PVV nu al de grootste partij van Nederland en in Frankrijk dreigt hetzelfde te gebeuren met het FN van Marine Le Pen. Als de Duitse liberalen even slecht zouden scoren als in de laatste Duitse verkiezingen, halen ze niet eens de kiesdrempel en verdwijnen ze zelfs uit het Europese parlement.
Vanwaar dan Verhofstadt’s optimisme? Heel eenvoudig: hij gaat de Belgische toer op. Net zoals hier is gebeurd met de traditionele partijen, die tenslotte verplicht waren samen te gaan in een soort minderheidsregering (langs Vlaamse kant tenminste), hoopt het genie uit Gent dat dit ook een Europees scenario zou kunnen worden. EVP en socialisten zouden wel eens niet meer de meerderheid kunnen uitmaken van het volgende Europese parlement en zullen er de liberalen bij moeten halen om voort te kunnen regeren. De huidige jobs van Van Rompuy en die van Barroso zullen nog wel te ver gegrepen zijn, maar die van parlementsvoorzitter (nu nog van de Duitser Schulz) zou een mooie beloning zijn voor onze blauwe Streber, die daarmee zijn Europese droom van een Verenigde Staten van Europa verder zal kunnen uitwerken.
Als bovenstaande werkelijkheid zou worden, ziet het er niet goed uit voor Europa. Zoals Mark Grammens het stelde in zijn wekelijkse commentaar in ’t Pallieterke: ‘hij is reeds alles geweest en ook het tegenovergestelde’. In zijn eerste drie burgermanifesten schreef hij België af, om het daarna op te hemelen, wou hij het land splitsen, maar is hij er niet eens aan begonnen en heeft hij hier een soort verlichtingsmoraal geïnstalleerd, waarvan we nog steeds de ‘vruchten’ plukken (denk maar aan de euthanasiewetten). Zijn ‘actieve welvaartstaat bestond er alleen in met geld te smijten en daarbij te vergeten de staatsschuld af te bouwen.
We houden best ons hart vast als E.U. nationalist Verhofstadt straks binnen Europa echt iets te zeggen zou krijgen. En dan hebben we het nog niet gehad over zijn uitbreidingsdrang, waar zelfs Turkije een plaats in krijgt. Ook hij huldigt het motto 'das Vaterland muß grösser sein'. Wie zei dat ook weer?
|
