Volgens de vakbonden gaat de staking van donderdag in de eerste plaats om de koopkracht van de mensen te behouden. Dat is niet helemaal onterecht, alleen heeft niemand van de betogende bonden en organisaties er een alternatief voor. Dat terwijl het nu officieel bevestigd is door Europa: België sluit 2014 af met een tekort van 3%. Dat betekent een dikke 11 miljard euro schulden, zowat 1.000 euro voor iedere Belg, zuigelingen en honderdjarigen inbegrepen. Als daar niets aan gedaan wordt, dan betekent dat – zelfs als we Europa daar even buiten laten – we misschien nog wel even onze koopkracht kunnen behouden, maar dat onze kinderen en kleinkinderen straks de rekening zullen mogen betalen. ‘Het geld halen waar het zit’, bij de superrijken dus, is ook geen optie, want dat betekent dat die met hun geld hier vertrekken (dat kan tegenwoordig in een fractie van een seconde, met één druk op de juiste toets van de PC) en dat nog meer bedrijven zullen verhuizen of gewoon sluiten. De mensen die daarmee hun werk verliezen – tegenwoordig een bijna dagelijks gebeuren – zien hun koopkracht dalen met een veelvoud van wat nu moet worden ingeleverd. Tenslotte blijft eerst staken, dan praten een systeem dat naar chantage ruikt. De verdere eisen, zoals langer werken, verhoging van de pensioenleeftijd en het wegwerken van het brugpensioen zijn stuk voor stuk thema’s die al werden opgestart door de regering van socialist Di Rupo door toenmalig minister van Werk Monica De Coninck, eveneens socialist.
Achter de officiële eisen van de vakbonden verschuilt zich echter ook een actie tegen de N-VA, zeker vanuit Waalse hoek, waar men denkt de MR te kunnen raken via een aanval op de Vlaamsnationalisten. Nu is het echter zo dat de schulden en wantoestanden in dit land (denk maar aan het pas uit de kast gevallen lijk van onze Justitie, die zonder geld zit) niet de schuld van de huidige federale regering zijn, maar van alle vorige die het zover hebben laten komen. Waarbij de N-VA de enige partij is die daaraan niet heeft meegedaan, gewoon omdat ze er niet bij mocht zijn.
Tenslotte nog dit: notionele intrestaftrekker De Leeuw beweert bij elk optreden voor de camera’s dat de vakbonden vergeefs wachten op de uitgestoken hand van de nieuwe federale regering. Dat is gewoon niet waar. Bij de formatie waren ze al uitgenodigd en zijn ze niet komen opdagen. Daarna wilden ze alleen komen als bepaalde ministers er niét bij zouden zijn. De man liegt dat hij rood ziet. Evenals trouwens nazi-jager Lutgen die nu vindt dat de Franstaligen onvoldoende gerespecteerd worden in de regering Michel. Dit nadat hij zelf geweigerd had van die regering deel uit te maken. De man blijkt ook niet gebarsten van de eerste leugen.
|