|
Het weer mag dan deze week eindelijk flink gaan afkoelen, in de politiek dreigen er zes hete weken van zware onrust, stakingen en betogingen. Het wordt de echte vuurdoop voor de regering Michel. In Vlaanderen zal CD&V het hard te verduren krijgen en dan nog vooral van de eigen syndicale achterban. In Wallonië maken PS en cdH zich belachelijk door de MR steeds af te schilderen als het hulpje van een ‘Vlaamse regering’. De Waalse socialisten en hun Luxemburgse cdH-aanhangsel vergeten daarbij dat ze zelf de MR in Wallonië én Brussel uitgesloten hebben, waardoor die geen schrik meer had van gelijk welke federale kamikaze operatie. Het levert trouwens die partij geen windeieren op. Volgens de laatste cijfers heeft de MR dit jaar al zo’n 10% meer leden gekregen.
In Wallonië en Brussel hebben ze al een voorsmaakje gekregen van de vakbondsacties. Dit verlengde weekeinde kregen deze regio’s geen post buiten de kranten. Een zoveelste wilde staking blokkeerde de sorteercentra. Wat er speciaal aan was, was dat het deze keer ging om een actie van de CSC, de Waalse tak van het ACV en dat die vakbond er voor uitkomt dergelijke acties in de nabije toekomst wél te zullen steunen. Iets wat bij de recente spoorstakingen door FGTB-militanten niet het geval was. Wat die laatste vakbond wél deed, was een soort dreigbrief sturen naar de Waalse werkgevers om hen erop te wijzen dat ze in Wallonië niets te vertellen hebben en dat nog minder het geval zal zijn, mochten zij zich tegen de komende syndicale acties verzetten. Pure demagogie van het ergste soort - Boko Haran op zijn Waals - waarbij die bond zijn sociaal-economische taak volledig ondergeschikt maakt aan de politiek, wat m.i. niet de bedoeling kan zijn. Het wordt dan ook uitkijken naar wat er allemaal te gebeuren staat en ook – zoals ik al eens eerder stelde – waar de grote syndicale breuklijnen zullen liggen tussen het linkse Wallonië en het centrumrechtse Vlaanderen.
Of we daar als Vlaamsnationalisten wakker van moeten liggen? Ik denk het niet. Hoe erg het ook kan worden, er is nog altijd Europa, waar zelfs de meest linkse politiek geen grip meer op heeft. Verder is er momenteel ook geen alternatief voor de huidige federale regering. Zelfs een nieuwe tripartite zal er niet meer in zitten, mocht Michel voortijdig afhaken. Misschien, heel misschien nog een dialoog tussen de gewesten, waarbij we dan weer met het confederalisme te maken krijgen, wat een eerste stap blijft naar een definitieve boedelscheiding. Op het einde gaat De Wever toch nog zijn zin krijgen.
|
