Vorige week beviel het internationaal gerechtshof van Den Haag van een belangrijke uitspraak. Het stelde nl dat de eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van de Servische provincie Kosovo niet strijdig is met het internationaal recht. Niet alle landen zijn het daarmee eens, slechts een kleine zeventig herkenden de Kosovaarse onafhankelijkheid. Daaronder was echter ook België, ge weet wel: dat land, waar een regio is die ook onafhankelijk wil worden, maar dat voorlopig niet geregeld krijgt. Waarom zou Kosovo, een regio die bijna uitsluitend in stand gehouden wordt door de bijdragen van buitenlandse troepen en van georganiseerde misdaad, onafhankelijk mogen worden en Vlaanderen, een democratisch land met een ruime welvaart, niét? Er is wel iets dat stinkt in heel die Kosovaarse kwestie: in principe is 90% van de bevolking er van Albanese (moslim) afkomst, die stapsgewijze Servië is binnengedrongen. Ze heeft er de oorspronkelijke christelijk-orthodokse Serviërs verjaagd en nu ze bijna de volstrekte meerderheid heeft is ook dat niet meer genoeg. In feite gaat het hier om een déjà vu, die we zó kunnen overplaatsen naar onze Vlaamse Rand rond Brussel. Daar zijn de francofonen ook dievelings binnengesijpeld en ook daar eisen die een soort onafhankelijkheid omdat ze in bepaalde gemeenten al de meerderheid uitmaken. Zo'n beetje een Kosovo in het klein. Bij ons gaat het in feite om een clash tussen het Vlaams territorialiteitsbeginsel en het francofone personaliteitsbeginsel. In principe zou voor dat tweede iets te zeggen zijn, ware het niet dat in landen, waar de francofonen wél de meerderheid uitmaken (in het Canadese Quebec bv) ze zelf uitpakken met het territorialiteitsbeginsel. M.a.w. de Franstaligen pakken met beide, tegenstrijdige principes uit naargelang het hun uitkomt. Hetzelfde wat ze doen met de interpretatie van de Belgische wetten. Di Rupo heeft er nu eindelijk het grote woord uitgekregen: het zwaartepunt zou in België van het federale naar het regionale niveau moeten worden overgeheveld. Eerst zien zei de blinde. Het scenario, waarbij onze francofonen zeggen dat ze zullen toegeven, maar het nooit doen, is al even oud als de eerste staatshervorming.
Reacties op bericht (1)
03-08-2010
We kunnen het blijven zeggen...
...tot iedereen er van doordrongen is: "Met franskiljons tuig enkel maar ellende" Het is nu het moment om ze op hun plaats te zetten én te wijzen en dat is.....niet in Vlaanderen want onze leuze is en blijft: "Geen franskiljons gespuis in een Vlaams huis", bye the way, "en zeker geen vreemd tuig" want we hebben al overvloed aan Vlaams tuig en gespuis. Ik heb me nooit kunnen voorstellen dat ik zoveel wanging en misprijzen zou kunnen opbrengen voor die bende volksverraders, een soort lager, gemener en valser dan ratten.