Madame Millefoisnon heeft een nieuwe naam: ze heet voortaan Madame Mugabe. Die titel krijgt ze niet van e.o.a. Vlaamsnationalist, maar van Hendrik Vuye, hoogleraar Staatsrecht aan de universiteit van Namen. Iemand die dus weet waarover hij spreekt. Hij noemt haar zo niet letterlijk, maar heeft het over haar (schrik)bewind binnen haar partij, het CDH, waar men het de "Mugabetisation de la présidence" noemt, De Mugabetisering van het beleid (naar de dictatoriale president van Zimbabwe). Milquet, zegt Vuye, is eenvoudigweg niet bij machte om een compromis te sluiten. Als vice-premier én partijvoorzitter wil ze nergens delegeren en controleert ze alle details. Dat laatste was al bekend uit de besprekingen in Hertoginnedal, waar ook al de term "Milquetiseren" gebruikt werd: het zoeken naar spijkers of laag water om elk voorstel tenslotte te kelderen of zo aan te passen dat het voor de tegenpartijen niet meer aanvaardbaar was. Madame Mugabe is trouwens zopas nog bevallen van een nieuw argument dat haar ten voeten uit tekent. Volgens haar was de instelling van een taalgrens, in 1963, een "sociologische vergissing". Als we in die trend verder redeneren, is het niet moeilijk te stellen dat het ontstaan van België, in 1830, daar ook onder valt. Al zal Milquet dat laatste wel niet nemen, zij die naar de verkiezingen trekt met de even oude slogan "L'union fait la force". Van originaliteit gesproken, uitgerekend gelanceerd door een politica die van "non" haar handelsmerk heeft gemaakt. In de huidige electorale campagne lijkt, aan de andere kant van de taalgrens, de PS nog de meest inschikkelijke partij te zijn geworden om tot een gesprek over de broodnodige staatshervorming te komen. Uitgerekend aan die partij heeft Milquet haar lot en dat van haar partij gekoppeld. Het wordt dan ook kiezen of delen: met de (misschien) gematigdere Waalse socialisten óf met de rabiate Vlaminghaters van het fransdolle FDF. Het CDH heeft niets meer te maken met de christen-democratie, maar alles met een dictatoriaal links gedachtengoed. Milquet past daar perfect in, zij die nooit zelfstandig verkozen werd. Sinds zij werd aangesteld, als opvolgster van Nothomb, werden bij het CDH alle voorzittersverkiezingen uitgesteld of omkaderd. Mugabe zou het niet beter gekund hebben.
De crisis rond Griekenland en de daarbij komende onzekerheid omtrent de euro heeft er in vele eurolanden de schrik ingejaagd. Besparen wordt dan ook de boodschap, niet alleen in Griekenland (30 miljard) en Spanje (15 miljard), maar ook in Italië (24 miljard), Duitsland (10 miljard), Groot-Brittannië (7,5 miljard), Nederland (28 miljard) en Frankrijk (5 miljard). In al die landen snijdt de overheid in zijn eigen vlees, wordt het staatsapparaat afgebouwd en worden de ambtenarenweddes verminderd of bevroren. Niet zo in België. Dat boert verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het land heeft, volgens het VBO, zo'n 70.000 ambtenaren teveel. Tussen 2007 en 2008 kwamen er zo'n 4.000 bij, terwijl er bv in Duitsland een daling was met 14.000 eenheden en in Nederland met bijna 2.000. De loonverschillen met de buurlanden blijven oplopen en de overbodige kabinetten en staatssecratriaten blijven bestaan. Bij het minste probleem worden massa's jonge vijftigers op brugpensioen gestuurd, alhoewel dit - volgens het generatiepakt van Verhofstadt II - eigenlijk niet meer zou mogen. Godiva, Opel Antwerpen en nu ook Carrefour laten de staat mee opdraaien voor deze ethisch niet verantwoorde manier van handelen. Bij Carrefour gaat het om een bedrag van 100 miljoen euro om zo'n duizendtal mensen niet meer te laten werken, niet meer te laten bijdragen en straks wel te laten profiteren van onze zgz sociale welstand. Vergeten we niet, dat Carrefour het tweede grootste bedrijf ter wereld is in zijn branche (na Wall Mart), dus helemaal geen maatschappij in financiële problemen. Men kan nu natuurlijk afkomen met de dooddoener, dat dit land momenteel geen regering in functie heeft. Dat zou kunnen, maar ook vóór de val van Leterme II is er niets gebeurd (de "rustige vastheid", weet je wel). Er is ook geen enkele garantie dat er straks een federale regering komt en dat, mocht het toch zo zijn, die regering de problemen dan wel zal oplossen. België moet tegen 2015 zo'n 22 miljard euro besparen. Wat men er meestal niet bij zegt is, dat het hier om structurele besparingen gaat, m.a.w. besparingen die elk jaar terug komen. Als die nieuwe regering dat elk jaar volhoudt, dan zal ze tegen 2015 een totale inspanning van 42 miljard moeten leveren. Zie je dat al gebeuren? "Griekenland aan de Noordzee" is geen grap meer, geen fictie. Als de andere landen hun beloofde inspanningen doorvoeren en België niet, dan zal het tegen 2051 zover zijn en zal dit landje onder Europese curatele worden gesteld. Mocht het ondertussen nog niet gebeurd zijn, dan kan men het best meteen splitsen. Dat heeft men bij de banken toch ook gedaan: a good bank and a bad bank?
Een peiling is inderdaad slechts een peiling. We zullen er de volgende weken nog regelmatig mee om de oren worden geslagen. Toch kan men stellen dat de algemene tendens is, dat N-VA flink vooruit zal gaan en dat CD&V behoorlijk zal verliezen. Voor de andere partijen is er gewoon nog niets beslist. Elke dag kan er wat voorvallen dat de mening van de man in de straat kan beïnvloeden en/of veranderen. In tegenstelling tot wat de politiek correcte media - De Standaard op kop - ons willen doen geloven, speelt het communautaire in Vlaanderen wél een hoofdrol. Er is een steeds groter wordend aantal Vlamingen dat zich niet meer vast bindt aan één partij en dat uitzoekt waar de betere kansen liggen. Tot 2007 was dat voor velen het Vlaams Belang. Daarna hebben sommigen zich laten bekoren door de sirenezang van Leterme en zijn kartel, anderen door LDD. Ondertussen weet men dat er bij CD&V geen Vlaams succes te verwachten valt en dat Deckerkens partij zijn beste tijd waarschijnlijk al achter de rug heeft. N-VA is nu de volgende in het rijtje der Vlaamse verzuchtingen. Dit vlottend Vlaanderen geeft de partijen alvast de waarschuwing dat niets verzekerd blijft en dat er boter bij de vis zal moeten komen. Liefst een vette vis zelfs en zeker geen borrelnootjes meer.
Deckerken heeft nog eens een nieuw boek voorgesteld: "De aarde warmt op en de geesten verhitten". Op de voorstelling in het luxueuze Hotel Metropole in Brussel was radio noch Tv te zien en het aantal aanwezige journalisten was er op één hand te tellen. Deckerken en zijn LDD zitten momenteel niet in de lift en de vraag is maar of dat ooit nog zal gebeuren. De kans is nl groot dat er op 13 juni, buiten Deckerken zelf, niemand van zijn LDD nog verkozen zal raken. LDD trekt naar de stembusslag met de slogan "Uw centen". Daar zit wel iets in, maar tegelijkertijd duidt het aan dat de partij een beetje teveel aan de centen denkt en te weinig aan het communautaire. En dat bij verkiezingen die gegarandeerd om vooral het communautaire zullen gaan. De partij was al heel wat van haar elan verloren tijdens de regionale verkiezingen van vorig jaar en dat was toen mede door het geval Vynck, dat veel kiezers de ogen heeft doen opengaan. Het ging daar inderdaad om de centen en om blijkbaar niet veel anders. (Vynck stond eerste op de LDD lijst voor Vlaams Brabant omdat hij 5.000 euro had betaald). Heel wat liberalen, die Deckerken en zijn ideeën genegen waren, zijn ondertussen tot de bevinding gekomen dat het origineel voor hen misschien toch beter is. Dat heeft vooral te maken met de verjonging van de partijtop en het feit dat De Croo Jr en zijn jeugdige medestanders woord hebben gehouden toen ze zegden Leterme II te zullen laten vallen als die niets bleef doen. Diezelfde groep belooft nu niet in een nieuwe federale regering te stappen als eerst diezelfde problemen niet worden aangepakt, plus de sanering van de begroting, de kosten van de vergrijzing en nog enkele van die dingen waar de mensen wél wakker van liggen. Dat zijn in elk geval duidelijke standpunten, die ook met centen te maken hebben. Met onze centen. Aan de andere kant haken ook de Vlaamsgezinden bij LDD af, nu N-VA een beter alternatief lijkt. Zowel het nieuwe Open VLD als die N-VA moeten natuurlijk nog alles bewijzen, maar ze zitten wel in een betere positie dan de partij van de Oostendse stormram, waarin weinig mensen zitten die tot de Vlaamse verbeelding spreken. Er zal later waarschijnlijk nog regelmatig gediscusieerd worden hoe het had kunnen worden, mocht Deckerken zijn toegetreden tot het Vlaams Belang of tot de N-VA (dat laatste zou gelukt zijn zonder het njet van toenmalig kartelgenoot CD&V), maar dat zijn allemaal vijgen na Pasen. Zaak is nu, dat de overtuigde Vlamingen hun stem beter niet weggooien aan een partij die het meer dan waarschijnlijk niet zal maken. Er is nog keuze over.
De traditionele partijen beweren, dat de N-VA een grote bocht aan het nemen is i.v.m. wat zij ziet als de toekomst voor Vlaanderen. Marianneke Thyssen, die de ondankbare taak heeft de rotzooi achtergelaten door Leterme op te ruimen, vroeg zich op het congres van CD&V af, of N-VA nu een hervorming van het land wil of het einde ervan. Wel, voor zover ik het begrepen heb: beiden. N-VA wil een onafhankelijk Vlaanderen, net zoals het Vlaams Belang. Alleen beseft de nuchtere De Wever, dat het niet meteen kan lukken en dat een eerste stap beter een confederatie zou zijn. Eens dat de twee landshelften beslist hebben wat ze zelf gaan doen, wat er nog overblijft voor het federale niveau én wat er met Brussel zal gebeuren, kan men komen tot een confederatie, type Zwitserland. Het voordeel van deze manier van handelen is, dat België naar buitenuit (voorlopig?) blijft bestaan en dat het voor de andere Europese landen aanvaardbaarder zal zijn. Zoals het dan later ook aanvaardbaarder zal worden, mochten de twee confederale staten beslissen toch uit elkaar te gaan. Versta me niet verkeerd. Ondergetekende zal op 13 juni voor het Vlaams Belang stemmen, zoals ik dat vroeger heb gedaan voor Wagemans, voor de Volksunie en voor het Vlaams Blok. Vlaanderen kan niet meteen onafhankelijk worden, laat ons realistisch blijven. Daarvoor heeft men dit land veel te gecompliceerd gemaakt. Heeft het Vlaams Belang dan geen gelijk? Jawel en het is belangrijk dat die partij blijft wegen op de Vlaamse besluitvorming, cordon of geen cordon. Het is onze garantie dat het N-VA wel een bocht kan nemen, maar alleen in de goede richting. Open VLD is ook voor het confederalisme. Samen met N-VA, VB en LDD kunnen de andere twee traditionele partijen, die hopeloos in het verleden blijven steken, afgeblokt worden. 13 juni kan nog belangrijk worden, heel belangrijk.
...doet de gekken in vreugde leven. Nooit is dat spreekwoord meer waard dan tijdens de electorale campagnes.Nergens geldt dat trouwens meer dan in een land waar men minstens een half dozijn partijen nodig heeft om een regering gevormd te krijgen. Partijen kunnen de meest onzinnige en onverwezenlijkbare zaken beloven. Als dat daarna niet lukt, dan is dat o.w.v. "de anderen". Dat is niet alleen bij ons zo, maar hier komt er nog een extra factor bij. Gesteld dat bv alle partijen het op een bepaald punt in Vlaanderen eens zouden zijn, dan is het maar zeer de vraag of er iets van in huis zal komen van het ogenblik dat de francofonen mee doen. Voorbeeld: men is het in alle partijen (met uitzondering van CD&V en Groen!) eindelijk eens dat men beter de totaal nutteloze en overbodige senaat zou afschaffen. Niet dat dit de grote besparingsproblemen zal oplossen, maar het zou tenminste een teken zijn naar de kiezer toe, dat ook de verkozenen bereid zijn in te binden. De kans dat het tijdens een volgende legislatuur zal gebeuren, is zo goed als onbestaande omdat de francofonen houden aan hun politieke jobjes. Hetzelfde geldt voor het voorstel van De Croo Jr om alle ministers 5% te laten inleveren zolang de staatsschuld boven de 3 % van de begroting blijft (ik zou dat percentage afhankelijk maken aan de grootte van de schuld: bv telkens een procent meer bij elk procent boven de 3). Ook daarover moeten we ons geen illusies maken: ça sera "non". Als er trouwens iets erg opmerkelijks is bij de traditionele partijen, dan is het dat Open VLD de campagne in gaat met een bijna volledig verjongde ploeg t.o.v. CD&V dat nog altijd moet rekenen op oude knollen zoals Eyskens, Martens en Dehaene, waarvan de eerste twee zelf mede schuldig zijn aan het exploderen van de Belgische staatsschuld en de derde de laatste twee jaar tot tweemaal toe bewezen heeft dat hij zijn vroegere job van politieke loodgieter ook niet meer aan kan. Daarbij hebben de tsjeven nog één geluk: ze moeten (nog) niet teruggrijpen naar ministers uit de jaren veertig en vijftig, zoals de SP.a nu doet. Aziel Zarbon als boegbeeld voor een partij die naar de kiezer stapt met de slogan "Weer vooruitgaan"! Hopelijk gaat de kiezer eindelijk eens beseffen, dat de traditionele partijen de laatste dertig jaar tijd zat hebben gehad om van dit land iets fatsoenlijk te maken. Ze zijn daarin volledig mislukt en het zou dan ook niet meer dan logisch zijn dat aan hun rijk een einde komt. Dat er eindelijk eens een grote politieke schoonmaak zou komen, waarbij het federale niveau wordt uitgekleed en de regio's het voor het zeggen krijgen. Dromen mag nog, tot 13 juni...
Het congres van CD&V dit weekeinde was er een in mineur. Ondanks enkele stoere uitspraken, zoals die van clown Verherstraeten die zei dat de Waalse partijen nu bereid zouden zijn tot onderhandelen "na drie jaar beuken vanwege CD&V", klonken er weinig overtuigde en enthousiaste speeches. Men is er zich blijkbaar wel degelijk van bewust, dat de partij een imago van looser heeft opgelopen. Het is niet voor niets dat Leterme, de man van de 800.000 voorkeurstemmen, zich niet opnieuw kandidaat voor heel Vlaanderen durft stellen. Marianne Thijssen zal de meubelen niet redden. Haar voor te stellen als "communautair maagdelijk", zoals rode Brinckman dat recentelijk nog deed in De Standaard, is een leugen. Haar uitspraken bij het CD&V familiefeest in Plopsaland en ook op de RTBf, toen ze pas verkozen was als voorzitster, zullen haar blijven achtervolgen. Dé fout die de partij in het algemeen en Leterme in het bijzonder hebben gemaakt is niét, dat ze geen staatshervorming tot stand hebben kunnen brengen. Dat was wel beloofd, maar niet realiseerbaar omdat er geen 2/3 meerderheid voor te vinden was. Dé fout was, dat Leterme daarna een regering heeft gemaakt met een minderheid in Vlaanderen, de regio waar nu de stemmen moeten gehaald worden. De weinige wetten en verordeningen die tijdens Leterme's regeringen werden gemaakt, kwamen er tegen de Vlaamse meerderheid in. Dat zal men CD&V niet vergeven, of zijn we dan toch zó dom in Vlaanderen? Peter Van Rompuy, zoon van de "natte dweil", die ook opkomt, heeft al verklaard, dat een nieuwe federale regering zonder meerderheid aan Vlaamse kant gewoon ondenkbaar is. Hij heeft daarin 100% gelijk. Jammer dat zijn partij het niet twee jaar eerder beseft heeft. De kans dat CD&V de volgende regering zal leiden, lijkt verwaarloosbaar. In het beste geval zal ze mogen meedoen. Vraag is maar, of ze dan weer haar eigen achterban in de kou zal laten staan...
Het wereldjaarboek over de competiviteit van de prestigieuze Zwitserse IMD business school heeft nog maar eens aangetoond, dat het met België verder bergafwaarts blijft gaan. Zowat in alle diciplines glijdt ons land naar de onderste regionen (en dan staat het voetbal er nog niet bij!). Qua competiviteit in het algemeen staan we nu op plaats 25. Dat is drie plaatsen lager dan vorig jaar. De hoofdoorzaak van de achteruitgang blijken de zware overheidskosten te zijn, wat niet verwonderlijk is in een land met zes regeringen en zeven parlementen. Bij dit berekenen blijft natuurlijk de vraag hoever we zouden staan met Vlaanderen alleen. Dat wordt er meestal niet bij verteld, maar het feit alleen al dat in Wallonië 40% van de burgers op e.o.a. manier van de staat leven, laat het ergste vermoeden. Het wordt met dit land trouwens nóg erger, als men weet dat we in Europa op de derde plaats staan in een zgn "schuldenstresstest" (na Italië en Portugal,maar vóór landen als IJsland, Spanje en - jawel! - Griekenland), die door hetzelfde IMD is uitgevoerd. Om onze schulden terug te brengen tot 3% van het bbp (nog niet eens tot nul), zou het tot 2035 duren alvorens dat feit zal gelukt zijn. Wat in dat IMD rapport niét staat is, dat dit alles gebeuren moet onder voorwaarde dat België dan eerst wel binnen de vier jaar 22 miljard euro van zijn huidige schulden moet wegwerken. Zie je dat al gebeuren, met socialisten mee in een regering? Na de volgelingen van het Mathot-syndroom ("de schuld zal wel weggaan zoals ze gekomen is"), zijn er nu mensen die denken dat het wel zal lukken, omdat het in de jaren tachtig van de vorige eeuw ook gelukt was. Ze vergeten daarbij, dat men toen (nota bene: onder Eyskens, de doempreker van de Belgische splitsing) de munt heeft moeten devalueren. iets wat nu niet meer kan, zie maar wat met Griekenland is gebeurd. Kortom, dat "Griekenland aan de Noordzee" is helemaal geen fictie meer. Het enige antwoord daarop wordt misschien wel "Bye,bye, Belgium"!
De SP.a heeft een weinig slimme electorale zet gedaan: Johan Vande Lanotte, de grote verliezer van de zgz "kanseliersverkiezingen" van 2007 is weer opgevist en nog wel als boegbeeld van de nieuwe campagne. De man had zich drie jaar bijna niet meer laten horen, maar zat wel heel die tijd knusjes in zijn dikbetaalde senaatszetel, die hij combineerde met zijn job als universiteitsprofessor en het eveneens lucratieve voorzitterschap van enkele maatschappijen (w.o. Electrawinds en de haven van Oostende). Voor wie het niet zou weten: Vande La spant zich in voor de werkman. Een partijboegbeeld moet actie voeren. Als eerste zet heeft Vande Lanotte niets beter gevonden dan Geert Bourgeois aan te vallen omdat die, als Vlaams minister van Binnenlandse Zaken, wel de drie fransdolle burgemeesters uit de faciliteitengemeenten uit de Rand heeft bestraft maar niet de Vlaamse burgemeesters die weigeren mee te doen aan de onwettige verkiezingen van dit jaar. Ondanks al zijn geleerdheid zit Vande La er grandioos naast. De drie niet-benoemde burgemeesters hadden wel degelijk de (taal)wetten overtreden. De Vlaamse burgemeesters die nu die onwettige verkiezingen boycotten, komen in feite op voor het toepassen van de Belgische wetten. In dit laatste geval zijn het niet de burgemeesters, maar de Belgische regering(en) die de wet overtreden hebben en dit reeds zeven jaar lang. Vande Lanotte zou dan ook beter zwijgen. Jammer genoeg voor hem heeft de man niet veel anders te vertellen. Hij die mee het land heeft mismeesterd, met zijn zgz "sluitende begrotingen", die - met zijn "sales & lease back" campagnes en het kapen van pensioenfondsen - een structurele last op de komende begrotingen heeft gelegd en die mee verantwoordelijk is voor alle niét genomen beslissingen (i.v.m. de pensioenen bv), toen zijn partij achttien jaar mee aan het bewind heeft gezeten. Wie gelooft, dat zo'n man morgen iets anders gaat doen, mocht hij weer in een federale regering geraken? Uitgerekend gisteren geraakte nog bekend, dat de huidige begroting een extra tekort heeft van meer dan 1% (in totaal 3,5 miljard euro). Dat foutje werd gemaakt tijdens het bewind van de Rustige Vastheid, waar Vande La dus niét bij was. Als Ti-ta-tovenaar ligt hij wel mee aan de basis van het ontstaan van de enorme schuld die dit landje aan het vergaren is en waarbij tot nu toe geen enkel teken is, dat er iets aan zal worden gedaan. Hét motto waarmee tegenwoordig verkiezingen worden gewonnen in Europa is: "Besparen, besparen, besparen". Net dát wat de partij van Vande Lanotte niét wil doen...
Annemie Turtelboom, tot nader orde ontslagnemend minister van Binnenlandse Zaken, heeft zich boos gemaakt omdat een aantal Vlaamse burgemeesters uit de Rand de komende verkiezingen boycotten én tegelijkertijd op de kieslijsten staan. Het lijkt inderdaad de omgekeerde wereld, maar zo ziet dit landje er nu eenmaal uit. Turtelboom heeft ongelijk en wel om verschillende redenen. Om te beginnen maakt ze deel uit van de Open VLD, een partij die zopas drie regeringen heeft geleid, ermee voor gezorgd heeft dat de kieskringen veranderd werden en zo aan de basis ligt van heel het electorale circus van de laatste jaren. Ten tweede heeft diezelfde partij ruim de tijd gehad om, samen met haar coalitiepartners (waaronder de "nooit opgevende" CD&V) om het probleem B/H-V op te lossen. Ten derde is Turtelmie zelf iemand die nooit verkozen werd. Vroeger ressorteerde zij onder de CVP/CD&V. Van die partij is ze overgestapt naar de liberalen. Dat ze tenslotte de post kreeg van staatssecretaris van asiel en migratie, was niet omdat ze daarvoor zo bekwaam werd geacht, maar omdat niemand anders - Patje Dewael in de eerste plaats - die pispaalfunctie nog wou. Toen diezelfde Dewael voor de tweede keer bakzeil haalde en zijn ministerpost inruilde voor die van Kamervoorzitter, schoof Turtelboom gewoon op. Dat de situatie in het kiesarrondissemenet Brussel-Halle/Vilvoorde is wat ze nu is, ligt niet aan de Vlaamse burgemeesters die zich daartegen steeds verzet hebben. Dat het Belgische kiessysteem o.m. daardoor een grandioze klucht is geworden evenmin. Dan danken we de koekoek, in dit geval Verhofstadt en Co. Het woord "democratie" wordt hier dagelijks verkracht door figuren zoals Turtelboom en haar collega's, niet in het minst die van ten zuiden de taalgrens. Om hun eigen zwakheden te verdoezelen schieten ze dan maar op de mensen die hier de wetten willen laten naleven. Van een omgekeerde wereld gesproken!
Vandaag, op 19 mei, wordt 't Pallieterke 65 jaar. Op dezelfde dag in 1945 werd het opgericht door Bruno De Winter, toen journalist bij het Handelsblad, die de gevolgen van de brutale anti-Vlaamse repressie niet langer kon aanzien. Op dit ogenblik is 't Pallieterke het oudste nog bestaande weekblad van Vlaanderen en dat is geen klein bier: het blad verschijnt nl al die jaren zonder subsidies, bijna zonder reclame, zonder promoties in de media en hangt voor een groot deel aaneen dank zij vrijwilligers en lezersbijdragen. In 't Pallieterke kan de overtuigde Vlaming ook dat nieuws vinden, dat in de zgz politiek-correcte media gecensureerd wordt, meestal nog door die media zelf, die het grotendeels moeten hebben van reclame en zware staatssubsidies. Ikzelf maakte kennis met het blad in zeer dramatische omstandigheden. Het eerste nummer kreeg ik van thuis toegestuurd, toen ik op internaat was bij de paters Redemptoristen in Essen. Het was het nummer van donderdag 2 juni 1955, dat de dood van stichter De Winter aankondigde en helemaal aan hem gewijd was. Slechts vier bladzijden groot, stond het vol met uitspraken en artikels van de man in kwestie, waarvan ik er me nog jaren vele van herinnerd heb en waarvan er heel wat nog steeds actueel zijn. Wat dacht ge bv van deze: "Wij Vlamingen hebben de dag van vandaag in niks iets te zeggen, maar met alles wat te maken". Geschreven vóór 1955! Ik heb dat rouwblaadje zorgvuldig bewaard. Het zit in een speciale map, samen met o.m. het jubilarisnummer van het 25-jarig bestaan (21 mei 1970) en het doodsprentje van Jan Nuyts, Bruno's enige medewerker op het moment van zijn overlijden en zijn opvolger voor zo'n 50 jaar, ook een hele prestatie. Hopelijk zet Leo Custers, de huidige hoofdredacteur, die traditie voort en houdt hij het zo lang uit als Jan Nuyts, want Vlaanderen heeft een Pallieterke nodig. In de eerste plaats om de vele leliaards wekelijks aan de schandpaal te spijkeren en de al even talrijke Lamme Goedzakken van onze regio een schop onder hun achterste te geven. Meer dan ooit heeft Vlaanderen nood aan Uylenspiegels en waar kunnen die zich beter uitleven dan in een blad dat als motto heeft: "Wat niet vrolijk kan gezegd worden, is de waarheid niet"?
In De Standaard verscheen er gisteren een artikel aan de hand van Koert Debeuf. Voor wie hem niet zou kennen: de ex-woordvoerder van Verhofstadt. De man schreef in feite een open brief aan nieuwbakken N-VA-er Bracke en deed dat in eigen naam. Daarin een hoop verwijten aan de Vlaamse partijen in het algemeen en N-VA in het bijzonder, Waarschijnlijk omdat de door Verhofstadt gehersenspoelde Debeuf ook aanvoelt dat zijn partij aan die kant wel eens flink wat stemmen zou kunnen verliezen. In zijn betoog herinnert hij er o.m. aan, dat er tijdens de jaren Verhofstadt steeds een sluitende begroting was. Dat is een pertinente leugen, omdat ondertussen zowat iedereen weet dat het niét het geval was, ook niet na het versjacheren van staatseigendommen en het kapen van pensioenkassen. Dat laatste werd trouwens zondag in de Zevende Dag nog eens expliciet toegegeven door niemand minder dat Karel De Gucht, nu Europees Commissaris van Handel. Zei De Gucht: " De eerste job van eender welke regering zal zijn 10 miljard te vinden in 2011 en 2012. En dat moet met recurrente, niét met eenmalige besparingen". Met die geleerde uitleg bedoelde de Fortis specialist, dat de truken van Verhofstadt nu niet meer kunnen. De uitvinder van die zgz sluitende begrotingen, Vande Lanotte, doet trouwens weer mee aan bollekenskermis. M.i. is dat geen goede zet vanwege zijn partij, die trouwens nog meer blunders maakt. O.m. het angstvallig verzwijgen van de communautaire problemen, het weer maar eens te berde brengen van het afgezaagde thema van de fiscale fraude en het verhogen van de pensioenen. Niet dat dit geen verantwoorde items zouden kunnen zijn, maar bij de SP.a klinken ze vals. Diezelfde partij heeft, tot het einde van Verhofstadt II, liefst 18 jaar mee in de federale regering gezeten en heeft toen alle tijd van de wereld gehad om de problemen, waarmee ze nu afkomt, op te lossen. Toen had ze daarvoor blijkbaar geen tijd. "Eigen postjes eerst", was indertijd waarschijnlijk de (interne) slogan. CD&V heeft trouwens ook ooit al betere slogans gekend dan deze "Nooit opgeven". N-VA is al met een variant op te proppen gekomen, waarop, naast de foto van Marianne Thijssen, staat: "Alles opgegeven". 't Pallieterke van deze week maakt ervan "Ooit geven". Wie gelooft die tsjeven nog? Wat er nu moet gebeuren is, dat er eindelijk eens oplossingen komen voor bv de problemen van de vergrijzing, van de arbeidsmarkt en vooral voor het wijzigen van de financieringswet. Die laatste is de wet die de geldstromen naar de regio's regelt. Zonder een drastische aanpassing ervan, gaat dit land failliet. Als dat niet kan, dan moet de hele structuur van België in vraag gesteld worden en dat zal dan snel moeten gaan. Als de slechtste leerlingen uit de Euroklas hun begrotingen zullen hebben aangepakt, zal België straks de pineut zijn en wordt het inderdaad - zoals Thomas Leysen al zegde - het Griekenland aan de Noordzee.
Het eerste voetbalseizoen met play-offs zit erop en daar zullen weinig mensen rouwig om zijn. De competitie sleepte zich naar zijn einde en voor veel supporters hoefde het echt niet meer. Dat het geen succes zou worden, stond in de sterren geschreven. Als een handelsland zoals Nederland met een dergelijke competitie stopt, betekent het dat er geen geld mee te verdienen is. Men was er dan ook beter nooit mee begonnen. De vraag is nu, wat er volgend seizoen gaat gebeuren. Buiten de competitie was er vorige week dan nog het nieuws dat België én Nederland zich bij de FIFA officieel kandidaat hadden gesteld voor het inrichten van de wereldkampioenschappen van 2018 of 2022. Ook daar zal niet veel van in huis komen. Voor 2018 zijn de mede kandidaten o.m. Rusland, Groot-Brittannië en het duo Spanje-Portugal. Allemaal landen met meer mogelijkheden, meer capaciteit en grotere stadions. Want om dat laatste zal het vooral gaan. België stelt zich nl kandidaat met liefst zeven stadions. Die moeten, tegen die tijd, een capaciteit hebben van minstens 44.000 plaatsen. Op dit ogenblik zijn er in ons land hoogstens een drietal stadions die de helft ervan nipt halen en die het grootste gedeelte van de tijd dan nog niet gevuld geraken. Zelfs als die stadions er zouden komen, zal het reëel zijn, dat die - na een eventueel WK - meestal hoogstens halfvol zullen zitten, wat de sfeer zeker niet ten goede zal komen. En er is nog meer. De meeste van die Belgische stadions die WK-kandidaat zijn, moeten nog gebouwd worden. Voorbeeld daarbij is dat van A.A. Gent. Daarvan werd twee jaar geleden de eerste steen gelegd. De tweede steen moet er nog altijd komen! O.w.v. problemen met de aannemer en de financiering ervan, gebeurt er daar nog steeds niets. Dat zal bij de anderen niet veel beter en/of sneller gaan. M.a.w. mochten België en Nederland het wereldkampioenschap van 2018 binnenhalen, dan is de kans reuzegroot, dat we later met een half dozijn witte olifanten blijven zitten. Zeker nu men weet dat de crisis de eerste jaren nog niet voorbij zal zijn, is het maar al te zeer de vraag waar het geld vandaan zal komen. Tenslotte nog dit, mocht het organiseren van het WK in 2018 niet lukken, dan mag men ook dat van 2022 vergeten. Als nl dat van 2018 in Europa wordt toegewezen (wat normaal zal gebeuren), dan zal het volgende tornooi buiten Europa plaats grijpen...
Zo'n uurtje nadat ik gisteren mijn blog "De allochtonen in opmars" geschreven had, las ik in de pas uitgekomen Vacature de coverstory "Het failliet van het Belgische migratiebeleid". Vacature is nu niet precies een echt Vlaamsgezinde magazine, maar de cijfers die in dit laatste nummer vermeld worden, zijn er om over na te denken. Als men nl met onze niet-politiek van asiel en migratie doorgaat zoals men al enkele jaren bezig is, dan gaat onze zo geroemde Sociale Zekerheid naar de haaien. Officieel heeft dit land al 35 jaar een migratiestop. In werkelijkheid passeren hier jaarlijks zo'n 150.000 immigranten, legaal en illegaal. Daarvan blijven er enkele tienduizenden hier hangen. Officieel zo'n tienduizend die geregulariseerd worden; de anderen verdwijnen in de illegaliteit. Die laatsten krijgen echter ook steun en opvang. Illegale arbeidsimmigranten hebben hier zelfs recht op het minimumloon en een arbeidsongevallenverzekering. Allemaal gratis en voor niks, op kosten van de belastingbetaler. Het hek van de immigratiestroom kwam hier echt van de dam met de snel-Belg-wet van de paarsgroene regering onder Verhofstadt I. In tegenstelling tot in de ons omliggende landen, waar strengere criteria bestaan, kon men in België van dan af al na drie jaar verblijf het staatsburgerschap aanvragen en dit zonder ook maar enige test- of inburgeringstoets, zonder dat men verplicht was een van onze landstalen te kennen. Eens ingeburgerd konden die immigranten - voor meer dan 90% economische gelukzoekers - daarna naar een ander E.U.-land verhuizen. De meesten die hier bleven, zijn werkloos en vallen terug op ons sociaal vangnet, zonder er ook maar één cent aan afgedragen te hebben. Zelfs Jozef De Witte, hoofd van het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding, lacht ermee. Toen hij deze functie startte, kreeg hij te horen dat België feitelijk geen integratiebeleid meer nodig had! 85% van alle ongeschoolde immigranten trekt naar Europa; amper 5% belandt in de States. Daartegenover trekt 55% van de hoogopgeleide immigranten naar Amerika, terwijl slechts 3% kiest voor Europa. M.a.w. Europa wordt de stortplaats van de derde wereld en België is de (Waalse?) haan die bovenop die mestvaalt staat te kraaien. Het heeft trouwens geen zin alleen Verhofstadt hiervan de schuld te geven. Diegenen die na hem gekomen zijn, CD&V incluis, hebben nooit enige moeite gedaan om de situatie drastisch te veranderen. Integendeel, de Vlaamse partijen in de regering Leterme II hebben heel het asiel- en migratiebeleid cadeau gegeven aan de PS en het CdH. Die partijen, plus de vakbonden, willen niet dat er iets verandert. Zij hopen een nieuw proletariaat aan te boren dat straks voor hen zal stemmen. Als de V-partijen vragen dit land te splitsen, minstens in een confederatie, dan schreeuwen de belgicisten moord en brand en is hun eerste argument dat de Sociale Zekerheid nooit zal gesplitst worden. Misschien loont dat straks ook niet meer. Wat ervan zal overblijven zal een Sociale ONzekerheid zijn, waarbij we allemaal arm zullen worden.
In de meeste peilingen waarin België of de Belgen vermeld worden, moet men zich steeds de vraag stellen, in hoever het om echte Belgen gaat, om mensen die hier geboren zijn uit Belgische ouders (NL/Fr). Een klassiek voorbeeld daarvan zijn de aantallen gedetineerden. Ongeveer de helft daarvan zijn Belgen, officieel althans. Als we echter meetellen, hoeveel van die "Belgen" echte Belgen zijn en geen "nieuwe Belgen", dan weten we dat minstens 70% van de gevangenisbevolking van allochtone afkomst is. Socioloog Jan Hertogen, niet toevallig een Vlaming (Walen houden zich daarmee niet bezig), heeft - samen met het Centrum voor Sociologisch Onderzoek van de KU Leuven - eens uitgepluisd hoeveel allochtonen er precies in België wonen. Daarbij telde hij de mensen met een andere nationaliteit op bij de genaturaliseerde Belgen en ook diegenen wier voorouders uit het buitenland kwamen. Het resultaat is zonder meer onthutsend. In Brussel is 67,9 procent van de bevolking allochtoon of van allochtoonse afkomst. In sommige gemeenten, zoals Sint- Joost-Ten-Node, Sint Gillis en Elsene, loopt dat cijfer zelfs op tot respectievelijk 96, 91 en 86%. M.a.w. er wonen daar feitelijk zo goed als geen echte Belgen meer. In steden zoals Antwerpen en Gent is het wel een stuk minder, maar ook daar neemt de bevolking van allochtone origine toe. Mede als gevolg daarvan, wijken de autochtonen uit naar het platteland. Dajo (!) Hermans, redacteur van De Standaard, die het fenomeen beschrijft, voegt daar bij, dat België al lang een uitstervende natie zou geweest zijn zonder de allochtonen. Dat is dan natuurlijk een politieke-correcte vaststelling, want in de meeste steden is het armoe troef. Zoals ik reeds stelde in mijn blog van 11 dezer ("Arm Brussel"), zijn er in onze hoofdstad zesmaal meer leefloners dan in Vlaanderen. De allochtonen die naar hier komen zijn, voor het overgrote deel, armoezaaiers die weinig of niets hebben en hier vooral worden aangetrokken tot onze sociale zekerheid. We moeten er niet alleen voor zorgen dat ze in leven blijven en onderdak krijgen, maar daarna hen ook nog ons hele sociaal systeem ter beschikking stellen, van OCMW tot en met het onderwijs. Rijk land, dat zich zoiets kan veroorloven. De vraag is alleen maar: hoelang nog?
Het probleem Griekenland mag dan al (voorlopig?) opgelost zijn, dat land is niet het enige met grote problemen. En dan hebben we het niet alleen over de overige zgn "piigs" landen, maar ook over bv Groot-Brittannië en de U.S.A. Het blijkt nl dat zowat alle landen al enkele decennia boven hun stand geleefd hebben. Volgens der Spiegel (03.05.10) zijn de staatsschulden van de OESO-landen sinds 2007 verzevenvoudigd en die van de Eurozone liefst vertwaalfvoudigd! Er zal dan ook overal moeten gespaard worden en harder en langer moeten gewerkt. Dat geldt ook voor België, waar we dan nog het probleem van de twee landen in één hebben. Wallonië blijkt trouwens al goed op Griekenland te gelijken. 40% van de bevolking leeft er van de staat en bij een minste probleem wordt er gestaakt, terwijl men evenmin vies is om geweld te gebruiken (denk maar aan wat gebeurd is tijdens de koningskwestie, de eenheidswet en de staalproblemen bij Cockeril en in Tubeke). Wallonië kan alleen overleven omdat het jaarlijks ettelijke miljarden euro krijgt van Vlaanderen. Geld dat niet geïnvesteerd wordt, maar gewoon opgebruikt wordt om er een riantere levenstandaard op na te kunnen houden. Als de transfers zouden wegvallen, dan valt de Waalse welstand met 20% terug. Dit is dan ook de reden, waarom de Walen hier niets willen gewijzigd zien. Laat ons eerlijk zijn: dat de Walen het zo willen houden, kunnen we hen niet kwalijk nemen. Dat onze eigen volksvertegenwoordiging, al dan niet gesteund door het groot kapitaal, de vakbonden en het Hof, daaraan blijft toegeven, is niet meer goed te praten. We krijgen bij deze verkiezingen nog maar eens de kans niét meer te stemmen voor de traditionele partijen (en zeker niet voor Groen!). Laat ons hopen, dat dit verhaal de ogen van de mensen hier eindelijk eens zal doen opengaan. Een stem voor een traditionele partij is een stem tegen de eigen welvaart en tegen de toekomst van ons nageslacht.
Het gaat het Vlaams Belang de laatste tijd niet voor de wind. Het cordon sanitair blijft haar parten spelen. Sinds de opkomst van de N-VA zijn er heel wat gematigde Vlamingen die in die partij hun heil gaan zoeken. Of dat resultaten zal hebben, valt nog af te wachten. Zeker voor diegenen, die tot de 800.000 behoorden die vroeger ook al dachten dat Leterme hun verzuchtingen waar ging maken, zou het weer eens spannend kunnen worden. Buiten het feit dat het VB nog steeds geen kansen krijgt om zich via de normale media te uiten, tenzij ze het spectaculair doet, zoals bv met die Vlaamse Leeuw in het federale parlement, heeft de partij ook nog steeds last van enkele interne twisten, waaraan maar geen einde schijnt te komen. Het duo Vanhecke/Morel blijft voor interne verdeeldheid zorgen, soms tot op het kinderachtige na. Daar heeft niemand baat bij, tenzij de andere partijen. Met al die miserie heeft het Vlaams Belang toch een opsteker bekomen: ze krijgt, bij de lijstverdeling, het nummer 1. En dat net op het ogenblik dat haar verkiezingsslogan "Vlamingen 1st" luidt. Een beter samenvallen van omstandigheden kon moeilijk. Nu maar hopen dat het de wederopstanding zal vergemakkelijken. Want, vergeten we niet: de N-VA mag straks wel een grote(re) score halen. Die partij mag blij zijn dat ze in haar Vlaamse betrachtigingen toch geholpen kan worden door het VB (en, misschien, door het LDD). In haar eerste verkiezingscampagne heeft het VB nl wel zwaar uitgehaald naar de traditionele partijen, maar niet naar de andere V-partijen Dat stemt hoopvol voor het verdere verloop van deze toch wel belangrijke verkiezingen, hoe onwettelijk ze ook zullen blijken. Tenslotte nog dit: Groen! kreeg bij de lijstverdeling het nummer 13, het ongeluksgetal. Symbolischer kon niet voor een partij die voor de overtuigde Vlaming ronduit als "te mijden" kan beschouwd worden.
In de gloriejaren van de Volksunie, was er de toespraak van Mgr Desmedt, bisschop van Brugge, die de gelovigen in de kerken opriep niét te stemmen voor die partij. De huidige bisschop aldaar zal dit zeker nu niet (meer) doen en wel om verschillende redenen, waarop ik hier verder niet inga, maar die genoeg algemeen bekend zijn... Toch doet zich dezer dagen hetzelfde voor. In de plaats van een bisschop, komt nu Luc Cortebeeck, voorzitter van het ACV, aan zijn leden vertellen niét voor de N-VA te stemmen. Volgens de heer Cortebeeck, die men beter "Cortebocht" zou noemen, moeten de mensen stemmen voor partijen die compromissen durven sluiten. In Belgische termen wil dat zeggen: partijen die, nog maar eens, toegevingen willen doen. Vlaamse partijen, natuurlijk. En zo blijft de geschiedenis zich herhalen. Ook voor de N-VA, laatst overgebleven carcan van de ter ziele gegane partij van Hugo Schiltz. Deze laatste werd trouwens al een paar keer expliciet vermeld, o.m. bij het aantreden van logebroeder Bracke. Ook Schiltz Sr maakte destijds een opening naar links, waardoor het Vlaams Blok niet alleen het levenslicht zag, maar later ook groter werd dan het origineel. De N-VA heeft nu de wind in de zeilen en maakt - net zoals de vroegere Volksunie - een kans om straks mee te regels voor een staatshervorming uit te tekenen. Hopelijk hebben De Wever en Co de les geleerd en gaan ze niet de weg op van "heer Hugo". Zoon Willem-Frederik gebruikt trouwens ook de nagedachtenis van zijn vader, maar dan om de Open VLD als erfgenaam aan te prijzen. Laat ons hopen dat de N-VA, samen met het VB en (misschien) LDD erin zullen slagen incontournable te worden in Vlaanderen, zodat de traditionele partijen, alle beloften ten spijt, zullen moeten bijdraaien. De slag om de Belgische staatshervorming zal nl gevoerd worden in Vlaanderen. In Wallonië gebeurt er nog minder dan vroeger. Wallonië was nooit immobieler.
Volgens de administratie Maatschappelijke Integratie van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) telt het Brusselse gewest meer leefloners dan heel Vlaanderen. Dat betekent, dat er in de stad, die de hoofdstad van Europa wil zijn, tot zes keer meer mensen van de openbare onderstand leven. Eigenlijk is dat geen echt nieuws, want het is al langer geweten dat er in het Brusselse hele wijken zijn, waar armoe troef is. In twaalf jaar tijd is de gemiddelde Brusselaar tien procent armer geworden. Als we wat verder in de tijd willen gaan, zijn de verschillen nóg groter. Er is ooit een tijd geweest dat de Brussel de rijkste regio van het land was. Ondertussen zijn eerst de echte rijken, dan de beter gegoeden, dan de middenstand en nu zelfs ook de meeste tweeverdieners de stad uitgetrokken. Het aantal inwoners dat recht heeft op een uitkering is in Brussel de laatste vijf jaar met 24 procent gestegen. Het stadsgewest telt nu meer dan 100.000 (!) werklozen. Wat er in de berichtgeving over Brussel in onze politiek-correcte media niet bijverteld wordt, is dat het merendeel van de armen in Brussel allochtoon zijn of van allochtone afkomst. Dat is hier allemaal maar komen binnenwaaien onder de noemer "asielzoekers" en zou nu door de zo goed als failliete Belgische staat onderhouden moeten worden. Het eerste en bijna enige wat de Brusselse gezagsdragers dan ook altijd vragen, is geld. Zonder daarbij te specifiëren wat ze ermee gaan doen. In tegenstelling tot Vlaanderen (met VIA) en Wallonië (met zijn Marshall plannen), heeft Brussel echter geen enkel plan whatsoever. Het doet een beetje denken aan de Griekse tragedie: dat land kreeg ook enkel maar geld nadat er tenminste een plan was opgemaakt. Dat is daar ondertussen gebeurd, in Brussel echter nog niet. Tenslotte nog dit: onze francofonen dromen nog steeds van een WallonBrux. Dat zou dan betekenen, dat Wallonië de Brusselse armoede dan zou moeten zien op te lossen. Dat alles terwijl datzelfde Wallonië zich wanhopig vastklampt aan België, omdat het op die manier denkt zijn levensstandaard te kunnen behouden via het Vlaamse geld van o.m. de beruchte transfers. Een absurde situatie, even absurd trouwens als de wens van bv het FDF om gemeenten in de Rand, waar het nu goed wonen is, te willen integreren in die stad vol armoede. Dat alles tot meerdere eer van de francéité!
Als men hoort, wat er op de congressen van de diverse traditionele partijen verteld wordt, dan lijkt het, alsof er hier helemaal niets aan de hand is, buiten dan de klassieke thema's van altijd. Het belangrijkste wat in dit land moet gebeuren, is echter een ernstige staatshervorming. De oorzaak, waarom er de laatste drie jaar in België - politiek gesproken - zo goed als niets veranderd is, komt doordat alles vast zit. Een land dat aaneen hangt met grendels, alarmbellen, evenwichten en veto's kan nooit enige vooruitgang maken. In een land waar in de Kamer 62 Franstaligen de wet op leggen aan 88 Nederlandstaligen (en in de senaat 29 tegen 41), kan er geen vooruitgang geboekt worden. Met democratie heeft dat trouwens ook niets meer te maken. De verkiezingen op zich zullen hieraan niets veranderen. In Vlaanderen kiezen de Vlamingen voor hun Vlaamse partijen, in Wallonië de Franstaligen voor hun eigen Franstalige partijen. Daarna wordt verondersteld, dat er dan weer een nationale regering moet gevormd worden tussen de twee taalgroepen, met ministers die alleen verkozen zijn in één taalgroep. Ondertussen zal er in dit land helemaal niets veranderd zijn, niets aangepast aan de moderne noden. Er zal nog steeds geen financieringswet zijn, geen oplossing voor de pensioenen, evenmin voor het langer werken (men blijft mensen van 50 met brugpensioen sturen), geen hervorming van het ambtenarenapparaat, geen oplossing voor de vergrijzing, ook niet voor het gelijkschakelen van arbeiders en bedienden, geen oplossing voor de asielproblematiek en zeker niet voor B-H/V, alhoewel daarover een wet bestaat die al lang had moeten zijn toegepast. De reden voor al die bovenstaande problemen is meestal het feit, dat Vlamingen en Walen tegen bijna alles anders aankijken. De oplossing ligt dan ook in het verder federaliseren van dit land, zodat iedereen zijn eigen potje kan koken. Liefst, om te beginnen, een confederatie, waarbij onderling beslist kan worden wat we apart en wat we nog samen gaan doen. Zolang dat niet gebeurd is - en dat zou moeten zijn vóór er een nieuwe federale regering komt - is er geen toekomst voor dit land en blijft het enige alternatief een échte boedelscheiding. "Bye, bye, Belgium", maar dan écht, geen fictie.
