Annemie Turtelboom, tot nader orde ontslagnemend minister van Binnenlandse Zaken, heeft zich boos gemaakt omdat een aantal Vlaamse burgemeesters uit de Rand de komende verkiezingen boycotten én tegelijkertijd op de kieslijsten staan. Het lijkt inderdaad de omgekeerde wereld, maar zo ziet dit landje er nu eenmaal uit. Turtelboom heeft ongelijk en wel om verschillende redenen. Om te beginnen maakt ze deel uit van de Open VLD, een partij die zopas drie regeringen heeft geleid, ermee voor gezorgd heeft dat de kieskringen veranderd werden en zo aan de basis ligt van heel het electorale circus van de laatste jaren. Ten tweede heeft diezelfde partij ruim de tijd gehad om, samen met haar coalitiepartners (waaronder de "nooit opgevende" CD&V) om het probleem B/H-V op te lossen. Ten derde is Turtelmie zelf iemand die nooit verkozen werd. Vroeger ressorteerde zij onder de CVP/CD&V. Van die partij is ze overgestapt naar de liberalen. Dat ze tenslotte de post kreeg van staatssecretaris van asiel en migratie, was niet omdat ze daarvoor zo bekwaam werd geacht, maar omdat niemand anders - Patje Dewael in de eerste plaats - die pispaalfunctie nog wou. Toen diezelfde Dewael voor de tweede keer bakzeil haalde en zijn ministerpost inruilde voor die van Kamervoorzitter, schoof Turtelboom gewoon op. Dat de situatie in het kiesarrondissemenet Brussel-Halle/Vilvoorde is wat ze nu is, ligt niet aan de Vlaamse burgemeesters die zich daartegen steeds verzet hebben. Dat het Belgische kiessysteem o.m. daardoor een grandioze klucht is geworden evenmin. Dan danken we de koekoek, in dit geval Verhofstadt en Co. Het woord "democratie" wordt hier dagelijks verkracht door figuren zoals Turtelboom en haar collega's, niet in het minst die van ten zuiden de taalgrens. Om hun eigen zwakheden te verdoezelen schieten ze dan maar op de mensen die hier de wetten willen laten naleven. Van een omgekeerde wereld gesproken!
Vandaag, op 19 mei, wordt 't Pallieterke 65 jaar. Op dezelfde dag in 1945 werd het opgericht door Bruno De Winter, toen journalist bij het Handelsblad, die de gevolgen van de brutale anti-Vlaamse repressie niet langer kon aanzien. Op dit ogenblik is 't Pallieterke het oudste nog bestaande weekblad van Vlaanderen en dat is geen klein bier: het blad verschijnt nl al die jaren zonder subsidies, bijna zonder reclame, zonder promoties in de media en hangt voor een groot deel aaneen dank zij vrijwilligers en lezersbijdragen. In 't Pallieterke kan de overtuigde Vlaming ook dat nieuws vinden, dat in de zgz politiek-correcte media gecensureerd wordt, meestal nog door die media zelf, die het grotendeels moeten hebben van reclame en zware staatssubsidies. Ikzelf maakte kennis met het blad in zeer dramatische omstandigheden. Het eerste nummer kreeg ik van thuis toegestuurd, toen ik op internaat was bij de paters Redemptoristen in Essen. Het was het nummer van donderdag 2 juni 1955, dat de dood van stichter De Winter aankondigde en helemaal aan hem gewijd was. Slechts vier bladzijden groot, stond het vol met uitspraken en artikels van de man in kwestie, waarvan ik er me nog jaren vele van herinnerd heb en waarvan er heel wat nog steeds actueel zijn. Wat dacht ge bv van deze: "Wij Vlamingen hebben de dag van vandaag in niks iets te zeggen, maar met alles wat te maken". Geschreven vóór 1955! Ik heb dat rouwblaadje zorgvuldig bewaard. Het zit in een speciale map, samen met o.m. het jubilarisnummer van het 25-jarig bestaan (21 mei 1970) en het doodsprentje van Jan Nuyts, Bruno's enige medewerker op het moment van zijn overlijden en zijn opvolger voor zo'n 50 jaar, ook een hele prestatie. Hopelijk zet Leo Custers, de huidige hoofdredacteur, die traditie voort en houdt hij het zo lang uit als Jan Nuyts, want Vlaanderen heeft een Pallieterke nodig. In de eerste plaats om de vele leliaards wekelijks aan de schandpaal te spijkeren en de al even talrijke Lamme Goedzakken van onze regio een schop onder hun achterste te geven. Meer dan ooit heeft Vlaanderen nood aan Uylenspiegels en waar kunnen die zich beter uitleven dan in een blad dat als motto heeft: "Wat niet vrolijk kan gezegd worden, is de waarheid niet"?
In De Standaard verscheen er gisteren een artikel aan de hand van Koert Debeuf. Voor wie hem niet zou kennen: de ex-woordvoerder van Verhofstadt. De man schreef in feite een open brief aan nieuwbakken N-VA-er Bracke en deed dat in eigen naam. Daarin een hoop verwijten aan de Vlaamse partijen in het algemeen en N-VA in het bijzonder, Waarschijnlijk omdat de door Verhofstadt gehersenspoelde Debeuf ook aanvoelt dat zijn partij aan die kant wel eens flink wat stemmen zou kunnen verliezen. In zijn betoog herinnert hij er o.m. aan, dat er tijdens de jaren Verhofstadt steeds een sluitende begroting was. Dat is een pertinente leugen, omdat ondertussen zowat iedereen weet dat het niét het geval was, ook niet na het versjacheren van staatseigendommen en het kapen van pensioenkassen. Dat laatste werd trouwens zondag in de Zevende Dag nog eens expliciet toegegeven door niemand minder dat Karel De Gucht, nu Europees Commissaris van Handel. Zei De Gucht: " De eerste job van eender welke regering zal zijn 10 miljard te vinden in 2011 en 2012. En dat moet met recurrente, niét met eenmalige besparingen". Met die geleerde uitleg bedoelde de Fortis specialist, dat de truken van Verhofstadt nu niet meer kunnen. De uitvinder van die zgz sluitende begrotingen, Vande Lanotte, doet trouwens weer mee aan bollekenskermis. M.i. is dat geen goede zet vanwege zijn partij, die trouwens nog meer blunders maakt. O.m. het angstvallig verzwijgen van de communautaire problemen, het weer maar eens te berde brengen van het afgezaagde thema van de fiscale fraude en het verhogen van de pensioenen. Niet dat dit geen verantwoorde items zouden kunnen zijn, maar bij de SP.a klinken ze vals. Diezelfde partij heeft, tot het einde van Verhofstadt II, liefst 18 jaar mee in de federale regering gezeten en heeft toen alle tijd van de wereld gehad om de problemen, waarmee ze nu afkomt, op te lossen. Toen had ze daarvoor blijkbaar geen tijd. "Eigen postjes eerst", was indertijd waarschijnlijk de (interne) slogan. CD&V heeft trouwens ook ooit al betere slogans gekend dan deze "Nooit opgeven". N-VA is al met een variant op te proppen gekomen, waarop, naast de foto van Marianne Thijssen, staat: "Alles opgegeven". 't Pallieterke van deze week maakt ervan "Ooit geven". Wie gelooft die tsjeven nog? Wat er nu moet gebeuren is, dat er eindelijk eens oplossingen komen voor bv de problemen van de vergrijzing, van de arbeidsmarkt en vooral voor het wijzigen van de financieringswet. Die laatste is de wet die de geldstromen naar de regio's regelt. Zonder een drastische aanpassing ervan, gaat dit land failliet. Als dat niet kan, dan moet de hele structuur van België in vraag gesteld worden en dat zal dan snel moeten gaan. Als de slechtste leerlingen uit de Euroklas hun begrotingen zullen hebben aangepakt, zal België straks de pineut zijn en wordt het inderdaad - zoals Thomas Leysen al zegde - het Griekenland aan de Noordzee.
Het eerste voetbalseizoen met play-offs zit erop en daar zullen weinig mensen rouwig om zijn. De competitie sleepte zich naar zijn einde en voor veel supporters hoefde het echt niet meer. Dat het geen succes zou worden, stond in de sterren geschreven. Als een handelsland zoals Nederland met een dergelijke competitie stopt, betekent het dat er geen geld mee te verdienen is. Men was er dan ook beter nooit mee begonnen. De vraag is nu, wat er volgend seizoen gaat gebeuren. Buiten de competitie was er vorige week dan nog het nieuws dat België én Nederland zich bij de FIFA officieel kandidaat hadden gesteld voor het inrichten van de wereldkampioenschappen van 2018 of 2022. Ook daar zal niet veel van in huis komen. Voor 2018 zijn de mede kandidaten o.m. Rusland, Groot-Brittannië en het duo Spanje-Portugal. Allemaal landen met meer mogelijkheden, meer capaciteit en grotere stadions. Want om dat laatste zal het vooral gaan. België stelt zich nl kandidaat met liefst zeven stadions. Die moeten, tegen die tijd, een capaciteit hebben van minstens 44.000 plaatsen. Op dit ogenblik zijn er in ons land hoogstens een drietal stadions die de helft ervan nipt halen en die het grootste gedeelte van de tijd dan nog niet gevuld geraken. Zelfs als die stadions er zouden komen, zal het reëel zijn, dat die - na een eventueel WK - meestal hoogstens halfvol zullen zitten, wat de sfeer zeker niet ten goede zal komen. En er is nog meer. De meeste van die Belgische stadions die WK-kandidaat zijn, moeten nog gebouwd worden. Voorbeeld daarbij is dat van A.A. Gent. Daarvan werd twee jaar geleden de eerste steen gelegd. De tweede steen moet er nog altijd komen! O.w.v. problemen met de aannemer en de financiering ervan, gebeurt er daar nog steeds niets. Dat zal bij de anderen niet veel beter en/of sneller gaan. M.a.w. mochten België en Nederland het wereldkampioenschap van 2018 binnenhalen, dan is de kans reuzegroot, dat we later met een half dozijn witte olifanten blijven zitten. Zeker nu men weet dat de crisis de eerste jaren nog niet voorbij zal zijn, is het maar al te zeer de vraag waar het geld vandaan zal komen. Tenslotte nog dit, mocht het organiseren van het WK in 2018 niet lukken, dan mag men ook dat van 2022 vergeten. Als nl dat van 2018 in Europa wordt toegewezen (wat normaal zal gebeuren), dan zal het volgende tornooi buiten Europa plaats grijpen...
Zo'n uurtje nadat ik gisteren mijn blog "De allochtonen in opmars" geschreven had, las ik in de pas uitgekomen Vacature de coverstory "Het failliet van het Belgische migratiebeleid". Vacature is nu niet precies een echt Vlaamsgezinde magazine, maar de cijfers die in dit laatste nummer vermeld worden, zijn er om over na te denken. Als men nl met onze niet-politiek van asiel en migratie doorgaat zoals men al enkele jaren bezig is, dan gaat onze zo geroemde Sociale Zekerheid naar de haaien. Officieel heeft dit land al 35 jaar een migratiestop. In werkelijkheid passeren hier jaarlijks zo'n 150.000 immigranten, legaal en illegaal. Daarvan blijven er enkele tienduizenden hier hangen. Officieel zo'n tienduizend die geregulariseerd worden; de anderen verdwijnen in de illegaliteit. Die laatsten krijgen echter ook steun en opvang. Illegale arbeidsimmigranten hebben hier zelfs recht op het minimumloon en een arbeidsongevallenverzekering. Allemaal gratis en voor niks, op kosten van de belastingbetaler. Het hek van de immigratiestroom kwam hier echt van de dam met de snel-Belg-wet van de paarsgroene regering onder Verhofstadt I. In tegenstelling tot in de ons omliggende landen, waar strengere criteria bestaan, kon men in België van dan af al na drie jaar verblijf het staatsburgerschap aanvragen en dit zonder ook maar enige test- of inburgeringstoets, zonder dat men verplicht was een van onze landstalen te kennen. Eens ingeburgerd konden die immigranten - voor meer dan 90% economische gelukzoekers - daarna naar een ander E.U.-land verhuizen. De meesten die hier bleven, zijn werkloos en vallen terug op ons sociaal vangnet, zonder er ook maar één cent aan afgedragen te hebben. Zelfs Jozef De Witte, hoofd van het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding, lacht ermee. Toen hij deze functie startte, kreeg hij te horen dat België feitelijk geen integratiebeleid meer nodig had! 85% van alle ongeschoolde immigranten trekt naar Europa; amper 5% belandt in de States. Daartegenover trekt 55% van de hoogopgeleide immigranten naar Amerika, terwijl slechts 3% kiest voor Europa. M.a.w. Europa wordt de stortplaats van de derde wereld en België is de (Waalse?) haan die bovenop die mestvaalt staat te kraaien. Het heeft trouwens geen zin alleen Verhofstadt hiervan de schuld te geven. Diegenen die na hem gekomen zijn, CD&V incluis, hebben nooit enige moeite gedaan om de situatie drastisch te veranderen. Integendeel, de Vlaamse partijen in de regering Leterme II hebben heel het asiel- en migratiebeleid cadeau gegeven aan de PS en het CdH. Die partijen, plus de vakbonden, willen niet dat er iets verandert. Zij hopen een nieuw proletariaat aan te boren dat straks voor hen zal stemmen. Als de V-partijen vragen dit land te splitsen, minstens in een confederatie, dan schreeuwen de belgicisten moord en brand en is hun eerste argument dat de Sociale Zekerheid nooit zal gesplitst worden. Misschien loont dat straks ook niet meer. Wat ervan zal overblijven zal een Sociale ONzekerheid zijn, waarbij we allemaal arm zullen worden.
In de meeste peilingen waarin België of de Belgen vermeld worden, moet men zich steeds de vraag stellen, in hoever het om echte Belgen gaat, om mensen die hier geboren zijn uit Belgische ouders (NL/Fr). Een klassiek voorbeeld daarvan zijn de aantallen gedetineerden. Ongeveer de helft daarvan zijn Belgen, officieel althans. Als we echter meetellen, hoeveel van die "Belgen" echte Belgen zijn en geen "nieuwe Belgen", dan weten we dat minstens 70% van de gevangenisbevolking van allochtone afkomst is. Socioloog Jan Hertogen, niet toevallig een Vlaming (Walen houden zich daarmee niet bezig), heeft - samen met het Centrum voor Sociologisch Onderzoek van de KU Leuven - eens uitgepluisd hoeveel allochtonen er precies in België wonen. Daarbij telde hij de mensen met een andere nationaliteit op bij de genaturaliseerde Belgen en ook diegenen wier voorouders uit het buitenland kwamen. Het resultaat is zonder meer onthutsend. In Brussel is 67,9 procent van de bevolking allochtoon of van allochtoonse afkomst. In sommige gemeenten, zoals Sint- Joost-Ten-Node, Sint Gillis en Elsene, loopt dat cijfer zelfs op tot respectievelijk 96, 91 en 86%. M.a.w. er wonen daar feitelijk zo goed als geen echte Belgen meer. In steden zoals Antwerpen en Gent is het wel een stuk minder, maar ook daar neemt de bevolking van allochtone origine toe. Mede als gevolg daarvan, wijken de autochtonen uit naar het platteland. Dajo (!) Hermans, redacteur van De Standaard, die het fenomeen beschrijft, voegt daar bij, dat België al lang een uitstervende natie zou geweest zijn zonder de allochtonen. Dat is dan natuurlijk een politieke-correcte vaststelling, want in de meeste steden is het armoe troef. Zoals ik reeds stelde in mijn blog van 11 dezer ("Arm Brussel"), zijn er in onze hoofdstad zesmaal meer leefloners dan in Vlaanderen. De allochtonen die naar hier komen zijn, voor het overgrote deel, armoezaaiers die weinig of niets hebben en hier vooral worden aangetrokken tot onze sociale zekerheid. We moeten er niet alleen voor zorgen dat ze in leven blijven en onderdak krijgen, maar daarna hen ook nog ons hele sociaal systeem ter beschikking stellen, van OCMW tot en met het onderwijs. Rijk land, dat zich zoiets kan veroorloven. De vraag is alleen maar: hoelang nog?
Het probleem Griekenland mag dan al (voorlopig?) opgelost zijn, dat land is niet het enige met grote problemen. En dan hebben we het niet alleen over de overige zgn "piigs" landen, maar ook over bv Groot-Brittannië en de U.S.A. Het blijkt nl dat zowat alle landen al enkele decennia boven hun stand geleefd hebben. Volgens der Spiegel (03.05.10) zijn de staatsschulden van de OESO-landen sinds 2007 verzevenvoudigd en die van de Eurozone liefst vertwaalfvoudigd! Er zal dan ook overal moeten gespaard worden en harder en langer moeten gewerkt. Dat geldt ook voor België, waar we dan nog het probleem van de twee landen in één hebben. Wallonië blijkt trouwens al goed op Griekenland te gelijken. 40% van de bevolking leeft er van de staat en bij een minste probleem wordt er gestaakt, terwijl men evenmin vies is om geweld te gebruiken (denk maar aan wat gebeurd is tijdens de koningskwestie, de eenheidswet en de staalproblemen bij Cockeril en in Tubeke). Wallonië kan alleen overleven omdat het jaarlijks ettelijke miljarden euro krijgt van Vlaanderen. Geld dat niet geïnvesteerd wordt, maar gewoon opgebruikt wordt om er een riantere levenstandaard op na te kunnen houden. Als de transfers zouden wegvallen, dan valt de Waalse welstand met 20% terug. Dit is dan ook de reden, waarom de Walen hier niets willen gewijzigd zien. Laat ons eerlijk zijn: dat de Walen het zo willen houden, kunnen we hen niet kwalijk nemen. Dat onze eigen volksvertegenwoordiging, al dan niet gesteund door het groot kapitaal, de vakbonden en het Hof, daaraan blijft toegeven, is niet meer goed te praten. We krijgen bij deze verkiezingen nog maar eens de kans niét meer te stemmen voor de traditionele partijen (en zeker niet voor Groen!). Laat ons hopen, dat dit verhaal de ogen van de mensen hier eindelijk eens zal doen opengaan. Een stem voor een traditionele partij is een stem tegen de eigen welvaart en tegen de toekomst van ons nageslacht.
Het gaat het Vlaams Belang de laatste tijd niet voor de wind. Het cordon sanitair blijft haar parten spelen. Sinds de opkomst van de N-VA zijn er heel wat gematigde Vlamingen die in die partij hun heil gaan zoeken. Of dat resultaten zal hebben, valt nog af te wachten. Zeker voor diegenen, die tot de 800.000 behoorden die vroeger ook al dachten dat Leterme hun verzuchtingen waar ging maken, zou het weer eens spannend kunnen worden. Buiten het feit dat het VB nog steeds geen kansen krijgt om zich via de normale media te uiten, tenzij ze het spectaculair doet, zoals bv met die Vlaamse Leeuw in het federale parlement, heeft de partij ook nog steeds last van enkele interne twisten, waaraan maar geen einde schijnt te komen. Het duo Vanhecke/Morel blijft voor interne verdeeldheid zorgen, soms tot op het kinderachtige na. Daar heeft niemand baat bij, tenzij de andere partijen. Met al die miserie heeft het Vlaams Belang toch een opsteker bekomen: ze krijgt, bij de lijstverdeling, het nummer 1. En dat net op het ogenblik dat haar verkiezingsslogan "Vlamingen 1st" luidt. Een beter samenvallen van omstandigheden kon moeilijk. Nu maar hopen dat het de wederopstanding zal vergemakkelijken. Want, vergeten we niet: de N-VA mag straks wel een grote(re) score halen. Die partij mag blij zijn dat ze in haar Vlaamse betrachtigingen toch geholpen kan worden door het VB (en, misschien, door het LDD). In haar eerste verkiezingscampagne heeft het VB nl wel zwaar uitgehaald naar de traditionele partijen, maar niet naar de andere V-partijen Dat stemt hoopvol voor het verdere verloop van deze toch wel belangrijke verkiezingen, hoe onwettelijk ze ook zullen blijken. Tenslotte nog dit: Groen! kreeg bij de lijstverdeling het nummer 13, het ongeluksgetal. Symbolischer kon niet voor een partij die voor de overtuigde Vlaming ronduit als "te mijden" kan beschouwd worden.
In de gloriejaren van de Volksunie, was er de toespraak van Mgr Desmedt, bisschop van Brugge, die de gelovigen in de kerken opriep niét te stemmen voor die partij. De huidige bisschop aldaar zal dit zeker nu niet (meer) doen en wel om verschillende redenen, waarop ik hier verder niet inga, maar die genoeg algemeen bekend zijn... Toch doet zich dezer dagen hetzelfde voor. In de plaats van een bisschop, komt nu Luc Cortebeeck, voorzitter van het ACV, aan zijn leden vertellen niét voor de N-VA te stemmen. Volgens de heer Cortebeeck, die men beter "Cortebocht" zou noemen, moeten de mensen stemmen voor partijen die compromissen durven sluiten. In Belgische termen wil dat zeggen: partijen die, nog maar eens, toegevingen willen doen. Vlaamse partijen, natuurlijk. En zo blijft de geschiedenis zich herhalen. Ook voor de N-VA, laatst overgebleven carcan van de ter ziele gegane partij van Hugo Schiltz. Deze laatste werd trouwens al een paar keer expliciet vermeld, o.m. bij het aantreden van logebroeder Bracke. Ook Schiltz Sr maakte destijds een opening naar links, waardoor het Vlaams Blok niet alleen het levenslicht zag, maar later ook groter werd dan het origineel. De N-VA heeft nu de wind in de zeilen en maakt - net zoals de vroegere Volksunie - een kans om straks mee te regels voor een staatshervorming uit te tekenen. Hopelijk hebben De Wever en Co de les geleerd en gaan ze niet de weg op van "heer Hugo". Zoon Willem-Frederik gebruikt trouwens ook de nagedachtenis van zijn vader, maar dan om de Open VLD als erfgenaam aan te prijzen. Laat ons hopen dat de N-VA, samen met het VB en (misschien) LDD erin zullen slagen incontournable te worden in Vlaanderen, zodat de traditionele partijen, alle beloften ten spijt, zullen moeten bijdraaien. De slag om de Belgische staatshervorming zal nl gevoerd worden in Vlaanderen. In Wallonië gebeurt er nog minder dan vroeger. Wallonië was nooit immobieler.
Volgens de administratie Maatschappelijke Integratie van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) telt het Brusselse gewest meer leefloners dan heel Vlaanderen. Dat betekent, dat er in de stad, die de hoofdstad van Europa wil zijn, tot zes keer meer mensen van de openbare onderstand leven. Eigenlijk is dat geen echt nieuws, want het is al langer geweten dat er in het Brusselse hele wijken zijn, waar armoe troef is. In twaalf jaar tijd is de gemiddelde Brusselaar tien procent armer geworden. Als we wat verder in de tijd willen gaan, zijn de verschillen nóg groter. Er is ooit een tijd geweest dat de Brussel de rijkste regio van het land was. Ondertussen zijn eerst de echte rijken, dan de beter gegoeden, dan de middenstand en nu zelfs ook de meeste tweeverdieners de stad uitgetrokken. Het aantal inwoners dat recht heeft op een uitkering is in Brussel de laatste vijf jaar met 24 procent gestegen. Het stadsgewest telt nu meer dan 100.000 (!) werklozen. Wat er in de berichtgeving over Brussel in onze politiek-correcte media niet bijverteld wordt, is dat het merendeel van de armen in Brussel allochtoon zijn of van allochtone afkomst. Dat is hier allemaal maar komen binnenwaaien onder de noemer "asielzoekers" en zou nu door de zo goed als failliete Belgische staat onderhouden moeten worden. Het eerste en bijna enige wat de Brusselse gezagsdragers dan ook altijd vragen, is geld. Zonder daarbij te specifiëren wat ze ermee gaan doen. In tegenstelling tot Vlaanderen (met VIA) en Wallonië (met zijn Marshall plannen), heeft Brussel echter geen enkel plan whatsoever. Het doet een beetje denken aan de Griekse tragedie: dat land kreeg ook enkel maar geld nadat er tenminste een plan was opgemaakt. Dat is daar ondertussen gebeurd, in Brussel echter nog niet. Tenslotte nog dit: onze francofonen dromen nog steeds van een WallonBrux. Dat zou dan betekenen, dat Wallonië de Brusselse armoede dan zou moeten zien op te lossen. Dat alles terwijl datzelfde Wallonië zich wanhopig vastklampt aan België, omdat het op die manier denkt zijn levensstandaard te kunnen behouden via het Vlaamse geld van o.m. de beruchte transfers. Een absurde situatie, even absurd trouwens als de wens van bv het FDF om gemeenten in de Rand, waar het nu goed wonen is, te willen integreren in die stad vol armoede. Dat alles tot meerdere eer van de francéité!
Als men hoort, wat er op de congressen van de diverse traditionele partijen verteld wordt, dan lijkt het, alsof er hier helemaal niets aan de hand is, buiten dan de klassieke thema's van altijd. Het belangrijkste wat in dit land moet gebeuren, is echter een ernstige staatshervorming. De oorzaak, waarom er de laatste drie jaar in België - politiek gesproken - zo goed als niets veranderd is, komt doordat alles vast zit. Een land dat aaneen hangt met grendels, alarmbellen, evenwichten en veto's kan nooit enige vooruitgang maken. In een land waar in de Kamer 62 Franstaligen de wet op leggen aan 88 Nederlandstaligen (en in de senaat 29 tegen 41), kan er geen vooruitgang geboekt worden. Met democratie heeft dat trouwens ook niets meer te maken. De verkiezingen op zich zullen hieraan niets veranderen. In Vlaanderen kiezen de Vlamingen voor hun Vlaamse partijen, in Wallonië de Franstaligen voor hun eigen Franstalige partijen. Daarna wordt verondersteld, dat er dan weer een nationale regering moet gevormd worden tussen de twee taalgroepen, met ministers die alleen verkozen zijn in één taalgroep. Ondertussen zal er in dit land helemaal niets veranderd zijn, niets aangepast aan de moderne noden. Er zal nog steeds geen financieringswet zijn, geen oplossing voor de pensioenen, evenmin voor het langer werken (men blijft mensen van 50 met brugpensioen sturen), geen hervorming van het ambtenarenapparaat, geen oplossing voor de vergrijzing, ook niet voor het gelijkschakelen van arbeiders en bedienden, geen oplossing voor de asielproblematiek en zeker niet voor B-H/V, alhoewel daarover een wet bestaat die al lang had moeten zijn toegepast. De reden voor al die bovenstaande problemen is meestal het feit, dat Vlamingen en Walen tegen bijna alles anders aankijken. De oplossing ligt dan ook in het verder federaliseren van dit land, zodat iedereen zijn eigen potje kan koken. Liefst, om te beginnen, een confederatie, waarbij onderling beslist kan worden wat we apart en wat we nog samen gaan doen. Zolang dat niet gebeurd is - en dat zou moeten zijn vóór er een nieuwe federale regering komt - is er geen toekomst voor dit land en blijft het enige alternatief een échte boedelscheiding. "Bye, bye, Belgium", maar dan écht, geen fictie.
De affaire Griekenland laat de monetaire wereld niet los. Als gevolg daarvan mag men inderdaad gaan vrezen voor het voortbestaan van de euro, zeker in zijn huidige vorm. Het is nu nl duidelijk gebleken dat een gezamenlijke munt zijn beperkheden heeft, zeker in een periode van crisis. De ministers van financiën van de E.U. gaan vandaag proberen daar voorlopig een mouw aan te passen. Voorlopig, zeg ik, want er zal meer nodig zijn. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 april (de "euro light"), is de kans groot dat we, op een zekere termijn, zullen moeten komen tot een monetair Europa met twee snelheden. De zuid-Europese landen zullen nl nooit het niveau van Duitsland kunnen bijhouden. Om dat te doen, zouden de prijzen bij hen moeten dalen, wat zeer moeilijk zijn zijn o.w.v. de reeds lage Duitse inflatie. Vergeten we niet dat Duitsland tot voor kort het grootste exportland van de hele wereld was (het is nu voorbij gestoken door China, maar feitelijk gaat die vergelijking niet op: China met zijn anderhalf miljard inwoners; Duitsland heeft er slechts 80 miljoen). Het best kan men de situatie nog vergelijken met wat in Argentinië is gebeurd. Dat land koppelde zijn munt aan de dollar, waardoor zijn economie naar de haaien ging. Als er geen Europa met twee snelheden komt, zie ik niet in, hoe men het probleem wél oplossen zal. Al deze monetaire problemen hebben wel één groot voordeel. Men is er zich eindelijk van bewust (op enkele uitzonderingen na, zoals "Gust" Verhofstadt), dat deelname aan de E.U. in het algemeen en aan de euro in het bijzonder zijn prijs heeft. Als gevolg daarvan zal men zo maar niet meer iedereen kunnen toelaten. Als men bv bedenkt dat er sprake was om ook Bulgarije toe te laten tot de eurozone - een Griekenland in het kwadraat - dan ziet men pas hoe lichtzinnig men bezig was. Ook de toetreding van Turkije tot de E.U. mag rustig sine die verdaagd worden. Laat Europa er eerst maar eens voor zorgen zijn huidige zwakke broertjes op niveau te krijgen alvorens het er nog een zwerm armoezaaiers bij te halen. Tenslotte nog dit: als er ooit een monetair Europa met twee snelheden komt, dan zal België in de tweede afdeling spelen. Dat is mede het gevolg van een decennium van geldsmijterij door paars en van onwil door de francofonen om dit land te hervormen tot een moderne staat.
VRT-journalist en wetstraatcorrespondent Ivan De Vadder heeft nog maar eens een boekje geschreven. Deze keer geen beschrijving van het politieke Belgische gebeuren, maar een - wat hij zo noemt - pleidooi voor een eerlijke politiek. Eigenlijk is dat geen nieuws. Sinds Verhofstadt - weer hij! - de kieswetten veranderde, is het normale kost geworden dat politiekers opkomen op twee verschillende lijsten, dat ze veranderen van politiek niveau naargelang het hun (en hun partij) uit komt en dat ze reeds vooraf laten weten dat ze niet zullen gaan zetelen, mochten ze verkozen worden. Vooral dat laatste is een ergerlijke zaak, niet alleen t.o.v. de kiezers, maar vooral tegen de eigen medestanders die op de plaatsen achter de verzaker staan en die zo riskeren voorbijgestoken te worden door e.o.a. opvolger die niet eens stemmen hoeft te halen. Schoolvoorbeeld van dit laatste in de volgende verkiezingen is Geert Bourgeois, die als opvolger zijn eigen woordvoerder heeft benoemd... Dat De Vadder deze keer een kat een kat noemt, heeft zijn redenen. De man stopt er immers mee als wetstraatcorrespondent, waar politiekers die zich geraakt voelen hem in de toekomst links zouden kunnen laten. Hij gaat terug de Zevende Dag presenteren, waar diezelfde politiekers zullen staan aanschuiven om erop te mogen komen, ongeacht De Vadders vroegere kritiek. Diezelfde De Vadder zou trouwens nog heel wat meer kunnen schrijven over bv het graaigedrag van onze heren en dames politici. Over poenpakker Dehaene bv, die jaarlijks zo'n 250.000 euro "bijverdient" bij o.m. Dexia, AB Inbev, Lotus, Umicore en Thromoghenics. Dat bij zijn al riante loon als Europarlementariër van 134.000 euro. Dat allemaal voor iemand die uit de christelijke vakbeweging komt en zopas, voor de tweede keer in evenveel jaren, bewezen heeft dat hij niet in staat is enig extra werk tot een goed einde te kunnen brengen. Dehaene mag dan een van de bekendste figuren in dat circuit zijn, er zijn er die heel wat meer van die jobkes hebben en die dan met veel publiciteit komen vertellen, dat ze zich niet meer verkiesbaar stellen in juni, zoals de heer Versnick, o.m. ook voorzitter van Eandis e.a. Zoals een Luc Bungeneers, financieschepen van Antwerpen, die ook al voorzitter van de Antwerpse Waterwerken blijkt te zijn. Kortom, het politieke fatsoen is in België ver te zoeken, zeker bij de zgz traditionele partijen die de koek steeds netjes onder elkaar verdeeld hebben. Een reden temeer om voor die partijen nooit meer te stemmen.
Na Bracke bij N-VA is het nu de beurt aan CD&V om met een Tv-personaliteit uit te pakken: Rik Torfs, de Leuvense kerkjurist. Het rijtje politici dat uit de media te voorschijn is gekomen, wordt daarmee nog een stuk langer. Denk maar aan - alweer een hele poos geleden - Tuur Van Wallendaal en Kathy Lindekens (SP), later gevolgd door Veli Yüksel (CD&V), Dirck Sterckx (Open VLD), Ivo Belet (CD&V), Mark Demesmaeker (N-VA), Pol Van den Driessche (CD&V), Filip Rogiers (SP.a) en misschien ben ik er nog een deel vergeten. Het verschil met de rest en Rik Torfs is, dat laatstgenoemde geen journalist is, maar zijn populariteit heeft hij wel degelijk via de Tv verkregen. Toen hij zich, enkele jaren geleden, kandidaat stelde voor de functie van rector aan de Leuvense universiteit, werd hij lekker niét verkozen, grotendeels omdat de studenten - die mee mochten stemmen - van hem niet wilden weten. Eens men er echter in slaagt regelmatig op Tv te komen, verandert dat allemaal. Het kiesvee (met klemtoon op de laatste lettergreep) stemt nl wat graag voor personen die ze regelmatig op het kleine scherm te zien krijgen, zeker in de populaire programma's. De Vlaams Belangers mogen dan het etiket krijgen populistisch te zijn, in populaire Tv-programma's worden ze geweerd, omdat de politiek-correct marketingmensen van de even politiek-correcte Vlaamse media maar al te goed weten dat dit de manier is om politici te beschadigen. De vraag is nu, in hoeverre die Tv-vedetten iets gaan bijdragen om de politieke impasse van dit landje te doorbreken. Vrij weinig, denk ik.
De opiniepeiling van "Vers L'Avenir", waarbij de N-VA de grootste partij in Vlaanderen zou worden en het nieuws dat Yves Leterme het voor bekeken houdt als lijsttrekker voor de senaat, heeft voor paniek gezorgd ten zuiden van de taalgrens. Laurette Onkelinx heeft alvast laten weten, dat zij zo snel mogelijk een nieuwe federale regering wil en dat ze bereid zal zijn daarin alle Waalse partijen daarbij te betrekken! Dat wil zeggen, dat ze liefst van al weer met een regering wil starten waarin de francofonen het voor het zeggen hebben, zonder meerderheid in Vlaanderen. In principe had dit trouwens ook al gekund na het forfait van de Open VLD, daar er - mét CD&V erbij - één zetel op overschot was. De tsjeven waren echter niet bereid zover te gaan, maar het had gekund. Vraag is, of ze dat straks wél zullen willen doen, desnoods samen met Groen! dat steeds bereid blijft Vlaanderen te minoriseren. Het is dan ook duidelijk, dat we in Vlaanderen zeker niet meer kunnen stemmen op partijen, waarvan de bewindslui hun woord niet houden. CD&V mag dan al zeggen, dat ze dat in de toekomst niet meer zal doen, wie gelooft hen nog? Een regering vormen tegen de meerderheid van de Vlamingen zou Leterme nooit doen ("Ik zou het bestrijden van De Panne tot in Maasmechelen": zijn eigen woorden). Van Marianne Thijssen geloven we het ook niet meer, met haar kazakdraaierij na haar speech in Plopsaland en nog enkele van haar uitspraken tijdens de besprekingen in Hertoginnedal. De V-partijen kunnen in de nu volgende campagne dan ook niet genoeg er de nadruk op leggen dat een stem voor de traditionele partijen, met CD&V op kop, een stem is tegen Vlaanderen. Zolang de francofonen zich blijven bemoeien met wat, volgens hen, zou moeten gebeuren binnen ons Vlaamse grondgebied, hebben wij geen nieuwe federale regering meer nodig.
De kandidatuur van Siegfried Bracke heeft nog eens voor wat vuurwerk gezorgd. De kranten weten weer even wat schrijven. Niet dat er voor de rest niets in staat, maar het meeste is het lezen echt niet (meer) waard. In principe zijn er drie thema's: de peilingen, de geldigheid van deze verkiezingen en het feit dat de meeste computers, die ervoor gebruikt worden, zo versleten zijn, dat men twijfelt of ze nog wel zullen kunnen dienen. De kans is groot, dat er heel wat meer pannes zullen zijn dan de vorige keren en wat dan? Er werd vroeger al gesteld, dat de eerstvolgende verkiezingen, die gepland waren in 2011, terug met potlood en papier zouden gedaan worden. Hoofdreden daarvoor was, dat er geen geld was om voor het hele land nieuwe stemcomputers te kopen. Nu wordt hetzelfde gezegd voor de gemeentelijke verkiezingen van 2012... Over de geldigheid van deze verkiezingen zal ook nog veel papier worden vuilgemaakt. Het is al verfrissend, dat de Vlaamse rechters van eerste aanleg daarover meer dan hun twijfels hebben. Het staat nu al vast dat heel wat organisaties, maar ook individuelen, de staat rechtszaken gaan aandoen i.v.m. met de wetteloosheid van de volgende stembusgang. Met in het achterhoofd, dat men de rechters, die mee over de gang van zaken moeten beslissen, mee aan zijn kant heeft, zal dit fenomeen alleen maar versterkt worden. Tenslotte zijn er de peilingen. God, hoeveel gaan we er daarvan nog te horen en te lezen krijgen vóór 13 juni?Algemene tendens is wel, dat men in Vlaanderen N-VA veel kansen geeft. De zaak Bracke zal dat alleen maar versterken. In principe komt het er op aan te zien naar waar al die 800.000 stemmen, die vier jaar geleden werden uitgebracht op Leterme, nu naartoe zullen gaan. Dat Marianne Thijssen die zou overnemen, gelooft niemand. Het mens is feitelijk even erg verbrand als de geitenboer uit de Westhoek. Degenen die haar "communautair maagdelijk" noemen (zoals bv "wetstraatspecialist" Brinckman van De Standaard) bewijzen hiermee alleen maar de eigen onkunde. De 800.000 waren voor het grootste deel van mensen die geloofden, dat Leterme kon waarmaken wat hij beloofd had. De meesten onder hen weten ondertussen wel beter en zullen meer dan waarschijnlijk niet meer voor CD&V stemmen, maar nu misschien wel voor de N-VA. E.e.a. zal maken dat er misschien in Wallonië wel een olijfboomcoalitie uit de bus zal komen (PMS, CdH en Ecolo), maar niet in Vlaanderen en daarvoor zullen we dankbaar moeten zijn. Van de groenen weten we al dat die vóór België en tegen Vlaanderen ageren, van CD&V weten we dat ze even onbetrouwbaar is als de vroegere CVP, van de socio's dat ze het communautaire nog steeds niet gesnapt hebben (dat bleek nog maar eens op de 1 mei festiviteiten). Als het vernieuwde bestuur van de Open VLD woord houdt en niet in een nieuwe federale regering stapt als eerst B-H/V niet gesplitst is, dan is de kans groot dat we in Vlaanderen met een meerderheid tegen een nieuwe Belgische regering zullen zijn. Kortom, na deze verkiezingen zal blijken, dat Wallonië nog linkser zal geworden zijn en Vlaanderen verder naar rechts zal opschuiven. Wat er daarna zal gebeuren, is koffiedik kijken, maar ik vrees dat we dit jaar geen nieuwe federale regering meer zullen zien. Tot spijt van wie 't benijdt.
De oproep van enkele zgn BV's om bij de volgende verkiezingen niet te gaan stemmen, heeft nogal wat reacties losgeweekt en paniek veroorzaakt bij onze politiek-correcte media. Dat is helemaal niet nodig. Ik vind, dat we liefst met zijn allen gaan stemmen, maar dan wel anders. De schuld van het vastlopen van België en het verkwanselen van onze Vlaamse meerderheid in dit land ligt nl bij de traditionele partijen, CD&V, SP.a, Open VLD en hun voorgangers. Het zijn die partijen die de Vlaamse meerderheid hebben opgegeven en er niets voor in de plaats hebben gekregen. Ook in een consensus democratie kan het niet zijn dat één bevolkingsgroep veto's gaat stellen over problemen op het gebied van de andere En dat is juist wat nu gebeurt met B-H/V en aanverwanten. De alarmbelprocedure, het vetorecht zonder nuances, de evenwichten, de scheefgetrokken parlementaire vertegenwoordiging, het erkennen van Brussel tot stadsgewest, het zijn allemaal nutteloze toegevingen geweest, die onze eigen Vlaamse vertegenwoordigers hebben gedaan aan de francofonie en die nu maken dat dit land onbestuurbaar wordt. Turtelmie noemt België nog wel een democratie, maar dat zal danalleen maar zijn in haar bekrompen perspectief. Als we trouwens wat verder terug gaan in de geschiedenis zijn het ook diezelfde traditionele partijen en hun voorgangers die indertijd de electorale winst bij de koningskwestie uit handen gegeven hebben. Om nog te zwijgen van de holderdebolder onafhankelijkheid die ze Kongo hebben toegestaan en waardoor er een paar miljoen (!) mensen daar al het leven verloren hebben. En dat gaan ze dit jaar dan nog "vieren"! Wij moeten wél gaan stemmen, maar dan anders. Om het met Obama's verkiezingsslogan te zeggen: "We need change". Als alle Vlamingen, die het niet (meer) eens zijn met de huidige gang van zaken in de Belgische politiek, nu eens zouden ophouden te stemmen voor de socio's, de collaboralen en zeker voor de tsjeven, die Vlaanderen altijd verraden hebben en het ook in de toekomst zullen blijven doen, dan pas kan er hier iets veranderen. Bij de laatste verkiezingen haalden de V-partijen 37,5% van de Vlaamse stemmen. Als dat er nu eens meer dan 50 zouden worden? Er blijft natuurlijk nog de kans dat deze verkiezingen onwettig verklaard zullen worden, maar ook dan heeft men een idee van wat bij de bevolking leeft en kan men het zich zomaar niet blijven veroorloven de Grondwet met de voeten te treden. En dan heb ik het niet alleen over de splitsing van B-H/V, maar ook over het artikel dat zegt dat alle Belgen gelijk zijn voor de wet, iets wat momenteel niét het geval is.
"Vlamingen, die naar Wallonië komen, zijn welkom, maar moeten zich integreren en dat betekent, dat zij de cultuur en dus de taal van de streek moeten leren". Bovenstaande is een uitspraak van een zekere Marc Deconinck, Vlaamse naam, maar PS burgemeester van Bevekom, ons bekend van zijn luchtmachtbasis, maar in werkelijkheid gelegen aan de zuidkant van de taalgrens en luisterend naar de Franse naam van Beauvechain. De man ergert zich eraan, dat er heel wat Vlamingen in zijn Waalse gemeente komen wonen, die echter sociaal en mentaal in Leuven of Tienen blijven wonen. Die hun kinderen naar Vlaanderen op school sturen en die zelf niet deelnemen aan het sociale leven in de Waalse gemeente waarin ze wonen. Waar hebben we dat nog gezien? De Franstaligen, die zich in de Rand vestigen, doen niet alleen hetzelfde, daar bovenop willen ze nog heel wat meer. Zoals bv hun eigen scholen, die door de Vlamingen mogen betaald worden, maar niet gecontroleerd. Hun eigen kieslijsten, waardoor ze voor Franstaligen in Brussel mogen kiezen, terwijl dat niet geldt voor de Vlamingen in Bevekom en omstreken. Die burgemeester van Bevekom heeft gelijk, alleen is het daar het zoveelste geval van iemand die A zegt, maar niet B. Als men in dit land echt de democratie wil, waarvan de francofone partijen de mond vol hebben, dan moeten zij in de eerste plaats de Belgische Grondwet naleven. Die zegt o.m. dat alle Belgen gelijk zijn voor de wet. Als Vlaamstaligen in Wallonië niet kunnen stemmen voor Vlaamse lijsten, dan mogen francofonen dat ook niet in Vlaanderen. Simple comme bonjour, om het in hun eigen taal te zeggen. Als ze België nog willen redden, dan moeten zij zo stilaan aanvaarden, dat dit land fatsoenlijk gesplitst wordt in een soort confederatie. Als dat niet lukt dan zal het resultaat zijn: alleen nog meer parlementair knoeiwerk ofwel de definitieve splitsing tout court.
In mijn blog van 10 april heb ik het er al over gehad: de dure groene stroom. Dat was toen bekend geraakte dat Elia, het Belgische hoogspanningsbedrijf, de kosten voor het installeren van de windmolenparken in zee aan de klant doorberekende en dit zonder daarvan iets op de factuur te zetten. Die kosten dreigen tegen 2020 tot zevenmaal toe te zullen toenemen en, vooral voor KMO's en grote bedrijven zullen dat enorme bedragen worden, die de concurrentiekracht van onze economie nog verder zullen ondermijnen. Gisteren geraakte dan weer zoiets bekend. Eandis, de elektriciteitsleverancier aan zowel particulieren als bedrijven, stelt dat de elektriciteitsprijs in ons land nog eens met 20% zal verhogen. De reden ditmaal zijn de groenestroom certificaten die het bedrijf vanwege de overheid verplicht is terug te betalen aan wie bv zonnepanelen of een biomassa-installatie heeft laten installeren. Wie dat doet krijgt van de overheid nl zware subsidies en die kosten moet Eandis overnemen, iets dat hen nu zuur opbreekt. Het perverse in heel dit systeem zit hem in het feit, dat wie niet kapitaalkrachtig is (bv gepensioneerden met een klein pensioentje - en die zijn er heel wat bij ons), zich de kosten van het plaatsen van zo'n zonnepanelen niet kan veroorloven en daarna dus extra zal moeten bijbetalen om de beter gegoeden, die zich dat wel permitteren kunnen, te betalen. M.a.w. de armen gaan extra belast worden om de rijken nog rijker te maken! En dat wordt dan bekend gemaakt op één mei, het feest van de arbeid, waarop vakbonden en linkse organisaties van de daken staan te roepen dat de gewone man meer welvaart moet krijgen... En er is meer. Zoals stilaan gebruikelijk in ons land, blijkt ook de wet i.v.m. het subsidiëren van zonnepanelen en dergelijken, niet serieus in elkaar te zitten. De percenten die aan de installerende verbruiker terugbetaald worden, zijn nl gelijk, of het nu gaat om de paar vierkante meter van een particulier of om de hectaren van een groot bedrijf (denk maar aan Hessennatie in de Antwerpse haven), die krijgen evenveel per vierkante meter. Ondertussen heeft de Vlaamse overheid, die zelf op droog zaad zit, de subsidies al teruggeschroefd en is het niet denkbeeldig dat dit nog verder in die richting zal evolueren. Het resultaat van dat alles zal zijn dat er wel geen geld zal zijn weggesmeten, maar wel dat de extra kosten zullen gedragen worden door het deel van de bevolking dat het zich het minst kan veroorloven. Of, hoe men de armoede promoveert.
Eén mei was vroeger hét feest van de socialisten. Officieel het is dat nog, maar in werkelijkheid is het tegenwoordig maar een mager beestje geworden. De partij is een groot deel van haar basismilitanten kwijtgeraakt (o.m. aan het VB, dat de Vlaamse man (en vrouw) in de straat meer aanspreekt) en is anderzijds een partij geworden van in de eerste plaats oudere mannen. Dat bleek uit de recente voorstelling van een boek van twee universitairen van UGent en KU-Leuven. In dat boek stonden nog wel enkele interessante bevindingen. Zo blijkt dat de huidige generatie mandatarissen van de SP.a linkser is dan de leden. Dat komt waarschijnlijk, omdat er zelfs voor die partij zo goed als geen arbeiders meer in het parlement zitten, wel hoog opgeleiden. Hetzelfde gebeurt trouwens in de groene partijen (nota van mij). Ondanks alle pamperpolitiek blijkt ook een serieus deel van de rode kiezers het niet eens te zijn met de rol van de partij in het asiel- en immigratiebeleid. Ook dat heeft te maken met het feit dat de hoger opgeleide mandatarissen zelf geen concurrentie van die nieuwelingen ervaren, de man in de straat echter wel. Wat ik in heel het verhaal over de SP.a niet terug vind, is haar graad van Vlaamsgezindheid. Die is nl nog steeds bedroevend laag en is er mede de oorzaak van dat de partij er de laatste verkiezingen steeds op achteruit is gegaan. Het degraderen van Frank Vandenbroucke en het nog steeds aanpappen met peetvader Vande Lanotte wijst erop, dat dit ook nu nog niet gaat gebeuren. Met nieuwe verkiezingen in het vooruitzicht, komt vooral deze laatste weer steeds meer aan bod. Als gangmaker van Freya Vandenbosche en Caroline Gennez, blijft hij zich sterk voelen. Maar Vlaanderen heeft aan Vande La geen boodschap. De partij zou hem beter dumpen en radicaal kiezen voor een nieuwe politiek, zoals hopelijk ook de Open VLD gaat doen. Als dat niet gebeurt, dan is het maar te hopen dat de V-partijen daar profijt uit halen en bij eventuele wettelijke verkiezingen het laken naar zich toe zullen halen. Vlaanderen heeft er geen enkel belang bij nog langer te kiezen voor de traditionele partijen, waarvan nu - meer dan ooit - blijkt dat ze haar prioriteiten heeft verkwanseld.
