In nogal wat lezersrubrieken en blogs krijgen De Wever en zijn partij te horen dat, mochten zij geslaagd zijn om mede een federale regering te vormen, de toegevingen aan Vlaamse kant, waartegen de partij zich nu zo afzet, minstens even groot zouden geweest zijn als nu het geval is. Die brief- en blogschrijvers hebben gelijk. Zowel de N-VA als de PS kwamen in 2009 in hun eigen regio als grootste partij uit de stembusslag en leken gedoemd om samen een federale regering te vormen. Het probleem was, dat ze een compleet tegengesteld programma hadden. Wilden ze samen die regering vormen, dan was het voor geen van die partijen mogelijk het eigen vooropgestelde en aan hun kiezers beloofde programma zwart op wit uit te voeren. Het moest grijs worden, water bij de wijn doen. In de voorstellen, die De Wever heeft gedaan - hij kreeg daarvoor één week de tijd, Di Rupo enkele maanden - stonden inderdaad enkele serieuze Vlaamse toegevingen, die niet veel afwijken van wat er daarna in de zgz Di Rupo akkoorden is overeengekomen. Volgens het reeds zo dikwijls door de francofonen uitgevoerde recept van temporiseren, vertragen en verdagen, heeft de N-VA tenslotte moéten afhaken, gewoon omdat de Franstalige, verhoogde eisen niet meer te verteren waren. De toegevingen, die de N-VA tenslotte niet meer kon doen, werden wél gedaan door CD&V, Open VLD en, natuurlijk, de SP.a die deze keer de in het vooruitzicht gestelde ministerpostjes niet wilde missen. Dat de traditionele Vlaamse partijen die gevraagde toegevingen wel deden, vindt men blijkbaar normaal. Zowel De Wever als zijn partij hebben ondertussen ruiterlijk toegegeven, dat ze het spel niet goed hebben gespeeld. Ze hadden reeds in 2009 resoluut moeten gaan voor tenminste confederalisme. Ze gaan die fout, hopelijk, geen tweede keer meer maken en dat is dan ook de reden waarom ze de druk op de politieke ketel willen houden, niet alleen voor de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar, maar ook daarna tot de moeder aller verkiezingen van 2014. Gesteld natuurlijk dat de regering Di Rupo het zo lang zal uithouden. Het belangrijkste bij die volgende verkiezingen is, dat de V-partijen hoe dan ook de meerderheid van de stemmen moeten behalen in Vlaanderen. Slechts dan kan er een serieus debat op gang komen, hoe het verder zal moeten gaan, want alleen via het Vlaamse parlement zullen we nog in staat zijn het Belgische systeem open te breken. Als de Vlaams-nationalisten nu nog niet tot een overeenstemming kunnen komen, dat zal dat na 2014 wel moéten. Er zal anders geen alternatief meer zijn dan te blijven rommelen in de marge.
|