China is ook niet meer wat het geweest is. De economische groei wordt er
dit jaar tussen de zeven en acht procent geraamd. Voor eender welk westers land
zou dat een luxe zijn, maar voor China zijn we al verscheidene jaren dubbele
cijfers gewend. Daarbij komt nog de vraag of die cijfers (de huidige, maar ook
die van de vorige jaren) wel kloppen. Door de combinatie van een communistisch
politiek systeem en een kapitalistisch werkende industrie, wordt het steeds
moeilijker de gang van zaken daar te evalueren volgens onze westerse
maatstaven.
Een van de redenen van de Chinese terugval is natuurlijk de wereldwijde
economische crisis die al enkele jaren aanhoudt. Om de pil te verzachten zou
China dan ook iets meer moeten doen om i.pl.v. de export ook de binnenlandse
consumptie aan te moedigen. Dat gebeurt ook. De Chinese staat, die op een
enorme berg cash geld zit, subsidieert nu al heel wat projecten in de Chinese
steden en dorpen. Dat gebeurt blijkbaar niet altijd even koosjer, zodat men
hier en daar prestigeprojecten heeft lopen of zelfs afgewerkt, die een
blauwdruk dreigen te worden van een vastgoedluchtbel waartegen bv de Spaanse
maar klein bier zou zijn. Er worden hele spooksteden gebouwd, waarin haast
niemand woont because onbetaalbaar voor de gewone Chinees, die al bij al nog
steeds een laag loont verdient en wel verplicht is een deel ervan te sparen
omdat er geen echte sociale zekerheid is zoals wij die kennen.
Een tweede probleem is dat de lonen ook in China niet meer onder
controle te houden zijn en dat bedrijven er steeds meer moeten afrekenen met de
concurrentie uit het Aziatische buitenland, waar doodarme landen, zoals bv
Bangladesh, van profiteren. En dan hebben we het nog niet gehad over de
milieunormen, die in China meer dan eens een lachertje blijken te zijn.
Tenslotte
is er het probleem met de één-kind-gezinnen. Door het ontbreken van die sociale
zekerheid moeten kinderen er hun ouders onderhouden als ze oud zijn geworden.
Dat wordt voor dat ene, meestal verwende kind niet meer haalbaar en dat heeft
de Chinese leiding ondertussen ook begrepen. Er zal een wijziging in die
drastische wet komen, waardoor de meeste gezinnen voortaan twee kinderen zullen
mogen hebben. Vóór die wijziging enig effect zal hebben zijn we echter weer een
generatie verder, zodat dat op korte termijn niet veel zal uithalen.
Kortom, het idee dat China eens snel de wereld ging veroveren, mag men
ook vergeten. Het land zal wel blijven meespelen, maar niet de eerste viool
zoals men tot voor kort dacht. Het is trouwens zeer de vraag, hoelang die
combinatie communisme/kapitalisme het nog zal uithouden. En als het allemaal
zon vaart niet gaat lopen, zoals sommige profeten, ons voorspeld hadden, zal Chinees
leren in de toekomst ook geen noodzaak meer zijn voor wie niet in China gaat
wonen. Al bij al is dat laatste een grote zorg minder voor wie daar problemen
mee had. Een compleet vreemde taal leren plus dan nog eens een compleet ander
schrift is niet voor iedereen weggelegd.
|