‘Van de doden niets dan goed’, gaat het gezegde. De vraag is maar hoezeer dat ook geldt voor publieke figuren, waarvan zowat alles geweten is en waarbij, bij hun dood, e.e.a. zedig verzwegen wordt, terwijl toch zo goed als iedereen het weet. In de comedia dell’arte noemt men zoiets ‘il segreto di pulcinello’*. Voor Wilfried Martens geldt dat ook.

   Martens is de zoveelste Vlaming die door het Belgisch systeem werd gerecupereerd. Men vertelt nu wel in geuren en kleuren dat hij voorzitter was van de CVP-jongeren, maar niet dat hij daarvoor ook een studentenleider was met Vlaamse ambities, die ooit zelfs eens op een betoging geroepen heeft: ‘Geef ons wapens!’. Daaraan werd hij later liever niet meer herinnerd.

   Van Martens wordt verteld dat hij negen Belgische regeringen heeft geleid, een record in dit land, maar men zegt er niet bij dat dit gebeurde op een totaal van amper dertien jaar. Dat maakt gemiddeld nog geen anderhalf jaar per regeringstermijn en dat oogt nóg slechter als men weet dat twee van zijn regeringen toch hun volledige termijn uitdeden. Zijn laatste regering was er een teveel. Het aartsmoeilijk tot stand komen ervan was niet zijn werk, maar dat van ‘loodgieter’ Dehaene, zijn toenmalige kabinetschef en toen deze laatste dat huzarenstukje wat later nog eens moest overdoen, verkoos die zelf premier te worden. Dat was na ‘zwarte zondag’, 24 november 1991, toen Het Vlaams Blok een einde maakte aan het Belgische hoofdstuk van de ‘evidente’. Ik hoor het hem nog zeggen, dat hij toen vond ‘ordentelijk’ geregeerd te hebben.

   Wat men nu ook niet hoort is, dat Martens zijn nederlaag van 1991 in de schoenen schoof van Verhofstadt o.w.v. diens eerste drie Vlaamsgezinde burgermanifesten. Ook Martens wist toen nog niet dat het genie uit Gent zijn idealen uit die manifesten later compleet zou verloochenen en in feite zijn ‘Belgisch’ voorbeeld zou volgen.

   Tenslotte was er zijn privéleven, waar we feitelijk niets mee te maken zouden mogen hebben, ware het niet, dat hij het zelf te grabbel gooide na zijn (derde!) huwelijk met Miet Smet. Dat hij als 77 jarige zich aan zijn laatste job bij de EVP vastklampte en – alhoewel doodziek – alleen maar tijdelijk zijn voorzitterschap wou afstaan, zou ook met zijn familiale situatie(s) te maken hebben gehad. Het blijft tenslotte een rare zaak dat zo iemand zich ‘christen’democraat bleef noemen.

   Door een Belgische en Europese bril gezien kan Martens een groot politicus geweest zijn. Voor Vlaanderen had hij geen meerwaarde. De federale staat, waarvan hij zgz een van de ‘vaders’ was, is er nog steeds niet echt, anders hadden we geen verdere hervormingen meer nodig, iets waar zelfs zijn partijgenoot en bewonderaar Kris Peeters naar vraagt. Dat België überhaupt nog bestaat, danken we aan het geduld van de Vlamingen, niet aan welke traditionele politieker ook.

* ‘Het geheim van poesjenel’, is iets dat officieel geheim moet blijven, maar dat iedereen weet en wordt bij ons gebruikt bij poppenkastspelen.

11-10-2013, 11:09 Geschreven door Jean

11-10-2013, 10:42 Geschreven door Raoul THEEUWS

11-10-2013, 09:45 Geschreven door Victor Van Vosselaer

11-10-2013, 09:19 Geschreven door filips