|
In de eerste week van november kwam ik tot de vaststelling dat ik een paar nieuwe winterbroeken nodig had. Ik ging daarvoor naar een speciaalzaak in Turnhout, waar men uitsluitend broeken verkoopt en waar ik al jaren klant ben. Mijn maat hadden ze, maar niet de kleuren die ik wou (zwart en donkerblauw, niets speciaals dus). Degene die ze hadden pasten niet bij mijn reguliere kleding. Ik vroeg dan ook, of ze er geen konden bijbestellen. Neen, dat kon niet, want over twee maand (!) begonnen al de koopjes…
Enfin, ik heb die broeken dan maar elders gekocht, maar als ge de dag van vandaag ziet wat voor heisa er weer is over die sperperiode, de (nep)koopjes, de trucs om er tussenuit te blijven en toch verdoken kortingen te geven, dan vraag ik me af waarmee we hier nog bezig zijn. Schaf heel die folkloristische bedoening toch af en doe zoals in al onze buurlanden gebeurt: laat de markt spelen. Zorg ervoor dat niemand met verlies verkoopt, maar laat de mensen zelf beslissen wanneer en hoeveel kortingen ze willen geven. Wat die broeken betreft, had ik trouwens ook naar Nederland kunnen rijden. Dat is maar een paar kilometer Turnhout voorbij en daar was de kans groot al begin november kortingen te krijgen. Maar ook zonder kortingen zijn de meeste zaken daar trouwens goedkoper.
Het is typisch voor onze Belgische samenleving dat telkens er hier iets moet veranderen, men wetten en regels bij maakt, maar er praktisch nooit afschaft. Op die manier wordt alles één grote onoverzichtelijke puinhoop, waar alleen specialisten nog aan uit kunnen. Dat vertel ik al jaren in deze rubriek en dat blijkt ook de mening te zijn van Duco Sickinghe, de Hollandse zakenman die al 12,5 jaar in België woont en gedurende die tijd Telenet heeft geleid. Hij heeft het ook allemaal meegemaakt en zegt in een weekeindinterview in De Standaard dat de grootste uitdaging voor onze politiek hier is, eens zaken stop te zetten. Onze politici komen altijd maar met nieuwe dingen af (de zgz ‘steekvlampolitiek’), maar minstens even belangrijk is, steeds volgens Sickinghe, te beslissen wat je niét meer gaat doen en waar dus geen geld meer naartoe moet gaan. Sickinghe haalt daarbij geen voorbeelden aan, maar dan zal ik het wel doen, al val ik in herhaling: de bovenvernoemde sperperiode en koopjes, de index, de senaat (waarvoor men niet meer kan stemmen, maar die niet wordt afgeschaft en nog steeds een dikke 100 miljoen euro per jaar blijft kosten), de provincieraden die alleen maar dienen om belastingen te heffen (en zo het leven duurder maken). En dan heb ik het nog niet gehad over onze justitie, waar rechters niet meer in staat zijn de overvloed aan nieuwe wetten te evalueren, of over onze relaties met Europa. Dat we bij de E.U. dit jaar aan die monsterboete ontsnapten, had grotendeels te maken met het feit dat men zelfs bij die E.U. de Belgische toestanden nog nauwelijks kan ontwarren. ‘If you can’t convince them, confuse them’, lijkt een motto dat veel beter bij het huidige België past dan het oude ‘Eendracht maakt macht’, dat in dit land alle betekenis verloren heeft.
Die Sickinghe zei trouwens nog iets actueel: ‘Het geld is op’, zei hij, ‘we kunnen zo er nog wel enkele jaren moeilijk over blijven doen, maar dat zal niets oplossen’. Daarmee zit hij op één lijn met het gros der Vlaamse werkgevers, die België nog een paar jaar respijt geven, maar nooit geloven dat dit België 2020 zal halen.
---
Daarmee zit 2013 erop en is het alleen maar duimen dat er in 2014 eindelijk eens iets gaat veranderen in dit lethargische land. Als kiezers krijgen we de kans er ons steentje toe bij te dragen. Laten we die kans benutten. Dat is mijn innigste wens en waarschijnlijk ook die van vele Vlamingen, waaronder mijn bloglezers, die ik hiermee het beste voor dit nieuwe jaar toewens.
|
