|
Terwijl bij ons het parlement zich bezig houdt met de vraag of kinderen voortaan één of twee achternamen mogen/moeten hebben (heel belangrijk!), staan ze in Italië misschien wel aan de vooravond van een soort fiscale en sociale revolutie. De centrumlinkse Partito Democratico (PD) heeft er zijn eigen eerste minister in functie naar huis gestuurd en vervangen door de partijvoorzitter, de pas 39 jarige Matteo Renzi. De man is al enkele jaren burgemeester van Firenze, de stad waar de Europese Renaissance ooit begon en vindt dat het hoog tijd wordt dat zijn land in een hogere versnelling schiet (en dat laatste letterlijk!). Zijn objectieven zijn niet alleen erg duidelijk, maar tegelijk wil hij ze er op ramkoers doordrukken.
Om te beginnen wil Renzi doorgaan met dezelfde club waarmee zijn voorganger Letta mee begonnen was, maar die ondertussen, naar goede Italiaanse traditie, al een paar keer op sterven na dood was. Dat betekent dus zijn PD met de coalitie rond Berlusconi, groep die uiteen was gevallen, maar nu bereid zou zijn de draad weer gezamenlijk op te nemen. En wat deze club wil doen is zonder meer revolutionair.
Nog binnen deze maand februari zou de nieuwe Italiaanse regering de kieswet moeten hervormen, vóór einde maart is het de beurt aan de hervorming van de arbeidsmarkt, in april komt het openbaar bestuur aan de beurt en in mei wil ze afronden met de hervorming van de onoverzichtelijke Italiaanse fiscus. Noem het een mission impossible, maar áls Renzi slaagt, zal Italië een ander land zijn. Daartegen zal zelfs de ‘kracht van de hervorming’*, type N-VA, er maar als een waterzonnetje uitzien. Renzi mag dan wel een socialist zijn, ik hoop dat hij slaagt, want het zou in de ingedommelde E.U. wel eens andere krachten kunnen doen ontwaken, die ook elders – niet in het minst bij ons – komaf zouden maken met dat aanslepende knip- en plakwerk, dat niets oplost, alles steeds ingewikkelder maakt en nooit tot een ernstige heropleving zal leiden. In elk geval komt Renzi, momenteel de jongste premier van Europa (Italië heeft ook de oudste president: 88!), heel wat positiever over dan de anarchistische ‘schreeuwer’ Beppe Grillo, waarvan men al lang weinig of niets meer van hoort en die het er alleen om te doen was de zaken af te breken. Niet dat de man geen gelijk had, maar hij had ook geen antwoord op de problemen die hij aanklaagde.
Duimen voor de ‘positivo’, zou ik zeggen en dat is voorlopig Matteo Renzi.
* ‘De kracht van de verandering’ wordt in het Italiaans: ‘la forza del cambio’, niet te verwarren met ‘La Forza del Destino’ (De Kracht van het Noodlot’), de bekende opera van Giuseppe Verdi, die – zoals de meeste opera’s – slecht afloopt…
|
