|
Met het openen van de grenzen en het invoeren van een eenheidsmunt dacht menigeen dat Europa de oplossing ging zijn voor vele van onze problemen, niet het minst in België, waar we – als Vlamingen - bepaalde toestanden liever geregeld zagen vanuit Europa dan door de Belgische politiek die niemand nog betrouwde. Helaas is het zo ver niet gekomen. Europa, meer bepaald de E.U., gedraagt zich als een schoonmoeder die zich meer bezig houdt met het kader dan met het schilderij, die zijn medeburgers wil besturen zoals het eerste beste totalitair regime.
Zo gaat, uitgerekend op een tijdstip waarin de democratie in Turkije verder af lijkt dan ooit, de E.U. weer toetredingsbesprekingen aanknopen met dat land, waar de persvrijheid beknot wordt, waar tientallen journalisten zonder vorm van proces in de gevangenissen zijn beland en waar de vrijheid van meningsuiting en betoging steeds hardhandiger wordt aangepakt, waar politie en gerechtsmedewerkers willekeurig worden afgedankt of verplaatst als ze de machthebbers niet meteen volgen. Om nog te zwijgen over de Koerden, 10% van de bevolking aub, die nog steeds onderdrukt worden o.w.v. hun cultuur en afkomst.
Nog deze week werd gesteld dat de sancties vanwege de E.U. t.o.v. Zimbabwe zullen versoepeld worden, uitgerekend dezelfde week waarin er in de media berichten verschenen over duizenden (!) mensen die in dat land jaarlijks de hongerdood sterven in de overbevolkte gevangenissen van dictator Mugabe. Die een dezer dagen nog eens uitbundig gevierd wordt voor zijn verjaardag. Als verkeerd signaal kan dat tellen.
Na het volledig democratisch verlopen referendum van Zwitserland werden vanuit de E.U. (én in onze media) meteen signalen uitgestuurd dat Zwitserland daarmee in eigen voet zou geschoten hebben. Niets blijkt minder waar. Zwitserland voert nl meer in uit de E.U. dan omgekeerd. Een drastische anti-Zwitserse maatregel zou dan ook een tegengesteld effect kunnen hebben. Daar komt nog bij dat het land van Wilhelm Tell nog een andere stok achter de deur heeft: het voert energie uit naar zowel Duitsland (via zijn waterkrachtcentrales) als naar Italië (als doorgangsgebied vanuit Frankrijk).
En dan is er nog Oekraïne, waar de E.U. wel hoog van de toren staat te blazen, maar waar – tot nu toe – niets ernstigs ondernomen wordt. Het toont nogmaals de politieke en militaire onmacht van de E.U. aan, die in dit 'Grensland' even weinig lijkt te betekenen als in Syrië. Terwijl dikke nek Barroso staat te roepen dat in Oekraïne de democratische waarden moeten verdedigd worden, gunt diezelfde Barroso diezelfde waarden niet aan de Schotten (die hij al heeft afgedreigd), de Catalanen (idem), de Basken, de Zuid-Tirolers en straks ook niet aan ons, de Vlamingen. Dat laatste dan met de bereidwillige hulp van clown Verhofstadt en de Natte Dweil.
Van dit Europa, verlos ons Heer!
|
