|
Ergens na het zomerreces had de SP.a al een soort bezinningscongres gehouden, waar zo weinig van overgebleven is, dat ik me zelfs niet meer herinner wanneer het juist was en wat er besproken werd. Van het verkiezingscongres van zaterdag zou misschien meer blijven hangen zijn (o.m. het voornemen om geen nieuwe vliegtuigen meer te kopen en daarmee een eind te maken aan de Kleine Brogel saga), ware het niet dat het voorstel van de Jong Socialisten om cannabis te legaliseren aardig wat roet in het rode eten heeft gestrooid, waardoor de partij vooral zal worden aangesproken op een thema dat de partijleiding zelf liever had zien weggestemd.
Nu we voor de zgz politieke sperperiode staan die elke verkiezing voorafgaat, loont het misschien even de moeite de mogelijkheden van de diverse Vlaamse partijen op te lijsten zoals ze zich nu voordoen. Verkiezingen worden in een land zoals het onze niet alleen gewonnen door programma’s, integendeel zelfs. Door het feit dat men op voorhand weet dat een regering meestal gemaakt dient te worden door meerdere partijen, kan elke partij zoveel beloven als ze wil, straks heeft diezelfde partij altijd wel een excuus om te vertellen waarom haar programma niet kon gerealiseerd worden, omdat er na de verkiezingen steeds compromissen moeten gesloten worden. Een tweede punt is dat elke partij een aantal doorwinterde en/of populaire figuren heeft die automatisch x-aantal stemmen aanbrengen en zorgen voor enige geruststelling. Dat punt twee wordt voor de verkiezingen van 25 mei eerder een loterij, omdat er – zeker in verhouding tot vorige verkiezingen - heel wat zgz ‘zekerheden’ afhaken, meestal omdat ze terecht zijn gekomen op strijdplaatsen die niet gegarandeerd voor een volgende job zullen zorgen. Dit geldt in de eerste plaats voor SP.a en CD&V. Op de SP.a-lijsten krijgen we op 25 mei geen Frank Vandenbroucke meer te zien, geen Patrick Janssens, geen Mia De Vits, geen Bruno Tuybens, geen Mahassine Chokri en helemaal geen Steve Stevaert. Bij CD&V wordt het nog erger: geen Dehaene meer, geen Yves Leterme, geen Vervotje, geen Rik Torfs. Allemaal figuren met voor en tegenstanders, maar die wél aardig wat stemmen aanbrachten. Het kan wel leuk klinken te weten dat men in hun plaats jonge nieuwelingen een kans wil geven, feit is dat de meesten onder hen weinig of niet bekend zijn en zeker geen stemmenkanonnen. Daar komt nog bij dat enkele bekende figuren van hun voetstuk zijn gevallen en al op halve mirakels moeten hopen om er straks nog bij te zijn. Denk maar aan ‘socialist’ Bert Anciaux die in Brussel zo goed als geen kans maakt en Steven Vanackere die het in Europa ook niet waar zal maken na zijn afgang op federaal niveau.
Bij N-VA heeft men die problemen bijna niet en zal men al blij zijn dat Bart De Wever gezond blijft tot 25 mei, bij het VB blijft het in de eerste plaats gaan om de principes en bij Groen kan men alleen maar hopen dat zij en niet de cryptocommunisten van de PvdA met de kiezers gaan lopen die uit de SP.a zullen blijven deserteren. Tenzij enkele groene jongens zich zouden laten verleiden door het cannabis syndroom dat er nu ongetwijfeld in dat wereldje zal heersen.
|
