De Vlaamse regering van Peeters II krijgt de laatste tijd nogal wat kritiek te slikken van zowel de oppositie als van niet politieke organisaties. Men vindt dat er de laatste legislatuur niet veel gebeurd is op regionaal gebied en helemaal ongelijk kan men de criticasters niet geven. Maar er zijn redenen voor de inertie van de huidige Vlaamse regering.

   Peeters I leefde op een wolk als het gevolg van de vijfde staatshervorming, de zgz ‘Lambermont akkoorden’. Die hadden gezorgd voor een zoveelste extra financiering van het (slecht werkende) Franstalig onderwijs in dit land en als gevolg van de klassieke wafelijzerpolitiek kreeg ook Vlaanderen toen een extra hoop geld dat het kon uitdelen. Met Peeters II was het al heel wat minder. Er moest op alle vlakken bespaard worden: de jobkorting werd afgeschaft, het beloofde extra kindergeld kwam er niet en het enige waar men in de Vlaamse regering nog oog voor had, was ervoor te zorgen dat de begroting niet in de rode cijfers geraakte. In deze rubriek heb ik al meermaals gesteld dat het voor een bedrijf dat goed werkt en wil vooruitgaan, het geen schande is wat schulden te maken. Het gevaar bestond (en bestaat nog steeds) dat de andere regio’s helemaal geen begroting in evenwicht zullen kunnen aanbieden en straks voor het vullen van de gaten van de federale en regionale putten naar Vlaanderen zullen wijzen als blijkt dat daar nog wel geld voorhanden is.

   Het zal er trouwens niet beter op worden als de zesde staatshervorming zal moeten worden uitgevoerd. Die hervorming is in feite een camouflage voor een gigantische besparingsactie, omdat de regio’s er wel een heel pak bevoegdheden bij krijgen, maar niet het volledige bedrag van de financiering ervoor. Daarbij zullen bovendien een paar duizend ambtenaren moeten worden overgeheveld van het federale naar het regionale niveau en zo iets kan jarenlang aanslepen. Denk maar aan de overheveling van de Nationale Plantentuin van Meise, die twaalf jaar heeft geduurd en daarbij niet eens een record is (er loopt een herziening van de vertegenwoordiging van België binnen de Europese ministerraad, die al dateert van 1994!).

   Kortom, de nieuwe Vlaamse regering, wat ook haar samenstelling na 25 mei zal zijn, staat weinig goeds te wachten. De komende legislatuur wordt geen wandeling door het park. Met dank aan de traditionele, Vlaamse partijen die er mede voor gezorgd hebben dat de putten op federaal vlak niet tijdig gevuld werden en er voorrang werd gegeven aan de besognes van de PS.