In navolging van CD&V zijn nu ook Open VLD, SP.a en zelfs het Vlaams Belang voor de dag gekomen met een verkiezingsprogramma dat men heeft laten becijferen naar zijn financiële haalbaarheid. Binnen twee weken volgt nog dat van de N-VA, al kennen we dat al grotendeels door de uitleg die daar eind vorig jaar al over werd gegeven en die waarschijnlijk hier en daar nog zal worden aangepast.

   Zal het nu allemaal anders cq beter worden? Ik geloof er niet veel van. Hoe hoopvol zo’n becijfering ook mag klinken – het is in elk geval al iets geloofwaardiger dan de holle slogans van het verleden – ze verwezenlijken zal weer een mission impossible worden. Om te beginnen is het een vast gegeven dat men zo’n programma – eender welk programma – hier niet uitgevoerd krijgt, tenzij men over een absolute meerderheid zou beschikken, hetgeen in onze zgz parlementaire democratie bijna nooit meer voor komt. In het beste geval kan men hopen dat de partij die de meeste stemmen en zetels behaalt het grootste deel van zijn programma zou kunnen verwezenlijken en/of tevens zijn programma zou kunnen opdringen aan al dan niet nieuwe coalitiepartners. En dat dan alleen voor wat de Vlaamse deelregering betreft.

   Voor de federale regering wordt het helemaal raden, want – bij mijn weten – is er geen enkele francofone partij die een becijfering heeft laten uitvoeren of er zelfs nog maar aan denkt dat te zullen doen. Tenslotte zijn het toch de Vlamingen die de rekeningen zullen betalen, gaat men er daar van uit. Het klassieke nattevingerwerk dus. De Vlaamse partijen die met die francofonen op stap willen gaan, zullen snel merken dat er van heel hun becijferd programma federaal niet veel in huis zal komen. Waarbij nog maar eens bevestigd wordt dat België voor Vlaanderen geen meerwaarde betekent.

   In de marge van de hele Vlaamse becijfering zijn er trouwens enkele punten die onderbelicht blijven. Zo gaat de SP.a zgz (weer eens) voluit voor de redding van het sociale vangnet en probeert Tobbackske nog maar eens papa’s lucky strike van het einde der jaren negentig te herhalen door zich voor te stellen als o.m. de waarborg voor onze pensioenen. Ge moet maar durven als uw partij daar achttien jaar de minister voor geleverd heeft en er niets van gebakken heeft. Dat verhaal geldt trouwens ook voor de Open VLD, die de belastingen naar omlaag wil, omdat ze plots heeft vastgesteld dat die in België tot de hoogste van Europa behoren. Wat de partij blijkbaar nog niet heeft vastgesteld is het feit dat ze al decennia mee in de federale regering zit en dus heel die tijd niets aan het verlagen van die belastingen gedaan heeft. Waarom zou ze het nu wel doen, temeer omdat hét blauwe boegbeeld van het eerste decennium van deze eeuw, Verhofstadt, als geen ander de kans heeft gekregen de staatsschuld te verminderen en dat niet gedaan heeft? Als beloning mag het genie uit Gent zelfs de liberale Europese lijst aanvoeren.

   Tenslotte nog het Vlaams Belang, die zich ten minste aan haar core business houdt en het te besparen geld zoekt bij de geldstroom die nu opgeslokt worden door de kosten van de immigratie. Als dit land verder gaat met zijn sociale zekerheid te vergooien aan een steeds groter wordende stroom van inwijkelingen die niet bijdraagt, dan gaat die sociale zekerheid naar de knoppen. Men moet geen econoom zijn om dat te beseffen.

   Het VB blijft ook bij zijn eis de provincies af te schaffen. Dat was vroeger zelfs een punt bij de hierboven vermelde Verhofstadt, o.a. in zijn eerste burgermanifesten, maar ook daarover hoort men nog weinig. Als dan, volgens alle partijen, toch moet bespaard worden, wat houdt hen dan tegen overbodige instellingen op te doeken?