In deze rubriek heb ik al meermaals betoogd dat het bevriezen van de lonen, als zowat enig initiatief om de loonkloof met de buurlanden te dempen (en dan nog tegen 2018), niet kon werken, alleen al omdat men ook in die ons omliggende landen niet stil zou zitten. Die stelling wordt bevestigd door de laatste cijfers van Eurostat, het statistisch bureau van de E.U. dat zegt dat die loonkloof, ondanks de bevriezing, het laatste jaar gemiddeld 16,5% gestegen is. De reden daarvoor is onze onvolprezen index, een wondermiddel dat men in onze buurlanden al sinds ergens in de vorige eeuw niet meer toepast. Een tweede reden is dat men nog steeds de anciënniteitverhogingen blijft toepassen, nog iets dat blijkbaar in de ons omliggende landen niet meer gebeurt. Ik herinner mij mijn eigen ervaring bij DAF in Nederland, waar werknemers vanaf 55 jaar geen loonsverhoging meer kregen, maar ook geen verlagingen, tot aan hun pensioen. Dat zorgt ervoor dat men weet waar men aan toe is, terwijl men zo ook minder kans loopt om om die reden ‘afgevoerd’ te worden, zoals dat in dit land om de haverklap gebeurt met oudere werknemers als het ergens wat minder gaat.

   Ondanks dus de maatregelen van de huidige federale regering, namen de uurloonkosten hier het laatste jaar met 2,15% toe. In Duitsland, Nederland en Frankrijk was dat maar 1,65%, waardoor de Belgische loonkost nog altijd 16,4% hoger blijft liggen. Aan dit tempo wordt de deadline van 2018 nooit gehaald en zullen er hier bedrijven blijven verdwijnen of afslanken omdat ze bepaalde producten in het nabije buitenland goedkoper kunnen maken (denk maar aan de recente verhuizingen van Heinz en Henrad). Ook de verhoogde productiviteit, waarmee vroeger dit loonhandicap kon worden geneutraliseerd, heeft zijn grenzen blijkbaar bereikt.

   Zal men er nu hier eindelijk iets aan gaan doen? Zeker niet deze door de PS gedomineerde regering Di Rupo. Misschien de volgende, maar dat zal 25 mei moeten uitwijzen. Ondertussen blijven de problemen van gisteren en vandaag ook die van morgen. Denk maar aan de kosten van de vergrijzing, die men al jaren op voorhand kon zien aankomen, maar waaraan nog bijna niets gedaan is. Of aan de elektriciteitsbevoorrading, waaraan nu opeens weer grote nood is omdat Doel 3 en Tihange 2 stilliggen en men niet eens zeker is dat ze ooit opnieuw zullen worden opgestart. De paarsgroene club van Verhofststadt heeft indertijd wel beslist dat de uitstap uit de kernenergie zou beginnen vanaf 2015, volgend jaar dus, maar niet duidelijk gespecificeerd wat ervoor in de plaats zou komen. Het enige alternatief op korte termijn is het heropenen van gascentrales die momenteel allemaal verlieslijdend zijn. Regeren is vooruitzien, luidt het adagium. Blijkbaar geldt dat nog steeds niet voor dit land dat gespecialiseerd blijft in knippen, plakken en aanmodderen.