In de laatste weekeindeditie van De Tijd (waarop ik nu een abonnement heb) verklaarde Jean-Luc Dehaene, dat hij zich tijdens de verkiezingscampagne gedeisd zou houden en zich zou onthouden van grote publieke verklaringen. Waarschijnlijk typisch voor een politieker, lijkt hij dat na minder dan een week al vergeten te zijn. Gisteren kwam hij uitgebreid aan bod in een interview op VTM en in liefst drie (3!) op de VRT (journaal, Terzake en Reyers laat). In een daarvan wist hij zelfs te vertellen bereid te zijn eventuele opdrachten te aanvaarden*. Dat alles, nota bene, voor een man die herstellende is van een zware pancreasoperatie, waarbij het orgaan verwijderd diende te worden o.w.v. een kankergezwel.
Toen Dehaene, enige tijd geleden, besloot niet meer op te komen bij de verkiezingen van 25 mei (voor Europa), had hij al gezegd – ter gelegenheid van het uitgeven van zijn memoires – dat hij een politicus was van de vorige eeuw. Daarmee insinueerde hij toen al dat hij er feitelijk in deze eeuw niet meer bij hoort. Evenmin als bv een Eyskens, die ook nog regelmatig zijn stem laat horen. Vraag is maar, of het allemaal zal helpen, want als men die mensen bezig hoort, dan lijkt het er wel op dat zij het liefst van al die vorige eeuw nog wat verder willen rekken.
Voor CD&V wordt het stilletjesaan tijd dat men die knop omdraait. De tijd van Martens, Chabert, Dehaene, Eyskens en Co is voorbij en heeft de partij tenslotte weinig opgebracht tenzij dan een reeks verkiezingsnederlagen. De enige keer, na de verkiezingen van 1999 – de eerste grote nederlaag – dat ze nog iets wonnen, was toen ze een kartel aangingen met de N-VA, dezelfde partij die nu vanuit CD&V hoek zware kritiek krijgt, maar waartegen men blijkbaar geen degelijk antwoord heeft. Volgens de jongste peiling van de Libre Belgique en de RTBf haalt ze nog amper 17%van de stemmen in Vlaanderen. De combinatie van het afhaken van een half dozijn zgz ‘stemmenkanonnen’ én het risico van het Arco debacle zullen die situatie niet verbeteren.
Als mens met een goed hart en een slecht karakter, wens ik Dehaene een spoedig herstel toe (ik weet wat kanker kan teweeg brengen), maar hoop ik dat hij zich met de politiek, ‘onze politiek’, niet meer zal bezig houden. De tijd dat men problemen pas oploste toen ze zich voor deden, is ook al iets van de vorige eeuw, voltooid verleden tijd dus.
* In zijn recente interviews herhaalt Dehaene een paar keer dat de volgende federale regering de begroting nu maar eens op orde moet stellen, nu ze daar – volgens hem -vijf jaar de tijd voor krijgt. Dat klopt niet, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 21 dezer (‘En de volgende regering…’). Ook na de zesde staatshervorming kan een federale regering vallen als de partners niet meer overeen zouden komen. Als die regering straks weer is samengesteld uit zes (of zelfs meer) partijen, is die kans helemaal niet denkbeeldig.
|