Het interessantste artikel dat ik dit weekeinde in de media tegenkwam, was van de hand van Bart Maddens, een eerder linksgezinde flamingant, lid van de Gravensteengroep en politicoloog aan de KU Leuven. De actie van PS en CDH om eerst een Waalse deelregering te vormen i.pl.v. een federale, terwijl ze eerst gezegd hadden het tegenovergestelde te doen, leidde Maddens ertoe eens in de geschiedenis terug te kijken. In tegenstelling tot de algemeen geldende opvatting blijkt nl dat niet de Vlamingen, maar de francofonen de grootste onruststokers te zijn, die het Belgische belang aan hun laars hebben gelapt als het hen niet uit kwam. Iets wat ik trouwens ook reeds meermaals geschreven heb in deze rubriek, maar zo hoort men het ook eens van iemand anders en niet van de eerste de beste.
In het begin van de vorige eeuw hebben de francofonen zich verzet tegen een algemene tweetaligheid van dit land. Daardoor ging de Vlaamse meerderheid als reactie op haar strepen staan en werd de tweeledigheid tenslotte toch een feit, niet alleen voor wat de taal betrof, maar ook o.m. voor de latere federalisering van het land. Bij de agglomeratieverkiezingen van 1971 lieten de Franstalige partijen een aantal nep-Vlamingen verkiezen op Franstalige lijsten, waardoor de garanties voor de Vlaamse minderheid dode letter bleven. Als reactie daarop verkregen de Vlamingen in 1989 de volledige taalgesplitste verkiezingen.
Het waren de Walen die in de jaren zeventig de gewestvorming er wilden doordrukken i.pl.v. de voorrang te geven aan een toen broodnodig economisch herstelbeleid. Het gevolg was tien jaar wanbeheer. Na het mislukken van het Egmontpact was het de 'gerecupereerde' Waal André Cools (nota bene: zoon van een Kempische mijnwerker) die de stekker uit de toen nog unitaire socialistische partij (de BSP) getrokken heeft*.
Tegen de Belgische grondwet in besloten de Walen de weigering van een uitvoerlicentie van wapens aan Saoedi Arabië te negeren. De discussie over de zgz 'institutionele atoombom' van Flup Moustache gaf de aanleiding tot de vijf resoluties van het Vlaamse parlement.
De huidige beslissing van PS en CDH om - tegen hun eigen vroegere eisen in - toch eerst een Waalse deelregering te vormen i.pl.v. eerst een federale, ligt dan ook volledig in de lijn van bovenstaande Franstalige initiatieven. De reactie op dergelijke chantage liet nu echter niet op zich wachten. De meerderheid van de Vlamingen laat zich de dag van vandaag niet meer de kaas van haar brood halen. Hoe het verder moet, vernemen we misschien deze week, maar dat er ooit een confederalisme komt, staat als een paal boven water. In Wallonië bestaat ze al!
---
* De BSP was de laatste van de traditionele partijen die zich opsplitste. Vandaag de dag hebben we in dit land nog twee zgz unitaire partijen: de communisten van de PvdA en de Groenen. In het licht daarvan is het meer dan duidelijk dat groene Wouter Van Besien zich belachelijk maakt door te stellen dat zijn partij, die in feite maar de vleugel is van een partij, vier zetels heeft gewonnen, terwijl de andere (Waalse) vleugel van dezelfde partij er tien van de veertien verloren heeft. Samengeteld betekent dat zes zetels verlies voor de unitaire groenen en hoegenaamd geen reden om ergens mee uit te pakken, laat staan mee te regeren.
|