|
In navolging van de E.U. worden nu ook bij ons in parlementaire commissies hoorzittingen gehouden, waarbij de nieuwe ministers en staatssecretarissen hun beleidsverklaring komen afleggen en zowel leden van oppositie als van de meerderheid daarover hun zeg mogen doen. Allemaal super democratisch, dat wel, al ontgaat mij toch wat daarvan het voordeel is. Wie de hele lijst van al die beleidsmensen moet ondergaan, zal straks ook wel niet meer het bos van de bomen zien. Vooral na de tumultueuze start in het parlement zelf, was er de vrees dat het weer tot harde confrontaties zou komen, maar die zijn uitgebleven, zodat het al bij al een saaie bedoening is geworden.
We hebben te maken met een regering die feitelijk atypisch is voor wat we hier gewend zijn en datzelfde geldt ook voor heel wat van de nieuwe excellenties, vooral bij de N-VA en de MR. Het zit niets anders op dan ze toch maar wat krediet te geven en te zien wat ze er straks van bakken. Er zijn er nog in ’t water gesprongen die later bleken te kunnen zwemmen.
Een stap in de goede richting is alvast de geplande afschaffing van het zilverfonds, een dada van Vande Lala, waarmee hij de kosten van de vergrijzing ging oplossen. Dat is een lege doos gebleken, met daarenboven elk jaar nog 120.000 euro structurele administratiekosten en dat alles voor een fonds zonder geld. De overheid kocht zelf staatsschulden op en zette die opzij, maar kon dat staatspapier niet verzilveren zonder de staatsschuld te doen stijgen. Zoals Danny Pieters (N-VA) het verwoordde: ‘Ik schrijf een briefje dat ik mezelf 3 miljard euro verschuldigd ben en steek dat in een spaarvarken’. Het moeizaam opgebouwde begrotingsoverschot werd door de regeringen Verhofstadt opgemaakt en i.pl.v. te besparen werd er nog meer geld uitgegeven. Het begin van de torenhoge staatsschuld waaronder het land nu gebukt gaat, danken we nog altijd aan het genie uit Gent en Umbrië.
Verder wordt het wachten of de discussie over de vermogenswinstbelasting er komt. Ze staat niet in het regeringsakkoord en kan alleen weer aan bod komen als daarover binnen de regering een nieuw akkoord zou worden gemaakt. Met de CD&V ervoor en de Open VLD ertegen, terwijl MR en N-VA de kat uit de boom kijken, kan men daarmee nog alle kanten uit. Tussendoor moeten de gemaakte akkoorden – inbegrepen die van de zesde staatshervorming - worden uitgevoerd. Ik zie het allemaal nog niet gebeuren. Michel I krijgt voorlopig het voordeel van de twijfel, maar daar houdt het ook bij op.
|
