|
Als men al die klachten over de centrumrechtse regering hoort die haast dagelijks geuit worden op onze linksgezinde radio- en Tv-stations, dan kan men zich niet van de indruk ontdoen dat men er inderdaad moedeloos van zou worden. Als het allemaal klopt natuurlijk, zeker omdat de officiële reacties vanwege deze federale regering ondermaats zijn. Gelukkig is er toch nog één krant die de moed heeft gehad alles, maar dan ook alles op een rijtje te zetten en dat is De Tijd. Ze heeft er bij haar weekeindeditie zelfs nog een aparte brochure over uitgegeven. Het resultaat ervan is dat de impact van al die aangekondigde besparingsregels al bij al nog vrij beperkt is. Zo gaat, volgens De Tijd, de koopkracht van tweeverdieners er volgend jaar zelfs op vooruit. Verder is het de logica zelf dat een land dat tot over zijn oren in de schulden zit, niet elk jaar méér kan blijven uitgeven. We leven met zijn allen gemiddeld langer, waardoor het eveneens niet meer dan logisch is dat we (iets) langer gaan werken, met uitzonderingen voor bepaalde zware beroepen en voor mensen die er al x-aantal jaren op hebben zitten. Tenslotte hebben we percentsgewijs zowat het minst aantal mensen aan het werk van heel Europa (niet eens 35% van de beroepsbevolking op arbeidsleeftijd werkt in de privé) en hebben we teveel ambtenaren (het dubbele van Nederland waar 50% meer mensen wonen).
De krant geeft toe dat niet iedereen meteen zal kunnen profiteren van de nieuwe maatregelen, maar altijd goed doen voor iedereen is een onmogelijke zaak. Staan roepen dat Wallonië er niet armer op mag worden, zoals Di Rupo deed, maar tegelijkertijd zelf een deel van de hervormingen op gebied van pensioenen en werkloosheidsvergoedingen hebben opgestart, is hypocriet. Evenzeer als staan roepen op een vermogens(winst)belasting, terwijl nu blijkt dat ook hij geheime belastingsdeals heeft goedgekeurd. Net zoals Juncker in Luxemburg. Of zoals die De Leeuw tégen de notionele intrestaftrek is als hij zijn ABVV-petje op heeft maar er zelf een graantje van meepikt via een familiebedrijf. Of die Labille, die de lonen van topmensen in overheidsbedrijven wilde begrenzen, maar zelf wel 44(!) bestuursmandaten heeft. Schijnheiligaards, die dan de andere mensen opjutten tegen hervormingen die ze voor den deel zelf mee hebben in gang gezet.
De moeder aller stakingen, die er maandag aankomt is voor dit land een zeer slechte zaak. Evenals het feit van de drie spoorstakingen binnen de week. Als de vakbonden – bij gebrek aan een akkoord – na Nieuwjaar hiermee doorgaan, mag men over een groei van onze economie definitief een kruis maken. Wie investeert nog in een land waar de straat regeert en waar stakingen alleen nog dienen om een regering te doen vallen? De Wever had nog maar eens gelijk, toen hij zei dat dit een politieke staking is.
---
In de marge van bovenstaande nog dit: vrijdag was er ook een nationale staking in Italië, uitgeroepen door de socialistische vakbond. Het verschil met België is dat de socialistische vakbond daar staakte tegen een regering geleid door een socialist, wiens partij bijna 40% van de stemmen heeft en als één blok vóór de gecontesteerde hervormingen heeft gestemd, waartegen de eigen vakbond nu betoogt. Al kan men ook hier zeggen dat het ACV staakt tegen zijn eigen politieke vleugel, die misschien juist daarom niet (meer?) voluit durft te gaan.
|
