|
‘Bedrijfswinsten meer belasten of de sociale bijdragen nog verhogen, betekent massale delokatie. Vermogens belasten is fiscaaltechnisch nauwelijks mogelijk. Wat moet je belasten en wanneer? Taks op vermogenswinst is het einde van de Beurs en van de economie’.
Bovenstaande is niet van mij, maar van ‘Kaaiman’ Koen Meulenare in De Tijd van dit weekeinde (zowat nog de enige krant in Vlaanderen die niet links is). Een vermogens(winst)belasting als tegenprestatie voor de andere inleveringen, is dan ook praat voor de vaak. Zelfs als men dat zou willen, zal dat jaren in beslag nemen omdat er eerst nog een vermogensregister moet worden aangemaakt. En de belastingontwijking op grote schaal door rijke families en bedrijven is niet in de eerste plaats hún schuld, maar die van de toen betrokken regeringsverantwoordelijken zoals Juncker in Luxemburg en Reynders in België. Wat deze laatste betreft geldt die verantwoordelijkheid ook voor de premiers die hem gedekt hebben, inbegrepen Di Rupo, die nu als een vleesgeworden pagliaccio uit de commedia dell’arte meeloopt in betogingen tegen toestanden die hij zelf mee in gang heeft gezet. Vergeten wij in deze discussie niet, dat men ook in Ierland rulingakkoorden met de staat kan afspreken en waarschijnlijk ook in andere landen waarover (nog) niet gepraat wordt. Bedrijven hoeven niet persé te verhuizen naar Midden- en Oost-Europa of naar Azië. Even de grens over naar Nederland loont nu ook al.
Als het ABVV volhardt in zijn voornemen te blijven ageren en staken tot de centrumrechtse regering valt, dan zou het wel eens kunnen dat dit land inderdaad desintegreert, zoals The Economist stelt in zijn vooruitzichten voor 2015. Misschien kunnen we er zelfs voor duimen en dan meteen beslissen dit land te splitsen. Dan mogen ABVV, PS en de Waalse tak van de PvdA van Wallonië helemaal een economisch kerkhof maken, terwijl Vlaanderen jaarlijks 12 miljard euro transfergeld kan uitsparen. Genoeg om een goed confederaal akkoord te maken met Brussel als meertalig gewest met garanties voor de Vlamingen en hun taal aldaar en een duidelijk eentalig Vlaanderen.
Tenslotte nog dit: als Kris Peeters zo voort doet met zijn eigen standpunten te laten verwateren om toch maar tot een voor de vakbonden aanvaardbaar akkoord te komen, eindigt hij straks als minister zónder Werk, zoals we al een minister zónder Financiën hebben en een minister zónder Justitie.
|
