|
Ik kom nog even terug op die algemene raad van het ACV. De uitslag daarvan was feitelijk een echt staaltje tsjevenpolitiek: ‘ja, maar’, ‘enerzijds, anderzijds’. Ze keuren een loonakkoord goed, maar gaan verder acties ondernemen, waarbij stakingen niet uitgesloten zouden zijn. Dan wel samen met het ABVV dat de akkoorden niét goedkeurde. Dat zou tegen eind april kunnen zijn, dus binnen twee maanden waarin nog van alles kan gebeuren. Dit gaat gewoon in tegen de basisregels van het sociaal overleg, waarbij vakbonden, in ruil voor toegevingen, sociale vrede beloven. Leemans en Co nemen de toegevingen wel aan, maar beloven zo goed als niets en misschien zelfs helemaal niets. Als gespletenheid kan dat tellen. Daarbij wordt wel voorbijgegaan aan het gegeven dat, bij stakingen, de overeengekomen punten van het loonoverleg (met o.m. de mogelijke loonsverhogingen) dan ook afgevoerd zullen worden. Tenslotte kosten die stakingen de vakbonden veel geld en beschadigen ze in eerste plaats de bedrijven en niet de regering.
Verder zal het CD&V zijn die ‘collatoral damage’ zal oplopen, mocht het fout lopen. Uit het slagen van het loonoverleg kon de partij van Peeters al geen voordeel halen, met dank aan de domme anti-para campagne van dezelfde Peeters. Ondertussen heeft het Grondwettelijk Hof roet in het eten gegooid door de zwarte piet voor het Arco-debacle door te schuiven naar Europa en naar het jaar stilletjes. Volgens een peiling van Het Laatste Nieuws van 8 december 2014 had toen reeds 20% van de CD&V-kiezers spijt voor die partij gekozen te hebben. Dat zouden er nog veel meer kunnen worden en niet alleen vanwege de Arco-affaire. Oppositie spelen binnen de federale regering is één ding, eruit stappen is helemaal geen optie voor een partij waarvan 98% van de leden in oktober nog stemde vóór regeringsdeelname en die de vermogenstaks toen zelfs niet eens in haar verkiezingsprogramma had staan. De tijd dat de partij sterk genoeg was om zich dergelijke spelletjes te kunnen veroorloven, is nu wel degelijk voorbij…
|
