Om iets fatsoenlijk te besturen, om het even wat, moet men drie onderdelen tezamen beheersen. Die drie aspecten heten: Commando, Communicatie, Controle, wat ook wel afgekort wordt tot C³, of in het Engels: C-cube. Elk bestuursproces omvat drie te onderscheiden delen:
- Commando is beslissingen nemen en instructies geven.
- Communicatie is de instructies bij de bestemmeling brengen om de genomen beslissingen uit te voeren.
- Controle is nagaan of de gegeven instructies begrepen werden en de genomen beslissingen correct uitgevoerd zijn.
Het totale bestuursproces is zo vanzelfsprekend dat het in veel gevallen automatisch gebeurt. Geen enkele fietser of chauffeur denkt er nog bij na dat om een bocht te nemen (= de instructie geven) hij aan het stuur van de fiets of de auto moet draaien (= de overbrenging van de instructie aan de wielen) om tenslotte in de nieuwe gewenste richting te rijden (= controle dat men niet gevallen of uit de bocht gevlogen is).
Of elke bedrijfsleider nu op de hoogte is van deze managementtechnieken of niet, hij of zij past die bewust of onbewust gewoon toe. En zo ook elke manager, afdelingschef, overste, ploegbaas en hoe men een leidinggevende in een organisatie ook maar noemt. Slecht bedrijfsmanagement kan herleid worden tot falen op één van deze onderdelen. De bankencrisis is te wijten aan slecht commando, Volkswagen had problemen met interne controle en de overname van ABInbev mislukte bijna door slechte communicatie.
In het militaire milieu wordt deze doctrine ook strategisch toegepast. Het tijdperk van de totale oorlog is voorbij(1). Het volstaat immers om één van de drie managementonderdelen uit te schakelen om de vijand te overwinnen. Ofwel het commando (= de generaal-bevelhebber en zijn staf), ofwel de communicatielijnen (= oa. middelen waarmee bevelen worden overgebracht naar de lagere echelons), ofwel de controle (= het de bevelvoering onmogelijk maken om na te gaan of de gegeven bevelen inderdaad uitgevoerd werden). In de praktijk overlappen de drie onderscheiden managementprocessen elkaar dikwijls, zie volgende alinea.
In de eerste Golfoorlog in 1991 heeft generaal Schwarzkopf in eerste instantie de radio- en radarstations van Irak vanuit de lucht aangevallen - en uitgeschakeld. Saddam Hoessein en zijn generaals mochten nadien vanuit hun superbeveiligde oorlogsbunker nog zoveel bevelen geven als zij wilden, die geraakten niet meer tot bij de troepen te velde. Kaderpersoneel op het terrein bleef eveneens in het ongewisse over de evoluerende situatie om de leiding van het gevecht gepast in handen te nemen en soldaten in hun schuttersputjes wisten bijgevolg niet meer wat te doen. Het daaropvolgend grondoffensief werd voor de geallieerden onder leiding van de Amerikanen dus een "walk over" (, die zij op het einde nog ontsierd hebben door in een pure oorlogsmisdaad de terugtrekkende Iraakse Republikeinse Garde uit te moorden, op dat ogenblik zonder enig tactisch militair belang. - Maar dat is een voetnoot in de geschiedenis en doet hier niet ter zake.)
Wanneer er toegegeven wordt dat er -ocharme- 150 radicale moslims in België zijn, maar dat de staatsveiligheid geen enkel idee heeft wat die bekokstoven en er absoluut niemand ook maar vermoedt waar precies die potentiële terroristen zich actueel bevinden, dan is het voor iedereen duidelijk dat de overheid in België en bij uitbreiding de overheid in Europa met zijn open grenzen, de CONTROLE KWIJT is. Wij kunnen er over redetwisten hoe dat in 's hemelsnaam gekomen is en welke maatregelen er misschien nodig zullen zijn om die controle terug te herstellen, maar feit blijft dat ze momenteel weg is.
Er is dus geen sprake meer van bestuur tout court in België, noch van bestuur tout court in Europa-zonder-grenzen, volgens de algemeen aanvaarde managementregels.
En voor alle duidelijkheid: dan hebben we het nog niet eens over deugdelijk bestuur.
(1) Wie wint er vandaag? De Franse president met zijn oorlogsverklaring of moslims die aan elke controle ontsnappen?
17-11-2015, 14:23
Geschreven door bertie
|