Ik schreef het reeds in mijn blog van 29 november (‘The failed state’), dat het beter is België eens internationaal in zijn blootje te zetten dan toe te geven aan de zoveelste francofone chantage – deze keer i.v.m. het klimaat – en nog maar eens voor een nieuwe transfer te zorgen. Tussen haakjes: ook deze keer ging Schauwvliegje in de fout… Dat de roodgroene oppositie daarover moeilijk doet, is haar zaak en daarover hoeft men zich niet druk maken. Zoals we ons evenmin druk moeten maken over het feit dat de kerncentrales langer open zullen blijven en dat ze dit land minder zullen opbrengen. Het belangrijkste voor de bevolking en de economie is, dat we ervan verzekerd zijn de volgende tien jaar genoeg stroom te hebben aan concurrentiële prijzen en geen black-outs. Dat kernenergie tussendoor geen CO2 uitstoot is mooi meegenomen, ook voor de verbetering van het klimaat.

   Dat België het steeds slechter doet, is een publiek geheim. De terreuraanslagen hebben dat nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt en het klimaat gebakkelei heeft dat nog eens bevestigd. Daar dit land niet terug kan naar het Belgique à papa, is er geen andere oplossing dan dit land verder te splitsen. De regel dat teveel koks het eten bederft is nergens duidelijker aangetoond dan hier.

   Het gaat hem trouwens niet alleen over het federale en regionale niveau. Ook tussen de overbodige provincies en de gemeenten zit het er weer bovenarms op. Aanleiding hiertoe waren deze keer twee artikels door Tom Dehaene (CD&V) en Julien Dekeyser (Open VLD) gepubliceerd in twee verschillende bladen, waarbij ze kandidaat bouwers die problemen hebben met de gemeente, aanraden een klacht neer te leggen bij de provincie. Het gaat er hier niet om wie gelijk heeft, maar wel om het principe dat men de dag van vandaag in dit land zowat alle werken kan stilleggen en verdagen, terwijl verkozenen daar geen argumenten aan toe te voegen hebben. Zeker niet als het gaat om vertegenwoordigers van een instelling die al lang had moeten zijn afgeschaft.

   Hoe kan een landje, op wereldschaal een voorschot groot, efficiënt blijven werken met zes regeringen, zeven parlementen, tien provincies en alles daartussen en daaronder, met een hoofdstad met 19 burgemeesters en 6 politiezones, zonder vroeg of laat compleet vast te lopen en dan moet meemaken de risee te worden van de hele wereld?

Minister Geens is flink bezig met het gerecht te hervormen door zoveel als mogelijk het vermoeden van schuld in te voeren. Zo wil hij nu weer dat in echtscheidingszaken minderjarige kinderen achter gesloten deuren hun mening geven, zonder dat hun papa of mama dat ooit te weten kunnen komen. Zogezegd om die kinderen te beschermen. Wie dus voortaan veroordeeld wordt als schuldige, zal niet meer weten waarom. Dat is Kafka in zijn zuiverste vorm, voor wie Het Proces gelezen heeft.

Hij zou zich beter bezig houden met de hervorming van het gerecht met de overheid als partij. Voor mijn rechtvaardigheidsgevoel is het absoluut noodzakelijk dat de overheid zich altijd en overal aan de wetgeving houdt. Zowel de gemeente, de provincie, de regering, Europa, kortom elke overheid neemt op haar eigen niveau wettelijke beslissingen in het algemeen belang.

Geen enkele overheid kan dus in principe een rechtszaak inleiden als eiser, dat is de logica zelf. Maar ook als verweerder heeft de overheid mijns inziens beperkingen. De overheid had namelijk in eerste instantie al een beslissing genomen die volgens haar volkomen wettelijk was. Wanneer een burger het daarmee niet eens is, kan, in tweede instantie, een rechter evenwel de genomen beslissing weerleggen. Het feit dat het voor de overheid al om een twééde aftoetsing gaat van een door haar eerder genomen beslissing, maakt dat dit eerste proces vanuit de overheid gezien dan al een beroepsprocedure is. Voor mij kan het dus niet dat de veroordeelde overheid dan nógmaals een gerechtelijke procedure inleidt en in beroep gaat (en soms zelfs in cassatie, wat helemaal van de pot gerukt is). Als er zich nu één instantie aan de wet moet onderwerpen, en aan de aftoetsing daarvan door een onafhankelijke rechter, dan is het toch wel de overheid, zeker!?

Vele rechters zijn wat dat betreft ook hun gezond verstand en het noorden kwijt. De betekenis van een gerechtelijke beroepsprocedure houdt eigenlijk in dat de eerste rechtbank niet met alle elementen heeft rekening gehouden om tot een juiste uitspraak te komen en om een (definitief) oordeel te vellen. Maar in het geval dat de overheid één van de partijen was, hoe kan dat nu? Zij had dat al zorgvuldig moeten doen bij het nemen van de oorspronkelijke beslissing! Welke elementen kunnen daar voor de dérde keer dan nog bijkomen? Dan is er van deugdelijk bestuur toch geen sprake...

02-12-2015, 10:51 Geschreven door bertie