In de weekeindeditie van De Tijd kwam federaal minister van Financiën Van Overtveldt met het idee dat we onze vennootschapbelasting best nog eens aanpassen en de bedrijven de kans zouden moeten geven te kiezen tussen twee belastingssystemen: het oude aan 34% met de klassieke uitzonderingen en achterpoortjes of een nieuwe aan 20/22% waar niets meer van afgetrokken kan worden. Zoals verwacht is Kris Peeters daar meteen op gesprongen om te zeggen dat er aan de financieringswet in deze legislatuur niets meer zal veranderd worden (het regeerakkoord, weet je wel) en dat de taxshift voor zijn partij (en zeker voor hem) al erg genoeg was. Daar valt iets voor te zeggen, ware het niet dat er ondertussen wel iets fundamenteels veranderd is, sinds Europa België heeft teruggefloten over de zgz ‘excess profit rulings’, waarbij de Europese commissaris ter zake eist dat dit land zo’n 700 miljoen euro moet terugvorderen van bedrijven die van die ruling genoten hebben. Zo’n som geld bij in kas krijgen zou voor elk land leuk zijn, zeker voor het met schulden geplaagde België. Als men dat doet, mogen we echter ons imago van degelijk investeringsland vergeten, zullen nieuwe investeringen uitblijven en zullen er waarschijnlijk bedrijven zijn die dat elders zullen doen. Denk maar aan Ierland dat zijn financiële crisis van 2008/12 te boven is gekomen omdat dat land, ondanks het protest van de E.U., is blijven vasthouden aan zijn vennootschapsbelasting van amper 12,5%.

   Een ideale wereld zou er een zijn waarin helemaal geen subsidies en financiële achterpoortjes bestonden, maar dat lijkt een utopie te blijven. Denk maar aan die notionele intrestaftrek, een uitvinding van de regering Verhofstadt van tien jaar geleden, toen de partij van Van Overtveldt nog niet meespeelde op federaal niveau. Net zoals Turtelboom met haar stroomtaks, moet Van Overtveldt wel de fouten uit dat verleden zien op te lossen. Met dat linkse CD&V-blok aan zijn been zal hij er echter weinig aan kunnen doen, zal onze concurrentiekracht er nog verder op achteruit gaan en deze keer eens niet o.w.v. de loonkloof.

...vormt werknemers in-de-privé om tot ambtenaren in-de-openbare-sector. Dat is een waarheid als een koe.

Tewerkstelling garanderen in verlieslatende sectoren door overheidssubsidies en daarmee investeringen afdwingen???

Denk nu eens na, alstublief.

Wanneer de loonkosten hier de pan uitswingen om mondiale producten te maken (zoals auto's, staal, textiel, holglas, steenkool, noem maar op...) en de overheid er dan niets beters op kan verzinnen dan "subsidies" toe te kennen om die in verhouding verlieslatende productie hier te lande te handhaven, dan maakt dat die bepaalde werknemers tot ambtenaren. Hun lonen worden dan nog - een zekere tijd - doorbetaald door de overheid, en niet meer door de oorspronkelijke werkgever. Die oorspronkelijke werkgever wendt gewoon dat manna aan "subsidies" dat uit de lucht komt vallen immers alleen maar aan om de betreffende personeelskost voort uit te betalen. Maar dus nooit, ik herhaal: NOOIT, om investeringen te doen, die de overheid - zogezegd - als tegenprestatie verlangt.

Het bewijs van deze stelling?

Wanneer het geld van deze in het verleden toegekende miljardensubsidies gespendeerd was aan "wedden en lonen" en er niks meer van over bleef, dan was het deze keer ook definitief gedaan met de tewerkstelling.
Zie maar naar de recente en iets minder recente geschiedenis van: Ford Genk, Opel Antwerpen, Arcelor Mittal (het vroegere en nu bijna vergeten: Cockerill-Sambre), grotere en kleinere textielbedrijven in Zuid-West-Vlaanderen, Verlipack, Kempense Steenkoolmijnen...

Alle(!) geforceerde overheidsbesluiten achteraf om toegekende "subsidies" terug te vorderen, omdat de beloofde investeringen achterwege bleven, zijn op een sisser uitgedraaid. Wie dat per se weten wil, hoeft maar even te googlen.

Volgens mij weten doorgewinterde beroepspolitici dat beter dan wie ook. Uitzonderingen als een Freya Van den Bossche, Bert Anciaux of Jean-Jacques De Gucht misschien oprecht niet, maar dat zijn dan ook politieke nulliteiten, net als de voltallige poco-pers, die dergelijke prominente lichtgewichten bijna beschouwt als kandidaten Nobelprijswinnaars in de economie.

Ik ben en blijf een hevige tegenstander van overheidssubsidies om plaatselijke tewerkstelling te promoten of te handhaven, want dat is in hoge mate concurrentievervalsend en ik ben absoluut anti wanneer het gebeurt in verlieslatende sectoren, want dat betekent extra-tewerkstellingscreatie bij de per definitie al onproductieve overheid, terwijl we de lokale algemene verhouding ambtenaren/werknemers juist moeten omdraaien in tijden van economische malaise.

02-02-2016, 22:32 Geschreven door bertie