|
Dat hele stakingsverhaal is een complete chaos aan het worden, die niet alleen communautair voor de nodige betwistingen zorgt, maar ook tussen en zelfs binnen de vakbonden. Dan wordt er weer gestaakt, dan niet, dan hier wel en daar niet, dan maar wild en ga zo maar door. De anarchie lijkt niet ver meer af.
Bij de spoorwegen is men erachter gekomen dat men geen tien dagen onwettelijk afwezig mag zijn – wat bij een wilde staking het geval is - want dat er anders ontslag kan dreigen. Dan maar weer aan het werk, een wettelijke stakingsaanzegging aanvragen en (misschien) opnieuw beginnen. Bij de TEC – de Waalse tegenhanger van De Lijn – heeft men het werk hervat, met uitzondering van de provincie Henegouwen. Op de RTL heb ik een reportage gezien van een radeloze TEC chauffeur die wil werken, omdat hij het geld nodig heeft en niet kan. Erg sociaal is dat allemaal niet. Bij de Waalse metaalarbeiders heeft men een stakingsaanzegging ingediend die kan dienen voor de rest van het jaar. De Vlaamse metallo’s doen daar echter niet aan mee. De metaalsector is trouwens de enige binnen de ABVV die zich reeds zo’n tien jaar geleden gesplitst heeft in een Vlaamse en Waalse afdeling. Dan dreigt er nog een poststaking, voorlopig voor één dag, waarbij niet duidelijk is wie eraan gaat meedoen en wie eventueel niet. Verder komen Waalse vakbondsleiders er nu zelf openlijk voor uit dat het hen in d eerste plaats gaat om deze federale regering te doen vallen, iets dat o.m. bevestigd wordt door de chef politiek van de RTBf. Stel, dat dit zou lukken, wat dan? Niemand die daar een antwoord op heeft.
Volgens Christophe Deborsu, een bijna perfect tweetalige journalist die aan beide zijden van de taalgrens een graantje meepikt, kijkt zo’n 30% van de Walen bijna constant naar de Franse Tv. Met wat ze daar tegenwoordig te zien krijgen aan stakingen, bedrijfsbezettingen en betogingen wordt nog maar eens bevestigd dat het in Brussel druppelt als het in Parijs regent. Waar wachten ze op om definitief aan te sluiten bij la douce France, waarnaar ze zo opkijken?
We hebben in dit land geen nood aan een zevende staatshervorming, zoals hier en daar gesuggereerd wordt, maar aan een allerlaatste hervorming, waarbij de huidige staatsmonopolies worden afgebouwd en daarna gesplitst, waarna het land zelf gesplitst kan worden, desnoods via een confederaal omweggetje. Als men het onderwijs en het binnenlands vervoer (van De Lijn/TEC) al heeft kunnen splitsen, kan men dat met de NMBS ook. Eens gesplitst kan elke regio wat overblijft beheren zoals ze dat wil, maar zal het ene gewest niet meer het slachtoffer worden van de chaos binnen het andere.
---
Tenslotte nog iets anders. Na WOII verhuisde Constant Quirijnen, een oom van mijn vader (een grootoom van mij, dus), naar Wallonië. Hij verkocht zijn boerderij met 7 hectaren in Gooreind/Wuustwezel en kocht met de opbrengst een boerderij met 50 hectaren in Harsin, nu een deelgemeente van Nassogne in de vruchtbare Condroz vallei bij Marche-en-Famenne. Deze week verdronk er daar een imker die met het wassende water van een riviertje werd meegesleurd. Vrijdagavond was er daarover een reportage op de RTL en kwam o.m. de burgemeester van Nassogne aan het woord. Die heette Marc Quirijnen, een kleinzoon van Constant. Een zoveelste bewijs dat Vlamingen zich aanpassen en niet bij de pakken blijven zitten zoals de plaatselijke syndicalisten.
|
