Als gevolg van de komende Brexit, waarvan niemand voorlopig zeker is hoe die gaat aflopen, zijn er toch al heel wat bedrijven die Europees werken en niet langer in de UK willen blijven. Het goedkoopste zou zijn die zaken te verhuizen naar centraal Europa, maar niemand staat te springen om daar te gaan werken. Zo heeft het Europees Geneesmiddelenagentschap beslist te verhuizen naar Amsterdam, dat de stemming ervoor nipt won van Milaan. Een zaak te meer waarop Rutte III zijn borst vooruit mag steken: het agentschap telt 900 medewerkers en krijgt jaarlijks zo’n 36.000 bezoekers over de vloer die allemaal een of meerdere dagen zullen verblijven. Hij moet zich voor deze zaak niet eens meer druk maken om te zeggen dat Nederland het beter doet dan België, zeker niet nu Brussel met zijn huidig imago in dergelijke keuzes niet meer mee speelt. Ook de Bankenautoriteit blijft in West-Europa en zal verhuizen naar Parijs.
Merkwaardig is wel dat daar waar de multinationals het in België niet (meer) zien zitten, er bij de internationale pensioenfondsen het tegenovergestelde gebeurt. Die willen juist naar dit land komen. In de context van wat hierboven staat, lijkt zoiets niet meer normaal. Maar daar zijn redenen voor.
Om te beginnen worden winsten, gemaakt door pensioenfondsen, in België niet belast. Daar komt nog bij dat de FSMA, de Belgische Autoriteit voor Financiële Diensten en Markten, ‘constructief en flexibel’ met de fondsen meewerkt. Lees: ‘er kan over alles gepraat worden’. Zo heeft men vorig jaar de Belgische wet ‘aangepast’ om het pensioenfonds van ExxonMobil naar hier te halen. Die firma vroeg om uitkeringen aan niet-inwoners van dit land vrijgesteld te maken van bedrijfsvoorheffing, wat intussen wettelijk mogelijk is gemaakt. Zoiets doet denken aan Kazachgate.
E.e.a. heeft wel gemaakt dat er nu al zo’n 20 pensioenfondsen voor België hebben gekozen. Vraag is wat wij, inwoners van dit land, daaraan hebben, zeker als men weet dat er rechtsreeks zo goed als geen arbeidsplaatsen mee gecreëerd worden. Het zou dan ook beter zijn dat men eens en voorgoed komaf maakt met onze lekkende wetgeving en er bv een vlaktaks tegenaan plakt. Voor één keer ben ik het met de Open VLD daarover eens, al had die partij dat ook al 20 jaar eerder kunnen voorstellen (en uitwerken).
|