Trouwe lezers van deze rubriek zullen al wel hebben opgemerkt dat ik nogal veel over Italië schrijf, misschien zelfs meer dan wat hen interesseert. Dat heeft te maken met het feit dat ik daar negen jaar heb gewoond, dat twee van mijn kinderen daar geboren zijn en ik een zuster heb die daar gebleven is. Daar houdt het trouwens niet bij op. Bij mijn terugkeer in België werkte ik eerst enkele jaren in een import-exportbedrijf van landbouwproducten en machines die voornamelijk uit Italië kwamen, uit de driehoek Bologna, Modena en Parma. De laatste 22 jaar van mijn carrière werkte ik voor DAF in Eindhoven bij de Internationale pechdienst (ITS) en was daar o.m. verantwoordelijk voor de strandingen van buitenlanders in Italië en van Italianen buiten Italië. Wie pech had in eigen land moest ons niet bellen, die kon terugvallen op de eigen nationale organisatie. Eens over de eigen grens, had men met ITS te doen.

   Maar Italië is me dus blijven boeien, ook de politiek, die dezer dagen weer eens in de internationale belangstelling staat. Deze keer niet om het zoveelste corruptieschandaal, maar om de vorming van een nieuwe regering waarin voor het eerst geen enkele traditionele partij meer deel van uitmaakt. Dat is ook een primeur voor de E.U. Zelfs wie Italië niet interesseert, kan straks te maken krijgen met de gevolgen van deze onuitgegeven coalitie van uiterst rechts en uiterst chaotisch*. De eerste een partij en de tweede een beweging die samen een nipte meerderheid hebben in het parlement, waar ze echter vanuit de oppositie gesteund worden door de Forza Italia van Silvio Berlusconi, die zijn kandidatuur voor het premierschap had ingetrokken om de nieuwe regering tot stand te kunnen brengen (het was trouwens ook een eis van de 5 Sterren Beweging dat Berlusconi zich terugtrok).

   Nu afwachten wat het wordt. Voor het buitenland, waartoe ook wij hier behoren, zal het uitkijken zijn wat effect de eisen van de nieuwe Italiaanse regering zullen hebben i.v.m. een herziening van het Verdrag van Maastricht (Euro en Begroting) en de Immigratie, waarmee men ginder schoon schip wil maken. Ook wie het nu hier niet interesseert, zou er straks wel eens mee te maken kunnen krijgen. Het zou wel eens Europees vuurwerk kunnen worden…

   Daar de twee nieuwe regeringspartijen er niet in slaagden hun eigen kandidaat voor het premierschap door te drukken, werd tenslotte beroep gedaan op een buitenstaander, een professor Giuseppe Conte, die zowel in Firenze als in Rome doceert en daarbuiten in de hoofdstad nog een advocatenpraktijk heeft. Deze keuze is ginder geen nieuwigheid. Sinds het schandaal van de ‘Mani Puliti’ (Schone Handen) werd het land reeds tweemaal geleid door ‘professori’: Romano Prodi en Mario Monti. Hopelijk is het: ‘derde keer de goede keer’.

 * Die 5 Sterren Beweging (Movimento Cinque Stelle) doet me zo’n beetje denken aan de burgerplatvormen die hier links en rechts ontstaan en die, vooral in het Brusselse, in opstand komen tegen het beleid van de regering Michel in het algemeen en tegen Theo Francken in het bijzonder. Bij ons blijft het (voorlopig?) zo’n beetje een mix van linkse mensenrechtenlobby’s en een handeltje met en over illegalen van advocaten en sociale assistenten die er een voor hen lucratieve commerce van gemaakt hebben. Een ander verschil met de 5 Sterren Beweging is ook dat die vanaf het begin een bekende leidende figuur hadden in de persoon van komiek Beppe Grillo, terwijl dat hier (nog) niet het geval is.